บัญชามังกรเดือด บทที่ 305 ภูเขาศักดิ์สิทธิ์
หลังจากได้ยินคำพูดของปาเฮ่อ ทันใดนั้นหัวใจของฉินเทียนก็ขยับ
เขารีบถามเจ้างูเขียวหางไหม้ : “คุณว่ามา เช่นไหว้คนนั้นที่นำเผ่ามาล้อมพวกคุณ พูดอังกฤษเป็นใช่ไหม?”
เจ้างูเขียวหางไหม้รีบพยักหน้า
จากนั้นฉินเทียนถามปาเฮ่อ : “คุณบอกว่า คุณเคยเห็น คนขาวคนหนึ่งเดินกับเผ่าคนแคระด้วยกัน?”
ปาเฮ่อกลืนน้ำลาย และพูด : “ใช่แล้ว”
“มีอะไรเหรอ?”
ฉินเทียนพูดด้วยความตื่นเต้น : “ถ้าหากผมเดาไม่ผิด คนแคระที่คนขาวคนนั้นเดินด้วย ก็คือเช่นไหว้ของเผ่า”
“อังกฤษของเขา ก็คือคนขาวคนนั้นเป็นคนสอน”
“เช่นไหว้เพื่อต้องการควบคุมเผ่า ติดต่อกับคนขาวเหล่านั้น จับตัวผู้พิทักษ์เอาไว้”
“และสิ่งที่เรียกว่าเขาศักดิ์สิทธิ์ ก็คือสถานที่ที่พวกเขากักขังผู้พิทักษ์”
“ตอนนี้ พวกเราเพียงแค่ต้องหาภูเขาศักดิ์สิทธิ์ให้เจอ ช่วยผู้พิทักษ์ออกมา ทั้งหมดก็จะสามารถคลี่คลาย”
ปาเฮ่อตะลึงสักพักหนึ่ง และพูด : “คุณคิดจริงๆเหรอ ว่าที่นี่จะมีภูเขาศักดิ์สิทธิ์?”
“ในเมื่อเช่นไหว้ติดต่อกับคนขาวที่มาจากภายนอกแล้วจับตัวผู้พิทักษ์ไป ไม่แน่อาจจะฆ่าเขาไปนานแล้ว”
ฉินเทียนพูดอย่างเคร่งขรึม : “ไม่มีทางเลือกอื่นแล้ว นี่เป็นวิธีเดียวที่มีอยู่ก่อนหน้านี้”
“คุณลองถามเสี่ยวลู่ดู เกี่ยวกับภูเขาศักดิ์สิทธิ์ เธอรู้เบาะแสอะไรบ้างหรือเปล่าฦ”
“ถ้าหากผมเดาไม่ผิด สถานที่แห่งนั้น น่าจะห่างจากเผ่าของพวกเขาไม่ไกล”
ปาเฮ่อรีบใช้ภาษาถิ่นอีกครั้ง พูดคุยกับเสี่ยวลู่
คุยกันสักพักหนึ่ง เขาพูดกับฉินเทียนอย่างผิดหวัง : “ตายใจสะเถอะ”
“สิ่งที่เรียกภูเขาศักดิ์สิทธิ์ เช่นไหว้น่าจะสร้างเรื่องโกหกขึ้นมา จุดประสงค์ ก็เพื่อหลอกลวงคนในเผ่า”
“เสี่ยวลู่บอกว่า ใกล้เผ่าของพวกเขา มีเพียงภูเขาปีศาจร้าย”
“ตามคำบอกเล่าของเผ่า คนที่ทรยศต่อเผ่า จะถูกเทพสังหาร วิญญาณจะถูกขังอยู่ในภูเขาปีศาจร้าย ไม่ได้ผุดไม่ได้เกิด”
“สถานที่แห่งนั้น ก็เป็นสถานที่ต้องห้ามสำหรับเผ่าคนแคระ ปกติแล้วพวกเขาไม่มีทางไปที่แห่งนั้น”
“เธอคิดว่า ภูเขาศักดิ์สิทธิ์น่าจะอยู่อีกด้านหนึ่งของภูเขาปีศาจร้าย เธอเดินไปยังทิศทางตรงกันข้าม ดังนั้นเลยมาถึงที่นี่”
เมื่อได้ยินคำพูดนี้ ทุกคนเต็มไปด้วยความผิดหวังอีกครั้ง
เถียหนิงซวงพูดอย่างกะทันหัน : “พี่เทียน คุณคิดว่า ภูเขาปีศาจร้ายนี้ เป็นภูเขาศักดิ์สิทธิ์ที่เช่นไหว้พูดถึงหรือเปล่า”
หัวใจของฉินเทียนขยับ รีบพูด : “ทำไมถึงพูดแบบนี้ล่ะ?”
