บัญชามังกรเดือด บทที่ 320 ไสหัวไปให้หมด
เห็นท่าทางของ หยางหรงแบบนี้ ฉินเทียนอึ้งอยู่ครู่หนึ่ง อดพูดไม่ได้: “ทำไมเหรอ?”
“มีเรื่องปิดบังอะไรเหรอ? บริษัทซิงถูข่มขู่พี่ใช่ไหม?”
หยางหรงถอนหายใจ พูดเสียงเบา: “เพราะว่าฉันก็มีเรื่องน่าอายอยู่ในมือ บริษัทซิงถู”
“พวกเขาใส่ร้ายหรูยู่ ทำได้แค่ปั้นน้ำเป็นตัว แต่เรื่องน่าอายของฉัน กลับเป็นของแท้แน่นอน”
“ถ้าหากปล่อยออกไป จะต้องดึงหรูยู่ให้ไม่มีทางฟื้นคืนได้ตลอดไปแน่นอน”
ฉินเทียนอ้าปากกว้าง
วงการบันเทิงซับซ้อนขนาดนี้เลยเหรอ?
ผู้จัดการคนหนึ่งก็มีเรื่องน่าอาย?
“เรื่องน่าอายอะไร หนักหนาขนาดนี้?” เขาอดถามไม่ได้
หยางหรงมองดูเขาแล้วพูด: “คลิปวิดีโอชีวิตของฉันกับแฟน คุณอยากดูไหม?”
แม่มึง…
ฉินเทียนหน้าเหรอ
“ทำไมไม่พูดแล้ว คุณคิดว่าฉันก็เป็นคนเหลวแหลก พาหรูยู่เสียหายใช่ไหม?”
“ไม่เป็นไรค่ะ ครั้งนี้เพียงแค่ช่วยให้เรื่องของหรูยู่สงบลง ฉันสามารถลาออกได้”
ฉินเทียนยิ้มเจื่อน: “ทุกคนมีวิธีการใช้ชีวิตของแต่ละคน”
“เพียงแค่ไม่ผิดกฎหมาย ไม่ละเมิดมาตรฐานจริยธรรม ในตอนที่คนอื่นไม่รู้รายละเอียด ไม่มีสิทธิ์กล่าวหา”
“อย่างน้อยผมเชื่อเรื่องหนึ่งว่าพี่ไม่มีทางทำร้ายหรูยู่”
ในดวงตาของ หยางหรงเผยความซาบซึ้งและเห็นด้วย เธอคิดไม่ถึงว่าผู้ชายคนนี้จะสามารถเข้าใจตัวเองแบบนี้ได้
เธอยิ้มแล้วพูด: “ถือว่านายจิตใจดี”
“ไม่ผิดหวังที่ฉันเสียแรงขนาดนี้ ช่วยนายจับคู่ดาราดัง”
ใบหน้าของฉันเทียน เคร่งขรึมลงทันที เขาพูดอย่างขุ่นเคือง “เรื่องนี้ต่อไปอย่าได้พูดอีก!”
เครื่องบินลงจอดที่สนามบิน
ฉินเทียนลังเลอยู่ครู่หนึ่ง : “หลิวหรูยู่อยู่ที่ไหนครับ?”
หยางหรงพูดเสียงเบา: “คุณอยากเจอเธอเหรอ?”
“หรือว่ารอให้เรื่องผ่านไปก่อนเถอะ ฉันคิดว่าตอนนี้เธอไม่อยากเจอใครทั้งนั้น โดยเฉพาะคุณ”
ฉินเทียนทำได้เพียงพยักหน้า
“ฉันพาคุณไป บริษัทซิงถู!”
“หวังว่าจะสามารถเกลี้ยกล่อมชาติชั่ว หวางเฉียงคนนี้ คืนความจริงให้กับหรูยู่!”
