752 เงินทำงาน
ไม่มีใครต้องการทำลายความเงียบสงบนี้
“มันเงียบมาก!” ชายคนหนึ่งมองดวงจันทร์ผ่านทางหน้าต่าง ในขณะที่เขากำลังนอนอยู่บนเตียง “เป็นคืนที่งดงามจริงๆ ฉันชักอยากจะร้องเพลงขึ้นมาซะแล้วสิ”
เขาเปิดปาก แต่กลับไม่ได้ร้องเพลง
“ฉันกำลังคิดอะไรอยู่กัน? สภาพฉันตอนนี้ แน่นอนว่ามันร้องเพลงไม่ได้อยู่แล้ว” เขาพึมพำ “เมื่อไหร่มันจะจบสักที?”
พระอาทิตย์โผล่พ้นขึ้นมา เช้าวันต่อมา มันเป็นช่วงเวลาที่ร้อนที่สุดของปี
“วันนี้ร้อนจริงๆ!” ชาวบ้านหลายๆคนบ่นเรื่องนี้กัน ในวันที่ร้อนแบบนี้ พวกเขาส่วนใหญ่มักจะไม่ออกไปไหนกัน ถ้าไม่อยู่แต่ในบ้านก็จะนั่งอยู่ตามต้นไม้ใหญ่
…
ขณะเดียวกันนั้น ในหมู่บ้านเล็กๆแห่งหนึ่งในยุนนาน ผู้คนจำนวนมากเดินทางมาเมื่อพบกับราชายา
ถนนเต็มไปด้วยดินโคลน บ้านส่วนใหญ่ในหมู่บ้านถูกทำขึ้นมาจากไม้ไผ่ สภาพของหมู่บ้านดูเก่ามอซอ
สิ่งที่น่าเหลือเชื่อก็คือ รถจำนวนมากที่จอดอยู่ด้านนอกหมู่บ้านนั้น มีอยู่เกือบทุกยี่ห้อ รวมไปถึงรถหรูราคาแพง
“ใช่ที่นี่แน่นะ?” รถคันหนึ่งจอดที่ด้านนอกหมู่บ้าน
“กว่าจะหาที่นี่ได้มันยากมาก แล้วรอบๆนี้ก็มีแต่รถเต็มไปหมด” ชายวัยกลางคนที่อยู่ภายในรถพูด
เขาลงมาจากรถและเดินเข้าไปในหมู่บ้าน เขาเรียกชาวบ้านคนหนึ่งเอาไว้เพื่อถามเรื่องของราชายา ชายชราได้บอกกับเขาว่า ราชายามีกฎอยู่หลายข้อ รถทั้งหมดที่จอดอยู่ด้านนอกล้วนแล้วแต่พาคนไข้มาพบราชายา บางคนก็มารอนานถึงหนึ่งเดือน
พวกเขาต้องรับหมายเลขเพื่อรอคิว ถ้าราชายาอารมณ์ไม่ดีเขาก็จะไม่ยอมรักษาให้ใครทั้งนั้น เขายังไม่ยอมพบคนที่เขาไม่ชอบอีกด้วย
“กฎพวกนี้แปลกจริงๆ” ชายวัยกลางคนพูด “เป็นคนที่เข้าใจยาก!”
“ใช่” ชายชราพูด
ราชายาแทบจะไม่เดินทางไปรักษาที่บ้านของผู้ป่วยเลย นอกจากว่าจะเสนอสมุนไพรหรือพิษที่มีค่าและหายากให้กับเขา รวมทั้งยาแผนตะวันตกด้วย
เขารู้ได้เลยว่า ถ้าเจ้านายของเขามาที่นี่ด้วยตัวเอง เธอจะต้องหัวเสียอย่างแน่นอน เขาหยิ่งผยองเกินกว่าที่จะทำตามกฎเกณฑ์ที่ผู้อื่นตั้งไว้ เขาพอคาดเดาได้ว่า ราชายาอาจจะไม่ยอมเดินทางไปรักษาลูกชายของเจ้านายถึงที่ปักกิ่ง
ฉันควรจะเชิญเขาไปที่ปักกิ่งดีไหมนะ? ชายวัยกลางคนคิด
มันแทบจะเป็นภารกิจที่ไม่มีทางเป็นไปได้ เขาได้รับการบอกกล่าวมาว่า ราชายาได้สร้างชื่อเสียงให้กับตัวเองนานหลายสิบปีแล้ว เขาเคยพบเจอสมุนไพรมาแทบทุกชนิด ชายวัยกลางคนคิดไม่ออกว่า สมุนไพรแบบไหนที่จะสามารถสร้างความประทับใจให้แก่ราชายาได้
