เจ้าสาว ผู้แสนเลอค่า ผู้น่าสงสาร ของ ท่านเทรมอนต์ บทที่ 262 ผู้ชายล้วนเป็นหมูสกปรก
แอเรียนไม่เคยเล่าความสัมพันธ์ระหว่างมาร์คและแอรี่ให้ทิฟฟานี่ฟัง แต่จะให้เก็บมันเป็นความลับต่อไปก็คงไม่มีประโยชน์อะไร “ทิฟฟ์ ฉันรู้เรื่องนี้มาสักพักแล้ว แอรี่สนิทกับมาร์คได้อย่างไรไม่รู้ แต่มาร์คให้สัญญาว่าจะไม่ติดต่อเธออีก อย่าเพิ่งทำอะไรวู่วาม เรื่องนี้ฉันจัดการเองได้ สัญญากับฉันได้ไหมว่าเธอจะไม่ก่อเรื่อง”
ทิฟฟ์ถึงกับตะลึง “นี่เธอเล่นอะไรกัน? ฉันก็สงสัยมาตลอดว่าทำไมเธอกับแอรี่ถึงไม่เคยลงรอยกัน ฉันเข้าใจว่าเป็นเพราะปัญหาภายในครอบครัว ที่ไหนได้ เป็นเพราะนางเล็งสามีเธอไว้นี้เอง มาร์คก็ช่างน่านับถือจริง ๆ แต่งงานกับพี่สาวแล้วยังอยากได้น้องสาวอีก ฉันเคยคิดว่าเขาแค่เป็นคนใจร้ายคนนึง โดยเฉพาะกับเธอ ฉันไม่เคยคิดเลยว่าเขาจะกลายเป็นคนแบบนี้ ช่างน่าเสียดายที่คนทั้งโลกต่างชื่นชมและให้เกียรติเขา แต่จริง ๆ แล้วมันก็แค่ภาพลวงตา! สุดท้ายพวกผู้ชายก็ล้วนเป็นหมูสกปรกกันทั้งนั้น!”
แอเรียนเริ่มปวดหัวและรู้สึกกระวนกระวายเพราะความกดดัน เธอจึงต้องรีบเปลี่ยนเรื่องคุย “มีอีกเรื่อง… อยู่ ๆ ฉันสงสัยว่าบางทีคุณสโลนที่ส่งจดหมายมาอาจจะรู้จักกับพ่อฉันก็ได้ ชื่อจริงของเขาคือ จอร์จ สโลน เขาเคยเป็นคนขับรถของพ่อมาร์ค ฉันเอารูป จอร์จ ลีไวน์ ให้เฮนรี่กับแมรี่ดูแล้ว ฉันมั่นใจว่า จอร์จ ลีไวน์ คือคนเดียวกันกับ จอร์จ สโลน พวกเราถูกหลอก พรุ่งนี้ หลังเลิกงานเธอไปที่บ้านพักฟื้นเป็นเพื่อนฉันหน่อย คืนนี้รีบนอนพักผ่อนกันเถอะ”
สำเร็จ! ทิฟฟานี่หันมาสนใจเรื่องนี้แทน! “เธอพูดจริงใช่ไหม? งูชกตาฉันแท้ ๆ ! เราน่าจะถามเฮนรี่กับแม่รี่ตั้งแต่แรก โอเค เธอรีบพักผ่อนเถอะ เรื่องนี้สำคัญกว่า เรื่องมาร์คค่อยว่ากันวันหลัง!”
หลังจากที่วางสายไปแอเรียนก็ไม่สามารถนอนหลับได้อยู่ดี เธอเจ็บใจทุกครั้งที่เธอนึกถึงมาร์คและแอร์รี่อยู่ด้วยกัน ใครจะรู้ว่าเขาทำอะไรกันบ้าง เธอไม่เคยสนใจเรื่องพวกนี้เลยนะ แต่เขาเป็นคนที่สัญญากับเธอเองไม่ใช่หรอ? ทำไมเขาต้องกลืนน้ำลายตัวเองแบบนี้?
เธอคิดวนไปวนมาถึงเรื่องในอดีตแล้วก็เรื่องในอนาคตที่อาจจะเกิดขึ้นจนเธอทนไม่ไหวและตัดสินใจโทรหามาร์ค เสียงโทรศัพท์ดังอยู่นานกว่าเขาจะรับสาย เสียงงัวเงียของมาร์ครับสายเธอราวกับว่าเขาเพิ่งตื่นจากความฝันและยังสะชึมสะลืออยู่ “ฮัลโหล?”
“คุณอยู่ไหน?” แอเรียนถามพร้อมกับพยายามสงบสติอารมณ์ตัวเองให้ได้มากที่สุด
มาร์คตอบด้วยเสียงงัวเงีย “ฉันมาทริปธุรกิจไง อยู่ที่โรงแรม ฉันเพิ่งหลับไปไม่นาน… อีกสองวันก็กลับแล้ว ทำไมอยู่ ๆ เธอถึงโทรหาฉันล่ะ? มีอะไรรึเปล่า?”
แอเรียนคิดว่าเขาช่างทำตัวให้เป็นตัวตลก นี่เป็นครั้งแรกที่เธอได้รู้สึกว่าเธอกำลังไม่พอใจเขา “ไม่มีอะไร บาย” เธอวางสายทันทีที่พูดจบ เธอคิดว่าเธอจะสอบถามเขาหรือด่าเขา แต่เธอเองก็แปลกใจที่เธอกลับรับมือมันได้อย่างใจเย็น
หรืออาจจะเป็นเพราะว่าเธอรู้สึกว่าเธอไม่มีสิทธิ์ที่จะทำเช่นนั้น ทำไมเธอถึงต้องสอบถามเขาด้วยล่ะ?
วันต่อมา มาร์คโทรมาหาเธอก่อนที่นาฬิกาปลุกเธอจะดังเสียอีก ปกติเธอก็อดหลับอดนอนอยู่แล้ว วันนี้เธอยังตื่นมาพร้อมความหงุดหงิดอีก พอเธอจำเรื่องราวของเมื่อคืนได้เธอก็ตัดสายทันทีและปิดเครื่อง
เมื่อเธอล้างหน้าแปรงฟันเสร็จแล้วลงมาข้างล่างเพื่อรับประทานอาหารเช้า เฮนรี่รีบวิ่งมาหาเธอแล้วบอกว่า “นายหญิง นายท่านโทรมาถามว่าทำไมนายหญิงถึงไม่รับสาย แล้วทำไมนายหญิงถึงปิดเครื่อง…”
เธอลืมไปว่ามาร์คยังมีวิธีอื่นที่จะติดต่อเธออีก — เขาสามารถโทรมาที่เบอร์บ้านได้ตลอด “ยังไม่ชัดเจนอีกหรอ” แอเรียนตอบด้วยความหงุดหงิด “หนูไม่อยากรับสายเขา หนูหิว ถึงเวลาทานอาหารเช้าแล้ว”
เฮนรี่ถึงกับอึ้งจนตอบไม่ถูก เขาลดเสียงตนเองและกระซิบว่า “นายหญิง… นายท่านยังไม่ได้วางสาย…”
แอเรียนตัวแข็งทื่อ เธอรู้ว่าโทรศัพท์ที่บ้านเป็นอย่างไรเธอจึงมั่นใจได้ว่ามาร์คคงได้ยินสิ่งที่เธอพูดไปแล้ว อย่างไรก็ตามเธอไม่ได้รู้สึกผิดอะไร “แล้วไงคะ? ก้หนูไม่ว่างนี่”