เจ้าสาว ผู้แสนเลอค่า ผู้น่าสงสาร ของ ท่านเทรมอนต์ บทที่ 253 สามีและภรรยา
ฌองยังคงโกรธเป็นฝืนเป็นไฟ “ได้ ไปหย่า!”
…
หนึ่งสัปดาห์หลังจากเกิดเหตุการณ์ของทิฟฟานี่ ในที่สุดมาร์คก็กลับมาที่คฤหาสน์เทรมอนต์ เขากลับมาในช่วงเช้าของวันหยุดสุดสัปดาห์ แอเรียนเพิ่งตื่นนอนและรับประทานอาหารเช้าในห้องอาหาร เธอไม่ได้พบเขาเพียงสัปดาห์เดียว แต่เขาดูเหมือนจะซูบผอมลงมาก แม้ว่าเขาจะยังคงอยู่ในชุดสูทและทรงผมที่ยุ่งเหยิง ตอหนวดเคราที่ไม่ได้โกนที่คางของเขาทำให้เขาดูรู้สึกอ่อนเพลียเมื่อเทียบกับก่อนหน้านั้น ให้ความรู้สึกของความเป็นผู้ใหญ่ที่แตกต่างออกไป
แอเรียนไม่เคยถามเกี่ยวกับเรื่องงานของเขาเลย เพราะเคยชินกันการทำเป็นไม่รู้ไม่เห็น เธอไม่ได้วางแผนที่จะถามเขาตอนนี้ แต่แมรี่สะกิดเธอจากด้านหลังทำให้เธอเกือบสำลัก เธอเข้าใจแล้วว่าแมรี่หมายถึงอะไร มาร์คอยู่ที่บันไดแล้วเมื่อเธอรวบรวมความกล้าและถาม “บริษัทของคุณดีขึ้นแล้วเหรอคะ? ทำไมถึงเพิ่งกลับบ้านตอนนี้หลังจากที่ไม่ได้กลับมาตั้งนานคะ?”
มาร์คมองไปที่ด้านข้างเล็กน้อยโดยไม่ได้หยุดก้าว “เมื่อผมบอกคุณคุณก็คงจะไม่ได้เข้าใจ ผมจะกลับไปที่ออฟฟิศอีกครั้งในภายหลัง ออกไปช็อปปิ้งหลังจากอาหารเช้า ใช้บัตรที่ผมให้คุณเอาไว้ อย่าเอาแต่ขลุกอยู่ที่บ้านไม่เช่นนั้นคุณจะป่วย”
แมรี่เตือนขึ้นเบา ๆ “ทานอาหารให้เสร็จเร็ว ๆ และรีบขึ้นไปข้างบนเพื่อดูแลนายท่าน คุณควรจะเป็นห่วงเขามากกว่านี้ในฐานะภรรยาของเขา เขาเหนื่อยแล้วยังต้องออกไปอีกครั้งในภายหลัง เมื่อถึงตอนนั้นคุณจะไม่มีโอกาสอีกต่อไป”
แอเรียนเลิกรับประทานอาหารเช้าอย่างช่วยไม่ได้และลากเท้าของเธอขึ้นบันได มาร์คกำลังอาบน้ำ เธอรอเขาด้วยความเบื่อหน่ายอยู่ครู่หนึ่งก่อนที่เขาจะออกมากับผมของเขาที่ยังคงเปียกอยู่ ราวกับว่าเขาไม่มีเวลาคุยกับเธอ มาร์คหยิบกระเป๋าเดินทางใบเล็กออกมาและเริ่มเก็บของ
“คุณกำลังจะเดินทางไปทำธุรกิจเหรอคะ?” แอเรียนถาม
มาร์คตอบโดยไม่ได้เงยหน้าขึ้นมอง “อืม หมู่นี้ผมค่อนข้างยุ่ง บอกเฮนรี่หรือแมรี่ ถ้าคุณมีอะไรเกิดขึ้น อย่าทำอะไรก็ตามที่คุณไม่ควรทำ”
เขาหมายความว่าอย่างไรกับสิ่งที่เธอไม่ควรทำ? เขากลัวว่าเธอจะบุ่มบ่ามอีกเมื่อเขาออกไป? ไปที่คินซีย์และสาดน้ำใส่หน้าแอรี่นี่นับไหมนะ? เธอสูดลมหายใจและส่งเสียงเป็นการตกลงก่อนที่จะก้าวไปข้างหน้าเพื่อช่วยเขาแพ็คของ
มาร์คไม่ได้ปฏิเสธความช่วยเหลือของเธอ เข้าไปในห้องเก็บเสื้อผ้าและเป่าผมของเขาให้แห้ง เขาใช้เวลาชั่วครู่ก็ออกมาหลังจากแต่งตัวเรียบร้อยแล้ว แอเรียนเองก็ทำการเก็บของให้เขาเรียบร้อยแล้วและยืนขึ้นมองไปที่เขา มาร์คไม่ได้นั่งพักหายใจเลยตั้งแต่เขาเข้ามาในบ้าน เป็นไปได้ที่แทบจะออกไปทันที เธอไม่คิดที่จะออกไปส่งเขา แมรี่คงจะจู้จี้กับเธอถ้าเธอไม่ทำมันอีก
มาร์คมองมาที่เธอและหยุดอยู่ครู่หนึ่ง จากนั้นเขาก็ดึงเธอเข้าสู่อ้อมกอดของเขา ความนุ่มนิ่มและร่างกายที่บอบบางของแอเรียนทำให้เขาหลงลืมความเหนื่อยล้าไปชั่วขณะ “อยู่บ้านดี ๆ ผมจะกลับมาหลังจากที่แก้ปัญหาของบริษัทเสร็จแล้ว”
ด้วยไม่ค่อยคุ้นเคยกับความอ่อนโยนของเขา ใบหน้าของแอเรียนก็เห่อร้อนขึ้น “ตกลงค่ะ…”
มาร์คดูนาฬิกาของเขา มีความลังเลนิดหน่อยพาดผ่านในดวงตาของเขา เขาปล่อยเธอไปในที่สุด “ได้เวลาแล้ว ตอนนี้ผมจะต้องไปแล้ว”
แอเรียนพยักหน้าอย่างรุนแรงและเดินออกไปก่อนเขา มาร์คหน้าบึ้งเล็กน้อยด้วยความไม่พอใจ “คุณหวังว่าผมจะออกไปเร็วขนาดนั้นเลยเหรอ?”
ไม่กล้าหันหลังกลับและมองไปที่เขาเผื่อว่าเขาจะจับได้ว่าเธอกำลังหน้าแดง เธอตอบกลับ “ไม่ค่ะ… ฉันจะไปส่งคุณ”
เมื่อเธอไม่ได้ยินเสียงฝีเท้าตามหลังเธอ ด้วยความอยากรู้อยากเห็นเธอจึงหันหลังกลับไปตรวจดู มาร์คมองมาที่เธอด้วยความขบขันขณะที่ยืนอยู่บนบันได ไม่เข้าใจว่าเขาหมายถึงอะไรและรู้สึกเขินอายเกินกว่าจะสบตากับเขา แอเรียนจึงถามเขา “อะไรคะ? ไปกันเถอะ…”
มาร์คไม่ได้พูดอะไร แต่เขากลับดันกระเป๋าเดินทางทิ้งไป ด้วยความสับสนที่มากขึ้น แอเรียนเดินกลับมาหาเขาโดยที่ไม่รู้ตัว เมื่อเธออยู่ต่อหน้าเขา ทันใดนั้นเขาก็ดึงเธอกลับเข้าไปในห้องนอนและจบลงที่บนเตียง