ทันทีหลังจากที่เห็นเลือดกระจายไปทั่ว คนคนนี้ไม่มีเวลาแม้แต่จะเห็นชัดเจนว่าเกิดเรื่องอะไรขึ้น ตาแดงขึ้น ผู้หญิงที่ถูกเขาจับไว้ ก็ล้มลงไปเบาๆ
คนคนนี้ถึงกับอึ้ง!
เพราะเขาไม่เคยเห็นคนที่แข็งแกร่งแบบนี้มาก่อน
และอีกอย่าง ยังโหดขนาดนั้น แม้ว่าจุดที่เธอแทงจะเป็นจุดฝังเข็ม สามารถทำให้เธอหายจากการสะกดจิตของเขาทันที แต่ว่าเธอรู้หรือเปล่า ว่าจุดนี้ก็เสี่ยงที่จะทำให้เธอตายได้เหมือนกัน?
“เส้นหมี่——”
ในที่สุดแสนรักก็ปรากฏตัวขึ้น ตอนที่เส้นหมี่ล้มลงไป!
หลังจากที่เขาเห็นภาพเลือดสาดกระเซ็นอย่างน่าสลดใจ ตับและถุงน้ำดีของเขาแทบฉีกขาด หลังจากเหมือนลมกระโชกแรง เขาคุกเข่าลงบนพื้นแล้วอุ้มเส้นหมี่ที่นอนอยู่ในกองเลือดขึ้นมา
“เส้นหมี่ คุณตื่นมา เส้นหมี่!!”
เสียงของเขาสั่นอย่างรุนแรง แทบจะไม่สามารถออกเสียงได้ ด้วยความกลัวอย่างยิ่ง เรียกชื่อผู้หญิงคนนี้ซ้ำแล้วซ้ำอีก
แต่ว่าผู้หญิงคนนี้กลับไม่มีการตอบสนองใดๆ เธอล้มลงไปในอ้อมกอดของเขา เลือดสีแดงก็ไหลออกมาจากบาดแผลอันสาหัสที่หน้าผากซ้ายของเธอ ทำให้เขาแสบตากับความเจ็บปวด
“ไม่หรอก คุณจะไม่เป็นไร คุณต้องไม่เป็นไรแน่นอน!”
เขารีบอุ้มเธอขึ้นมาทันที เตรียมพาไปโรงพยาบาล เครื่องประดับที่ประดับด้วยเพชรก็ตกลงมาจากบาดแผลของเส้นหมี่ เสียง“พรึ่บ”ตกลงมาในกองเลือดบนพื้น[]
ทันใดนั้น โลหะสีแดงเลือดก็เจาะเข้าไปในดวงตาของเขา เขาตกตะลึง ทันใดนั้น ในหัวก็มีเศษส่วนแว็บผ่านไป
“โฮ——”
สมองของเขาปวดร้าวขึ้นมา เหมือนกับว่ามีความทรงจำบางส่วนถูกเปิดออก เขากอดผู้หญิงคนนี้ไว้ ก็สะดุดล้ม คุกเข่าลงข้างหนึ่งอีกครั้งในที่เดิม
“ที่แท้ คนที่เธอพูดถึงก็คือคุณ!”
จิตแพทย์ยังไม่ไป หลังจากที่เขาได้เห็นฉากนี้ ในที่สุดก็รู้ว่าคนที่ถูกเขากดดันอย่างดื้อรั้นก็ไม่ยอมพูดออกมาเมื่อกี้ ก็คือผู้ชายที่อยู่ตรงหน้า
“ข้อบกพร่องทางพันธุกรรมโรคจิตเภท แตกต่างจากคนอื่นจริงๆ ทำไม? บุคลิกที่คุณสร้างออกมาเอง ทำเรื่องแบบนี้เหรอ? เป็นเลือดสด? ใบมีด? คุณ……ฆ่าคนตายเหรอ?”
แน่นอนว่าคนคนนี้ไม่กลัวตาย ถึงเวลานี้แล้ว ไม่แม้แต่คิดที่จะหนีไป
ในทางกลับกัน หลังจากที่เห็นแสนรักในสภาพนี้ ก็ก้าวไปข้างหน้าทีละก้าว เหมือนกับว่าโคลัมบัสได้ค้นพบโลกใบใหม่ ในดวงตามีความสุขและบ้าคลั่ง
ผลคือ หลังจากที่เขามา ทันที ผู้ชายที่ยังคุกเข่าอยู่ด้วยสีหน้าเจ็บปวดที่อยู่ตรงหน้าเมื่อกี้ ลืมตาสีแดงเลือดคู่นั้นขึ้นมาทันที
เขาอึ้งไปครู่หนึ่ง!
