ต้าอีเรียนจิตวิทยา ควรจะรู้จักลักษณะเด่นนิสัยของพี่รองอยู่แล้ว แต่เธอกลับเอาแต่หมกมุ่นกับคำพูดของเขาที่บอกว่าไม่อยากมีลูก ไม่ได้วิเคราะห์ปัญหาให้ดี
ไม่รอให้พี่รองเอ่ยปากพูด เธอรีบวิเคราะห์เรื่องนี้ทันที
“ก่อนหน้านี้พี่บอกกับฉันว่าพี่ไม่ชอบเด็ก อันที่จริงเพราะอยากให้เวลาฉันเรียน ไม่อยากให้ฉันลำบากใช่ไหมคะ? พี่ดีกับพ่านพ่านขนาดนั้นแล้วจะไม่ชอบเด็กได้ยังไง ทำไมวันนี้ฉันถึงได้โง่ขนาดนี้นะ…”
พี่รองแค่พูดประโยคเดียวต้าอีก็คิดไปเยอะแยะ แบบนี้หรอกถึงเรียกว่ารู้ใจ
“ขอโทษนะคะพี่รอง…ฉันเองก็ไม่รู้ว่าฉันเป็นอะไร” ต้าอีมองเขาด้วยความรู้สึกผิดในใจ
“ไม่เป็นไร มันเป็นความละเลยของผม ช่วงนี้เธอคงเครียดมาก ผมไม่ได้ช่วยแบ่งเบาหน้าที่คุณเลย อีกทั้งยังทำให้คุณกังวลอีก เพียงแต่คราวหน้าอย่าคิดมากอีกนะ ผมไม่มีทางหย่า เข้าใจไหม?”
“อื้อ” ต้าอีพยักหน้าหงึกๆ
พี่รองยื่นจานผลไม้ที่ปอกแล้วให้ต้าอี แถมวันนี้ทำเป็นรูปหัวใจเสียด้วย
นี่เป็นการสารภาพความในใจของเขาเหรอ?
อยู่ๆต้าอีก็โอบคอเขา เกือบทำจานผลไม้ตก
“เป็นอะไรไป?” พี่รองกอดเธอ รู้สึกเหมือนเธอตัวสั่น
ร้องไห้?
“ถ้าคุณไม่ชอบเดี๋ยวผมทำอย่างอื่นให้ แต่อย่าร้องเลยนะ” เขากลัวการที่ต้องเห็นเธอร้องไห้ อยากจะเช็ดน้ำตาให้แต่กลับถูกเธอกอดแน่นยิ่งกว่าเดิม
“ฉันไม่อยากไปจากพี่ ต่อไปฉันจะไม่ไปไหนอีกแล้ว”
“ไม่มีคนให้คุณไปเสียหน่อย”
“ฉันไม่มีอะไรเหลือแล้ว ฉันไม่มีพ่อแม่ ไม่มีญาติ ฉันมีแค่พี่ ครอบครัวนี้ก็พี่เป็นคนให้ ความรักก็ด้วย ถ้าไม่มีพี่ฉันก็ไม่เหลืออะไรแล้ว”
ดังนั้นเธอถึงได้หวาดกลัวขนาดนี้ เธอถึงได้กังวลขนาดนี้
“อย่าพูดแบบนั้นสิ…”
“ฟังฉันพูดให้จบก่อน” เธอคิดว่าถ้าไม่พูดตอนนี้ไม่รู้ต่อไปจะมีความกล้าอีกหรือเปล่า
“ฉันรู้ว่าตัวเองยังเก่งไม่พอ รู้ว่าชีวิตคู่ของคนอื่นไม่ได้เป็นเหมือนพวกเรา ประธานเชี่ยนบอกว่า ชีวิตคู่คือความเท่าเทียมกัน แต่ดูเหมือนฉันจะทำตัวเท่าเทียมกับพี่ไม่ได้ ฉันก็แค่อยากให้พี่เป็นฮีโร่ของฉัน เป็นเทพบุตรของฉัน ท้องฟ้าของฉัน เป็นทุกอย่างของฉัน ฉันไม่รู้ว่าถ้าไม่มีพี่ฉันจะไปอยู่ไหน แค่ฉันเห็นพี่ฉันก็มีความสุข ฉันเห็นพี่โกรธฉันก็จะเสียใจ”
