หลังจากที่เขาวางสายไปแล้วโซเมนที่อยู่ข้างๆก็พูดแนะขึ้นอย่างลอยๆว่า “ในเมื่อนายกังวลกลัวว่าหลินจือจะมีแผนแล้วเข้ามายุ่งวุ่นวายกับนาย งั้นนายก็ตัดไฟเสียแต่ต้นลม รีบแต่งงานกับซูซีซะ หลินจือจะได้ล้มเลิกแผนการ ทางฝั่งแม่นายก็จะได้หยุดเร้าหรือไปด้วย”
ใช่ว่าเทาเท่จะฟังไม่ออกถึงคำพูดที่เย้าแหย่และเย้ยหยันของโซเมน หันมองไปยังชายหนุ่มด้วยสายตาที่เย็นชาจากนั้นหันหลังแล้วเดินขึ้นรถที่คนขับจอดรอไว้แล้วและขับออกไป
โซเมนโบกมือให้อย่างจนใจ จากนั้นก็ขึ้นรถและจากไปเช่นกัน
เรื่องของความรู้สึก คนที่รู้สึกย่อมมองไม่เห็นปัญหาได้เท่ากับคนรอบข้างที่มองเห็นปัญหาได้อย่างชัดเจน
หลินจือที่เรียกรถกลับด้วยอารมณ์ที่ไม่สู้ดีเท่าไร ในใจยังคงหงุดหงิด เธอไม่ได้เป็นทุกข์เพราะยังอาลัยอาวรณ์เทาเท่อยู่ แต่เธอโมโหที่เทาเท่ยังคงทะนงตนอยู่แบบนั้น
เขาพูดกับเธอด้วยน้ำเสียงแบบนั้น นี่เขาคิดว่าเธอยังแคร์เขาอยู่งั้นเหรอ ?
ช่างน่าขำจริงๆ
เมื่อก่อนเธอเคยคิดว่าถ้าหากตัวเองไปจากเทาเท่แล้วคงมีชีวิตอยู่ต่อไปไม่ได้ แต่แล้วก็พบว่าหนึ่งปีมานี้ชีวิตของเธอก็เต็มไปด้วยความสุขอย่างมาก
จริงๆแล้ว บนโลกใบนี้ขาดใครไปสักคนชีวิตก็ยังคงดำเนินต่อไปได้
งานเขียนบทของหลินจือไม่จำเป็นต้องเข้าบริษัททุกวัน เธอเพียงแค่ต้องเข้าร่วมประชุมในแผนกบ้างเป็นบางครั้งหรือเมื่อต้องการให้ผู้เขียนบทแบบเธออธิบายในบางส่วนของเนื้อหาเธอก็แวะเข้ามา นอกเหนือเวลานั้นเธอสามารถทำงานเขียนบทอยู่ที่บ้านได้
เช้าวันถัดไปหลินจือได้แวะไปซื้อของ วางแผนว่าจะซื้อของขวัญให้คุณท่านตระกูลฟอเรนา
อันที่จริงแล้วเธอก็ไม่อยากไปมาหาสู่กับคุณท่านตระกูลฟอเรนาทั้งๆที่หย่าไปแล้ว แต่หนึ่งปีมานี้คุณท่านตระกูลฟอเรนาก็ติดต่อพูดคุยกับเธออยู่ตลอด ถามไถ่ทุกข์สุขของเธอที่อยู่ลำพังในต่างแดน หลินจือคงตัดขาดและเลิกติดต่อกับคุณท่านไปไม่ได้
กระดูกคอของคุณท่านไม่ค่อยจะดี ฤดูร้อนก็เปิดแต่แอร์ทั้งวัน หลินจือคิดว่าจะซื้อผ้าพันคอผู้ชายให้คุณท่านเพื่อถนอมกระดูกคอดูจะเข้าท่าไม่น้อย