หยางหรงด่าทอ แล้วขึ้นรถแท็กซี่กับฉินเทียนไปยัง บริษัทซิงถู
หวางเฉียง ก็คือเจ้าของบริษัทซิงถู
เขาเปิดตัวจากการทำวาไรตี้ไชว์ สะสมเส้นสาย หาคนร่วมมือ เปิด บริษัทซิงถูบริษัทนี้
ตอนแรก พึ่งพาเส้นสายที่สะสมมา เซ็นสัญญากับดาราและนักเรียนฝึกหัด
สร้างรายได้ด้วยการถ่ายโฆษราเล็กๆ และวิดีโอสั้น ไม่หิวตาย แต่ก็ไม่ได้กำไรใหญ่อะไ
จนกระทั่งเซ็นสัญญาหลิวหรูยู่ ถึงได้พุ่งพรวดพราด
ตอนนี้เขากับ บริษัทซิงถูของเขา ในวงการถือว่ามีชื่อเสียงมากแล้ว
บริษัทตกแต่งได้อลังการ
หลังจากที่ฉินเทียนกับ หยางหรงมาถึง กลับพบว่ามีเด็กหญิงวัยรุ่นหลายคน รวมตัวกันแทะเมล็ดแตงโมและพูดคุยกัน
ไม่มีคนทำงาน
เห็น หยางหรง ใบหน้าของพวกเธอเผยความแปลกประหลาดขึ้นมา
จากนั้นก็สังเกตเห็นฉินเทียนที่อยู่ด้านข้าง หลายคนเริ่มหัวเราะเสียงเบา
ผู้หญิงที่สวมชุดเซ็กซี่สวยงามยืนขึ้น พูดเยาะเย้ย: “อุ้ย นี่ไม่ใช่ผู้จัดการป้ายทองของพวกเราหรอกเหรอ พี่หรงนี่เอง”
“พี่หรง ไม่เจอกันหลายวัน มีแฟนใหม่แล้วเหรอ?”
“หนุ่มหล่อคนนี้ไม่เลวนี่ ไปขุดเด็กฝึกซ้อมมาจากที่ไหน?”
เธอคือเลขาของ หวางเฉียง ชื่อว่าหลี่หยาน ตอนแรกที่เข้าบริษัท ก็แค่นางแบบเล็กๆ คนหนึ่ง
เป็นเสมียนที่สามารถมีหรือไม่มีก็ได้ที่ห้องทำงาน
แต่ว่า หลี่หยานคนนี้ร้ายกาจมาก ประจบประแจง หวางเฉียงเป็นการส่วนตัว ถึงได้เป็นเลขาใหญ่
สำหรับประจบประแจง หวางเฉียงยังไงนั้น ทั้งบริษัทบริษัทซิงถูรู้กันดี
เพียงแค่ทุกคนไม่พูดแค่นั้น
เธอมีความแค้นกับพี่หรง ด้านหนึ่งเพราะพี่หรงถือตำแหน่งของหลิวหรูยู่ ไม่ชอบเลขาคนนี้ด้วยซ้ำ
อีกยอ่างมีครั้งหนึ่ง พี่หรงไม่ได้เคาะประตูแล้วบุกเข้าห้องทำงานของ หวางเฉียง
พบเธอกับ หวางเฉียงอยู่ด้วยกัน
ตอนนี้ หลิวหรูยู่ตกเวที พี่หรงไม่มีที่พึ่งพาแล้ว หลี่หยานไม่มีทางพลาดโอกาสที่จะได้เยาะเย้ยพี่หรงแน่นอน
พี่หรงส่งเสียงไม่พอใจ แล้วพูดอย่างเย็นชา: “อย่าพูดมาก!”
“ฉันมาหา หวางเฉียง!”
ขณะพูด ก็ตรงดิ่งไปทางห้องทำงาน
“หยุดนะ!” หลี่หยานรีบขวางไว้ด้านหน้า แล้วพูดอย่างเยาะเย้ย “หยางหรง เธอไม่เยี่ยวแล้วส่องดูหน่อย”
“เจ้านายของเธอล้มแล้ว ไม่มีหลิวหรูยู่ เธอคือใคร”
“ประธานหวางเป็นคนที่อยากเจอก็ได้เจอเหรอ?” เธอได้ถามความคิดเห็นจากฉันไหม?”
“เธอถามทั้งบริษัท ใครอยากเจอ ประธานหวาง จะต้องผ่านด่านฉันก่อน?”
ช่วงเวลาสำคัญ หยางหรงไม่อยากต่อความยาวสาวความยืด
เธอพยายามอดกลั้นความโมโหไว้ แล้วกัดฟันพูด: “เลขาหลี่ ฉันมีเรื่องสำคัญอยากจะพบ ประธานหวาง”
“รบกวนคุณบอกต่อหน่อย”
หลี่หยานพูดอย่างลำพองใจ: “ค่อยยังชั่วหน่อย”
“เพียงแต่ว่า จู่ๆ ฉันหิวน้ำขึ้นมา ไป รินน้ำชาให้ฉันแก้วหนึ่ง”
“เธออย่าเลยเถิดเกินไปนะ!” หยางหรงโมโหแล้ว
“ทำไม เธอจะกัดฉันเหรอ?”
