ซูเหยาและจางรุ่ย โกรธเล็กน้อย ที่พวกเธอพูดมาทั้งหมดก่อนหน้านี้คืออะไร มันไม่ได้ผลเลยหรือ
“หลิงเซียวอย่าหุนหันพลันแล่น ไม่จำเป็นต้องทำสิ่งนี้เพื่อฉัน!” ซูเหยากล่าวอย่างกังวล
เมื่อหลิงเซียวได้ยินเช่นนั้นเขาก็เหลือบมองไปที่เธอและถามว่า “ผมไม่ได้ทำเพื่อคุณสักหน่อย”
ซูเหยารู้สึกอายใบหน้าของเธอมืดลง เธอบ่นออกมาว่า “หลิงเซียวคุณพูดแบบนั้น ชาตินี้คุณจะหาแฟนได้ไหม!”
“ใครจะรู้ว่าเกิดอะไรขึ้นในอนาคตนอกจากนี้ผมยังมีหน้าตาที่ดีและมีพลังการต่อสู้ที่แข็งแกร่ง ถ้าผมต้องการหาแฟนจริงๆ ผมก็สามารถหาได้อย่างง่ายดายไม่ใช่หรือ?” หลิงเซียวกล่าวอย่างไม่สนใจ
ซูเหยาและจางรุ่ยตกอยู่ในความสิ้นหวังการคุยกับหลิงเซียวนั้นเหนื่อยมาก!
ซูเหยาขยิบตาให้กับจางรุ่ยซึ่งหมายความว่าให้เธอช่วยหน่อย
จางรุ่ย พยักหน้าเข้าใจ “หลิงเซียว ยังไงก็ตามเราและ หวังหนิง จะได้พบกันไม่ช้าก็เร็ว แทนที่จะไปที่โดโจศิลปะการต่อสู้ จะดีกว่าถ้าเราเอาชนะเขาในการต่อสู้แลกเปลี่ยนต่อหน้าทุกคนและต่อผู้ชมทั้งหมดทางหน้าจอทีวี! “
หลิงเซียวถาม” คุณเอาความมั่นใจมาจากไหน ที่คิดว่าเราจะชนะได้แน่นอน? “
จางรุ่ย อ้าปากแต่ไม่มีคำพูดใดๆออกมา
“คุณเคยต่อสู้กับนักรบจิตวิญญาณหรือเปล่า? ผมเคยมีประสบการณ์นั้นเพียงครั้งเดียว” หลิงเซียวพูดเบาๆ
จางรุ่ย ครุ่นคิด “คุณกำลังจะพูดว่า… “
“ใช่ เรากำลังจะได้พบกับนักรบจิตวิญญาณระดับมัธยมปลายทั้งหมดในมณฑลฉวน! และพวกเขาก็เป็นคนที่เก่งที่สุด!
หวังหนิงและคนอื่นๆ อาจได้ต่อสู้กับนักรบจิตวิญญาณคนอื่นๆในทุกๆวัน ด้วยเหตุนี้เราจึงเสียเปรียบเพราะว่าเราไม่มีประสบการณ์ในการต่อสู้จริง
เราไม่เพียงแต่เป็นตัวแทนของตัวเองเท่านั้น แต่ที่สำคัญกว่านั้นเรายังเป็นตัวแทนของหนานเฉิงทั้งหมดอีกด้วย!” หลิงเซียวกล่าวอย่างชอบธรรม
ดวงตาของ จางรุ่ย สว่างขึ้นเป็นประกายความเคารพขณะที่เธอพูด “ถ้าอย่างนั้นคุณหมายความว่า เราไปที่นั่นไม่ใช่เพื่อการต่อสู้ด้วยความคึกคะนอง แต่เพื่อ หนานเฉิง! เพื่อเกียรติยศสินะ!”
หลิงเซียวหัวเราะเบาๆ เขาจะไม่ยอมรับว่าเขาเพียงแค่ต้องการสร้างปัญหา
สำหรับเกียรติของ หนานเฉิง นั้นมีเพียงเล็กน้อยเท่านั้น
แน่นอนว่าหลิงเซียวจะไม่พูดเรื่องนั้นออกมา
“ก่อนหน้านี้นักเรียนมัธยมปลายในเมืองหนานเฉิงไม่มี นักรบจิตวิญญาณ อยู่เลย แต่ตอนนี้มันแตกต่างออกไป เราคือความหวังของคนทั้งเมือง!
คุณและผมคือ นักรบจิตวิญญาณ เราจะไปสร้างประวัติศาสตร์ด้วยกัน!
คุณไม่ต้องการไปให้ไกลกว่านี้และสร้างประวัติศาสตร์ที่เปล่งประกายเจิดจ้าของเราขึ้นมาหรือ? คุณต้องจำเอาไว้ว่าศิลปะการต่อสู้ ก็คือการต้องต่อสู้!
พลเมืองของหนานเฉิงทุกคนรอให้เราเปล่งประกาย คุณมีใจที่จะให้พวกเขาเห็นหรือไม่ หรือว่าคุณอยากให้พวกเขาเห็นฉากแห่งความพ่ายแพ้ของเรา?”
อารมณ์ของ จางรุ่ย ปั่นป่วน เธอกล่าวอย่างหนักแน่นว่า “ไม่แน่นอน!”
จากนั้นโดยไม่ต้องรอให้หลิงเซียวพูด เธอก็พูดกับ ซูเหยา ว่า “ซูเหยา ไปที่โดโจศิลปะการต่อสู้กันเถอะ! ฉันอยากเห็นการต่อสู้ของนักรบจิตวิญญาณคนอื่นๆ “
ซูเหยามองไปที่เพื่อนสนิทของเธอและอ้าปากเธออยากจะพูดอะไรบางอย่าง รุ่ยรุ่ย คุณเชื่อคำพูดของหลิงเซียวได้อย่างไร? เขามันเป็นเพียงปีศาจ!
ในท้ายที่สุดซูเหยาก็ไม่ได้พูดอะไรเพราะเธอเข้าใจ
แม้ว่าคำพูดของหลิงเซียวจะหลอกลวง แต่มันก็เป็นความจริง
และไม่เพียงแต่ จางรุ่ย เท่านั้น แม้แต่เธอเองก็ยังต้องการที่จะเห็นการต่อสู้ของนักรบจิตวิญญาณคนอื่นๆด้วยเช่นกัน
“ไปกันเถอะ!” ซูเหยาตัดสินใจ
หลิงเซียวลุกขึ้นทันที “ไปกันเถอะ เร็วเข้า! ฉันแทบรอไม่ไหวแล้วที่จะทุบตีหวังหนิง!”
ซูเหยาและจางรุ่ยถอนหายใจเฮือกใหญ่เมื่อหลิงเซียวบรรลุเป้าหมายแล้ว เขาก็ไม่มีอารมณ์ที่จะแสดงให้จบอีกต่อไป! เขาไม่กลัวคนสาปแช่งจนตายหรือไง!