พี่รองดับไฟที่ร้อนรุ่มในกายเรียบร้อย เห็นต้าอีจ้องมองมาทางเขาจึงคิดว่าเธอกระหายน้ำ เดิมคิดจะหยิบน้ำในตู้เย็นให้ แต่แล้วก็ฉุกคิดขึ้นมาได้ว่าเธออาจท้องอยู่ กินของเย็นๆไม่ได้ ครั้นแล้วจึงหยิบลูกท้อกับแตงหวานออกมาพร้อมมีดเดินกลับไปนั่งข้างเธอ
ต้าอีพอเห็นมีดในมือพี่รองก็หดตัวขยับชิดโซฟาเงียบๆ
“กลัวผมขนาดนั้นเลยเหรอ?” เขาขำท่าทางของเธอ
รอยยิ้มของเขาทำเอาแฟนคลับนัมเบอร์วันคนนี้ถึงกับหน้าแดง ไม่ใช่เพราะเธอหลงเขา แต่ภูเขาน้ำแข็งพอยิ้มขึ้นมาเหมือนมีมนต์สะกด ยิ่งเป็นคนที่ยิ้มยาก พอยิ้มทีก็ดูดีมาก
“นิดหน่อยค่ะ…วันนี้ฉันพาลูกหนีออกจากบ้าน…ฉันผิดเองค่ะ”
อาจเพราะเห็นเขายิ้มแล้วต้าอีจึงเริ่มผ่อนคลาย
เธอเป็นคนที่ช่างสังเกตอารมณ์ของอวี๋หมิงอี้ แค่อากัปกิริยาของเขาเพียงเล็กน้อยอารมณ์ของเธอก็อ่อนไหวไปด้วย
เขามีความสุขเธอก็ยิ้ม เขาโกรธเธอก็กลัว
บางครั้งเธอเองก็พยายามเลียนแบบเสี่ยวเชี่ยนกับเสี่ยวเฉียงเวลาสองคนนั้นอยู่ด้วยกัน แต่ดูเหมือนเธอกับพี่รองจะทำตัวมีสถานะเท่าเทียมกันได้แค่ตอนอยู่บนเตียง ส่วนเวลาอื่นๆนั้นพอเห็นเขาเธอก็ทำตัวไม่ถูก สำหรับเธอแล้วเขาเป็นสามี ยิ่งกว่านั้นคือเทพบุตร
“รู้ว่าไม่ดีทำไมยังไปกับผู้หญิงใจร้ายคนนั้น?”
“นั่นไม่ใช่ผู้หญิงใจร้ายนะ เขาเป็นอาจารย์ฉัน”
“อาจารย์อะไร? พาเมียคนอื่นเสียคน อีกอย่าง คุณเป็นพี่สะใภ้เขา ถ้าดูตามสถานะแล้วเขาต้องเรียกคุณโตกว่า”
“แต่ว่าเขาเป็นคนชี้แนะฉันเรื่องเรียน…ถ้าไม่มีเขาฉันคงไม่รู้จักพี่รอง…ไม่มีเขาป่านนี้ฉันคงยังนอนละเมอ…ไม่มีเขา…”
“พอแล้ว เลิกพูดถึงเขา พูดเรื่องของเรา” พี่รองฟังแล้วก็ปวดขมับ
หึง แถมตัวการยังเป็นผู้หญิง มันเป็นความรู้สึกที่แย่มากจริงๆ อยากถามจริงๆว่าระหว่างผู้หญิงใจร้ายคนนั้นกับเขาใครสำคัญกว่า?
แต่พอนึกว่าถ้าถามไปแบบนั้นเมียเขาอาจศรัทธาในตัวเขาน้อยลง ครั้นแล้วอวี๋หมิงอี้จึงอดทนไว้
“ต้าอี เรื่องในวันนี้ไม่โทษคุณหรอก ผมผิดเอง”
พี่รองพูดพลางก้มหน้าปอกผลไม้ ปอกเปลือกลูกท้อเสร็จก็ปอกแตงหวานต่อ ความยาวของเปลือกเท่ากัน ความหนาก็เช่นกัน
“ฉันไม่ดีเองค่ะ พี่รองไม่ได้ผิด…อันที่จริงการที่ฉันไปกับประธานเชี่ยนมันเป็นความโลภที่เกินตัวของฉัน…ขอโทษค่ะ ฉันผิดไปแล้ว”
ในใจของต้าอีรู้สึกผิดต่อคำสอนของประธานเชี่ยนมาก ประธานเชี่ยนสอนเธอปากเปียกปากแฉะว่าควรวางตัวยังไง แต่เธอชอบเผลอลืมหมด พอเห็นพี่รองตั้งใจปอกผลไม้ให้ ดวงตาของเธอก็เหมือนต้องมนต์สะกด
“คุณโลภ? ยังไง?” มือพี่รองหยุดปอก
“ฉันไม่อยากหย่ากับพี่รอง”
“หย่า?” พี่รองเกือบทำมีดร่วง นี่กล้ามีความคิดร้ายกาจเพียงนี้เลยเหรอ?