เถียหนิงซวงหัวเราะและพูด : “ฉันแค่รู้สึกว่า เช่นไหว้ร่วมมือกับคนนอก จับตัวผู้พิทักษ์ไป”
“เขาไม่มีทางให้คนในเผ่าหาเจอ ดังนั้นจะขังอยู่ในสถานที่ที่คนในเผ่าไม่มีทางไปเลยด้วยซ้ำ”
“ฟังแล้ว ภูเขาปีศาจร้ายเหมาะสมอย่างมาก”
ฉินเทียนก็คิดถึงจุดนี้เช่นกัน อดไม่ได้ที่จะมีความสุข
“หนิงซวง สิ่งที่เธอพูดก็มีเหตุผล”
“ปาเฮ่อ คุณบอกเสี่ยวลู่ ให้เธอพาพวกเราไปที่ภูเขาปีศาจร้าย”
“เป็นไปได้อย่างมาก พวกเราจะช่วยปู่ของเธอออกมา”
หลังจากปาเฮ่อแปลให้เสี่ยวลู่ เสี่ยวลู่ยอมรับได้ยากอย่างมาก
อีกด้านหนึ่ง ความอื้อฉาวของภูเขาปีศาจร้าย ในสายเลือดของทุกชนเผ่าของทุกคน ไม่มีใครอยากไปที่นั่น
อีกด้านหนึ่ง คุณปู่อยู่ในหัวใจของเธอ เป็นคนที่ดีที่สุดในโลกนี้
เธอยอมเชื่อ คุณปู่ไปภูเขาศักดิ์สิทธิ์ที่ส่องแสงในตำนานแล้ว
ภายใต้คำอธิบายหลายประโยคของฉินเทียน เธอค่อยเห็นด้วยอย่างฝืนใจ
หลังจากนั้น พาฉินเทียนและคนอื่นๆ เข้าไปในป่าลึก
เดินได้สักพักหนึ่ง เธอหยุดอยู่บนเนินเขาลูกหนึ่ง พูดหลายประโยค
ปาเฮ่อแปลและพูด : “เสี่ยวลู่บอกว่า พวกเรากำลังจะเข้าสู่พื้นที่ล่าสัตว์ของชนเผ่า”
“วันนี้ ผู้ชายในเผ่าส่วนใหญ่จะเคลื่อนไหวแล้ว จะทำการล่าสัตว์ครั้งใหญ่ เพื่อเตรียมการการแต่งงานให้กับเช่นไหว้ในวันพรุ่งนี้”
“ดังนั้น เพื่อหลีกเลี่ยงไม่ให้เจอคนในเผ่า พวกเราต้องรออยู่ที่นี่จนกว่าจะค่ำ”
ฉินเทียนพยักหน้าอย่างช่วยไม่ได้
โชคดีที่พรุ่งนี้เป็นเส้นตายของเหลิ่งหยุน เวลาน่าจะยังทันอยู่
ทุกคนพักผ่อนอยู่ในที่ที่สบายแห่งหนึ่งของเนินเขา เถียหนิงซวงและเหมยหงเซว่จูงมือของเสี่ยวลู่ พูดต่างๆนาๆมากมาย
ต่างฝ่ายต่างไม่เข้าใจสิ่งที่อีกฝ่ายพูด
เพียงแต่ แม้ว่าภาษาจะไม่รู้เรื่อง ความเมตตากลับเหมือนกัน
ในไม่ช้า พวกเธอกับเสี่ยวลู่เริ่มคุ้นเคยกัน นึกถึงเด็กผู้หญิงอายุสิบสามปีก็ต้องแต่งงานและมีลูกอยู่ในชนเผ่า
ยังเร็วเกินไปที่จะแบกรับชีวิตที่ผู้หญิงที่โตแล้วต้องแบกรับ พวกเธอล้วนแล้วรับไม่ได้เล็กน้อย
“อะเปินล่ะ?”
“เจ้าหมอนี่หนีไปไหนอีกแล้ว?” ถงชวนอดไม่ได้ที่จะถาม
ทุกคนค่อยพบว่า ในทีมไม่รู้ตั้งแต่เมื่อไหร่ อะเปินหายไปแล้วหนึ่งคน
เด็กคนนี้ปกติมักจะเงียบไม่ค่อยพูด แต่กลับไม่ใช่คนที่ขาดวินัย ตามหลักแล้ว ไม่น่าจะวิ่งไปไหนคนเดียว
ฉานเจี้ยนพูดเสียงลึก : “เจ้าสำนัก พวกเราแยกย้ายหาแล้วกัน”
“อย่าให้เกิดปัญหา”
ฉินเทียนเตรียมจะพูด ได้ยินเสียงหมาป่าหอนมาแต่ไกล หลังจากนั้นเสียงใบไม้สั่น อะเปินพุ่งออกมา
ในอ้อมแขนของเขา อุ้มสิ่งของที่มีขนยาวหนึ่งตัว
ทุกคนต่างตกตะลึง
เถียปี้อดไม่ได้ที่จะหัวเราะและพูด : “อะเปิน นี่คือลูกหมาป่าใช่ไหม?”