เธอเคยลองทำตัวเป็นผู้หญิงแกร่ง อยากทำตัวให้ดูน่าเกรงขามแบบประธานเชี่ยน แต่เธอทำไม่ได้
เธอศรัทธาในตัวพี่รอง แบบที่ว่าชอบเขามากไม่ไหวแล้ว เธอรู้ว่าการทำตัวแบบนี้มันดูไร้สาระมากในสายตาคนอื่น แต่เธอกลับควบคุมไม่ให้รักเขาหัวปักหัวปำไม่ได้
“พี่อย่าเกลียดที่ฉันเป็นแบบนี้ได้หรือเปล่า ฉันจะพยายามให้มากขึ้น จนกว่าจะถึงวันที่ฉันคู่ควรกับพี่”
ความรู้สึกแบบนี้ที่คนอื่นอาจมองว่าเป็นการถลำลึกจนโงหัวไม่ขึ้น แต่ใครจะเข้าใจความรู้สึกที่มีความสุขของเธอ ใครจะสัมผัสได้ถึงอารมณ์เดียวกับเธอ
“ไม่ต้องรอวันนั้นหรอก ถ้าคุณไม่คู่ควรกับผม แล้วใครคู่ควร?” พี่รองห้ามความรู้สึกประทับใจไม่ได้ เขามีทรัพย์สมบัติที่สำคัญที่สุดในโลกแล้ว ผู้หญิงที่เขารักพึ่งพาเขาทั้งหมดหัวใจ
“ฉันทำได้เหรอ?” เธอมองหน้าเขาด้วยดวงตาที่เอ่อล้นไปด้วยน้ำตา รู้สึกว่าการที่วันนี้เธอหนีออกจากเป็นพฤติกรรมที่เหมือนเด็กไม่โต เธอที่เป็นแบบนี้คู่ควรกับเขาเหรอ?
“ได้สิ คุณทำได้มาตลอด คุณอยู่ในใจผมมาตลอด ไม่เคยไปไหน ผมชอบที่คุณพึ่งพาผม ชอบความอ่อนโยนของคุณ ชอบความเอาใจใส่ มันเป็นพลังพิเศษให้กับผม ทำให้ผมมีความกล้าที่จะมุ่งไปข้างหน้ามากขึ้น ผมรู้สึกว่าคุณเป็นผู้หญิงที่สวรรค์ประทานมาให้ผม เป็นความรักที่แสนพิเศษของผมแต่เพียงผู้เดียว ต้าอี ผมรักคุณ…”
แม่อี้ยืนจูงพ่านพ่านอยู่หน้าบ้าน อากาศร้อนๆได้มาฟังแบบนี้ขนลุกไปทั้งตัว
โอ๋ย
คำพูดน้ำเน่าที่ผู้ชายข้างในพูดออกมานั่นใช่ลูกชายคนรองของเธอเป็นคนพูดจริงๆเหรอ?
ไม่ใช่เจ้าเล็กเข้าสิงร่างแน่นะ?
“ย่าฮะ พวกเราไม่เข้าไปเหรอฮะ? ผมก็อยากบอกหม่าม้าว่าผมรักหม่าม้า” พ่านพ่านถามด้วยความไร้เดียงสา
ถึงเขาจะไม่เข้าใจสิ่งที่พ่อพูด แต่ก็คงชมแม่ใช่หรือเปล่า?
“เอ่อ…ป่าป๊าหม่าม้ากำลังยุ่ง ย่าพาหนูออกไปเดินอีกรอบดีไหมจ๊ะ?”
