ลาเต้เป็นเพื่อนสนิทที่เติบโตมาด้วยกันกับเธอ เป็นลูกคนรวยอย่างเห็นได้ชัดเจน
ลาเต้ถามหยั่งเชิง “ตัดสินใจดีแล้วใช่ไ หม?”
“ฉันไม่เคยได้สติขนาดนี้มาก่อนเลย” หลังจากมายมิ้นท์ออกมา มุมปากก็อมยิ้ม
แท้จริงแล้วเธอมีหน้าตาละเอียดงดงาม รอยยิ้มนี้ ประหนึ่งขับไล่ความทุกข์ที่มีมาหลายปี เปลี่ยนเป็นแจ่มใสขึ้น
ลาเต้ถอนหายใจ “ฉันยังคิดว่าชาตินี้เธอจะคิดไม่ได้เสียอีก หกปีนี้ฉันกลุ้มใจเรื่องเธอจริงๆ ทำไมเธอถึงไปชอบผู้ชายห่วยๆ นั่นอยู่ได้?”
มายมิ้นท์พยักหน้า “จริงด้วย ทำไมฉันถึงได้โง่แบบนั้น”
“โชคดีที่เธอรู้สึกตัวไม่สายเกินไป ขืนอยู่ต่อไปอีกหกปี เธอก็แก่ไม่มีคนสนใจแล้ว” ลาเต้พูดล้อเล่นต่อ “ก่อนหน้านี้ฉันยังคิดว่า ถ้าเธอแก่และถูกไล่ออกมา ฉันจะยอมแต่งงานกับเธอมาอยู่เป็นเพื่อนเอาบุญ ไม่ว่าอย่างไรพวกเราก็คบกันมาตั้งแต่เด็ก”
มายมิ้นท์กลอกตามองบนใส่เขา “ปากเสีย”
“จริงสิ นี่คือข้อตกลงการหย่าที่เธอให้ฉันเตรียมเอาไว้ เธอลองอ่านดู”
รับข้อตกลงปึกนั้นมา มายมิ้นท์พลิกดูเรื่อยเปื่อย “ฉันจะไม่เอาอะไรจากเปปเปอร์ ก่อนหน้านี้ฉันไม่เคยติดค้างอะไรเขา และในอนาคตก็ไม่ติดค้างอะไรเขา”
เขียนชื่อตนเองลงไปอย่างไม่ลังเลสักนิดเดียว
ลาเต้เห็นเธอมีความสุขแบบนี้ จึงอดกล่าวด้วยรอยยิ้มไม่ได้ “ดี ไม่เยิ่นเย้อเลยสักนิดเดียว”
มายมิ้นท์เก็บปากกา ยกคิ้วขึ้นเล็กน้อย “ไปเถอะ ไปโรงพยาบาล”
“ได้เลยครับ คุณผู้หญิงของผม”
ชั้นบนสุดของโรงพยาบาล มีไว้สำหรับผู้ป่วย VIP
มาถึงห้อง 1203 มายมิ้นท์เคาะประตู จากนั้นกดราวจับ ผลักประตูเข้าไป
บนเตียงผู้ป่วย ดูเหมือนหญิงสาวหน้าตาดีจะตกใจเธอ หลบซ่อนในผ้าห่มอย่างหวาดกลัว น้ำตาคลอ หวาดกลัวเธอสุดขีด
สีหน้าของเปปเปอร์ก็มืดมนลง เสียงเหมือนกับน้ำแข็ง “คุณมาทำอะไร?”
มายมิ้นท์ล้วงข้อตกลงการหย่าออกจากกระเป๋าอย่างไม่รีบร้อน ยื่นส่งให้เขา “เซ็นเอกสารนี้ซะ แล้วฉันจะไปทันที”
เปปเปอร์รับมาดู สีหน้ามืดมนลงไปอีก น้ำเสียงเยือกเย็นสุดๆ “คุณจะหย่า?”
“ไม่อย่างงั้นล่ะ?” มายมิ้นท์ทัดผมข้างใบหูอย่างสวยงาม รอยยิ้มนั้นอ่อนโยนและเหินห่าง “หกปีนี้ทำให้คุณลำบากใจจริงๆ เซ็นซะ คุณก็จะหลุดพ้นไม่ใช่หรือไง?”
เปปเปอร์คิ้วขมวด ใบหน้าเย็นชา สีหน้าดูเคร่งขรึมผิดปกติ ไม่รู้ว่าครั้งนี้เธอจะเล่นละครอะไรอีก
ในขณะนั้นเอง ส้มเปรี้ยวบนเตียงส่งเสียงอ่อนแรง “เปปเปอร์…”
เสียงนี้ เหมือนการบอกเป็นนัยอย่างหนึ่ง
เปปเปอร์มองส้มเปรี้ยว และมองไปที่ใบหน้าของมายมิ้นท์อีกครั้ง ลำคอขยับ “เรื่องนี้กลับไปค่อยคุยกัน คุณออกไปก่อน อย่ารบกวนส้มเปรี้ยว”
มายมิ้นท์ยิ้ม เป็นรอยยิ้มที่ไปไม่ถึงดวงตา “ฉันจริงจังนะ อย่างไรเสียคุณก็จะรับคุณส้มเปรี้ยวกลับไป ฉันออกไปไม่ได้จังหวะพอดีเหรอ? จะได้ไม่ต้องขวางหูขวางตาพวกคุณ”
“มาย!มิ้นท์!” เสียงของฝ่ายชายทั้งเย็นชาและหนักแน่น ราวกับอดทนกับเธอมาถึงขีดสุดแล้ว
“คุณส้มเปรี้ยว กำลังดูอยู่นะ เป็นไปได้ไหมว่า…คุณชอบฉันเข้าแล้ว เลยไม่อยากหย่ากับฉัน?” มุมปากของมายมิ้นท์ยกขึ้นเป็นรอยยิ้มสง่างามและมีเสน่ห์
ส้มเปรี้ยวมองไปทางเปปเปอร์อย่างน่าสงสาร หยั่งเชิงความคิดของเขา “เปปเปอร์ คุณเป็นอะไรไป?”
มายมิ้นท์มองฝ่ายชายด้วยความเย็นชา รอเขาเลือก
“ได้ ผมจะเซ็น” เปปเปอร์เม้มปาก สีหน้าเย็นชาผิดปกติ
มายมิ้นท์ยิ้มอย่างพอใจ หยิบข้อตกลงการหย่าที่ฝ่ายชายเซ็นเรียบร้อย เธอจากไปอย่างสง่างาม ไม่มีความอาลัยอาวรณ์สักนิดเดียว
ทว่าเพิ่งจะออกมาจากห้องผู้ป่วย น้ำตาที่ตรงหางตากลั้นไม่ไหวอีกต่อไปไหลออกมา
การแต่งงานหกปี การชอบแปดปี ทั้งหมดล้วนเป็นเรื่องเปล่าประโยชน์
หัวใจคนเป็นเนื้อหนัง หากบอกไม่เจ็บปวดก็โกหกแล้ว
เหมือนกับมีคนใช้เข็มทิ่มแทงหัวใจของเธอ ดึงเข้าดึงออกอย่างเจ็บปวด