โอกาส!ตอนนี้สิ่งที่สำคัญที่สุดก็คือโอกาส!
หลิงม่อฉวยโอกาสที่เกิดขึ้นเพียงเสี้ยววินาที…ดังนั้นชั่วขณะที่เขาพุ่งตัวขึ้นไป เป็นเวลาที่สัตว์ประหลาดตัวอื่นทยอยพุ่งตัวเข้ามาพอดี ซึ่งนั่นช่วยให้การหนีของเขามีอัตราความสำเร็จมากขึ้น…
ความจริงหากคำนวณอย่างละเอียด เขามีเวลาไม่ถึงหนึ่งวินาทีด้วยซ้ำ…แต่ในสถานการณ์ที่เขาเสียเปรียบสัตว์ประหลาดพวกนี้ทุกด้าน ถึงแม้จะมีเวลาอีกแค่ศูนย์จุดวินาที มันก็สำคัญมากสำหรับหลิงม่อ
“เร็วเข้า! เร็วอีกหน่อย!”
ใช้หนวดสัมผัสขว้างตัวเองออกไป จากนั้นก็เริ่มเร่งความเร็วว่ายเข้าฝั่งในขณะที่แรงเหวี่ยงเริ่มลดลง…นี่คือแผนการที่หลิงม่อคิดไว้ ภายใต้สถานการณ์คับขันอย่างนั้น เขาคิดแผนที่ดีกว่านี้ไม่ออกแล้วจริงๆ เดิมทีหุ่นซอมบี้ก็เป็นแค่ซอมบี้ระดับต่ำ ใต้น้ำไม่ใช่ที่ของมัน หากจะช่วงชิงเวลากับสัตว์ประหลาดพวกนี้ ก็มีแค่ต้องใช้ข้อดีของตัวเองเท่านั้น แต่ในขณะที่เขาอยู่ห่างจากผิวน้ำอีกระยะหนึ่ง ไอหมอกมืดด้านบนก็เริ่มป่วนพล่านขึ้นมา
“ซวยแล้ว…” หลิงม่อนึกถึงสัตว์ประหลาด “เบื้องบน” พวกนั้นทันที ถึงแม้เขาจะเคยวิเคราะห์ด้วยตัวเองแล้ว แต่สัตว์ประหลาด “เบื้องบน” ที่รับผิดชอบเรื่องกินเรื่องดื่มพวกนั้นอาจไม่ได้อ่อนแอ ดูจากความเร็วและเสียงที่พวกมันฉีกแผ่นฟิล์ม หลิงม่อคิดว่าการฉีกเนื้อซอมบี้ตัวหนึ่งไม่ใช่เรื่องยากสำหรับพวกมันซักนิด ถึงแม้พวกมันไม่ได้คิดโจมตี แต่ใช้วิธีสกัดกั้นเพียงอย่างเดียว แต่นั่นก็ถือเป็นหายนะสำหรับหลิงม่อแล้ว
ขณะเดียวกันในตอนนี้ เหล่า “มนุษย์หน้าอืด” ที่อยู่ข้างล่างก็เริ่มเปลี่ยนทิศพุ่งตามขึ้นมาติดๆ ชั่วขณะหนึ่ง ใต้น้ำทั้งผืนราวกับกำเนิดปรากฏการณ์อันตรายขึ้น
“ไม่สนแล้วโว้ย…”
เห็นชัดว่าเป็นไปไม่ได้หากจะเลือกถอยตอนนี้…แต่หากยังคงพุ่งตัวขึ้นไปข้างบน สัตว์ประหลาดไอหมอกมืดมากมายก็จะพรั่งพรูมาหาเขา สัตว์ประหลาดทั้งข้างบนและข้างล่างล้อมเขาไว้อีกครั้ง ปิดตายทางหนีทีไล่ของเขาอย่างสิ้นเชิง…
“วูบ!”