ข้างในเงียบไปแล้ว ไม่รู้ว่าทำอะไรอยู่ แต่จากการวิเคราะห์ของแม่อวี๋ที่ประสบการณ์การดูละครโชกโชน ข้างในจะต้องมีภาพที่เด็กไม่ควรดูแน่นอน เพื่ออนาคตของชาติ เธอพาหลานออกไปเดินเล่นอีกรอบแล้วกัน
เสี่ยวเชี่ยนชงชาผลไม้ แล้วนั่งดื่มด่ำกับบรรยากาศข้างนอกตรงที่นั่งเล่นริมหน้าต่าง
เรื่องวุ่นวายจบลงแล้วก็ถึงเวลาพักผ่อนให้สบายใจ อ่านหนังสือ เติมน้ำไปสองครั้ง ฟ้าใกล้จะมืดแล้ว เวลาครึ่งวันหมดไปกับการพักแบบนี้
ควรหาโต๊ะไม้เล็กๆมาวางตรงนี้จริงๆ เอาไว้นั่งจิบชาโดยเฉพาะ
ใช้ไม้อะไรดี…ไม้พะยูงไหหลำก็น่าจะดีนะ
มีกลิ่นที่ส่งผลดีต่อร่างกายมนุษย์ เอามาวางตรงนี้ เวลาว่างๆก็จิบชาอ่านหนังสือ ถ้าเสี่ยวเฉียงกลับมาก็เล่นเดินหมากได้
พอนึกถึงเรื่องไม้ เสี่ยวเชี่ยนก็อดนึกถึงคนๆนั้นไม่ได้ ชาติก่อนก็มีผู้ชายที่ชอบเรื่องไม้ สวมชุดขาว เชิญเธอดื่มชา
เธอส่ายหน้า ชาตินี้คงไม่มีวาสนาได้เจอกันแล้ว
เฟอร์นิเจอร์ไม้ที่ทำมือร้อยเปอร์เซ็นต์ไม่เหมือนกับแบบผลิตจากโรงงาน ไม่ต้องใช้ตะปูแม้แต่ตัวเดียว ใช้การสับหว่างของข้อต่อไม้
ช่างไม้เก่งๆจะทำงานโดยเน้นความละเอียดและใช้เวลา อุปกรณ์ของช่างไม้หนึ่งคนเยอะจนน่าตกใจ อย่างน้อยๆก็หลายสิบชนิด เสี่ยวเชี่ยนนึกถึงเวลาตัวเองให้คำปรึกษาคนไข้ก็เป็นแบบนี้ คนไข้แต่ละคนมีนิสัยต่างกัน อย่างต้าอีกับพี่รองที่ปัญหาไม่ได้หนักหนาอะไร แค่สะกิดให้ตรงจุดก็ได้แล้ว
นึกถึงต้าอีกับพี่รองในเวลานี้คงกำลังคุยกับแบบหมดเปลือก หรือไม่ก็ไปคุยกันบนเตียงแล้ว คุยกันเรื่องความคิด เรื่องชีวิต หรืออาจถึงขนาดผลิตชีวิต?
เสี่ยวเชี่ยนคิดสักพักแล้วจึงส่งข้อความหาต้าอี
ต้าอีกับอวี๋หมิงอี้ในเวลานี้พอปรับความเข้าใจกันแล้วก็หวานดูดดื่ม พอได้ยินเสียงโทรศัพท์ต้าอีดัง พี่รองก็รีบแย่งคว้ามาก่อน
ตามคาด ผู้หญิงใจร้ายส่งมา หลอกพาเมียเขาหนีออกจากบ้านตอนนี้ยังจะมาไม้ไหนอีก?
พี่รองกดเปิดอ่าน
โลกนี้ไม่มีแม่น้ำสายไหนที่เหมือนกับสายอื่น และความรักไม่มีสูตรสำเร็จ พวกเธอมีความสุขก็พอแล้ว ปล.ช่วงสามเดือนแรกห้ามมีอะไรกัน ถ้าทนไม่ไหวก็ต้องใช้มือช่วยล่ะนะ
ต้าอีอ่านช่วงแรกก็ซึ้งใจ ประธานเชี่ยนมองทุกอย่างทะลุปรุโปร่งดุจเทพ เธอสรุปได้ดีมาก
ความรักไม่มีสูตรสำเร็จ ชีวิตคู่กับความรักก็ไม่มีแบบฉบับตายตัว เอาแค่เราสบายใจก็พอแล้ว
แต่พออ่านประโยคหลังต้าอีก็หน้าแดงใหญ่
“พี่รอง…”
“ผมไปดื่มน้ำก่อน คุณกินผลไม้ไปนะ” พี่รองยัดจานผลไม้ใส่มือต้าอี แล้วไปหาน้ำเย็นดื่ม
ถึงผู้หญิงแสบคนนั้นจะทำเพื่อเขากับต้าอี แต่บัญชีแค้นนี้พี่รองจำฝังใจไว้แล้ว รอถึงวันที่เสี่ยวเชี่ยนท้องบ้างเขาจะใช้วิธีเดียวกันนี้เอาคืน