บทที่ 315
ทั้งสองเริ่มเล่น ตอนวางหมากตัวแรก
ตอนหยิบหมากตัวแรกขึ้นมา ลู่ฝานรู้สึกผิดปกติ เป็นแค่ตัวหมากธรรมดาๆ ทำไมเมื่ออยู่ในมือ กลับรู้สึกหนักเหมือนภูเขา เขาไม่สามารถยกหมากตัวนี้ขึ้นมาได้
ลู่ฝานมองอาจารย์เซินถูอย่างตกตะลึง
แต่อาจารย์เซินถูมองลู่ฝานด้วยสีหน้าปกติ “ทำไม นายไม่เริ่มเดินก่อนเหรอ งั้นฉันเริ่มก่อนนะ”
พูดพลาง อาจารย์เซินถูหยิบตัวหมากขึ้นมาอย่างง่ายดาย แล้วเดินหมาก
สายตาของลู่ฝานจ้องไปที่ตัวหมาก ทันใดนั้น ลู่ฝานมองออก ยิ้มแล้วพูดว่า “ที่แท้คือหินผนึกกำลังนี่เอง!”
อาจารย์เซินถูตาเป็นประกาย “ความรู้ดี นายเป็นนักเรียนคนแรกในบรรดานักเรียนที่เล่นหมากรุกกับฉัน แล้วรู้ที่มาของตัวหมากนี้ ไม่เลว คือหินผนึกกำลัง อีกทั้งยังเป็นหินผนึกกำลังที่ไม่ธรรมดา ตัวหมากทั้งหมดหนักเหมือนภูเขา ตัวหมากไม่สามารถคาดเดาได้ เมื่อเล่นหมากกระดานนี้จบ ก็สามารถวางหมากกระดานอื่นที่เรียกว่าหมากแห่งวิถีบู๊ โอเค ถึงตานายแล้ว”
ลู่ฝานสูดหายใจ ปราณชี่ในตัวพลุ่งพล่าน ใช้แรงตรงนิ้ว พยายามจะยกตัวหมากขึ้นมา
แต่หมากตัวนี้หนักเกินไปจริงๆ เหมือนมันงอกอยู่บนกระดานหมากรุก
แต่ถ้างอกอยู่บนกระดานจริงๆ จากพละกำลังของลู่ฝาน เอากระดานหมากรุกขึ้นมาทั้งกระดาน ก็ยังไม่มีปัญหา
แต่ตอนนี้อย่าว่าแต่เอากระดานหมากรุกขึ้นมาเลย แค่หมากตัวเล็กๆ แค่นี้ เขายังไม่สามารถขยับมันได้
อาจารย์เซินถูหัวเราะ แล้วพูดว่า “นายไม่เดินอีกแล้วเหรอ งั้นฉันเดินต่อนะ นำก่อนหนึ่งก้าว จะโดนนำไปตลอด”
พูดพลาง อาจารย์เซินถูเดินหมากอีกครั้ง
ลู่ฝานยิ้มบางๆ มองอาจารย์เซินถู ยังไม่เคยเจอการเดินหมากวิธีนี้มาก่อน
ลู่ฝานพูดว่า “อาจารย์เซินถู คุณไม่คิดว่าการเดินหมากแบบนี้ ผมมีแต่แพ้เท่านั้น”
เซินถูพยักหน้าแล้วพูดว่า “ใช่ นายต้องแพ้อย่างไม่ต้องสงสัย นอกจากนายจะยกหมากขึ้นมา เรายังมีเวลา ถ้านายรู้สึกไม่ยุติธรรม งั้นฉันจะบอกนายว่า ทุกเรื่องบนโลกนี้ล้วนเป็นเช่นนี้ นายทำอะไรไม่ได้ คนอื่นเขาก็ทำ นายเอามาไม่ได้ คนอื่นเอามาได้ นายเอาแต่ย่ำอยู่ที่เดิม มีเพียงความตายเท่านั้น ไม่มีอะไรคาดเดาได้!”
ลู่ฝานจิตใจวูบไหว คำพูดของอาจารย์เซินถู ทำให้เขาทำความเข้าใจได้เล็กน้อย
ไม่พูดพร่ำอะไรมาก ลู่ฝานเริ่มกระตุ้นพลังฟ้าดิน มารวมไว้ที่นิ้วของตัวเอง
เขาไม่กล้ากระตุ้นมากเท่าไรนัก เพราะอาจารย์เซินถูยังนั่งอยู่ฝั่งตรงข้าม
อาศัยพลังฟ้าดินเล็กน้อย มีแสงเล็กน้อยก่อตัวที่นิ้วของลู่ฝาน
อาจารย์เซินถูเห็นภาพตรงหน้า จึงพูดอย่างตกใจว่า “มีความสามารถ เหมือนนายยังไม่ได้เข้าสู่แดนปราณชีวิตนิ กระตุ้นพลังฟ้าดินได้ ถือว่าไม่เลว ถึงเป็นพวกผู้ฝึกชี่ ก็คงประมาณนี้เหมือนกัน”
ลู่ฝานจับตัวหมากเอาไว้อีกครั้ง ค่อยๆ ยกขึ้นมาช้าๆ
ครั้งนี้ เขาขยับตัวหมากได้นิดหน่อย
แต่แค่นิดหน่อยเท่านั้น ลู่ฝานมีเหงื่อออกตรงหน้าผาก เขาพยายามสุดความสามารถแล้ว
แต่ต่อมา มีพลังอันน่ากลัวพุ่งออกมาจากตัวหมาก กระแทกเข้ากับตัวเขา
แรงโจมตีหนักเหมือนภูเขา จู่ๆ ลู่ฝานรู้สึกว่ามีหินหนักนับไม่ถ้วนทับเอาไว้ นิ้วของเขาไร้เรี่ยวแรง
“วิถีบู๊!”
ลู่ฝานพูดออกมาอย่างตกใจ
อาจารย์เซินถูพยักหน้าเบาๆ เป็นการสื่อว่าลู่ฝานพูดถูก
อาจารย์เซินถูเดินหมากอีกครั้ง “เดินหมากครั้งที่สาม นายเหลืออีกแค่ไม่กี่ก้าวแล้ว”