ในช่วงคับขัน หลิงม่อพลันโฉบไหวร่างกายใต้น้ำ บังคับตัวเองให้ดีดตัวพุ่งออกไปด้านข้าง
ระหว่างทาง “มนุษย์หน้าอืด” ที่ว่ายน้ำเร็วตัวหนึ่งได้ปรากฏตัวอยู่เยื้องลงไปจากเขา มันพยายามยื่นมือออกมาทางเขา อาจดูเหมือนสัตว์ประหลาดตัวนี้เชื่องช้า แต่แขนข้างนั้นของมันกลับเหมือนงูน้ำ ที่ม้วนตัวแหวกว่ายเข้ามาทางเขา ในตอนนั้น หลิงม่อแทบไม่สามารถหลบหลีกได้…
“ชิท!” หลิงม่อสบถในใจ เขาตัดสินใจยื่นมือออกไปเช่นกัน ในเสี้ยววินาทีที่ใกล้ปะทะกับมือของมันเขาพลันหันไปกระชากแขนของมันแทน
จุดที่เขาจับโดนเรียบลื่นและนุ่ม แต่ดีที่มือของหุ่นซอมบี้ผ่านการดัดแปลงมา แม้บาดเจ็บหนัก แต่เรี่ยวแรงของมันก็ยังเหนือกว่าซอมบี้ธรรมดาอยู่ดี ดังนั้นการเคลื่อนไหวในเสี้ยววินาทีนี้ ไม่ได้ส่งผลกระทบต่อความเร็วของเขาเลยแม้แต่น้อย
สัตว์ประหลาดตัวนั้นดูเหมือนคาดไม่ถึงว่าหลิงม่อจะใช้มือเปล่าจับแขนมันไว้ มันหมายจะพันรัดขึ้นไปตามแขนของเขา แต่กลับถูกหลิงม่อแหวกว่ายพาไปยังอีกด้านของบ่อน้ำ ชั่วพริบตา สัตว์ประหลาดตัวนี้พุ่งชนผนังซีเมนต์อย่างแรง ขณะเดียวกันก็ทำหน้าที่เป็นเบาะกันกระแทกให้หลิงม่อด้วย
เนื่องจากทั้งสองพุ่งชนพร้อมกันจนทำให้เกิดแรงเฉื่อย ส่งผลให้กระแสน้ำที่อยู่รอบกายในระยะหนึ่งหยุดนิ่งชั่วขณะ…แม้แต่ตัวผนังก็ราวกับสั่นสะเทือน เพียงแต่ไม่มีเสียงเท่านั้น และเมื่อหลิงม่อเขย่งเท้าทั้งสองข้างแหวกว่ายขึ้นข้างบน ส่วนท้องของสัตว์ประหลาดตัวนั้นก็ปรากฏรูแผลขนาดใหญ่ให้เห็น
เลือดสดๆ ย้อมผิวน้ำบริเวณหนึ่งจนกลายเป็นสีแดงฉาน หลังจากที่เลือดกลุ่มนั้นกระจายตัวออกไปช้าๆ กระแสน้ำอันบ้าคลั่งก็พลันซัดสาดทันใด…
“แค่กๆ…”
หลิงม่อยืดตัวปีนขึ้นฝั่งอย่างบากลำบาก อ้าปากสำลักน้ำออกมา ขณะเดียวกันก็ไออย่างหนัก
ใช้พลังจิตติดๆ กันสองครั้ง ไม่ใช่แค่ร่างจริงที่ลำบาก แต่หุ่นซอมบี้ตัวนี้ก็เริ่มรับไม่ไหวแล้ว
แม้ว่าดวงแสงแห่งจิตที่ซอมบี้ตัวนี้มีในตอนแรกจะถูกหลิงม่อเข้ายึดแล้ว แต่ภายใต้สถานการณ์ที่สภาพร่างกายของมันไม่พร้อม มันไม่มีสามารถจะทำหน้าที่เป็นตัวกลางในการใช้พลังได้ด้วยซ้ำ แต่ยังดีที่เขาหนีออกมาได้โดยอาศัยการตัดสินใจที่สุขุมและแม่นยำ…
หลิงม่อก้มหน้ามองฝ่ามือของหุ่นซอมบี้…ถึงแม้สัมผัสไม่ถึงหนึ่งวินาที แต่บนฝ่ามือข้างนี้กลับเต็มไปด้วยของเหลวหนืด ในขณะที่ผิวหนังเริ่มมีจุดสีแดงเล็กๆ ขึ้นมาหมือนถูกกัดเซาะ กระทั่งบางจุดยังมีร่องรอยของผิวถลอกอีกด้วย
“หลั่งออกมาจากรูขุมขนทันทีหลังถูกสัมผัสงั้นหรอ?” หลิงม่อคิดไปพลาง หยัดตัวลุกขึ้นไปพลาง จากนั้นก็หันไปมองบ่อน้ำ…เลือดสีแดงสดลอยขึ้นมาเป็นวงกว้าง และผิวน้ำที่เดิมสงบนิ่งเวลานี้กลับกำลังเดือดพล่านอย่างบ้าคลั่ง เพียงแต่สิ่งที่เคลื่อนไหวอยู่ใต้น้ำไม่ใช่ปลา แต่เป็นเหล่า “มนุษย์หน้าอืด” ที่รูปร่างหน่าตาน่าเกลียดน่ากลัวพวกนั้น…
“ผลุบ!”