“นายรู้ว่าพวกเราหิวแล้วใช่ไหม จะย่างเนื้อหมาป่าให้พวกเรากิน?”
อะเปินอุ้มลูกหมาป่า และพูด : “แม่ของมันถูกเผ่าคนแคระฆ่าตายแล้ว มันไม่สามารถอยู่รอดได้ในป่าอีกแล้ว”
ระหว่างที่พูด ดวงตาคู่หนึ่งที่สดใสของวัยรุ่น มองไปทางฉินเทียน มีความหมายของการอ้อนวอน
ฉินเทียนยิ้มและพูด : “นายต้องการพามันไปด้วย?”
อะเปินพยักหน้า
ฉินเทียนยิ้มและพูด : “มันไม่ใช่ว่าเป็นไปไม่ได้ เพียงแต่ฉันแค่สงสัยอย่างมาก นายพบเจอมันได้ยังไง?”
อะเปินพูดเสียงต่ำ : “ผมได้ยินเสียงของมันร้องจากสายลม”
“มันหิวแล้ว กำลังหาแม่”
ฉินเทียนหมดคำพูด เพียงแต่สำหรับความสามารถพิเศษของอะเปินแบบนี้ ก็อดไม่ได้ที่จะชื่นชมเช่นกัน
“เอาล่ะ ต่อจากนี้ไปมันเป็นของนาย”
“นายสามารถพามันกลับไปที่สวนสัตว์ร้าย”
“ขอบคุณพี่เทียน!” อะเปินเผยให้เห็นถึงรอยยิ้มที่หายาก แบ่งบิสกิตบีบอัดของตัวเอง ใส่ไว้ในฝ่ามือป้อนให้หมาป่าน้อย
คาดไม่ถึงว่าจะได้รับลูกหมาป่ามาหนึ่งตัว ทุกคนต่างก็มีความสุขอย่างมาก ล้อมรอบอะเปินแล้วหยอกล้อลูกหมาป่า
เหมยหงเซว่หัวเราะและพูด : “เพื่อนอะเปิน นายเป็นแม่ของมัน หรือว่าเป็นพ่อของมัน?”
อะเปินใบหน้าแดง และพูด : “พวกเราเป็นเพื่อนกัน”
หลังจากทุกคนกินของเสร็จ เริ่มหลับตาพักผ่อน เพราะว่าทุกคนรู้ดี เมื่อค่ำคืนมาถึง สงครามของพวกเขาก็จะเริ่มขึ้นแล้ว
ป่าที่เขียวชอุ่ม กลายเป็นเงียบสงบ
ในที่สุด ค่ำคืนก็มาถึง
“พวกเราสามารถเดินทางได้แล้ว!”
“คนในเผ่าไม่มีทางออกล่าสัตว์ตอนกลางคืน พวกเราสามารถผ่านพื้นที่ล่าสัตว์ได้อย่างปลอดภัย!” เสี่ยวลู่กระโดดขึ้น
ฉินเทียนลืมตา ท่ามกลางความมืด ตาเหมือนดวงดาว
ทุกคนเดินตามเสี่ยวลู่ ไม่พูดแม้แต่คำเดียว ภายในป่าที่มืดมิด เดินทางอย่างรวดเร็ว
ข้างหน้ามีเสียงคำรามแผ่วเบาดังมา
พวกเขาปีนขึ้นเนินเขาลูกหนึ่ง มองลงไปที่เบื้องล่างของหุบเขา สว่างไสว
ที่นี่ เป็นฐานของเผ่าคนแคระ
บนพื้นที่สี่เหลี่ยม กลุ่มคนแคระจุดกองไฟ กำลังจูงมือกันเต้นรำร้องเพลง
ส่วนสูงของพวกเขาไม่เกินหนึ่งเมตรสาม ถ้าหากนอนลง มองดูแล้วยังไม่สูงเท่าแกะย่างที่อยู่บนเตาย่างด้านข้าง
กลิ่นเนื้อย่างลอยมาตามสายลม ดึงดูดสัตว์ป่าในภูเขาโดยรอบ มีเสียงคำรามดังขึ้น
เสี่ยวลู่ชี้ไปยังบ้านหลายหลัง และพูด : “หญิงศักดิ์สิทธิ์และผู้ติดตามของเธอ ถูกขังเอาไว้ตรงนั้น”
ฉินเทียนมองเห็น บ้านโดยรอบ ได้รับการคุ้มกันอย่างแน่นหนา
แม้ว่าเหลิ่งหยุนจะมีความสามารถ แต่ว่านอกจากการสังหาร ไม่อย่างนั้นอย่าคิดที่จะหลบหนี
เวลากระชั้นชิด จำเป็นต้องแก้ไขให้ทันเวลาก่อนที่จะแต่งงานในวันพรุ่งนี้
เขาโบกมือ เสี่ยวลู่พาพวกเขาออกจากเนินเขา เดินทางสู่ภูเขาอันมืดมิดอันไกลโพ้น