ตอนที่ 47: หลี่ปู้ฟานที่ถูกทิ้งอย่างเย็นชา
ทุกคนมองไปที่หลี่ปู้ฟานอย่างมีความหวัง
หลี่ปู้ฟานเปิดโหมดลำโพงเพื่อให้ทุกคนได้ยินสิ่งที่เขาจะคุยกับพ่อของตัวเอง เพื่อพิสูจน์ให้ทุกคนเห็นว่าเขานั้นเจ๋งไหน!
“พ่อครับช่วยอะไรลูกคนนี้หน่อยสิครับ ครูของผมตอนนี้เขาถูกขังอยู่ในเรือนจำข้อหาฆ่าคนตาย พ่อช่วยใช้เส้นสายพาเขาออกมาหน่อยได้ไหม”
พูดจบเสียงที่ฟังดูจริงจังมากของพ่อของหลี่ปู้ฟานก็ดังสวนกลับมาจากโทรศัพท์มือถือ
“ฟานเอ๋อร์ ลูกล้อพ่อเล่นรึยังไง? ข้อหาฆ่าคนตายเนี่ยนะ! พ่อจะไปประกันตัวคนที่ก่อคดีร้ายแรงแบบนี้ได้ยังไง และรู้ไหมว่าถ้าจะช่วยมูลค่าที่ต้องจ่ายมันสูงขนาดไหน แล้วต่อให้พ่อช่วยพ่อจะได้อะไรกลับมาล่ะ?”
หลี่ปู้ฟานได้คุยกับพ่อของเขามาก่อนแล้วว่าพวกเขานั้นจะต้องพูดอะไรบ้าง ดวงตาของเขาเหลือบมองไปทางสองแม่ลูกและยิ้มออกมาลับๆก่อนจะพูดต่อว่า
“แต่เรื่องนี้เกี่ยวข้องกับอนาคตของลูกชายพ่อทั้งชีวิตเลยนะ ครูหยางอาจจะเป็นครอบครัวเดียวกับเราในอนาคต พ่อจะยอมไม่มีลูกสะใภ้แล้วใช่ไหม”
หลิวหยานที่ได้ยินก็เข้าใจว่ามันเป็นเพียงแค่มาตรการชั่วคราวของหลี่ปู้ฟาน และเธอก็ไม่มีเวลามาใส่ใจเรื่องนั้นมากนัก
สิ่งต่างๆค่อยๆเปลี่ยนไป
คุณพ่อหลี่ยิ้มและกล่าวว่า “โอ้ เป็นอย่างนี้นี่เอง ในเมื่อในอนาคตจะเป็นครอบครัวเดียวกัน เรื่องของลูกสะใภ้พ่อจะจัดการเอง วางใจเถอะ”
หลังจากนั้นหลี่ปู้ฟานก็ให้ข้อมูลครูหยางไป
บี๊บ~
โทรศัพท์วางสายแล้ว
หลี่ปู้ฟานอดไม่ได้ที่จะมองหน้าหยางยี่ยี่อีกครั้ง
นางฟ้าตัวน้อยคนนี้ยิ่งมองยิ่งสวย เธอมีรูปร่างที่ผู้หญิงที่ไหนได้เห็นก็ต้องอิจฉา
หยางยี่ยี่อึดอัดไม่น้อยที่ถูกจ้องด้วยสายตาที่ร้อนแรงขนาดนี้ ดังนั้นเธอจึงไปแอบอยู่ที่หลังผู้เป็นแม่ของเธอความรู้สึกจากก้นบึ้งของหัวใจเหมือนกำลังบอกเธอว่าหลี่ปู้ฟานคนนี้ไม่ได้คิดดีกับเธอแน่
หลี่ปู้ฟานหัวเราะออกมา “คุณแม่ สถานการณ์มันบังคับน่ะครับ ถ้าผมไม่พูดไปพ่อคงไม่ยอมช่วยผมแน่!”
หลิวหยานยิ้มอย่างมีความสุข “ฉันรู้ว่าเธอทำเพื่อเหล่าหยางของพวกเรา”
ห้านาทีต่อมา ประตูห้องรอของครอบครัวก็เปิดออก
เจ้าหน้าที่ตำรวจสองคนพาหยางตงเหิงมาส่งดวงตาของทุกคนต่างสว่างขึ้นทันที
โอ้พระเจ้า!
ได้รับการปล่อยตัวแล้วจริงๆ!
“เหล่าหยางในที่สุด คุณก็ออกมาได้แล้ว!
“พ่อ~”
แม่และลูกสาวของหลั่งน้ำตา และครอบครัวทั้งสามก็โอบกอดกันและร้องไห้!
รอยยิ้มบนใบหน้าของหลี่ปู้ฟานก็ปรากฏออกมา
พ่อฉันเจ๋งสุดๆ!
ด้วยเส้นสายของเขาเพียง 5 นาทีก็ได้รับการปล่อยตัวแล้ว
สุดยอดไปเลย!