“มนุษย์หน้าอืด” ตัวหนึ่งพลันโผล่พ้นเหนือน้ำ ใบหน้าบวมอืดของมันจ้องมองมายังหลิงม่อที่ยืนอยู่บนฝั่งอย่างเย็นชา
ใบหน้าของมันพลันกระตุกสองที จากนั้นก็ฉีกริมฝีปากออก “วี๊ดดด!”
“ไอ้ฉิบหาย!” หลิงม่อตกใจเสียงกรีดร้องที่ดังขึ้นกะทันหัน
ไม่คิดเลยว่าในด้านการเปล่งเสียง สัตว์ประหลาดเหล่านี้ก็ได้วิวัฒนาการจนคล้ายกับวิธีของนางเงือกเช่นกัน…
เพียงแต่นางเงือกนั้นชวนหลงใหล แต่พอเป็นมันกลับกลายเป็นมลพิษทางเสียงมากกว่า!
ทว่าดูจากผลลัพธ์แล้วกลับมีสิ่งที่เหมือนกัน…นั่นก็คืออันตรายถึงชีวิตเหมือนกัน!
พอเสียงดัง หลิงม่อก็ได้สติทันที
เขาจ้องผิวน้ำอยู่ครู่หนึ่ง พอเห็นสัตว์ประหลาดตัวอื่นๆ ต่างทยอยโผล่พ้นน้ำขึ้นมา เขาจึงรีบถอยเข้าไปในปากหลุมซีเมนต์ข้างหลังทีละก้าวๆ
เวลานี้ จังหวะคือสิ่งที่สำคัญมากอย่างเห็นได้ชัด…หากถอยเร็วเกินไป ไม่แน่อาจมีสัตว์ประหลาดตามขึ้นมา แต่หากถอยช้าเกินไป อัตราการตายของเขาก็จะสูงขึ้น การต่อสู้กับสัตว์ประหลาดพวกนี้ เต็มไปด้วยกลิ่นหายแห่งการดวลสติปัญญาและกำลังในทุกฝีก้าว…
“ซ่าา…”
เวลานี้ “มนุษย์หน้าอืด” โผล่ขึ้นมาเต็มผิวน้ำ น้ำในบ่อยังคงป่วนพล่านต่อไป เดาว่าคงเกิดจากการเคลื่อนไหวของสัตว์ประหลาด “เบื้องบน” พวกนั้น “มนุษย์หน้าอืด” ตัวหนึ่งเข้าใกล้ฝั่งและทำท่าพร้อมโจมตีทุกเมื่อ ในขณะที่ตัวอื่นยังคงอยู่ในระหว่างจับจ้องเขาเท่านั้น
“ยังจะตามมาอีก!” หลิงม่อขมวดคิ้วทันที
เห็นชัดว่าสัตว์ประหลาดพวกนี้ชอบเล่นเกมประเภทนี้ มันปลอดภัยสำหรับพวกมัน แต่กลับเป็นสถานการณ์ที่แย่สำหรับหลิงม่อ
“มนุษย์หน้าอืด” ที่ถูกหลิงม่อแหวกอกผ่าท้องก็พยายามตะเกียกตะกายดำขึ้นมาเช่นกัน มันยังไม่ตาย แต่พรรคพวกของมันตัวอื่นไม่ได้เข้าไปโจมตีมัน เรื่องนี้ทำให้หลิงม่อผิดคาดมาก ดูเหมือนรูปแบบพฤติกรรมของสัตว์ประหลาดพวกนี้ต่างจากซอมบี้มากจริงๆ เอาเป็นว่าพวกมันไม่มีอิสระในตัวเอง แต่ขณะเดียวกันกลับ “สามัคคี” กันมากกว่า
แต่ประชากรซอมบี้นั้นดำเนินชีวิตไปตามกฎแห่งป่าโดยแท้จริง อย่าว่าแต่ซอมบี้หัวหน้าฝูงเลย แม้แต่ร่างแม่เองก็มีความเป็นไปได้ที่จะถูกท้าทายอำนาจในกลุ่มเล็กๆ เช่นกัน ดูจากด้านนี้แล้ว “วิวัฒนาการมนุษย์” ของซอมบี้ กลับมากกว่ามนุษย์ประหลาดพวกนี้…
