คนที่ยืนอยู่ตรงข้ามหลิงเซียวคือ ป่าน คันโถว ที่กระโดดแย้วๆก่อนหน้านี้
“เจ้าหนู อย่าหาว่าฉันดูถูกแก ฉันจะยอมให้เเกเป็นคนเริ่มโจมตีก่อน” ป่าน คันโถว กล่าวอย่างภาคภูมิใจ
หวังหนิงขมวดคิ้วเมื่อได้ยินเช่นนั้น และกล่าวทันทีว่า “อย่าดูถูกเขา”
“ไม่เป็นไร พี่หวัง พี่ไม่ทราบระดับของฉันหรือ” ป่าน คันโถว กล่าวด้วยรอยยิ้มกว้าง
หวังหนิงลอบด่าไอ้งี่เง่าคนนี้อย่างลับๆ แต่เขาก็ไม่ได้ทำอะไร เขาไม่อยากบอกคนอื่นเกี่ยวกับสถานการณ์ที่น่าอับอายที่เขาเผชิญเมื่อเช้า
หลิงเซียวเอียงศีรษะและถามว่า “แกแน่ใจหรือ”
“มาเถอะ ฉันแทบทนรอไม่ไหวแล้วที่จะสอนวิธีการเป็นลูกผู้ชายให้กับแก ฮ่าฮ่าฮ่า!” ป่าน คันโถว หัวเราะเสียงดัง
ผู้ที่เฝ้ามองก็หัวเราะออกมาด้วยเช่นกัน เห็นได้ชัดว่าพวกเขามั่นใจในฝีมือของ ป่าน คันโถว
ซูเหยา จางรุ่ย กำหมัดของพวกเธอแน่น พวกเธออยากจะพุ่งเข้าไปทุบตีไอ้หนุ่มปากเสียคนนี้จริงๆ
“ในเมื่อเเกพูดเเบบนั้น ฉันก็จะทำ” หลิงเซียว กล่าวอย่างเย็นชา
ดวงตาของหลิงเซียวพลันเฉียบคมขึ้น เขาทรมานมามากพอแล้วกับการพูดคุยกับไอ้ไก่อ่อนพวกนี้
ทันใดนั้นภาพเงาก็ปรากฏตัวขึ้นบนศีรษะของหลิงเซียวโดยไม่มีการเตือนล่วงหน้า หรือแม้แต่กระบวนการใดๆ
ขณะที่ภาพเงานี้ปรากฏขึ้น หลิงเซียวก็พุ่งตัวไปข้างหน้าราวกับภูติผี
บูม!
เสียงแหวกผ่านอากาศดังสนั่น หลิงเซียวกวาดไม้เท้าในมือของเขาฟาดลงไปที่หน้าอกของ ป่าน คันโถว
ดวงตาของ ป่าา คันโถว เบิกกว้างด้วยใบหน้าที่ไม่อยากจะเชื่อ
ใบหน้านี้ราวกับจะพูดว่า เจ้าขยะจากเมืองเล็กๆระดับสาม มันเร็วขนาดนี้ได้ยังไง?
ปัง!
โดยไม่ให้เวลา ป่าน คันโถว ได้เตรียมใจแม้แต่น้อย ไม้เท้าก็ฟาดเข้าไปที่หน้าอกของมันแล้ว
แรงอันมหาศาลพลันแผ่ออกมาจากไม้เท้ายาว
ป่าน คันโถว รู้สึกราวกับอวัยวะภายในของมันพลิกกลับ
ความเจ็บปวดที่รุนแรงทำให้มันอยากจะกรีดร้องออกมาเสียงดัง
ก่อนที่ ป่าน คันโถว จะทันได้กรีดร้อง ร่างของมันก็ถูกส่งกระเด็นออกไปก่อนแล้ว
มันถูกหลิงเซียวส่งบินขึ้นไปในอากาศสูงสิบเมตรก่อนจะตกลงมากระแทกกับพื้น
อัก!
เลือดสีแดงสดพ่นออกมาจากปากของมัน
จากนั้นเสียงกรีดร้องอันเจ็บปวดก็ดังก้องไปทั่วห้องโถงศิลปะการต่อสู้
หลิงเซียวยืนนิ่งบนเวทีประลองและพูดอย่างแผ่วเบาว่า “ต่อไป”
อึก!
เหล่าสมาชิกของโดโจพลันพากันกลืนน้ำลายอย่างยากลำบาก พร้อมกับดวงตาที่เบิกกว้าง
จากนั้นพวกมันก็ค่อยๆก้าวถอยหลังราวกับว่ากลัวหลิงเซียวจะกระโดดออกจากเวทีประลองและมาจัดการกับพวกมัน
“คิคิคิ…” ซูเหยาและจางรุ่ยอดไม่ได้ที่จะหัวเราะออกมาเพื่อเห็นท่าทางของพวกนั้น
เสียงหัวเราะนี้ราวกับเป็นฝ่ามือที่ไร้รูปร่างตบเข้าไปที่ใบหน้าของหวังหนิงและคนอื่นๆ!
หวังหนิงโกรธจัด มันมอง ป่าน คันโถว ด้วยสายตาดุดันและพูดออกมาว่า “ไอขยะ! ช่างน่าขายหน้า! รีบพามันไปที่ห้องพยาบาลเร็ว!”
ด้วยคำสั่งของ หวังหนิง สมาชิกโดโจจึงออกมานำตัว ป่าน คันโถว ออกไป
“กลัวอะไร มันแค่คนเดียว! ยังมีเราอีกตั้ง 9 คน!
“ฉันบอกให้ ป่าน คันโถว ระวังแล้ว แต่มันไม่ฟัง ตราบใดที่เราระมัดระวังการจะทุบตีไอเวรนี่ก็เป็นเรื่องง่ายๆ แม้ว่าเราจะล้มมันไม่ได้ในรอบแรก แต่เราก็จะต้องล้มมันได้อย่างแน่นอน!” หวังหนิงกล่าวอย่างเฉียบขาด
เมื่อสมาชิกโดโจคิดตามคำพูดของหวังหนิง พวกมันก็กลับมารู้สึกตัว
เพื่อรักษาใบหน้าของพวกมัน พวกมันจึงเริ่มการต่อสู้อีกครั้ง ราวกับว่าพวกเขาไม่เคยกลัวพลังของหลิงเซียวมาก่อน
“หึ! ไร้ยางอาย!” ซูเหยา คิดในใจ
จากนั้นเธอก็มองไปที่หลิงเซียวด้วยสายตาที่อธิบายไม่ถูก ดวงตาคู่สวยของเธอเปร่งประกายราวกับดวงดาวบนท้องฟ้า