เนื่องจากบรรยากาศในเกมช่างน่ากลัวชวนขนลุกเหลือเกิน ซูฉีซินและเฉินชิงชิงเลยนั่งนิ่งเพื่อพิจารณาว่าเธอสองคนควรไปต่อหรือพักก่อน
หลินเซียวและซูเหลียวเองก็หันไปเหลือบมองซงฉิงเฟิง “ฉิงเฟิงเราควรเริ่มต้นอีกครั้งมั้ย?”
ซงฉิงเฟิงไม่ใช่คนใจร้อน เมื่อได้ยินคำถามจากเพื่อนและได้คิดไตร่ตรองแล้ว เขาพบว่าเมื่อได้ฟังคนอื่นพูดถึงเกมมากเข้า มันอาจไม่ได้น่ากลัวอย่างที่คิด
หลังจากนั่งพิจารณา “มาเล่นกันเถอะ! มันก็แค่สัตว์ประหลาดเพียงตัวเดียวเอง ถ้าเราเอาชนะมันไม่ได้ก็แค่วิ่งหนีไปให้ไกล นอกจากนี้มันก็แค่เกมจะตายกี่ครั้งก็ไม่เป็นไร”
ด้วยความคิดแบบนี้ความกลัวจึงลดลงมากจากตอนแรก
“ฮิฮิ! เจ้าพูดถูก!” หลินเซียวตะโกน
“มาต่อกันเลย! ถ้าเจอปีศาจอีกเราก็แค่วิ่งและหลบมัน!” ในขณะเดียวกันคนอื่นๆ เองก็มายืนรายล้อมอยู่ข้างหลังพวกเขาเพื่อรอรับชมเหตุการณ์อันหน้าตื่นเต้นโดยที่ไม่รู้เลยว่าจะมีเกิดขึ้น
“ท่านอาจารย์ .. ทำไมถนนในเกมของท่านถึงเต็มไปด้วยสิ่งมีชีวิตเหล่านี้” เฟงหัวจ้องมองที่หน้าจอของซูเทียนจิ เธอเห็นร่างบิดเบี้ยวจำนวนมากปรากฏตัวขึ้นจากหมอกหนา!
ไหนบอกว่ามีสัตว์ประหลาดตัวเดียวไม่ใช่หรอ? เด็กหญิงที่ยืนอยู่ด้านหลังกอดคอกันและกำลังหักห้ามใจไม่ให้กรีดร้อง
มีหลายคนหรอ!? ใบหน้าของซงฉิงเฟิงและผู้เล่นคนอื่นกระตุก พวกเขาร้องตะโกน “วิ่ง! วิ่ง!”
หลังจากวิ่งไปสักระยะพวกเขาก็บ่น “นี่ข้าอยู่ที่ไหนแล้วเนี่ย” แม้ว่าพวกเขาบางคนจะมีแผนที่แต่ก็ยังไม่สามารถเข้าใจได้ลึกซึ้งเนื่องจากรอบๆ เต็มไปด้วยหมอกหนา
จากหมอกที่หนาจนมองแทบไม่เห็นอยู่แล้ว กลับหนาขึ้นกว่าเดิมสภาพแวดรอบตอนนี้นอกเหนือจากแขนตัวเองไปแล้วก็มองไม่เห็นอะไรอีก
ไม่รู้เลยว่ามีอะไรซ่อนตัวอยู่ หรือกำลังจะเจออะไรที่น่ากลัวกว่านี้อีกมั้ย .. บรรยากาศชวนขนลุกพาให้ผู้เล่นจินตนาการไปต่างๆ นาๆ
ในโลกแห่งความจริงพวกเขาคาดคิดว่าสัตว์ประหลาดเหล่านี้อาจถูกควบคุมโดยผู้เล่นอื่น แต่ .. นี่เป็นแค่เกมในคาเฟ่นั่นทำให้พวกเขายังพออุ่นใจขึ้นมาบ้าง
พวกเขาตัวสั่นเทิ่มไปด้วยความกลัวและกังวล แต่ถึงอย่างนั้นก็จำต้องสำรวจให้ลึกลงไปอีก ยิ่งกลัวมากเท่าไรยิ่งต้องสำรวจให้มากขึ้นเท่านั้น!
