บทที่ 370
เป็นเวลาตีสี่ในยามเช้าเมื่อเขาเริ่มวิงเวียน และแดร์ริลกึ่งหลับกึ่งตื่น เขาฝันสลับไปมาตลอดสักพัก เขารู้สึกกำกวมถึงใครสักคนมาเตะขาเขา
เขาก็ตื่นขึ้นทันทีและมองขึ้นเขาเห็น แด๊กซ์ ยืนอยู่ข้าง ๆ กับประตูมองลงมาที่เขาพร้อมกับรอยยิ้มกว้างบนใบหน้าของเขา
“แดร์ริล? นายจะอำฉันให้หัวเราะรึยังไงที่มายืนเฝ้าเป็นยามอยู่หน้าห้องฉัน? ฮ่าฮ่า!” แด๊กซ์หัวเราะโยกตัวไปมา
ทันใดนั้น แดร์ริลก็น้ำตาคลอเบ้า เขาพยายามกลั้นน้ำตาไม่ให้ไหลออกมา
‘เขารอดชีวิต แด๊กซ์รอดชีวิต!’ แดร์ริลคิด
เขากระโดดโลดเต้นและโผตัวเข้าไปโอบกอดแด๊กซ์แน่นด้วยแขนของเขา
“แ-่งเอ๊ย นายจะมากอดฉันทำไมเนี่ย!” แด๊กซ์กล่าวอย่างรังเกียจแต่เขาก็ไม่สามารถต้านทานกับรอยยิ้มกว้าง ๆ ของแดร์ริล เขาต่อยแดร์ริลไปที่อกและหัวเราะ “ใช่ ฉันยังไม่ตาย! ฮ่าฮ่า ฉันรอดชีวิต! ฮ่าฮ่าฮ่า!”
แดร์ริลก็เริ่มหัวเราะตามเช่นกัน ชายสองคนมองหน้าไม่พูดอะไรกันพวกเขาต่างหัวเราะด้วยกันต่อไป
ไม่มีใครจะเข้าใจถึงความผูกพันระหว่างเขาสองคน มันงดงามและอยู่เหนือคำบรรยาย เสียงหัวเราะของพวกเขาดังจนปลุกแนนซี่และนายท่านชราตื่นกันขึ้น เมื่อพวกเขาเห็นว่าแด๊กยังไม่ตายทุก ๆ คนก็กระโดดโลดเต้นอย่างมีความสุข!
ทั้งตำหนักเปี่ยมไปด้วยกำลังใจและความตื่นเต้น และข่าวน่ายินดีก็ไม่ใช่แค่เพียงแด๊กซ์นั้นหายดีแล้ว แต่พลังภายในของเขาก็เพิ่มขึ้นเช่นกัน ตอนนี้เขาอยู่ระดับปรมาจารย์ขั้นที่สี่! นั้นเป็นเพราะก่อนหน้านี้เขาได้กินเม็ดยาเทวะไปเมื่อไม่นาน และหลังจากได้กินโอสถดวงใจแห่งมหาสมุทรไป เขาได้ข้ามขั้นไปถึงสามขั้นซึ่งเขาได้กลายเป็นระดับปรมาจารย์ขั้นที่สี่ในทันที
“ฮ่าฮ่าฮ่า แดร์ริลโอสถที่นายให้ฉันมามันสุดยอด!” แด๊กซ์อุทานด้วยความตื่นเต้น ขณะเขากำลังถอดเสื้อออกและชี้ไปที่หน้าอกของเขา “หลังจากที่ได้กินมัน ฉันไม่ใช่แค่เพียงเพิ่มชั้นขึ้นมาถึงสามขั้นจากแต่ก่อน บาดแผลและแผลเป็นของฉันนั้นก็หายไปหมดเลย!”
แดร์ริลหัวเราะอย่างเริงร่าขณะเขาเอนหลังลงบนโซฟา “นั้นก็เพราะว่านายมันหนังเหนียว! ฮ่าฮ่า!”
“ไอ้หมอนี่! นายต่างหากที่หนังเหนียว!” แด๊กซ์แย้งอย่างสนุกสนาน
ติ๊ง!
