เฒ่าหมิงทะยานขึ้นอาณาจักรเบื้องบนจากอาณาจักรเบื้องล่างที่กู่ฉางเกอยืนอยู่นี่
โดยธรรมชาติ เฒ่าหมิงไม่เคยพูดถึงเรื่องนี้กับเขา
มันคือตัวเขาคนก่อนที่ขุดเจอและพบว่าเฒ่าหมิงมาจากอาณาจักรเบื้องล่างนี้ และมันเพราะเหตุผลนี้เขาถึงอนุญาตให้เฒ่าหมิงติดตามมา
กู่ฉางเกอจำเรื่องนี้ได้หลังซูชิงเกอพูดถึงแคว้นกลางให้เขาได้ยิน ด้วยตัวตนของเฒ่าหมิง มันง่ายมากที่พวกเขาจะท่องไปทั่วแคว้นกลาง
“งั้นชิงเกอจะไปจัดเตรียมทุกอย่าง!”
กู่ฉางเกอพยักหน้าตอบรับนาง เขาไม่ต้องทำอะไรเลย
หลังซูชิงเกอออกไป เขาก็ครุ่นคิดสักพักและจากนั้นก็พูดกับอากาศ“เฒ่าหมิง เจ้าทะยานขึ้นมาจากแคว้นกลางเมื่อประมาณสามหมื่นปีก่อนใช่ไหม?”
ความผันผวนปรากฏ และร่างของเฒ่าหมิงก็ปรากฏออกมา ตอบด้วยน้ำเสียงเคารพ“นายน้อย ทาสผู้นี้ทะยานขึ้นมาจากแคว้นกลางของอาณาจักรเบื้องล่างจริงเมื่อสามหมื่นปีก่อน ตอนข้าเพิ่งไปถึงอาณาจักรเบื้องบน ข้าไม่รู้อะไรเลย และโดนผู้บ่มเพาะที่ทรงพลังของอาณาจักรเบื้องบนจับตัวไปเป็นคนงานขุดเหมือง!”
“ต้องขอบคุณ ข้าได้พบกับผู้อาวุโสของตระกูล(ตระกูลกู่ฉางเกอ)ที่ช่วยเหลือทาสชราผู้นี้ มันต้องขอบคุณผู้อาวุโสคนนั้นที่ช่วยข้าให้หลบหนีจากความทุกข์ทรมาน ไม่งั้นทาสชราผู้นี้คงตายไปในเหมืองแล้ว!”
เฒ่าหมิงมีอารมณ์ขณะพูดถึงอดีต ผู้บ่มเพาะในอาณาจักรเบื้องล่างเชื่อว่าการทะยานขึ้นไปถือเป็นสิ่งยิ่งใหญ่ แต่ในความเป็นจริง มันตรงกันข้าม
ตอนผู้บ่มเพาะไร้ภูมิหลังขึ้นไปข้างบน ชะตากรรมเดียวพวกเขาคือโดนคนที่ทรงพลังกว่าจับไปเป็นคนงาน พวกเขาจะหมดสิ้นศักดิ์ศรี ต้องใช้ชีวิตที่เหลืออยู่กับงานเหล่านั้น!
ในสายตาเฒ่าหมิง ขุมอำนาจของแคว้นกลางที่มีสายสัมพันธ์ในอาณาจักรเบื้องบนเป็นแค่เรื่องโกหกทั้งเพ บรรพบุรุษของพวกเขาอาจกำลังขุดแร่วิญญาณอยู่ในมุมหนึ่งของอาณาจักรเบื้องบนต่างหาก
เพราะเหตุนี้ เฒ่าหมิงจึงรู้สึกขอบคุณต่อตระกูลกู่มาก เขาโชคดีที่ได้เจอกับคนผู้สูงส่งจากตระกูลกู่
“ข้าจะไปแคว้นกลางในสามวัน เจ้าจะได้ไปตรวจสอบครอบครัวเจ้าด้วยตอนเราไป”
กู่ฉางเกอพูดด้วยรอยยิ้ม
หลังได้ลงมาอาณาจักรเบื้องล่างทั้งที เฒ่าหมิงต้องอยากไปเห็นลูกหลานเขาแน่ มันแค่ว่าเขาไม่อาจไปได้หากไร้คำอนุญาตของกู่ฉางเกอเนื่องจากหน้าที่ของเขา
คำอนุญาตนี้ของกู่ฉางเกอทำให้เฒ่าหมิงตื้นตันใจ“ขอบคุณนายน้อยที่เห็นใจทาสชรา!”