ท้ายที่สุดพล็อตเรื่องของตัวละครหลักได้เดินทางมาที่นี่เพื่อตามหา๓รรยาของเขา เพื่อเสาะหาเบาะแส ในขณะเดียวกันผู้ชมที่สังเกตกลับพบว่าเกมนี้เริ่มจิตขึ้นเรื่อยๆ
ใบหน้าของนาหลันฮงวูเริ่มกระตุกเมื่อเห็นว่าผู้บังคับตัวละครเริ่มเดินเข้าไปในที่ที่มืดมิดและชวนสยองชวัญ เขารู้สึกหัวใจสั่นจนคิดว่าตัวเองคงไม่อาจจับเกมนี้ได้
ซงฉิงเฟิงในตอนนี้รู้สึกก้าวไม่ออกเหมือนกับว่าขาของเขานั้นละลายกลายเป็นวุ้น แม้จะเพิ่งเจอกับปีศาจแค่เพียงตัวเดียวก็ตาม
ฟางฉีเริ่มสังเกตเห็นว่านี่ไม่ใช่ไซเลนต์ฮิลล์ที่เขาเคยเล่นมาก่อน เพราะในเวอร์ชั่นนี้บนโลกนี้ สภาพแวดล้อมนั่นจำลองเสมือนจริงมาก ..
แค่คิดว่าตัวเองถูกพาไปในสภาพแวดล้อมที่เหนือจริง ก็แทบจะแยกไม่ออกแล้วว่าสิ่งที่เกิดขึ้นมันคือเรื ่องจริงหรือแค่ฝันไป บรื๋อออ!
หลายคนกำลังรู้สึกสิ้นหวังที่จะดำเนินเกมต่อไป
ในทางกลับกันสิ่งที่ฟางฉีเคยพูดมันถูกต้องแล้ว พวกเขาควรต้องฝึกฝนให้จิตใจแข็งแกร่ง เพื่อเตรียมพร้อมในการเพาะปลูกที่หนักหน่วง หากมีจิตใจที่อ่อนแอและความอดทนน้อยอาจเกิดปัญหาตามมาได้ในอนาคต
ผู้ชมรอบข้างบางคนเริ่มร้องไห้ในขณะที่ดูซงฉิงเฟิงและคนอื่นๆ เล่นเกม ปีศาจแต่ละตัวเป็นเหมือนตัวแทนของอารมณ์และความรู้สึกในด้านลบ หากผู้เล่นไม่สามารถแยกแยะออกได้ก็จะทำให้เสียหลัก ปีศาจที่มีภาพลักษณ์หน้ากลัวอยู่แล้วบวกกับจินตนาการเสริม ยิ่งทำให้ขนลุกเข้าไปใหญ่
เกมนี้ไม่มีอะไรให้ผู้เล่นเลยนอกเสียจากแผนที่ นอกจากนี้ก็อยู่ที่ตัวผู้เล่นเองว่ามีทักษะมากน้อยแค่ไหน
หลักจากเล่นเกมผ่านช่องแคบไปหลายจุด พวกเขาเริ่มเข้าใจในแผนที่มากขึ้น
“เฮ้! ข้าผ่านแล้ว ข้าออกมาแล้ว!” ซงฉิงเฟิงและคนอื่นๆ ตัดสินใจที่จะหยุดพักก่อน เพราะสภาพจิตใจของพวกเขาตอนนี้ไม่สามารถรับไหว
ซูเทียนจิเป็นคนเดียวที่ยังคงดำเนินเกมต่อไป
“พวกท่านมาทำอะไรกันที่นี่?” เหล่าสาวกจากสำนักเฉิงจิ้งและซียี่เดินเข้ามาทักทายด้วยความอยากรู้ว่าพวกเขายืนมุงดูอะไรกัน