ในระหว่างนั้น โทรศัพท์มือถือของแดร์ริลก็ดังขึ้น มีสายเข้ามาเขาชำเลืองมองดูก็พบว่าเป็นเมแกนกำลังโทรมาหาเขา เมื่อเขาได้รับสายก็ได้ยินเสียงเมแกนกล่าว ”พี่ชายที่แสนดีของฉัน พี่อยู่ที่ไหน?”
“ว่ายังไง?”
แดร์ริลรู้เมื่อไหร่ก็ตามเมแกนเรียกเขาว่า ‘พี่ชายที่แสนดี’ เธอต้องมีเรื่องขอร้องให้ช่วย เขารู้จักเธอดีมากแล้วตอนนี้
เมแกนกล่าวอย่างนุ่มนวล “พี่ชายที่แสนดี พี่มีเม็ดยาเทวะไหมตอนนี้?”
เธอเคยถามหามันมาสักพักใหญ่ ๆ แต่แดร์ริลก็ไม่ได้ติดต่อกับเธอตั้งแต่นั้นมา เธอจึงไม่มีทางเลือกที่จะโทรหาเขา
“เดี๋ยวไว้เจอกันและฉันจะเอาไปให้เธอ” แดร์ริลกล่าวระหว่างเขายิ้ม
แดร์ริลนั้นมีความสุขมากที่แด๊กซ์รอดชีวิต เขาอารมณ์ดียินยอมกับทุกอย่างในตอนนี้
เมแกนนั้นตื่นเต้น ทำเสียงหวานมากขึ้นกว่าเดิม “เยี่ยมเลย! ขอบคุณพี่ชายที่แสนดีของฉัน” เธอเว้นจังหวะสักพักก่อนจะกล่าวต่อ “โอ้ใช่ พี่ชายที่แสนดีของฉัน พี่จะสามารถ… ให้ฉันเพิ่มอีกสักเม็ดได้ไหม?”
“ฮ่ะ? อีกเม็ด? เธอคิดว่าฉันเป็นเภสัชกรไปแล้วรึยังไงและฉันต้องมาจ่ายยาให้เธอตามสั่งอีก?” แดร์ริลคิด
ถึงแม้ว่าการปรุงเม็ดยาเทวะนั้นไม่ยากเกินไป แต่มันก็ใช้เวลานานและความตั้งใจ สิ่งสำคัญที่สุดเลยก็คือให้เม็ดยาเทวะหนึ่งเม็ดกับเมแกนฟรี ๆ นั้นไม่เป็นไร แต่การที่จะต้องให้เธอเพิ่มอีกสองสามเม็ดนั้นไม่ยุติธรรมกับคนอื่น ๆ ถ้าหากในอนาคตญาติ ๆ ของเธอแห่กันมาขอเม็ดยาจากเขา?
แดร์ริลยิ้ม “ทำไมเธอถึงต้องการมันมากมายขนาดนั้น เพื่ออะไร?”
เมแกนอธิบายอย่างสัตย์จริง “พี่ชายที่แสนดีของฉัน ฟังฉันให้ดี อาจารย์ของฉัน แม่ชีแห่งโชคชะตา ต้องการเม็ดยาเทวะเป็นอย่างมาก เธอยังติดอยู่ชั้นปรมาจารย์ยุทธขั้นที่ห้ามาเป็นเวลานานมาก เธอมีคอขวดมาขัดขวางไม่ให้บรรลุไปถึงชั้น ปราชญ์ยุทธ์!”
‘ฮ่ะ!? อาจารย์ของเธอคือ… ใคร?!’ มีเสียงคลื่นแทรกกระแทกหูแดร์ริล
เมื่อเขาไม่ได้ตอบสนอง เมแกนยังคงอ้อนวอนเขาต่อไป “พี่ชายที่แสนดีของฉัน ถ้าพี่เอาเม็ดยาเทวะมาช่วยอาจารย์ของฉันบรรลุชั้นไปได้ อาจารย์ของฉันก็ต้องซาบซึ่งในบุญคุณตลอดไป ฉันจะขอบพระคุณเป็นอย่างสูงสำหรับพี่”