กู่ฉางเกอโบกมือตอบ“เฒ่าหมิง ไม่ต้องทำแบบนี้กับข้าหรอก มันเป็นสิ่งที่เจ้าสมควรได้รับอยู่แล้ว”
กู่ฉางเกออาจเป็นตัวร้ายที่เกิดมาเพื่อเหยียบย่ำบุตรฟ้าประทาน แต่เขาไม่ใช่คนโง่ใจอำมหิต
เฒ่าหมิงไม่ใช่คนนอก
ท่าทางเล็กน้อยนี้จากเขาไม่เพียงจะช่วยเพิ่มความภักดีของเฒ่าหมิง แต่ยังส่งผลต่อภาพลักษณ์เขาด้วย
กู่ฉางเกอจะไม่ฉวยโอกาสได้ไง?
..
สามวันผ่านไปไวราวกับโกหก
เรือบินยิ่งใหญ่ลอยอยู่เหนือท้องฟ้าด้านนอกดินแดนไท่เสวียน รังสีแสงและอักขระลี้ลับขับเคลื่อนอยู่รอบเรือ
ถ้าเพ่งมองให้ดี พวกเขาจะเห็นเสาแสงที่มีภาพวาดอันสง่างาม ศาลาจักรพรรดิที่ปกคลุมด้วยหมอกเซียน น้ำพุที่เต็มไปด้วยน้ำใสประดุจผลึก และดอกไม้หอมที่สามารถขโมยวิญญาณได้ เรือดูหรูหรามากพอลอยอยู่ท่ามกลางเมฆ
มันคือเรือบินพิเศษที่สร้างขึ้นเพื่อกู่ฉางเกอโดยขุมอำนาจใหญ่ต่างๆของแดนบูรพา และมันก็ไม่ได้ถูกเลย
พูดตรงๆ ทุกตารางนิ้วของเรือบินหมายถึงความหรูหราและมั่งคั่ง แม้แต่ศิษย์ของดินแดนศักดิ์สิทธิ์ต่างๆก็ได้แต่เบิกตากว้างทึ่งๆ นับประสาอะไรกับผู้บ่มเพาะธรรมดา
ไม่มีใครเคยเห็นเรือบินที่ยิ่งใหญ่แบบนี้มาก่อนในชีวิต
“ทุกคนทำเกินไปแล้ว..”
กู่ฉางเกอหัวเราะตอนเห็นว่าเขาโดดเด่นแค่ไหน เขาชอบโคตร!
“ก็แค่ของเล่นเล็กๆน้อยๆ มันไม่นับเป็นอะไรถ้าทำให้คุณชายพึงพอใจได้!’
เหล่าผู้อาวุโสสูงสุด ประมุขนิกายและปรมาจารย์ของขุมอำนาจใหญ่หัวเราะลั่น คุณชายกู่ดูเหมือนจะพอใจกับการต้อนรับของพวกเขามาก และนั่นก็ทำให้พวกเขายิ้มแก้มแทบปริ
เหนือสิ่งอื่นใด มันชัดเจนว่าคุณชายผู้นี้ไม่ใช่คนที่ชอบทำตัวต่ำต้อย การใช้จ่ายเงินจำนวนมากกับเรือบินนี้ไม่ได้สูญเปล่าตราบเท่าที่พวกเขาได้รับคำชม
“คุณชาย เชิญ!”
