เจ้าสาว ผู้แสนเลอค่า ผู้น่าสงสาร ของ ท่านเทรมอนต์ บทที่ 254 ผู้นำ
หลังจากที่ระบำแห่งคลื่นอารมณ์เคลื่อนผ่านพ้นไป แอเรียนกลับลงไปซุกตัวลงกับที่นอนอีกครั้งหลังจากที่เธอเพิ่งจากมันไปเมื่อไม่นาน เธอสั่นสะท้านขณะเฝ้าดูทุกการกระทำของมาร์ค มันคงไม่ใช่ความคิดที่ดีที่ทำเรื่องนั้นตั้งแต่เช้าตรู่…ใช่ไหมนะ?
มันไม่ได้มีการเล้าโลมมากนัก หรืออีกนัยหนึ่ง เขาไม่มีเวลามากพอที่จะทำมัน การเล้าโลมจึงไม่เกิดขึ้น เธออยากจะปฏิเสธเขาทว่าก็กลัวเกิดที่จะทำเช่นนั้น ร่างกายของเธอยังคงอยู่ในสภาพที่ไม่พร้อม
เธอมองเขาด้วยสายตาที่พร่ามัวทั้งตระหนักได้ว่าครึ่งบนของเขานั้นเสื้อผ้ายังคงดูเหมือนว่าจะอยู่เหมือนเดิม จากมุมมองของเธอ สิ่งที่เธอเห็นมากที่สุดคือคางของเขา ภาพเงาของเขาช่างสมบูรณ์แบบและได้กลิ่นหอมสดชื่นที่เป็นกลิ่นของอาฟเตอร์เชฟ ด้วยความสุขุมและแววตาที่สงบในตอนนี้จ้องมองลงมาที่เธอ ส่งผ่านแรงกระแทกที่ทำให้ร่างของเธอสั่นสะท้านตลอดทั้งร่าง…
ครึ่งชั่วโมงต่อมา… เขาออกจากคฤหาสน์เทรมอนต์ราวกับลมพายุ เธอยังไม่ได้สติมากนักแม้ว่าเสียงรถยนต์ของเขาจะห่างออกไปไกลแล้วก็ตาม เธอยังคงนอนอยู่บนเตียงที่ยับย่นของพวกเขาไม่ยอมขยับเขยื้อน
เธอไม่สามารถส่งเสียงแปลก ๆ เช่นที่เธอทำในช่วงเวลาที่สติพร่าเลือนเมื่อครึ่งชั่วโมงก่อนหน้านี้ได้ มันคงจะหลีกเลี่ยงไม่ได้ที่ใครสักคนจะได้ยินเสียงของเธอ เนื่องจากเป็นช่วงเช้าตรู่ของวัน ความคิดเกี่ยวกับการยิ้มอย่างมีเลศนัยของแมรี่ ทำให้เธออยากจะแทรกแผ่นดินหนี
โทรศัพท์ของเธอดังขึ้นท่ามกลางความมึนงงสะลึมสะลือของเธอ เธอเรียกสติกลับมาอย่างรวดเร็ว ลุกขึ้นและรับโทรศัพท์ “สวัสดีค่ะ?”
