หน้าอกของเย่เซิ่งเทียน โกรธเป็นอย่างมาก!
ครอบครัวของเพื่อน ถูกปฏิบัติด้วยเช่นนี้!
ปีนั้น ถ้าไม่ใช่ฟางหงปินบังกระสุนนั้นให้กับตัวเอง คนที่ตายก็ต้องเป็นตัวเอง! แต่วันนี้ แม่ของฟางหงปินถูกคนบีบคั้นจนตายทั้งเป็น พ่อก็โดนทำร้ายจนไม่สามารถดูแลตัวเองได้
หยิ่งยโสเกินไปแล้ว!
ถ้าไม่แก้แค้นนี้ ตัวเองก็ไม่ควรคู่เป็นเจ้าเทพ ไม่คู่ควรเป็นเพื่อนของฟางหงปิน!
เขาจำได้ว่า ก่อนทำสงครามครั้งนั้น ฟางหงปินเคยบอกกับตัวเองว่า หลังจากที่จบลงเขาจะลาพักร้อน กลับมาแต่งงาน บอกว่าเขาจะอยู่กับพ่อแม่ดีๆ ตอนนั้นความสุขบนใบหน้าของเขา เป็นสิ่งที่เย่เซิ่งเทียนยากจะลืมเลือนมาจนถึงทุกวันนี้
ในการต่อสู้ครั้งนั้น ฟางหงปินตายอยู่ในอ้อมแขนของตัวเอง
เขายังคงจำได้ว่า ก่อนที่ฟางหงปินจะเสียชีวิต จับมือของตัวเองและพูดอย่างยากลำบากว่า: “นายร้อย นำพาเพื่อนๆให้มีชีวิตรอดต่อไป”
“พวกเขาอยู่ที่ไหน!!”
น้ำตาไหลลงมา หัวใจของเย่เซิ่งเทียนเต็มไปด้วยความตื่นตระหนก
ชายหนุ่มที่ชอบหัวเราะคิกคัก ชายหนุ่มที่วางแผนจะเปิดร้านอาหารเล็กๆหลังการปลดประจำการ แต่กลับอยู่ในสนามรบตลอดไปเพื่อปกป้องความเชื่อของตัวเอง เพื่อปกป้องบ้านเมืองนี้
แต่ว่าครอบครัวของเขา กลับถูกคนปฏิบัติด้วยแบบนี้!!!
เดรัจฉาน!
ไอ้พวกเดรัจฉาน!!!
“ไม่เป็นไร ผ่านไปแล้ว ฉันไม่อยากพูดถึงแล้ว ตอนนี้ ฉันแค่อยากดูแลพ่อของฉันให้ดี ต่อจากนั้นเป็นครูที่ดีๆ”
ฟางหยวนเช็ดน้ำตาด้วยรอยยิ้ม มองดูพ่อที่นอนอยู่บนเตียง และพูดอย่างขมขื่นว่า: “อันที่จริง บางครั้งฉันก็รำคาญ บางครั้งฉันก็คิดว่า ถ้าหากตอนนี้พ่อตายไป นี่ไม่ใช่ความโชคดีอย่างหนึ่ง แต่ก็ไม่ต้องทนทุกข์”
“แต่ว่าในฐานะลูกสาว ฉันอยากให้พ่อของฉันจะมีชีวิตยืนยาว ต่อให้เขานอนอยู่บนเตียงตลอดไป ไม่สามารถดูแลตัวเองได้ ฉันกลับถึงบ้านก็สามารถเรียกพ่อได้ ถ้าพ่อไม่อยู่แล้ว บนโลกนี้เหลือเพียงฉันคนเดียว ฉันตัวคนเดียวในบ้านก็ไม่มีประโยชน์”
เย่เซิ่งเทียนพูดอย่างขมขื่น: “ฟางหยวน คุณยังมีพวกเรา ไม่ได้ดูแลพวกคุณให้ดี เป็นความผิดของฉัน คุณวางใจได้ ฉันจะรักษาพ่อของคุณให้หาย คุณไม่ได้มีเพียงพ่อของคุณ พวกเราสหายร่วมรบของพี่ชายคุณ ก็เป็นคนในครอบครัวของคุณ”
“ขอบคุณค่ะ จากนี้ไปฉันก็เรียกคุณว่าพี่เซิ่งเทียนนะ พี่ชายของฉันเสียสละชีวิตเพื่อประเทศ เป็นวีรบุรุษ ฉันที่เป็นน้องสาว ไม่สามารถทำให้ชื่อเสียงของพี่ชายแปดเปื้อนได้ คุณไม่ต้องเป็นห่วงนะ ฉันจะดูแลตัวเองให้ดี และก็สามารถดูแลพ่อของฉันให้ดีได้ด้วย”
เมื่อความเจ็บปวดรวดร้าวกลายเป็นความเคยชิน น้ำตาก็กลายเป็นสิ่งฟุ่มเฟือยมาก
เมื่อฟางหยวนพูดแบบนี้ แม้ว่าเบ้าตาจะแดง แต่บนใบหน้าของเธอก็มีรอยยิ้มตลอด เหมือนกับเล่าเรื่องราวอื่น
เวลาไม่ได้ทำให้ความเจ็บปวดหายไป แต่มันทำให้คนเข้มแข็งขึ้นเรื่อยๆ
ตอนนี้ดีมากแล้ว ด้วยความช่วยเหลือของพี่ ตอนนี้ฉันเป็นครูใหญ่ของโรงเรียนอนุบาล เงินเดือนมากมาย ไม่ได้ยากจนข้นแค้นเหมือนเมื่อก่อน ฉันเชื่อว่า แม่และพี่ชายมองเห็นในสวรรค์ว่าตอนนี้ฉันเข้มแข็งแค่ไหน
ฟางหยวนลูบหัวของซือซือ
เย่เซิ่งเทียนไม่ได้พูด เศร้าใจ และพูดอะไรก็ไม่มีประโยชน์
“ฟางหยวน คุณไปยืมเข็มเงินชุดหนึ่งของร้านขายยาจีนมา ฉันจะรักษาโรคให้พ่อของคุณ”
เย่เซิ่งเทียนหายใจเข้าลึกๆ ระงับความโกรธชั่วคราว รักษาอาการป่วยพ่อของฟางหยวนให้ดีแล้วค่อยว่ากัน
ความแค้นอื่น ค่อยๆชำระ!!
“พี่เซิ่งเทียน รักษาหายได้จริงเหรอ?”
ฟางหยวนถามอย่างไม่อยากเชื่อ หมอทุกคนก็บอกว่า พ่อจะไม่มีวันหายขาด สามารถมีชีวิตอยู่ได้ก็เป็นความเพ้อฝันแล้ว