“แล้วฉันก็ไม่อยากทำแท้งด้วย…”
“ทำแท้ง?”
“ฉันอยากอยู่กับพี่รอง แล้วก็อยากมีลูกให้พี่รองด้วย”
มีแค่ประโยคนี้ที่โดนใจ
“งั้นคุณก็อยู่ที่นี่สิ จะหนีไปทำไม?”
“ก็พี่รองบอกว่าไม่ชอบเด็ก แถมยังทำหน้าบึ้งด้วย สีหน้าแบบนั้นของพี่รองเหมือนบอสหน้าโหดในนิยายเลย ต่อมาก็จะโยนเงินให้ฉันแล้วพูดอย่างเย็นชาว่า ไปเอาเด็กออกซะ ไม่งั้นก็หย่า”
อวี๋หมิงอี้มุมปากกระตุก “ต่อไปคุณอยู่ให้ห่างๆสืออวี้เลยนะ”
เมียเขาไม่มีเพื่อนปกติเลยหรือไง?
คนหนึ่งก็ผู้หญิงใจร้ายชอบทำตัวเป็นนางพญา ส่วนอีกคนก็ชอบอ่านนิยายจินตนาการเพ้อเจ้อ
“ฉันชอบประธานเชี่ยน แล้วก็ชอบสืออวี้ด้วย แล้วพี่จะไม่ให้ฉันอยู่กับพวกเขาได้ยังไง พี่ไม่ชอบคุย แล้วถ้าฉันไม่มีเพื่อนคอยรับฟังล่ะก็…ฮือ” เธอเองก็ไม่รู้ว่าทำไมต้องร้องไห้ ก็แค่รู้สึกน้อยใจ
พี่รองเห็นต้าอีร้องไห้ยกใหญ่ก็ถอนหายใจ
เห้อ ดูท่าผู้หญิงใจร้ายจะพูดถูก ผู้หญิงเวลาท้องสภาพอารมณ์จะไม่เหมือนเดิมจริงๆ เมียเขาเมื่อก่อนไม่เป็นแบบนี้
ในเมื่อเป็นแบบนี้ก็อย่ามาโทษถ้าเขาจะปล่อยทีเด็ดล่ะนะ ถึงเวลาปล่อยท่าไม้ตายที่เจ้าเล็กสอนมาแล้ว
“หยุดร้องเถอะ ถ้าร้องอีกผมจะจูบคุณนะ แต่ถ้ายังร้องไม่เลิกผมจะพาคุณเข้าห้องนอนแล้วใช้วิธีอื่นทำให้หยุดร้อง ถึงตอนนั้นถ้าแม่พาหลานกลับมาเห็นคงไม่เหมาะแน่”
พอพี่รองพูดจบตัวเองก็หน้าแดง
นี่เป็นครั้งแรกที่เขาพูดจาหน้าไม่อายแบบนี้ขณะใส่เสื้อผ้าอยู่ ปกติถ้าเป็นตอนที่ร่างเปลือยล่ะก็เขาจะพูดคล่องมาก…
“พี่รอง…” ต้าอีเองก็ตกใจ พี่รองกลายเป็นคนหน้าไม่อายตอนที่มีเสื้อผ้าอยู่บนตัว…ตั้งแต่เมื่อไร?