“มาสิ หลิวหรูยู่เหม็นเน่าแล้ว ตอนนี้ให้ทุกคนได้ดูว่าผู้จัดการของเธอนิสัยแบบไหน”
“ไม่แปลกที่หลิวหรูยู่มีกลิ่นเหม็น มีผู้จัดการแบบนี้ ไม่อยากเหม็นก็ยากนะ” หลี่หยานจัดการ หยางหรงแน่นอนแล้ว ไม่ยอมอ่อนข้อ
หยางหรงกัดฟัน หันหลัง ไปยังตู้กดน้ำข้างๆ รับน้ำแก้วหนึ่ง
แล้วยื่นน้ำไปด้านหน้า หลี่หยาน: “ตอนนี้ได้แล้วยัง?”
หลี่หยานพอใจเป็นอย่างมาก เธอไม่รับน้ำ แต่กลับพูดเยาะเย้ย: “จู่ ๆ ฉันไม่กระหายแล้ว”
“หยางหรง ขอโทษด้วยนะ ประธานหวางไม่อยู่ที่บริษัท เธอเสียเวลาเปล่าเลย”
ขณะพูดก็หัวเราะเสียงดังขึ้นมา
หยางหรงโมโหจนหน้าแดง เธอกัดฟัน สาดน้ำในมือไปที่หน้าของ หลี่หยาน
“ว้าย!” หลี่หยานตกใจ ตะโกนเสียงดัง
เครื่องสำอางค์ของเธอเลอะเทอะ เสื้อผ้าก็เปียกชื้น
เด็กผู้หญิงสองสามคนที่อยู่ด้านข้างวิ่งมา ใช้ทิชชูเช็ดให้เธอ
“พี่หยาน พี่ไม่เป็นไรนะ? โดนลวกไหม?”
“พี่หยาน พี่รีบไปเปลี่ยนเสื้อผ้าที่ด้านในเถอะ”
“พี่หยาน อย่าโมโหนะ โมโหจนเสียสุขภาพจะทำยังไง”
“ไสหัวไปให้หมด!”
“หยางหรง วันนี้ฉันสู้ตายแล้ว!”
หลี่หยานผลักเด็กผู้หญิงที่ประจบประแจงเธอออกอย่างแรง ยื่นมือออกไปจับแก้มที่อยู่ด้านข้าง ก็จะตบตีกับพี่หรง
ในตอนนี้ มีเสียงดังขึ้นจากทางประตู
“หมาร้อนใจ จะกระโดดกำแพง และก็กัดคน”
“พี่หยาน พี่สถานะอะไร ถึงได้คิดเล็กคิดน้อยอะไรกับหมาเจ้านายตาย?”
ทุกคนรีบหันหน้าไปดู ผู้หญิงคนหนึ่งเดินเข้ามาจากด้านนอก
แสงแวววาวของเพชรนิลจินดา ดูท่าทางมีฐานะสูงส่งมาก
หยางหรงเสียงเข้ม: “แกเป็นใคร ถึงได้กล้าพูดจามั่วซั่วที่นี่”
หญิงสาวส่งเสียงไม่พอใจ เดินกร่างเข้ามา แล้วตรงไปนั่งบนเก้าอี้
เธอนั่งไขว่ห้าง ยิ้มเยาะ: “พี่หยาน รบกวนพี่บอกเธอ ว่าฉันเป็นใคร”
หลี่หยานพูดเสียงดัง: “ทุกท่าน ตอนนี้ฉันขอประกาศ”
“นี่คือดาราคนใหม่ของบริษัทของเรา ต่อไป ประธานหวางจะสนับสนุน”
“พวกเธออาจจะรู้สึกว่าเธอไม่คุ้นหน้า นั่นเป็นเพราะหลายปีมานี้เธอได้ฝึกฝนทักษาการร้องเพลงและการแสดงอยู่”
“อันที่จริง เธอมีความสามารถมาก”
“ตอนนั้นการคัดเลือกนักร้อง ถ้าไม่ใช่คนบางคนใช้วิธีการน่าอาย คนที่ได้แชมป์ก็คือ ไป๋เสี่ยวเชี่ยน”
ไป๋เสี่ยวเชี่ยน?
ทุกคนคิดได้
ที่แท้ก็คือผู้หญิงคนนั้นที่เข้าร่วมรายการเดียวกันกับหลิวหรูยู่