ตอนที่กำลังเดินดูแผนกเสื้อผ้าผู้ชาย ก็บังเอิญมาเจอเข้ากับเทาเท่อีกครั้ง
หลินจือรู้สึกว่าเธอควรต้องหาหมอดูช่วยดูดวงเธอสักหน่อย นี่เธอจะโชคไม่ดีตลอดปีไปเลยหรือไง
เทาเท่แต่งกายด้วยชุดสูทสีดำ สง่างามและสุขุม เคร่งขรึมดูดี ทำเอาหัวใจสาวๆถึงกับเต้นแรง
เขาก็มาเลือกของขวัญวันเกิดให้คุณท่านเหมือนกัน อันที่จริงแล้ววันเกิดของคุณท่านนั้นผ่านไปแล้ว แต่เพราะเขาต้องเดินทางไปทำงานที่อื่นเลยไม่ได้อยู่ในวันนั้น
และวันเกิดทุกปีของคุณท่านก็จะมีหลินจือที่เป็นคนเตรียมของขวัญไว้ให้ เขาไม่ต้องมาเป็นกังวลเรื่องนี้ แต่ปีนี้เขาก็จึงต้องมาเลือกเอง
คุณท่านโทรหาเขาและบอกให้เขามาทานมื้อเที่ยงด้วยกัน เขาจึงคิดว่าเอาของขวัญไปด้วยดูจะจริงใจกว่า
เดิมทีเขามีนัดแล้วในตอนเที่ยง แต่คุณท่านบอกว่าจะนัดสำคัญแค่ไหนก็ให้เขาผลัดไปก่อน เขาจึงต้องไปตามนัดของคุณท่าน
หลินจือแกล้งทำเป็นมองไม่เห็นเทาเท่ ก้มหน้าแล้วเลือกผ้าพันคอที่ตัวเองต้องการ
เทาเท่เดินไปแล้วรอบหนึ่งจากนั้นก็มาหยุดลงตรงที่ข้างๆเธอ หัวเราะเยาะ“ สายตาของคนบางคนยังน่าเกลียดเหมือนเดิม ”
เทาเท่ก็ไม่รู้เหมือนกันว่าตัวเองเป็นอะไรไป เมื่อนึกถึงเมื่อคืนหลินจือไปกินอาหารค่ำกับโจมอนวันนี้ก็มาที่แผนกเสื้อผ้าผู้ชาย ความคิดแรกของเขาก็คือเธอมาซื้อของให้โจมอน
ความลุ่มร้อนที่ไม่ทราบสาเหตุก็ลุกโชนขึ้นในใจ อดไม่ได้ที่จะพูดคำพูดร้ายๆออกมา
หลินจือเม้มริมฝีปากเบาๆ หลุบตาแล้วมองลงไปที่ผ้าพันคอลายสก๊อตสีน้ำตาลในมือของตัวเอง
เห็นๆอยู่ว่ามันเหมาะกับวัยของคุณท่าน แต่เทาเท่ไม่ถามที่มาที่ไปก็มาพูดแขวะเธอ
มันทำให้เธอนึกไปถึงตอนที่แต่งงานกับเทาเท่ใหม่ๆ เธอตั้งใจช่วยเทาเท่เลือกเสื้อผ้าที่ต้องใส่ในทุกๆวัน แต่ถูกเทาเท่รังเกียจหาว่ารสนิยมของเธอแย่เกินไป
ในความเป็นจริงแล้วหลินจือเชื่อว่าสายตาและรสนิยมของตัวเองไม่ได้แย่เลย เพราะบางครั้งนานิก็ยังมาขอให้เธอช่วยเลือกชุดที่ใส่สำหรับขึ้นรับรางวัลอยู่บ่อยๆ เครื่องแต่งกายที่เธอเลือกยังถูกแฟนคลับของนานิชมว่าดูดีมาก
อันที่จริงแล้วเทาเท่คงไม่ชอบขี้หน้าเธอมากกว่า ดังนั้นก็จึงคอยหาเรื่องอยู่ตลอด