บางครั้งเธอก็รู้สึกว่าพี่รองเป็นคนสองบุคลิก นิสัยตอนใส่เสื้อผ้ากับตอนไม่ใส่ต่างกันลิบลับ เวลาอยู่นอกเตียงเขาไม่ค่อยแสดงสีหน้าอะไร
“เรียกที่รัก” นี่เป็นทีเด็ดที่เจ้าเล็กสอนเขามา พี่รองใช้อย่างเคอะๆเขินๆ หน้าแดงเล็กน้อย
คำพูดของอวี๋หมิงหลางก็คือ ถ้าเห็นผู้หญิงเริ่มจะงี่เง่าให้ยึดหลักการเพียงอย่างเดียว มั่นหน้าให้ด้านกว่ากำแพงเมือง ความหนาเอาให้ลึกกว่าทะเล แล้วก็รุกเข้าไป พูดอย่างมั่นใจอย่าไปกลัว
พี่รองเห็นอวี๋หมิงหลางพูดอย่างสบายๆ แต่พอตัวเองทำจริงค่อนข้างยาก อย่างไรเสียใช่ว่าทุกคนจะหน้าหนาเหมือนน้องชายคนเล็กของเขา พี่รองคิดไว้แล้วว่าถ้าไม่ได้ผลกลับไปจะจับอวี๋หมิงหลางมัดกับใบพัดเครื่องบินแล้วพาขึ้นไปท่องนภา
“ที่รัก” ต้าอีถูกพี่รองทำฟ้าผ่าที่กลางหัวจนสมองหยุดทำงาน เขาพูดอะไรเธอก็ว่าตาม
จากนั้นทั้งสองคนก็หน้าแดงพร้อมกัน บรรยากาศกระอักกระอ่วน ต่างคนต่างไม่พูดอะไร
วิธีนี้ถ้าอวี๋หมิงหลางเอาไปใช้กับเสี่ยวเชี่ยน คงได้ถูกเสี่ยวเชี่ยนตบตีขีดข่วนร่างกายแน่ จนสุดท้ายก็ไปจบที่บนเตียงให้ร่างกายเหงื่อออก แล้วประธานเชี่ยนถึงจะหายโมโห
หน้าพี่รองเทียบความหนากับหน้าอวี๋หมิงหลางไม่ได้ เวลาเอาไม้นี้มาใช้จึงออกจะแปลกๆหน่อย
ช่างเถอะ น้องเล็กของเขาก็ไม่ใช่คนที่พึ่งพาได้เท่าไร พี่รองตัดสินใจลุยเองแล้ว
“วันนี้ผมไม่ได้โกรธ ผมก็แค่…ดีใจเกินไป”
“โกหก” ต้าอีเงยหน้าทันที ลืมความอายความเขินไปเสียสนิท
“สีหน้าของพี่ตอนนั้นมันให้ความรู้สึกเหมือนฉันติดเงินพี่เป็นแสน จากนั้นพี่ก็จะควักเงินให้ฉันไปทำแท้ง”
“ตอนนั้นผมก็แค่กังวล…เพราะตอนพ่านพ่านเล็กๆผมไม่ได้ทำหน้าที่พ่อให้ดี ผมเลยกังวลไม่รู้ว่าตัวเองควรทำหน้าที่พ่อยังไง แต่ผมดีใจมากจริงๆนะ ต้าอี ผมดีใจถ้าคุณมีลูกให้ผม”
ต้าอีรู้สึกอบอุ่นใจกับคำพูดของเขาจนขอบตารื้นๆ “พี่รองไม่ได้โกหกฉันนะ?”
“ผมเคยโกหกคุณเหรอ?”
ต้าอีส่ายหน้า ไม่เคย เขาเป็นสามีที่ดี พูดได้ทำได้
เธอก็แค่จินตนาการไม่ออกว่าคนที่เก่งรอบด้านอย่างพี่รองจะมีอารมณ์ลังเลแบบนี้ เธอยังแอบคิดว่ามีแค่ตัวเธอเองที่กังวล
“ผม…ผมไม่ใช่พ่อที่ดีนัก ในฐานะสามีก็ไม่ได้ทำได้อย่างสมบูรณ์แบบอะไร ผมชอบเอาแต่นิ่งเงียบ”
“นิสัยของพี่เป็นแบบนี้อยู่แล้ว ฉันไม่โทษพี่หรอก ตอนที่ฉันตกลงปลงใจกับพี่ก็รู้อยู่แล้ว งั้นทำไมวันนี้…อ๋า จริงสิ ฉันรู้ว่าพี่เป็นคนแบบนี้ทำไมถึงไม่ถามพี่ตรงๆนะ? เรื่องนี้ต้องโทษฉัน”
ต้าอีพูดอ้อมไปยกใหญ่ สุดท้ายก็วกกลับเข้ามา
ทำไมเธอถึงได้เอาแต่เสียใจจนลืมนิสัยพี่รองไปได้