ตอนที่ 845 ขมเป็นยาหวานเป็นคุณ (65)
เธอใช้เท้าถีบอวี๋กานกานด้วยความโมโห “แกมันมีดีอะไร สวยนักเหรอ ตอนนี้กู้เชินยังลืมแม่แกที่ตายเป็นผีไปแล้วไม่ได้เลย ฟังจือหันก็ไม่ต้องการหลิงหลิงของฉัน แล้วยังตามหาแกมาตั้งสิบปีอีก พวกแกสองแม่ลูกนี่มันเป็นนังจิ้งจอกเจ้าเล่ห์จริงๆ ให้พวกเขารู้สึกขาดพวกแกไม่ได้!”
อวี๋กานกานขดร่างถอยหนีด้วยความกลัว ราวกับว่าเธอกำลังจะร้องไห้ “ถ้าคุณอยากจะจัดการกับฉันก็เอาเลย แต่ทำไมคุณถึงต้องจับเด็กที่อายุยังไม่ถึงขวบด้วย!”
จูอวี้ลู่ตวาดลั่น “แกคิดว่าพวกฉันอยากให้มันยุ่งยากนักเหรอ ใครใช้ให้ฟังจือหันปกป้องแกดีขนาดนั้น คนของฉันตามแกตั้งหลายวัน ก็หาทางลงมือกับแกไม่ได้สักที ฉันก็เลยนึกถึงเมียลู่เสวี่ยเฉินที่ตอนนี้อยู่คอนโดฯ ธรรมดาเล็กๆ คนเดียว พอพวกแกเผลอ พวกฉันก็ลงมือที่นั่น ไม่มีการป้องกันใดๆ แบบนี้ พวกฉันถึงได้โอกาสลงมือไงล่ะ”
อวี๋กานกานเงยหน้าขึ้นมองเธอและถามด้วยความกลัว “แล้วๆๆ…คุณลักพาตัวฉัน คุณคิดจะทำอะไรกันแน่ ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นตอนนี้คุณเป็นแม่เลี้ยงของฉัน ตราบเท่าที่คุณไม่ทำร้ายเสี่ยวเล่อเล่อ ฉันก็จะเชื่อฟังคุณทุกอย่าง”
จูอวี้ลู่กล่าว “ฉันจะบอกแกและพ่อของแกว่าไม่ให้หย่ากับฉัน และให้เขาอยู่กับฉันไปตลอดชีวิต!”
เธอไม่คิดว่าถ้าเธอพูดแบบนี้แล้วกู้เชินจะอยู่กับเธอได้อีกจริงๆ เหรอ อวี๋กานกานไม่รู้จะพูดอะไรจริงๆ จูอวี้ลู่เป็นคนฉลาดแต่ทำไมถึงยังไม่ปล่อยวางเรื่องพ่อของเธอไม่ได้สักที
แน่นอน อาจกล่าวได้ว่าเธอหมดหนทางแล้ว และนี่เป็นทางเลือกสุดท้าย
อวี๋กานกานพยักหน้าอย่างจริงใจ “ได้ ไม่มีปัญหาค่ะ ขอแค่คุณปล่อยฉัน ฉันจะบอกกับพ่อแบบเมื่อกี้แน่นอน จะไม่ให้พวกคุณหย่ากัน”
จูอวี้ลู่เอ่ยขึ้น “ให้แกพูดต่อหน้า แล้วยังมีเรื่องของฉัน ฉันให้แกโทรหาพ่อแกตอนนี้ ไม่งั้นแกก็จะไม่ได้เห็นหน้าเด็กคนนั้นอีก”
เอาเสี่ยวเล่อเล่อมาข่มขู่เธออีกแล้วเหรอ โอ้! อวี๋กานกานอยากด่าหยาบคาย แต่เธอกลับแกล้งทำเป็นอ่อนแอต่อ “ถ้าฉันพูดไปแล้ว คุณไม่ยอมปล่อยเด็กจะทำยังไง ตอนนี้ฉันไม่รู้เลยว่าเด็กเป็นยังไงบ้าง ไม่มั่นใจในความปลอดภัยของเขา ฉันๆ…ฉันจะไม่พูด”
จูอวี้ลู่ลังเลครู่หนึ่ง แล้วพยักพะเยิดให้ชายที่สวมหน้ากากออกไป จากนั้นไม่นานเขาก็อุ้มเด็กน้อยเข้ามา
เด็กน้อยเงียบมาก หลับตาโดยไม่รู้ว่านอนหลับหรืออะไรยังไง
อวี๋กานกานมองด้วยความเป็นห่วง “คุณทำอะไรกับเด็ก นี่เป็นแค่เด็กทารกตัวเล็กๆ เอง คุณอย่าทำร้ายเขาเลยนะคะ!”