“วี๊ดดด!” “มนุษย์หน้าอืด” ตัวนั้นก็เริ่มกรีดร้อง การเคลื่อนไหวของมันคล่องแคล่วกว่าหลิงม่อ ร่างกายก็เรียบลื่น ตามหลักแล้วไม่น่าถูกหลิงม่อโจมตีใต้น้ำได้ง่ายๆ แต่น่าเสียดายที่อาศัยแรงโจมตีครั้งนั้น หลิงม่อกลับสามารถสร้างรูแผลขนาดใหญ่ตรงท้องของมันได้สำเร็จ มันบิดร่างกายไปมาอยู่ในน้ำอย่างเจ็บปวด แต่กลับไม่หยุดหายใจในทันที
อาจเพราะตกใจเสียงกรีดร้องของมัน สัตว์ประหลาดตัวที่พยายามเข้ามาใกล้พลันชะงักไปชั่วขณะ ขณะเดียวกันหลิงม่อกัดฟันกรอด ยื่นมือทำท่าคว้าอากาศไปทาง “มนุษย์หน้าอืด” ที่กำลังบาดเจ็บตัวนั้นทันที
“มนุษย์หน้าอืด” ที่กำลังดิ้นพล่านด้วยความเจ็บพลันถูกพลังงานไร้รูปดึงร่างพ้นผิวน้ำ และร่วงกระแทกพื้นตรงหน้าหลิงม่ออย่างแรง หลังถูกทรมาน เสียงกรีดร้องคร่ำครวญของมันรุนแรงกว่าเมื่อกี้อย่างเห็นได้ชัด
บ่อน้ำพลันเงียบกริบไปชั่วขณะ ไม่รอให้สัตว์ประหลาดพวกนี้ตอบสนองอะไร หลิงม่อพุ่งเข้าไป ดึงแขนสัตว์ประหลาดตัวนั้น
ในวินาทีที่เขาก้าวเท้าออกวิ่ง เสียงคำรามอย่างเดือดดาลก็ดังก้องมาจากทางบ่อน้ำ ตามมาด้วยเสียง “ซู่ซ่าๆ” ของน้ำในบ่อ หลิงม่อไม่ต้องหันไปมองก็รู้ “มนุษย์หน้าอืด” พวกนั้นต้องกำลังพยายามตะเกียกตะกายขึ้นฝั่งอยู่แน่ๆ…
“มาเลย ตามมา…”
หลิงม่อลาก “มนุษย์หน้าอืด” ที่กำลังบาดเจ็บออกวิ่งด้วยความเร็วสูงสุด เพราะมีประสบการณ์ตอนเข้ามา ตอนนี้เขาจึงวิ่งออกไปได้อย่างไม่กลัวสิ่งใด ในขณะเดียวกันความเร็วของเขาก็สูงจนน่าทึ่ง แต่ฟังจากเสียงที่ดังมาจากข้างหลัง ถึงแม้ว่าสัตว์ประหลาดพวกนั้นอยู่ใต้น้ำ ทว่าพอขึ้นมาบนบกกลับไม่ได้เคลื่อนไหวช้าลงแต่อย่างใด แต่ถึงยังไงที่นี่ก็ไม่ใช่บนบกจริงๆ เพราะหากพูดให้ถูกต้อง พวกมันเพียงแต่ขึ้นมาบนบริเวณที่น้ำตื้นกว่าเท่านั้นเอง…
“แค่ขึ้นไปบนบกก็พอแล้ว!”
ตอนนี้หลิงม่อพุ่งไปถึงบ่อน้ำที่เขาเคยกำจัดปลาใหญ่ตัวนั้นทิ้งแล้ว ปลาใหญ่ตัวนั้นยังคงนอนหงายท้องลอยอยู่เหนือน้ำ แต่หลิงม่อกลับไม่หันไปมอง เพียงวิ่งตรงไปยังขอบฝั่ง
ต้องทำเวลา!
———————————