“ฮะ?”
เส้นหมี่มองไปที่เธออย่างเฉยชา
เธอตอบตกลงกับมาร์ตินไหม?
ใช่ไหม เธอจำไม่ได้หมดแล้ว งั้นก็ได้ ตกลงแล้วก็แล้วไป ก็ถือว่าเป็นการตอบแทนที่เขาเคยดูแลตนเองในเมื่อก่อน
เส้นหมี่พยักหน้าอย่างไม่ได้ใส่ใจ “อืม ก่อนหน้านี้……คุณท่านก็ให้ฉันไปด้วย”
“เป็นแบบนี้นี่เอง ก็ได้ ฉันบอกเรื่องนั้นกับคุณหน่อย……”
“ไม่ต้อง ไม่ต้อง ฉัน……จะบอกเขาเอง พี่ไปทำธุระเถอะ” เส้นหมี่ปฏิเสธคนใช้ทันที จากนั้น เธอก็ลุกขึ้นจากพื้นแล้วเดินกลับไป
พี่ภา “……”
ช่างมันเถอะ ในเมื่อคุณท่านเป็นคนเรียกไป ไม่ต้องก็ไม่ต้องเถอะ
สุดท้ายพี่ภาก็ไม่ได้ไปสนใจเรื่องนี้แล้ว
——
ตอนกลางคืนสามทุ่มกว่า แสนรักเลิกงานกลับมาแล้ว
ในช่วงปลายปีใกล้ๆ ในบริษัทมีเรื่องเยอะแยะมากมาย เขากลับมาเวลานี้ติดต่อกันเป็นเวลานานแล้ว
แต่ว่า หลังจากที่กลับมาในคืนนั้น ปกติร่างเล็กที่จะขดตัวอยู่บนโซฟาดูทีวีในห้อง กลับหายไปแล้ว คอนโดอันใหญ่หลวงชั้นหนึ่ง เหมือนกลับไปเงียบเหงาเหมือนเมื่อก่อนอีกแล้ว
“คุณผู้ชาย คุณกลับมาแล้วเหรอ?”
“อืม แล้วพวกเธอล่ะ?”
แสนรักเปลี่ยนรองเท้าไปด้วยขมวดคิ้วถามคนรับใช้ไปด้วย
พี่ภารีบอธิบาย “น่าจะหลับไปแล้ว วันนี้คุณเส้นหมี่กินอาหารเย็นเสร็จ ก็พาเด็กๆขึ้นไปนอนแล้ว คุณชายจะกินอะไรคะ เดี๋ยวฉันทำให้”
พี่ภานึกว่าเจ้านายหนุ่มนี้อยากจะทำอะไรกินอีก ช่วงนี้เขากลับมาดึกแบบนี้ทุกวันแล้ว เห็นคุณเส้นหมี่ยังไม่นอน ก็จะให้เธอทำอะไรให้เธอกินหน่อย
แต่ว่า คืนนี้เขากลับปฏิเสธ
“ไม่ต้องละ พี่ไปนอนเถอะ”
จากนั้นเขาก็ถือของในมือแล้วก็ขึ้นไปชั้นบนเลย
พี่ภาเห็น ก็ไม่ได้พูดต่ออีก แล้วกลับไปนอนจริงๆ
ประมาณ 20 นาทีต่อมา แสนรักขึ้นไปชั้นสามวางสมุดโน้ตลง แสนรักที่เปลี่ยนเป็นชุดลำลองที่ใส่ในบ้าน เปิดประตูห้องนอนแล้วเดินออกมา
เขาเดินอย่างสบายๆ ถอดนาฬิกาที่ข้อมือที่เรียวยาวไว้ในกระเป๋ากางเกงชุดลำลอง สง่างามและสบาย เดินลงบันไดด้วยแสงสีเหลืองอบอุ่นจางๆ
คืนนี้เด็กๆเข้านอนเร็วขนาดนี้ เขายังไม่ได้ดูหน้าพวกเขาเลย
เขามาถึงชั้นสอง
ห้องแรกเป็นห้องของชินจัง เขาผลักประตูเข้าไปดู หลังจากเห็นว่าเด็กน้อยบนเตียงเล็กนอนหลับสนิทจริงๆ ก็ปิดประตูห้องไป
ตามด้วยคิวคิวและรินจัง
คิวคิวยังคงชอบเตะผ้าห่มเหมือนเคย เช่นเดียวกับอารมณ์ที่ร่าเริงและซุกซนของเขา ดังนั้นแสนรักเข้าไปห่มผ้าห่มผืนเล็กแล้ว ปรับเครื่องปรับอากาศขึ้นสองสามองศาแล้วถึงออกไป
ส่วนหนูรินจังนั้น?