ในเวลานี้ ครอบครัวของครูหยางไม่มีใครหันมาขอบคุณเขา เขามองไปที่นางฟ้าตัวน้อยหยางยี่ยี่ด้วยสายตาที่ชื่นชม เมื่อมองไปที่เอวของเธอมันคงจะดูดีไม่น้อยถ้าเขาได้เอามือเข้าไปโอวมันไว้!
ในบรรดาเพื่อนร่วมชั้นของเขาก็ไม่มีใครเทียบกับเธอได้เลยแม้แต่น้อย!
“เหล่าฟาน พ่อของนายสุดยอดไปเลย เขาปล่อยครูหยางออกมาได้รวดเร็วจริงๆ”
“ใช่ มันสุดยอดมาก!”
“ปู้ฟาน พ่อนายสุดยอดมาก!”
หลิวหยานก็วิ่งออกไปข้างหน้าและจับมือหลี่ปู้ฟานอย่างตื่นเต้น: “ปู้ฟาน ขอบคุณมากนายเป็นนักเรียนที่ดีของเหล่าหยาง!”
หยางตงเหิงไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น เขาคิดว่าเจียงเฉินจะเป็นคนช่วยเขา แต่เขาก็คาดไม่ถึงว่าคนที่ช่วยเขาจะเป็นหลี่ปู้ฟาน?
ในตอนนั้นเอง
ช่วงเวลานี้เป็นเหมือนเวลาของหลี่ปู้ฟาน เขาในตอนนี้ดูหล่อสุด เท่สุดในเวลานี้!
“คุณแม่ ครูหยาง เรื่องแค่นี้สบายมากครับ ไม่งั้นในอนาคตจะเรียกกันว่าครอยครัวได้ยังไง”
หลิวปู้ฟานพูดออกมาโดยไม่แสดงให้เห็นถึงความดีใจบนใบหน้า
“ผมบอกแล้วว่าพ่อผมเขามีเส้นสายเยอะพอที่จะใช้เพียงฝ่ามือปิดแผ่นฟ้า!”
ในเวลานี้ โทรศัพท์ของเขาดังขึ้น และก็เป็นพ่อของเขาที่โทรมา
และครั้งนี้ก็จะเป็นการแสดงอีกครั้ง!
เขาหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาและเปิดลำโพงอย่างรวดเร็ว!
ทุกคนต่างกลับสู่ความเงียบ
หลี่ปู้ฟานพูดอย่างตื่นเต้น “พ่อ พ่อสุดยอดมากจริงๆ เพียงแค่ไม่กี่นาที พ่อก็ปล่อยตัวครูหยางออกมาได้แล้ว พ่อ พ่อ พ่อผมรักพ่อ จุ๊ป~”
???
อีกด้านของโทรศัพท์ พ่อหลี่กำลังตกตะลึงอยู่ครู้หนึ่ง “อ่า… ลูกกำลังเข้าใจผิดอะไรรึเปล่า พ่อเพิ่งจะโทรหาเพื่อนๆที่สำนักงานและทางนั้นเขาก็บอกว่าครูหยางในตอนนี้ยังไม่สามารถประกันตัวออกมาได้นะ”
“อะไรนะ?”
หลี่ปู้ฟานแข็งทื่อกลายเป็นหินโดยสมบูรณ์
ทุกคนที่ได้ยินก็อึ้ง!
ไม่ใช่พ่อของหลี่ปู้ฟานที่ประกันตัวครูหยางออกมา แล้วเป็นใครกัน”
แน่นอนว่าหลี่ปู้ฟานย่อมไม่รับความจริงเรื่องนี้ไม่ได้ “พ่อเลิกพุดเล่นได้แล้ว ครูหยางเขากำลังยืนอยู่ตรงนี้ ถ้าไม่ใช่พ่อแล้วใครจะประกันตัวเขาออกมาได้ พ่อเลิกพูดเล่นเถอะครับ”
พ่อหลี่ ⊙ω⊙?
พ่อหลี่ตกตะลึง เป็นไปได้ไหมว่าข้อมูลที่เพื่อนเขาบอกมาผิดพลาด?
หรือบางทีเพื่อนของเขาอาจจะอยากเซอร์ไพรส์เขากัน?
คุณพ่อหลี่ยิ้มอย่างเชื่องช้าและตอบทันทีว่า “ฮ่าฮ่าฮ่า ดูเหมือนว่าเพื่อนพ่อจะล้อเล่น ได้รับการประกันตัวแล้วก็โอเคแล้วล่ะ”
เพื่อนร่วมชั้นทุกคนกลับมาอารมณ์ดีกันอีกครั้ง
“สุดยอดไปเลย!”
“เส้นสายที่ทำได้แบบนี้อีกฝ่ายต้องเป็นผู้กำกับขึ้นไปเท่านั้น!”
ในเวลานี้เอง
ที่บริเวณด้านข้าง ตำรวจที่เต็มไปด้วยความซื่อตรงในที่สุดก็ทนไม่ไหวอีกต่อไป
คิดว่ากรมตำรวจเป็นที่แบบไหนกัน? คิดว่าอยากจะยัดเงินก็ยัดได้ตามต้องการรึยังไง?