จูอวี้ลู่เอ่ยตอบ “วางใจเถอะ ฉันให้เขาป้อนนมผสมยานอนหลับ ให้เขาหลับดีๆ ไม่งอแง เขาไม่เป็นอะไรหรอก”
อะไรนะ เธอป้อนนมผสมยานอนหลับเขาได้ไง อวี๋กานกานโกรธจนใจสั่น โมโหจนเกือบพ่นคำด่าออกมา เธอขบกรามแน่น ถึงจะสามารถอดทนไม่ด่าหยายคายออกมาได้
จูอวี้ลู่ชูเด็กขึ้นสูงแล้วทำท่าจะทำให้ร่วงลงมา “รีบเดี๋ยวนี้ โทรหาพ่อแกซะ ไม่งั้นฉันจะปล่อยให้เด็กที่หล่นลงไป”
ในขณะที่เธอโยนขึ้นโยนลง อวี๋กานกานก็ตกใจจนหัวใจแทบหลุดออกมา
เธอไม่กล้าใส่อารมณ์อะไรอีกแล้ว จากนั้นจึงปรับน้ำเสียงอ่อนลง “ได้ๆๆ ฉันโทร ฉันโทรแน่ คุณอย่าทำร้ายเด็กเลยนะคะ เขาพึ่งลืมตาดูโลกไม่เท่าไหร่เอง เขาจะไปรู้เรื่องอะไรด้วย คุณไม่พอใจอะไรก็มาลงที่ฉัน ความแค้นระหว่างเรา คุณไม่ควรลากเด็กที่ยังไม่ถึงขวบเข้ามาเอี่ยวด้วย”
ตอนที่ 846 ขมเป็นยาหวานเป็นคุณ (66)
“ถ้าแกเชื่อฟังฉันดีๆ ฉันก็จะไม่ปล่อยเด็กนี่ตกพื้นหรอก!”
“ฉันจะเชื่อฟัง แต่คุณต้องแน่ใจว่าเด็กคนนั้นยังมีชีวิตอยู่ ไม่เช่นนั้นฉันจะรู้ได้อย่างไรว่าคุณกำลังโกหกฉันอยู่หรือเปล่า” อวี๋กานกานกลัวว่าเธอจะไม่เห็นด้วยจึงพูดอย่างรวดเร็วว่า “ไม่ต้องห่วง ฉันหนีไม่พ้นหรอกค่ะ”
จูอวี้ลู่หัวเราะสะใจ “แกหนีไปไม่ได้อยู่แล้ว ตอนนี้พวกเราอยู่กลางทะเล ทางที่ดีแกต้องเชื่อฟังฉัน อย่าตุกติก ไม่งั้นต่อให้แกหนีไปได้ เด็กนี่ไม่รอดแน่”
เธอพูดพลางพยักพะเยิดให้ชายที่สวมหน้ากากแก้มัดอวี๋กานกาน
เชือกที่มัดตัวอวี๋กานกานคลายออก เธอขยับเล็กน้อยแล้วเดินเข้าไปหาจูอวี้ลู่ และยื่นมือลูบหน้าและมือของเด็ก เมื่อมั่นใจว่าเด็กไม่เป็นอะไร เพียงแค่หลับไปเท่านั้น เธอก็จึงเบาใจลงมาบ้าง
จูอวี้ลู่อุ้มเด็กถอยไป แล้วออกคำสั่งเสียงเย็นเยียบ “รีบโทรหาพ่อแกซะ พูดตามที่เขียนบนกระดาษนี่”
ชายสวมหน้ากากยื่นโทรศัพท์มือถือและกระดาษหนึ่งแผ่นให้อวี๋กานกาน
อวี๋กานกานหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดูเนื้อหาในกระดาษและเตรียมที่จะโทรออกโดยไม่พูดอะไร
จูอวี้ลู่ชูเด็กขึ้นมาขู่ “อ่านตามที่เขียนนั่น อย่าให้ขาดให้เกินแม้แต่คำเดียว ฉันจำได้หมดทุกคำ ถ้าแกกล้าพูดนอกเหนือจากนี้ ฉันจะปล่อยเด็กให้ร่วงลงพื้นแน่ ได้ยินไหม!”
