มายมิ้นท์นั่งในรถของเปปเปอร์ เงียบไปตลอดทาง
ในไม่ช้า ก็มาถึงบ้านตระกูลนวบดินทร์
ท่านย่าตระกูลนวบดินทร์อาศัยอยู่ชานเมือง ชอบความเงียบสงบ มักจะจุดธูปไหว้พระ ข้างกายมีสาวใช้คอยปรนนิบัติรับใช้
มายมิ้นท์ได้ยินเสียงไอของท่านย่ามาแต่ไกล
“หลานไปยืนที่ประตู” ท่านย่าใบหน้าซีดเซียว ดูเหมือนสุขภาพไม่ดีมากๆ เธอพูดกับเปปเปอร์ด้วยใบหน้าเย็นชาก่อน จากนั้นจึงพามายมิ้นท์เข้าไปในห้อง
“ไม่คิดว่าย่าออกไปไม่นาน กลับมาจะเกิดเรื่องใหญ่แบบนี้ มิ้นท์ เธอใจร้อนเกินไป”
มายมิ้นท์รู้ว่าท่านย่าพูดถึงเรื่องการหย่าของเธอกับเปปเปอร์
ก้าวขึ้นไปอย่างช้าๆ จับมือที่เย็นเล็กน้อยของท่านย่าเหมือนที่เคยเป็น เธอยิ้มบางๆ “ท่านย่า ท่านควรจะดีใจแทนฉัน ในที่สุดฉันก็เป็นตัวของตัวเองแล้วจริงไหมคะ? ”
ท่านย่าส่งสายตาตำหนิเปปเปอร์เล็กน้อยที่นอกประตู หันหน้ากลับมา ค่อนข้างเศร้าใจ “เปอร์ เจ้าเด็กคนนี้สับสน ทำสะใภ้ที่ดีอย่างเธอหลุดมือไป ทำร้ายเธอจนตอนนี้ต้องเรียกย่าว่า ‘ท่านย่า’ อย่างมีพิธีรีตองแบบนี้”
มายมิ้นท์ตกตะลึง ดวงตาร้อนผ่าว “คุณย่า”
ท่านย่าตบมือของเธอเบาๆ “มิ้นท์ หลายปีที่ผ่านมาย่าเห็นความรู้สึกที่เธอมีต่อเปปเปอร์ เธอปล่อยไปได้จริงเหรอ?”
“นอกจากปล่อยไป ฉันไม่มีทางเลือก” ก้นบึ้งหัวใจของมายมิ้นท์โศกเศร้า ไม่ปล่อยไปแล้วจะทำอะไรได้? พอแล้วจริงๆ
ท่านย่ากอดเธอเอาไว้ ตบแผ่นหลังเบาๆ ปลอบโยนเธอ “เธอหย่ากับเปอร์ ย่าไม่ตำหนิเธอหรอก ย่ารู้ว่าไม่ช้าก็เร็วต้องมีวันนี้ เป็นเปอร์ที่ไร้วาสนา”
มายมิ้นท์ซบอ้อมแขนของท่านย่าเงียบๆ
หลายปีที่อยู่ในตระกูลนวบดินทร์ ท่านย่าเป็นเพียงคนเดียวที่เจตนาดีต่อเธอ
มีการดูแลของท่านย่า พิศมัยกับปีโป้จึงไม่กล้าวุ่นวาย แม้จะหวาดกลัวอยู่บ้าง เธอก็เห็นท่านย่าเป็นญาติคนหนึ่งนานแล้ว
มายมิ้นท์ไม่เสียใจเรื่องการหย่า แค่ไม่สามารถอยู่กตัญญูเคียงข้างเธอได้ จึงค่อนข้างเสียดาย
“มิ้นท์ เปปเปอร์เจ้าเด็กนั่นย่าเห็นตั้งแต่เล็กจนโต เข้าใจนิสัยของเขา ถ้ามีสักวันที่เขาง้อเธอกลับมา เธอยังจะกลับมาไหม?”
