บทที่ 31 มอบดาบรับคน

 

สิ่งที่ต้องการทำก็คือซุปไก่ เพราะตอนนี้ร่างกายของ ชั่วเฟิง เหมาะสมที่สุดที่จะดื่มน้ำซุปไก่เพื่อบำรุงร่างกาย

 

ตอนที่ต้มน้ำซุปไก่หอมกรุ่นไปทั่วถ้ำ หมิงกวง และภรรยาอดไม่ได้ที่จะเดินเข้ามาหา มู่เฟิง แล้วถามว่า

 

“มู่เฟิง นี่คือ การตุน ที่เจ้าพูดถึงนั้นหรอ?มันหอมมาก!”

 

“ใช่!” มู่เฟิง หยิบชามหินขนาดเล็กขึ้นมาเทน้ำซุปให้เต็ม แล้วดึงน่องไก่ 2 ข้างมาวางไว้ในชาม จากนั้นยกมันเดินตรงไปหา ชั่วเฟิง

 

ชั่วเฟิง มันร้อนนิดหน่อยระวังด้วย!”

 

ในใจของเขากับคิดว่า “น่าเสียดาย ไม่มีต้นหอม ขิงกับเห็ดหอมไม่อย่างนั้นจะหอมกว่านี้!”

 

ในตอนนั้นเองสมองของเขาพลันเปล่งประกายขึ้นมา

 

“ใช่แล้ว ต้นหอม ขิง กระเทียม และเห็ด สิ่งเหล่านี้สามารถทำเป็นเครื่องเทศและอาหารได้!”

 

ในใจของเขาเกิดความคิดดีๆในใจทันที

 

ชั่วเฟิง ได้กลิ่นหอมมานาน เขาดึงน่องไก่และจับมันไว้ในมือสูดดมกลิ่นหอมจากนั้นก็กัดมัน!“แค่คำนี้ก็แทบทำให้น่องไก่ทั้งขาถูกกัดเข้าไปในป่า เขาแลบลิ้นออกมาเพราะความร้อน

 

ถึงกระนั้นนี้เป็นครั้งแรกที่ชั่วเฟิง ได้ลิ้มรสความอร่อย เช่นนั้นเขาจึงแทบจะกินโดยไม่พูดไม่จา เคี้ยวค่าใหญ่ๆเข้าไป 2 ค่าแล้วกลืนลงคอ

 

มู่เฟิง รู้สึกหมดหนทาง และคิดถึงไก่ที่มันกินเศษเนื้อปลาโดยไม่มีการเคี้ยว เหมือนกับ ชั่วเฟิง ในตอนนี้

 

จากนั้นเขาก็ละทิ้งความคิดนี้ออกไปเนื่องจากมนุษย์และสัตว์ป่าไม่เหมือนกัน ขณะที่ มู่เฟิง กำลังถอนหายใจ ชั่วเฟิง ก็กินน่องไก่อีกข้างลงไป จากนั้นก็ยกชามหินขึ้นมาดมน้ำต้มไก่ แล้วเงยหน้าดื่มจนหมด

 

ดจากท่าทางของเขาแล้วเหมือนน้ำซุปไก่ไม่ร้อน แต่เหมือนเขาเทลงตรงสู่ท้องราวกับไม่ต้องผ่านปาก

 

“ยังมีอีกหรือไม่?” ชั่วเฟิง เพิ่งดื่มน้ำซุปหมดในพริบตาและยังคงไม่พอใจก่อนจะมองไปที่ มู่เฟิง” มี! มู่เฟิงถือชามหินหันไปตักน้ำซุปให้เขาและนำไก่ที่เหลือทั้งหมดมาให้ชั่วเฟิง

 

ชั่วเฟิง ก็ไม่เกรงใจเช่นกันเขากินเนื้อหมดราวกับพายุทอร์นาโดและดื่มน้ำซุปจนหมด

มู่เฟิงตกตะลึง ไก่ 1 ตัวมีน้ำหนักไม่น้อยกว่า 7-8 จีน บวกกับน้ำซุปโถใหญ่ แต่ ชั่วเฟิง สามารถกินหมดได้เพียงคนเดียว!

 

ไม่ใช่ว่าเขาสงสารไก่แต่เป็นเพราะที่ปริมาณมากขนาดนี้ ชั่วเฟิง เอาท้องไปไว้ที่ไหน แต่ก็เห็นได้ชัดว่าเขาคิดมากเกินไป ชั่วเฟิง ที่กินอิ่มหนำสำราญลูบท้องของตัวเองและผายลมออกมา จากนั้นเขารีบลุกขึ้นจากเตียงเอามือปิดจมูกและกล่าวว่า”ออกไปพูดข้างนอกกัน!”