ไม่มีทางสำเร็จแน่! เขาเกาศีรษะของตัวเอง แล้วแบบนี้ฉันจะรายงานคุณหลี่ยังไงดี? เดี๋ยวนะ! ฉันได้ยินมาว่า เขามีลูกศิษย์อยู่ด้วย บางทีฉันอาจจะเข้าหาทางนั้นก่อนน่าจะดี
เขารีบลงมือในทันที โดยการสอบถามเรื่องของลูกศิษย์ของราชายา ราชายามีลูกศิษย์อยู่สองคน แต่พวกเขาเรียนรู้จากราชายาได้แค่ 30% เท่านั้น แต่ถึงจะแค่ 30% ของความรู้ทั้งหมดของราชายา พวกเขาก็ถือได้ว่าเป็นหมอที่มีฝีมือและมีชื่อเสียงอย่างมาก ทั้งสองต่างก็มีรายชื่อคนไข้ยาวเป็นห่างว่าว แต่พวกเขาไม่ได้มีกฎเกณฑ์มากมายเหมือนอย่างอาจารย์ของพวกเขา คนไข้ของพวกเขาล้วนแล้วแต่ได้รับการรักษาตามลำดับก่อนหลัง หากพอใจ พวกเขายังยินดีเดินทางไปรักษาถึงที่บ้านของคนไข้ด้วย
ถ้าอย่างนั้นก็เยี่ยมไปเลย! ชายวัยกลางคนคิด
เขาจึงเดินทางไปพบกับหนึ่งในลูกศิษย์ของราชายา เขารอคอยอยู่ตลอดทั้งเช้า
“มีอะไรให้ผมช่วยเหรอ?” ชายวัยสี่สิบกว่าผู้เป็นหนึ่งในลูกศิษย์ของราชายาถาม เขามีรูปร่างอวบเล็กน้อย
“ผมไม่ได้ป่วยอะไรครับ แต่มาแทนคนอื่น” ชายวัยกลางคนพูด
“แทนคนอื่น?” หมอถามด้วยความแปลกใจ
“ครับ ผมมีประวัติการรักษาของเขามาด้วย หมอพอจะดูให้หน่อยได้ไหมครับ?” ชายวัยกลางคนนำประวัติการรักษาของโฮ่วชื่อต๋ายื่นให้หมอดู
“หืมมม!” หลังจากได้อ่านดูแล้ว หมอก็เริ่มขมวดคิ้ว “คนไข้อยู่ที่ไหนเหรอ?”
“อยู่ที่ปักกิ่งครับ ผมมาจากปักกิ่ง” ชายวัยกลางคนตอบ
“ปักกิ่ง?” หมอถามด้วยความแปลกใจ
ปักกิ่งตั้งอยู่ทางทิศเหนือของจีน ในขณะที่ยุนนานใต้ตั้งอยู่ทางทิศใต้สุดของประเทศจีน ปักกิ่งยังมีการแพทย์ที่ครบครันที่สุดในประเทศ ทั้งเจ้าหน้าที่การแพทย์และอุปกรณ์การแพทย์ ตัวเขาที่เป็นหมอไม่เคยได้รักษาคนไข้จากปักกิ่งมาก่อน แต่เขารู้ว่า มีคนมากมายเดินทางไปรักษาที่ปักกิ่ง
“ขอโทษด้วย จากที่ได้อ่านบันทึกแล้ว ผมคงช่วยอะไรไม่ได้” หมอพูด
“หมอพอจะเดินทางไปรักษาคนไข้ที่บ้านได้ไหมครับ?” ชายวัยกลางคนถาม
“ผมรักษาคนไข้ที่บ้านแค่เดือนละครั้งเท่านั้น แล้วเดือนนี้ผมก็ไปมาแล้วด้วย” หมอพูด
“แล้วเดือนหน้าล่ะครับ?” ชายวัยกลางคนถาม
“เดือนหน้าถูกจองเอาไว้แล้ว” หมอพูด
“โอ้!” ชายวัยกลางคนได้รู้แล้วว่า หมอคนนี้ก็มีกฎเช่นกัน เพียงแค่ประหลาดน้อยกว่าก็เท่านั้น “หมอพอจะยกเว้นให้เป็นกรณีพิเศษไม่ได้เหรอครับ?”