ยังไม่ทันได้สติ มือที่เปื้อนเลือดคู่หนึ่งก็ดึงเขาลงมาอย่างรวดเร็วและโหดเหี้ยม “เป๊าะ!” วินาทีเดียว คอของผู้ชายคนนั้นก็ถูกเขาบิดหักทั้งเป็นแบบนี้!
มันโหดร้ายเกินไป น่ากลัวมาก!
ในเวลานี้แขกทั้งหมดก็รีบมากัน หลังจากเห็นฉากนี้ที่หน้าประตูสวนหลังบ้าน ก็ตกกระจายแทบตายกันหมด
มีแต่คุณท่าน หลังจากที่เห็นเหตุการณ์ภายในเป็นสภาพแบบนี้ ก็ให้มีคนมาช่วยพาเส้นหมี่ที่ล้มลงในกองเลือด ส่งไปรับการรักษาฉุกเฉินที่โรงพยาบาล
สำหรับลูกชายคนนี้ของเขา หลังจากที่เขาให้ทุกคนแยกย้ายไปกันหมด แล้วค่อยๆเดินเข้ามา
“รัก……”
“……”
ไม่มีใครพูด ผู้ชายที่ยังคุกเข่าอยู่ราวกับวิญญาณไม่อยู่กับตัวแล้ว เขาจ้องไปที่มือสีแดงของตัวเอง ใบหน้าที่หล่อเหลาของเขาซีดอย่างกับคนตายคนหนึ่ง
“เอาล่ะ เรื่องทุกอย่างมันผ่านไปแล้ว จะไม่มีใครรู้ความลับนี้ของลูก” คุณท่านพยายามเกลี้ยกล่อมอีกครั้ง
แน่นอน ประโยคนี้แทงเขาเจ็บ โดยเฉพาะคำว่า “ความลับ” ทำให้เขารู้สึกเหมือนโดนอะไรบางอย่างต่อย ทันใดนั้น เขาก็เงยหน้าขึ้นและจับเขาไว้ด้วยท่าทางที่น่ากลัวมาก!
“จะไม่มีใครรู้? เมื่อกี้คนทั้งเมืองก็เกือบรู้เรื่องไปหมดแล้วไม่ใช่เหรอ? ผมบอกตั้งแต่แรกแล้ว พ่อควรจะฆ่าผมไปซะ จะให้ผมมีชีวิตอยู่ต่อทำไม?”
“แสนรัก! ลูกมีสติหน่อย ผู้คนไม่ได้อยู่เพื่อตัวเอง ถ้าลูกรู้สึกว่าตัวเองบาปถึงขั้นไม่สามารถให้อภัยได้จริงๆ งั้นลูกก็ควรมีชีวิตอยู่ให้คนที่ลูกต้องชดใช้ดู ลูกอย่าลืมสิ ชีวิตของลูก แลกมาด้วยชีวิตของพวกเขา! !”
คุณท่านก็โกรธแล้ว
เขาขัดจังหวะลูกชายอย่างรุนแรง และดุด่าเขาอย่างไม่ไว้หน้า เมื่อด่าถึงว่าชีวิตของเขามาได้ยังไง คนแก่ผมขาวก็หายใจไม่ออกในชั่วขณะ
ตาที่ขุ่นเคืองนั้น ก็ยิ่งแดงก่ำเต็มไปหมด!
ใช่สิ เขาเหนื่อยมาก ในบ้านนี้ มีใครไม่เหนื่อย?
พวกเขาทำทุกอย่างเท่าที่ทำได้เพื่อช่วยเขาปกปิด ประคับประคองให้เขากลับไปมีชีวิตเหมือนคนปกติ ในบ้านนี้ มีใครบ้างที่ไม่พยายามเต็มที่? ใครบ้างที่ไม่ได้เสียสละอย่างยิ่งใหญ่?
“พ่อรู้ว่าวันนี้ลูกถูกยัยเด็กผู้หญิงนั้นกระตุ้นเล็กน้อย แต่ลูกเคยคิดบ้างไหม? ถึงแม้เธอต้องตายก็จะเก็บความลับของลูกไว้ ทำไมลูกถึงยังโทษตัวเองอยู่ที่นี่ สิ่งที่ลูกต้องทำตอนนี้ไม่ใช่ควรปกป้องเธอให้ดียิ่งกว่าเหรอ?”
ในที่สุดคุณท่านก็พูดประโยคนี้ออกมา
ถึงแม้ตอนนี้เขาจะไม่อยากจะพูดถึงคนคนนี้เลยแม้แต่สักนิด และยิ่งไม่อยากพูดถึง “ปกป้อง”สองคำนี้
ทันทีที่พูดถึง ดวงตาสีแดงเลือดของลูกชายเริ่มค่อยๆกลับมาสว่าง บนใบหน้าเมื่อกี้อยู่ในสภาพท่าทีบ้าคลั่งอย่างสมบูรณ์ ก็ค่อยๆ กลับมาเป็นปกติ