ดวงตาของเธอดุร้ายและแดงก่ำ ราวกับสัตว์ร้ายที่ใกล้จะพังทลาย อวี๋กานกานไม่กล้าที่จะเอ่ยความคิดใดๆ และพยักหน้าอย่างรวดเร็ว
การโทรเชื่อมต่ออย่างรวดเร็ว และเสียงของกู้เชินก็ดังขึ้นจากปลายสายอีกด้าน “ใคร”
“พ่อคะ หนูเอง!”
“เสี่ยวอวี๋ ลูกอยู่ไหน ลูกเป็นอะไรหรือเปล่า” กู้เชินเองก็ทราบเรื่องที่อวี๋กานกานถูกลักพาตัวแล้ว คราวนี้เขาร้อนรนกระวนกระวายมาก
อวี๋กานกานไม่ตอบเขา แล้วอ่านตามที่เขียนบนหน้ากระดาษ “พ่อคะ ลูกขอโทษที่อกตัญญู ต่อไปไม่สามารถตอบแทนบุญคุณแล้ว โชคดีที่มีเสี่ยวเนี่ยน คุณน้าจู พวกเขารักพ่อจริงๆ มีพวกเขาอยู่ดูแลคุณพ่อ หนูก็เบาใจ…”
ยังไม่ทันพูดจบ ชายที่สวมหน้ากากก็คว้าโทรศัพท์ไปและตัดสายทิ้ง
เห็นได้ชัดว่าเตรียมการมาอย่างดี นอกจากจะพูดอะไรมากไม่ได้แล้ว ก็กลัวว่าหากใช้เวลานานไปอาจสะกดรอยตามได้
เพราะอยากให้กู้เชินเข้าใจผิดคิดว่าเธอถูกลักพาตัวและพบว่าเธอต้องขอความช่วยเหลือ แต่ยังพูดไม่ทันจบก็ถูกจับได้แล้ว
แต่การขอความช่วยเหลือไม่ใช่อย่างนี้นี่ นี่มันเป็นคำสั่งเสียชัดๆ
อวี๋กานกานทำอะไรไม่ถูก แล้วมองจูอวี้ลู่ด้วยความหวาดกลัว “ฉันโทรเสร็จแล้ว สิ่งที่คุณให้ฉันพูด ฉันก็พูดไปหมดแล้ว ตอนนี้คุณจะคืนเด็กให้ฉันได้หรือยัง”
จูอวี้ลู่หัวเราะลั่นแล้วรีบส่งเสี่ยวเล่อเล่อให้กับอวี๋กานกาน “บอกว่าจะคืนให้ฉันก็คืนให้แน่ แต่คืนให้แล้วยังไงต่อ แกหนีไปได้หรือเปล่าล่ะ”
อวี๋กานกานชะงักค้าง แล้วพูดอย่างไม่อยากเชื่อ “คุณ คุณไม่ได้คิดจะปล่อยฉันไปตั้งแต่แรก หรือว่าคุณต้องการฆ่าฉัน”
จูอสี้ลู่หัวเราะสะใจเมื่อเห็นความหวาดกลัวในแววตาอวี๋กานกาน “แกฉลาดนกไม่ใช่เหรอ ทำไมถึงกลายเป็นคนโล่ได้ ฉันให้แกสั่งเสียพ่อแกแล้ว แกคิดว่าฉันจะปล่อยแกไปให้โง่เหรอฮะ”
เธอเยาะเย้ยซ้ำแล้วซ้ำเล่า ชี้หน้าอวี๋กานกานและเอ่ยถ้อยคำเดือดดาล “แกทำให้ลูกสาวฉันติดคุก แกทำให้ลูกชายโกรธเกลียดฉัน สามีฉันก็เกลียดฉันจะหย่ากับฉัน…แกทำให้ชีวิตฉันเกือบพังไม่เป็นท่า แกคิดว่าฉันจะยอมปล่อยแกไปได้เหรอ!”
เมื่อเห็นความเกลียดชังและความบ้าคลั่งในดวงตาของจูอวี้ลู่ เธอจึงกอดเสี่ยวเล่อเล่อไว้แน่น…