 

มู่เฟิง มองไปที่ ชั่วเฟิง ด้วยความประหลาดใจ”เจ้าไม่ต้องการพักผ่อนแล้วหรือ? “ไม่! กินอิ่มขนาดนี้ถ้ายังคงนอนอยู่มันจะแน่นอดอัด!“ ชั่วเฟิง สายหัว”ข้าไม่เป็นไร! “หมิงกวง เดินติดตามมาด้านหลังด้วยความตกใจ อีกทั้งเขายังมั่นใจเกี่ยวกับคาถาที่ มู่เฟิง ใช้ ยิ่งเห็นลูกชายอาการดีขึ้นเช่นนี้ดวงตาของเขายิ่งเป็นประกายมากขึ้นเท่านั้น

 

ชั่วเฟิง ออกมาจากถ้ำสูดอากาศบริสุทธิ์เข้าไปอีกใหญ่ “วางใจเถอะมังกรขนดอกที่ข้ากินเข้าไปจะไม่เสียเปล่า ข้าจะไปตีอีกตัวมาคืนเจ้า!“ มู่เฟิง ไม่ใส่ใจ เขาส่ายหัวและกล่าวว่า”ไม่จำเป็น!” “อะไรไม่จำเป็น ข้ารู้ว่ามังกรขนดอกนั้นจับได้ยากข้าจะชดใช้ให้กับเจ้าอย่างแน่นอน!“ ชั่วเฟิงพูดขณะยืดหลังตรง แต่ตอนนี้ในเผ่ามีมากกว่า 100 ตัว!“มู่เฟิง ยิ้มและพูดขึ้น”เป็นไปได้ยังไง 100 กว่าตัวเจ้าโกหกขาใช่ไหม?”ข้าจะโกหกเจ้าทำไม?” มู่เฟิงหัวเราะและส่ายหัว” ไปดูด้วยตาตนเองแล้วจะรู้!”

 

ทั้งสองมาถึงกรงไก่ ตั๋วเฟิง มองดูไก่ที่อยู่ในกรงด้วยความประหลาดใจจนพูดไม่ออก และเขามองไปที่แกะป่าที่อยู่ในคอกแกะแล้วถามอย่างไม่แน่ใจ สิ่งเหล่านี้ถูกจับในช่วง 2-3 วันที่ข้าสลบอยู่อย่างนั้นหรอ? “ใช่! “มู่เฟิงยิ้มและพยักหน้า”เป็นอย่างไรบ้างเจ้าเชื่อหรือยัง?” “เชื่อแล้ว!“ชั่วเฟิง มองไปที่แกะป่าและไก่ดวงตาของเขาเป็นประกาย มู่เฟิง พันนึกได้ว่าวันนี้เขาต้องการไปหา หมิงกวง เพื่อสอบถามบางอย่าง ตอนนี้เขามองไปที่เด็กหนุ่มตรงหน้าด้วยดวงตาเป็นประกายและถามว่า” ชั่วเฟิง ซุปเมื่อครูอร่อยไหม?”อร่อยมาก! “ชั่วเฟิง ยิ้ม”ข้าไม่เคยกินอะไรอร่อยๆแบบนี้มาก่อน! “อม แต่ถ้าข้าสามารถใส่อย่างอื่นได้อีกรสชาติจะยิ่งอร่อยยิ่งขึ้น!“หา ยังอร่อยได้กว่านี้อีกหรอ?” ซัวเฟิง ประหลาดใจและรีบถามทันที”มันคืออะไร?”เอ่อ มันคือเครื่องเทศอย่างเช่น ต้นหอม เห็ด หรืออะไรทำนองนั้น เครื่องเทศ…เห็ด?”ชั่วเฟิง เผยสีหน้าที่ไม่เข้าใจ”ไปเอามาจากไหนล่ะ?”

 

มู่เฟิง รู้สึกยินดีที่ ชั่วเฟิง ให้ความสนใจกับคำพูดของเขาเขายิ้มและพูดว่า

 

“มีป่าและภูเขาอยู่ข้างนอก!ดังนั้นเราสามารถออกค้นหาที่นั่น!“ ชั่วเฟิง เข้าใจความหมายของ มู่เฟิง ทันที” เจ้าหมายความว่าเจ้าจะเข้าไปในป่างั้นหรือ?แต่ในป่ามันอันตรายเกินไปมันมีสัตว์ดุร้ายและเราไม่มีอาวุธ! “เขาหมายความว่ามีสัตว์ป่ามากมายและมีอันตรายอยู่ข้างนอกแต่ถ้าเขามีอาวุธเขาก็กล้าที่จะออกไป

 

มู่เฟิง เข้าใจเขาเป็นอย่างดีและสิ่งที่รออยู่ก็คือประโยคนี้ของเขานั่นเอง” ท่าไมจะไม่มี?“เขาพลิกมือออกมาในมือถือมีดสั้นเหล็กขนาดเท่าแขนเล่มหนึ่ง “นี่…นี่มัน! “นี่คือ..” ชั่วเฟิง หายใจถี่” นี่คืออาวุธระดับทองปมันเป็นมีดที่คมที่สุด!“เขามองไปที่ มู่เฟิง อย่างไม่เชื่อ”เจ้าได้มันมาจากไหน? “ไม่รอให้ มู่เฟิง ตอบเขาถามขึ้นอย่างร้อนรนว่า

“นี่สำหรับข้าหรอ?” มู่เฟิง ยิ้มและพยักหน้ามอบมีดให้กับเขา ซิ่วเฟิง ที่รับมีดมามีกลิ่นอายที่เปลี่ยนไปอย่างฉับพลันใบหน้าพร้อมดำคล้ำใช้แววมั่นใจและดุร้าย เขาเลียริมฝีปากและกล่าวว่า”ด้วยอาวุธระดับทองอันนี้ข้าจะพาเจ้าเข้าไปในป่า! มู่เฟิง มองและพยักหน้าด้วยรอยยิ้ม ในใจของเขาเต็มไปด้วยความเจ็บปวด”แม่ง มีดเล่มนี้ราคาตั้ง 200 คะแนน!”