“แอริ ฉันมีข่าวจากนักสืบเอกชนคนนั้น คุณสโลนอยู่ในบ้านพักผู้ป่วยที่หรูหราในเมืองหลวง! ฉันจัดการให้ได้ที่อยู่ที่ถูกต้องมาแล้ว คิดดูแล้ว พวกเราว่างวันนี้ ไปหาคุณสโลนกันไหม?” เสียงของทิฟฟานี่แฝงไปด้วยความตื่นเต้นขณะพูดมาในสาย
แอเรียนรู้สึกตื่นเต้นกว่าที่เป็นอยู่ “ได้! ขอฉันไปอาบน้ำก่อน เธอนั่งแท็กซี่มาที่บ้านของฉันนะและพวกเราใช้รถจากโรงรถของมาร์ค ไปด้วยรถส่วนตัวจะสะดวกกว่า”
เธอรีบตรงเข้าไปในห้องนำหลังจากที่วางสาย มือของเธอสั่นด้วยความตื่นเต้น เริ่มแรกเธอคิดว่ามันจะต้องใช้เวลาอีกสักพักก่อนที่เธอจะพบคุณสโลน หรือบางทีพวกเขาอาจจะหาเขาไม่พบเลย เธอแปลกใจที่นักสืบเอกชนมากฝีมือขนาดนี้ได้อย่างไรกัน
ทิฟฟานี่มาถึงที่คฤหาสน์เทรมอนต์ในขณะที่เธอมาถึง เธอขอกุญแจรถจากเฮนรี่ชุดหนึ่ง ทิฟฟานี่ทำหน้าไม่ถูกเมื่อเดินเข้าไปในโรงรถ “ทำไมผู้ชายของเธอถึงได้มีรถมากมายขนาดนี้? ถ้าฉันเป็นเธอนะ ฉันจะเปลี่ยนรถขับทุกวันไปเลย รถพวกนี้ล้วนแต่เป็นรถหรูระดับเฟิร์สคลาสและบางคันก็เป็นรุ่นที่มีจำนวนจำกัน นี่มันสุดยอดมาก!”
แอเรียนไม่ได้สนใจเรื่องเหล่านั้นเป็นพิเศษ “เอาล่ะ ฉันไม่รู้ว่าเราได้กุญแจรถคันไหนมา เพียงแค่กดปุ่ม เราคงจะหาเจอ”
หลังจากที่พวกเขาขับรถออกจากโรงรถ พวกเขาพบว่าแมรี่กำลังยืนอยู่ที่ด้านนอกตรงประตูใหญ่ “พวกคุณกำลังจะไปไหนกัน แอริ? คุณจะกลับมารับประทานอาหารกลางวันไหม?” เธอถาม
แอเรียนหยุดชั่วขณะเพื่อคิดให้รอบคอบ “หนูกำลังจะออกไปทำธุระเล็ก ๆ น้อย ๆ บางอย่างข้างนอก หนูคิดว่าคงกลับมาไม่ทันตอนเที่ยง หนูจะโทรหาแมรี่นะ”
แมรี่ขมวดคิ้วขณะที่เธอมองรถยนต์ที่หายไปเมื่อไกลออกไป เธอเดินไปที่สวนด้านหลังเพื่อตามหาเฮนรี่ที่กำลังตกแต่งพุ่มไม้ “เฮนรี่ แอริเพิ่งจะออกไปหลังจากที่นายท่านเทรมอนต์ออกไป คุณคิดว่าเขาจะโวยวายไหมถ้าเขารู้?
เฮนรี่ให้ความสนใจกับงานที่เขากำลังทำอยู่ ซึ่งทำให้ใบหน้าของเขาเคร่งขรึม เจ้าข้าวปั้นที่เชื่องและเชื่อฟัง เฝ้าอยู่ที่เท้าของเขาสร้างความแตกต่างกับการแสดงออกที่แข็งกระด้างของเขา “ทำไมคุณถึงกังวลแบบนั้น? นายหญิงเทรมอนต์ก็เป็นคนไม่ใช่สิ่งของ นายท่านเทรมอนต์อาจจะไม่จำเป็นต้องกังวลเกี่ยวกับการที่เธอจะไปไหนในตอนนี้ ความคิดของนายท่านเทรมอนต์ชัดเจน ถ้าเขากังวลจริง ๆ เขาคงเลิกกับนายหญิงเทรมอนต์ไปแล้ว เลิกกังวลสุ่มสี่สุ่มห้าเสียที”
ทันใดนั้นแมรี่ก็ยิ้มอย่างมีเลศนัย “ฉันคิดว่า…คุณหนูเล็ก ๆ จะเกิดขึ้นในตระกูลเทรมอนต์เร็ว ๆนี้ ความสัมพันธ์ระหว่างแอริและนายท่านเทรมอนต์ดีขึ้น เมื่อเช้านี้พวกเขายัง…”