ประมุขไท่เสวียนเชิญกู่ฉางเกอขึ้นเรือก่อนด้วยใบหน้าเคารพแบบโงหัวไม่ขึ้น เขาถูกมองว่าเป็นสุนัขหมายเลขหนึ่งของกู่ฉางเกอ สุนัขตัวอื่นได้แต่ขมวดคิ้ว มองเขาด้วยความอิจฉา
กู่ฉางเกอพยักหน้าและขึ้นเรือก่อน คนอื่นก้าวเดินตามมา ไม่กล้าเดินนำหน้าเขา
ครั้งนี้ คนหนุ่มสาวจากทั่วทุกมุมต่างมุ่งหน้าไปแคว้นกลาง มีบุตรศักดิ์สิทธิ์สวี่หยาง สตรีศักดิ์สิทธิ์สวี่หยาง รัชทายาทหนุ่มแห่งราชวงศ์สุริยัน นายน้อยแห่งตระกูลเซียวโบราณ และอื่นๆอีกมาก…
ทั้งหมดคืออัจฉริยะชั้นนำของแดนบูรพา แต่แรงกดดันที่พวกเขารู้สึกจากกู่ฉางเกอน่ากลัวกว่าที่พวกเขารับรู้จากผู้อาวุโสตัวเองหลายพันเท่า บางคนอยากเดินไปคุย แต่ก็กลัว ได้แต่กลืนคำพูดลงคอไป
เทียบกับพวกเขาแล้ว ลิ่วล้ออันดับหนึ่งของกู่ฉางเกอ ฉู่เสวียนอยู่ในตำแหน่งได้เปรียบ
“เย่เฉินจะโดนบีบจนแห้งในไม่ช้า ใครจะเป็นบุตรฟ้าประทานคนต่อไป?”
กู่ฉางเกออดพึมพำกับตัวเองไม่ได้
“คุณชาย ท่านหมายความว่าอย่างไร?”
คำพูดของเขาทำให้ซูชิงเกอ ผู้ยุ่งกับการนวดไหล่เขาแปลกใจ นางไม่สามารถเข้าใจได้ว่าทำไมจู่ๆเขาถึงพูดแบบนี้ออกมา
“ชิงเกอ เจ้าอยากติดตามข้ากลับไปอาณาจักรเบื้องบนไหม?”
กู่ฉางเกอถามด้วยรอยยิ้ม
ในวันปกติ ซูชิงเกอจะสนใจมากพอเขาพูดถึงอาณาจักรเบื้องบน แต่ตอนนี้ สีหน้าของนางกลับไม่เปลี่ยน“คุณชาย ท่านไม่ได้ใช้คำถามเดียวกันนี้เพื่อใช้ประโยชน์จากข้าไปหลายครั้งแล้วหรือ?”
“น่าเบื่อจัง”
กู่ฉางเกอส่ายหัว จากนั้นก็ดึงตัวนางเข้าอ้อมแขนเขาเบาๆ เขาชอบที่จะเห็นการแสดงออกแบบไม่จริงใจของซูชิงเกอตอนนางเริ่มรู้สึกรำคาญ
แน่นอน ไม่ว่าพวกเขาจะเป็นใครและอยู่ที่ไหน การรังแกผู้หญิงก็คือสิ่งที่ผู้ชายชอบที่สุด
[บูม!]
ไม่ช้า ความว่างเปล่าด้านนอกก็ปั่นป่วนและก่อให้เกิดพายุ รังสีแสงเจิดจ้ากับอักขระลี้ลับรอบเรือบินหรูหราระเบิดพลังขณะบดขยี้มิติรอบมัน และเริ่มบินผ่านความว่างเปล่าด้วยความเร็วสูง มุ่งตรงไปแคว้นกลาง