“พวกคุณน่ะคิดมากเกินไปแล้ว คุณหยางตงเหิงเป็นญาติกับเจ้าหน้าที่เจียงจากกองบัญชาการตำรวจอาชญากรรมของเรา เขารายงานเรื่องของคุณหยางไปที่กองบัญชาการโดยตรง และผู้กำกับของทางนี้ก็ได้รับคำสั่งให้ปล่อยตัวคุณหยางโดยตรงจากกองบัญชาการ ส่วนคนในสายที่พวกคุณเพิ่งจะพูดด้วย ผมว่าผมรู้ว่าเขานั้นน่าจะรู้จักใครน่าจะเป็นเพื่อนร่วมงานของผมที่ยืนเป็นยามเฝ้าประตูทางเข้าน่ะ”
ตำรวจคนนี้พูดออกมาจบก็ยิ้มออกมาอย่างดูถูก
ฮึ่ม~
ในฐานะที่เป็นตำรวจที่ซื่อสัตย์ ความคิดแบบนี้แน่นอนว่าเขาต้องไม่ยอม!
ทุกคนตกตะลึง
น่าอายมาก!
สรุปแล้วคนที่พวกเรารู้จักเป็นยามเฝ้าประตู?
พระเจ้านี่มัน…น่าอายเกินไปแล้ว!
แล้วหนึ่งฝ่ามือปิดท้องฟ้าล่ะไปไหน?
น่าเสียดาย!
คุณพ่อหลี่ต้องการเข็มเย็บใบหน้าของเขาโดยด่วนจึงรีบวางสายไปอย่างเงียบๆทันที
แทบจะอาเจียนเป็นเลือด!
หลี่ปู้ฟานตกตะลึงจนยืนไม่ไหวและนั่งลงบนพื้น ดวงตาเต็มไปด้วยความตกตะลึงและไม่อยากเชื่อ
“เป็นไปไม่ได้! เป็นไปไม่ได้! จะไม่ใช่พ่อของฉันได้ยังไง! เจ้าหน้าที่เจียง เจ้าหน้าที่เจียงเป็นใครกัน?”
เพื่อนร่วมชั้นมองหน้ากัน เพราะในชั้นมีเพียงคนเดียวที่แซ่เจียง!
อาจจะเป็น…
“เจียงเฉิน!!!”
ชื่อนี้ระเบิดขึ้นมาบนหัวของเพื่อนร่วมชั้นทุกคน!
หยางยี่ยี่ยิ้มออกมาทันที “ต้องเป็นพี่เจียงเฉินแน่ๆ ต้องเป็นพี่เจียงเฉินแน่นอน! นึกกไม่ถึงเลยว่าพี่เจียงจะเป็นตำรวจไปแล้ว! เท่จริงๆเลย! แล้วตอนนี้พี่เจียงไปไหนแล้ว”
หยางตงเหิงก็แสดงรอยยิ้มพอใจออกมาบนใบหน้าของเขา
แม้ว่าเขานั้นไม่ลูกชาย แต่เขาก็มีเจียงเฉินที่เป็นนักเรียนที่ดีที่สุดของเขา และก็ปฏิบัติกับเขาเหมือนกับลูกชายของตัวเองตลอดเวลาสามปีที่เจียงเฉินเรียนอยู่ตั้งแต่เช้าจนเย็น
ตอนนี้เขาได้ยินว่าเจียงเฉินนั้นเป็นเจ้าหน้าที่ตำรวจในกองอาชญากรรมมันก็อดที่จะทำให้เขาภูมิใจไม่ได้จริงๆ
“เจียงเฉิน…เจียงเฉิน ช่วยฉันไว้”
“โอ้ว! เจียงเฉินทั้งยอดเยี่ยมและหล่อเหลาจริงๆ!”
“ใช่! ฉันคิดว่าเขาหล่อมากตั้งแต่ตอนอยู่มัธยม! ฉันไม่คิดเลยว่าเขาจะเป็นตำรวจกองอาชญากรรม ดูเหมือนว่ายศยังจะสูงมากด้วย!
“เจ๋งมาก!”
“เจียงเฉินไม่เพียงหล่อแต่เท่ด้วย! ฉันรักเขาจริงๆ!”
“…”
หยางยี่ยี่ในตอนนี้เหมือนจะพบกับศัตรูเต็มไปหมด ไม่ดีแล้ว พี่เจียงเฉินต้องเป็นของฉันคนเดียว~(◔◡◔)
หลี่ปู้ฟานถูกทิ้งให้อยู่ในความหนาวเย็นอย่างสมบูรณ์
ไม่มีใครสนใจ!
น่าเวทนา!
ไม่มีใครสนหรอกว่าเขาจะอายหรือไม่!
หลี่หมิงฮุ่ยที่เงียบไปนานรู้สึกว่าเขาต้องพูดอะไรสักอย่าง
พูดเพื่อเจียงเฉิน!
หลี่หมิงฮุ่ยเริ่มเล่าเรื่องราวออกมา “อันที่จริงความแข็งแกร่งของเจียงเฉินในตอนนี้น่ะ เกินกว่าที่พวกเราคาดคิดไปไกลแล้ว เขาไม่ใช่แค่ตำรวจ…”