ท่านย่าเสียดายหลานสะใภ้ดีๆ เช่นนี้ จึงหวังให้วันข้างหน้าทั้งสองยังคงอยู่ด้วยกันโดยปริยาย
แต่มายมิ้นท์ไม่ได้ไร้เดียงสา เธอรู้ดี มีเพียงส้มเปรี้ยวที่สามารถทำให้เปปเปอร์อ่อนลงได้ ไม่ใช่เธอ
มุมปากของมายมิ้นท์กระตุก “แต่คุณย่าคะ เขาไม่ได้ชอบฉัน เมื่อหกปีก่อนฉันควรจะเข้าใจ”
ท่านย่าก็ตระหนักอะไรได้ สีหน้าเศร้าสลดไม่พูดจา
“คุณย่า ไม่ว่าฉันจะเป็นหลานสะใภ้ของคุณย่าหรือเปล่า ฉันก็คือมายมิ้นท์ที่เคารพคุณย่า” เธอเอื้อมมือออกไปจัดไรผมให้ท่านย่า และยิ้มขึ้น “คุณย่าแก่แล้วต้องมีความสุข ดูแลร่างกายให้แข็งแรง เรื่องอื่นไม่ต้องกังวลใจ”
เปปเปอร์ยืนอยู่ด้านนอกเงียบๆ
ความผูกพันระหว่างมายมิ้นท์กับท่านย่า เขาเข้าใจดี
หลายปีที่ผ่านมาแม้เขาจะไม่ชอบมายมิ้นท์ แต่ไม่อาจปฏิเสธว่า มายมิ้นท์ดีกับท่านย่ามากเหลือเกิน แทบไม่ต่างไปจากลูกแท้ๆ
แม้พิศมัยกับปีโป้จะไม่ดีต่อเธอ เธอก็ดูแลพวกเขามาตลอด
หลังจากรู้ว่าอุบัติเหตุรถชนของส้มเปรี้ยวเป็นเพราะมายมิ้นท์ ในใจของเปปเปอร์รังเกียจ แต่เห็นเธอปฏิบัติต่อท่านย่าอย่างจริงใจ เขาจึงเลือกปล่อยเธอไป
ถือว่าเป็นความเมตตาสุดท้ายต่อเธอ
ผ่านไปนานมาก สองคนในห้องถึงจะออกมา
“มิ้นท์ หลังจากนี้ถ้าเธอมีเวลา มาหาย่าแก่ๆ คนนี้บ่อยๆ นะ ย่ากลัวจะอยู่ได้อีกไม่กี่ปี”
“คุณย่าพูดอะไรซี้ซั้ว คุณย่าเป็นคนมีอายุยืนยาว ฉันจะมาหาบ่อยๆ ค่ะ”
ในตอนนี้ เปปเปอร์ก้าวขึ้นมาข้างหน้า “ผมจะขับไปส่งคุณ”
มายมิ้นท์ปฏิเสธอย่างเหินห่าง “ไม่ต้องหรอก มีคนมารับฉัน” หันตัว เดินตรงไปที่รถมายบัคสีดำที่มาถึงนานแล้ว
สายตาของเปปเปอร์มืดมน เป็นลาเต้กับนายแบบคนนั้น
ภาพที่สามคนพูดคุยหัวเราะอย่างอบอุ่นขัดหูขัดตาอย่างไม่ทราบสาเหตุ
ท่านย่าไอสองสามที หอบเล็กน้อย “ย่าแก่แล้ว ไม่มีแรงไปยุ่งเรื่องของพวกหลาน แต่เปอร์…ขอเพียงหลานจะไม่เสียใจเข้าสักวัน”
ท่านย่าที่รักและเอ็นดูเขาเสมอมา ผิดหวังกับเขาอย่างยิ่ง จนไม่อยากมองเขาอีก ให้คนรับใช้พยุงกลับเข้าไป
เปปเปอร์ยืนอยู่ที่ประตูคนเดียว สีหน้าเย็นชา
เสียใจ?
ไม่มีทาง