เนื่องจากไม่ต้องรอเข้าแถมเหมือนแต่ก่อนแล้ว พวกเขาจึงมีเวลาว่างที่จะเข้ามาทักทายผู้คนในร้าน “เกมที่ทำให้จิตใจแข็งแกร่งขึ้น” คนดูตอบ
“สาวกจากหลิงหยวนไม่เล่นกันหรอ?” นับตั้งแต่ที่พวกเขาแพ้สำนักหลิงหยวนไป สาวกอีกสองสำนักต่างรู้สึกแย่ไปสักพัก
ได้ยินว่าสาวกฝีมือดีหลายคนไม่กล้าเล่นเกมต่อ ซึ่งนี่อาจเป็นโอกาสที่ดีสำหรับพวกเขา แม้ว่าก่อนหน้านี่พวกเขาจะเล่นเกมเซียนกระบี่พิชิตมารรวมถึงเกมอื่นๆ แพ้ซงฉิงเฟิงก็เถอะ
อย่างไรก็ตามพวกเขาสามารถแข่งใหม่อีกครั้งในเกมใหม่! หากพวกเขาเล่นได้อาจทำให้พวกเขาดูเก่งขึ้นมากกว่าเดิม
พวกเขาต่างจ้องมองไปที่หน้าจอของซูเทียนจิ พบว่าตัวละครชายกำลังค้นหาบางสิ่งบางอย่างในสายหมอกที่หนาทึบ
เกมนี้ดูไม่มีอะไรที่น่ากลัวสักนิด! แม้ว่าพวกเขาจะเห็นสิ่งมีชีวิตที่ดูบิดเบี้ยวในหมอก แต่พวกเขาก็มองว่ามันไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไร
แน่นอนพวกเขาไม่รู้เลยว่าเกมสยองขวัญดังกล่าวเริ่มสร้างความน่ากลัวขึ้นเรื่อยๆ มันค่อยๆ กัดกินจิตใจทีละน้อย ดูแว้บเดียวมันไม่ได้ชวนขนลุกเหมือนตอนเล่นตั้งแต่เริ่มต้น
ยืนดูไปสักพักก็ได้ตัดสินใจว่ายังไงพวกเขาก็สามารถผ่านไปได้อย่างแน่นอน!
“จิตใจของเหล่าสาวกหลิงหยวนนี่ช่างยากจะคาดเดาเหลือเดิน หญิงคนนี้ยังแข็งแกร่งกว่าพวกเจ้าเลย!” แน่นอนว่าที่พูดมา พวกเขาไม่รู้เลยว่าหญิงงดงามที่นั่งเล่นอยู่ตรงนี้คือใคร
ยิ่งซงซวนกล่าว “พี่ชายและน้องสาว พวกเรามาเล่นไซเลนต์ฮิลล์กันเถอะ เราต้องแสดงให้สาวกจากหลิงหยวนเห็นหน่อยว่าเรากล้าหาญแค่ไหน”
“ตกลง” พวกเขาตกปากรับคำทันที
“ท่าน! เปิดใช้งานเกมไซเลนต์ฮิลล์ให้พวกเราที”
“น้องเซียว! พี่ลี่!” องค์ชายห้าที่ยืนอยู่ตรงนั้นหันไปพูดกับเซียวเล้งยูพร้อมชายชุดคลุมสีแดงที่มีสายตาเย็นชาว่า “ข้าควรเล่นด้วยดีมั้ย?”
“น้องหญิงเราลองเล่นกับพวกเขากันมั้ย?” องค์ชายสองก็ดูหวั่นไหวไม่แพ้กัน