แสนรักไม่ได้ไปที่ห้องของเด็กผู้หญิง กลับตรงไปที่ห้องในสุด ซึ่งเป็นห้องนอนของเส้นหมี่นั่นเอง
“กึกๆ—— ”
ทันทีที่เปิดประตูห้อง ก็เกิดเสียงกรอบแกรบในห้องนอน แสนรักยักคิ้ว ก็เห็นแสงบนหน้าจอโทรศัพท์ที่ถูกปิดด้วยความตื่นตระหนก
หลับแล้วเหรอ?
มุมริมฝีปากบางของเขาโค้งขึ้น เอื้อมมือไปเปิดสวิตช์บนผนังข้างๆเขา
เส้นหมี่ที่กำลังแกล้งหลับ “……”
ก็จ้องผู้ชายที่เดินเข้ามานี้ตาโตนิ่งๆแบบนี้ เธอหน้าแดงทั้งหน้า ก็เขินอายเหมือนกับเป็นคนที่เพิ่งอะไรผิดมาแล้วโดนจับได้
“หลับแล้วไม่ใช่เหรอ? ทำไมยังแอบดูโทรศัพท์อยู่? ตั้งใจหลบหน้าฉันเหรอ?”
แสนรักก็ยังเอามือล้วงกระเป๋ากางเกงทรงหลวม สีหน้าก็ดูเกียจคร้านและผ่อนคลายมาก
แต่แค่เขาเอ่ยปากพูด หัวใจของเส้นหมี่ก็เต้นระรัวไปทีหนึ่ง!
“ไม่ใช่ ฉัน……ฉันก็ว่าจะนอนแล้ว ก็จู่ๆมีคนส่งWeChat ให้ฉัน”
“ใคร?”
“……พิมแสง” เส้นหมี่กลืนน้ำลายแล้วพูดชื่อออกมาชื่อหนึ่ง
พิมแสง?
แสนรักยักคิ้ว จากนั้นก็เดินตรงมาเลย
เขาจะทำอะไร?
เส้นหมี่ตกตะลึง ไม่รู้ว่าเขาจะทำอะไร ก็รีบลุกขึ้นจากที่นอนอย่างรวดเร็วเมื่อเขาเดินตรงมา
“คุณจะทำอะไร?”
“เอาโทรศัพท์ให้ฉัน!”
“ฮะ?”
เส้นหมี่ตกตะลึงอีกครั้ง ยังตั้งสติไม่ได้ ฝ่ามือที่ถือโทรศัพท์ก็ว่างเปล่าไป เธอหยุดนิ่ง พบว่าคนคนนั้นเอาโทรศัพท์ของจากเธอไปแล้ว
เส้นหมี่ “……”
แสนรัก “รหัสผ่าน!”
เส้นหมี่ “ ! ”
เขามีปัญหาอะไรไหม ถึงกลับจะเช็คมือถือเธอ?!
มีสิทธิ์อะไร? เขาไม่ได้เป็นอะไรของเธอ!
เธอรู้สึกขุ่นเคืองเล็กน้อย แต่ความจริงก็คือถึงแม้เธอจะไม่พอใจ เธอก็ไม่กล้าแย่งโทรศัพท์คืน และสุดท้ายก็พูดรหัสผ่านของโทรศัพท์ออกมา “……182930”
“นี่เลขบ้าบออะไรเนี่ย?” ผู้ชายขมวดคิ้วแล้วใส่รหัสผ่านไปด้วย
เส้นหมี่รู้สึกไม่พอใจเล็กน้อยที่เขาเช็คดูโทรศัพท์ของตัวเองแต่แรก เมื่อได้ยินแบบนี้ เขาก็ตอบทันทีว่า “นี่คือเวลาเกิดของลูกทั้งสามคน คุณจะไปรู้อะไรล่ะ”
แสนรัก “……”
ในที่สุดเขาก็หยุดพูด เริ่มจดจ่อกับโทรศัพท์ของผู้หญิง
กลับพบว่า หลังจากเปิดดู โทรศัพท์นี้มีแอพพลิเคชั่นเยอะเหมือนกัน แต่ส่วนใหญ่ใช้เกี่ยวกับเด็ก เช่น “สูตรอาหารสำหรับเด็ก” ที่ใช้บ่อยๆในตัวชินจัง ต่อมาคือของคิวคิว “หนังสือฟังหิมาลัย” รวมถึง “นิทานเด็ก”ของหนูรินจัง ……
เดี๋ยวก่อน มันแทบจะกินพื้นที่เกือบทั้งหน้าจอแล้ว
เหลืออันสุดท้ายที่เธอใช้เองก็คือ WeChat แล้วก็คือไป่ตู้
ผู้หญิงคนนี้นอกจากลูกแล้ว โลกของเธอก็ไม่มีอย่างอื่นแล้วเหรอ?