หมอส่ายหน้าและยิ้มตอบ
ชายวัยกลางคนไม่แน่ใจว่าควรทำอย่างไรต่อไปดี เขาคิด การไปหาลูกศิษย์อีกคนของราชายาคงจะยากยิ่งกว่านี้แน่ ฉันได้ยินมาว่า ลูกศิษย์อีกคนเดินทางไปทั่วเลย ไม่มีใครรู้ว่าเขาจะไปโผล่ที่ไหนและเมื่อไร่
เขาไม่ได้จากไปในทันที เขาติดสินใจเลือกที่จะรอจนกระทั่งหมอตรวจคนไข้ทั้งหมดเสร็จ เขาต้องการคุยกับหมออีกครั้ง หมอทำการจนถึงสามทุ่มของวัน ในตอนที่เขากำลังจะกลับบ้านนั้น เขาก็เห็นชายวัยกลางคนรออยู่ที่ด้านนอกคลินิก
“สวัสดีครับ หมอหวู่” ชายวัยกลางคนพูด
“คุณยังอยู่ที่นี่เหรอเนี่ย!” หมอหวู่แปลกใจที่เห็นเขา
“หมอกินอะไรรึยังครับ? ผมขอเลี้ยงอาหารหมอสักมื้อจะได้ไหม?” ชายวัยกลางคนถาม
“ไม่ดีกว่า ขอบคุณ แค่บอกมาว่าคุณต้องการอะไร” หมอหวู่พูด
“การที่ผมจะเดินทางมาถึงที่นี่ได้ไม่ใช่เรื่องง่ายเลย” ชายวัยกลางคนพูด เขาเริ่มอ้อนวอนหมอ “หมอพอจะช่วยยกเว้นให้หน่อยได้ไหมครับ? ผมยินดีจ่ายไม่ว่าเท่าไหร่ก็ตาม ความจริง ผมสามารถจ่ายได้สามเท่าจากราคาจริงก็ยังได้”
“เอ่อ มันไม่เกี่ยวกับเรื่องเงินหรอก” หมอหวู่พูด
“ห้าเท่า” ชายวัยกลางคนพูดโดยไม่ลังเล
หมอหวู่ไม่ได้ตอบในทันที
“สิบเท่า” ชายวัยกลางคนเพิ่มราคาอีกครั้ง
“คุณรู้ไหมว่าผมคิดเงินค่ารักษาที่เท่าไหร่?” หมอหวู่ถาม
“เท่าไหร่ครับ?” ชายวัยกลางคนถาม
หมอหวู่กางมือ “50,000 หยวน”
“ผมยินดีจ่ายที่ห้าแสนหยวนครับ” ชายวัยกลางคนพูด
“ฮาฮา” หมอหวู่หัวเราะ “งั้นก็ได้”
“เยี่ยม!” ชายวัยกลางคนปรบมือ “หมอสะดวกเมื่อไหร่ครับ?”
“วันมะรืน” หมอหวู่พูด
“เยี่ยมครับ ผมจะจัดการเรื่องการเดินทางให้หมอเอง” ชายวัยกลางคนพูดอย่างยินดี เขายังจ่ายเงินมัดจำเอาไว้อีกด้วย
ชายวัยกลางคนคิด โชคดีที่ลูกศิษย์ของราชายาว่าง่ายกว่า อย่างน้อยฉันก็ใช่เงินตกลงกับเขาได้
ถึงแม้ราคาจะฟังดูแพงสำหรับคนส่วนใหญ่ แต่ไม่ใช่สำหรับตระกูลโฮ่ว ชายวัยกลางคนรายงานเรื่องทั้งหมดต่อคุณหลี่ในเช้าของวันถัดมา
“ดี ในเมื่อการเข้าหาราชายาเป็นเรื่องยาก ก็ให้ลูกศิษย์ของเขามาดูลูกชายของฉันแทน” เธอพูด “หวังว่าเขาจะรักษาเด็กน้อยได้”
…
ขณะเดียวกัน หวังเย้ามีคนไข้ในตอนเช้าอยู่สี่คน สามคนในนั้นเป็นคนในหมู่บ้าน ทั้งหมดล้วนมาด้วยอาการท้องเสีย
“เสี่ยวเย้า ฉันปวดหัว แล้วก็ท้องเสียด้วย” หนึ่งในนั้นพูด
“คุณกินของที่ไม่ควรกินเข้าไป มันเลยส่งผลเสียกับกระเพาะ” หวังเย้าพูด
เขารักษาคนไข้ด้วยการฝังเข็ม เขาแทงเข็มลงไปที่บริเวณหน้าและจ่ายยาให้เขาไปสองขนาน
“อย่าเพิ่งกินของเย็น, ของดิบ, หรืออาหารเผ็ดนะครับ” หวังเย้าพูด “กินยาสองครั้งต่อวัน ตอนเช้ากับตอนเย็น ผ่านไปสองวันอาการก็จะดีขึ้นเอง”
“ได้ ขอบคุณนะเสี่ยวเย้า” คนไข้พูด
หวังเย้าไม่ค่อยอยากรักษาคนไข้คนต่อไป เพราะเขาขึ้นชื่อเรื่องเป็นนักดื่มตัวยงในหมู่บ้าน สำหรับคนคนนี้ ของมึนเมาสำคัญกว่าอะไรทั้งนั้น เขามักจะไม่กินข้าวเพราะดื่มหนักเกินไป และนี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่เขามาที่คลินิกเพราะดื่มหนักเกินไป
“เสี่ยวเย้า เธอตรวจให้ฉันหน่อยได้ไหม?” เขาพูด “ฉันทนเจ็บท้องไม่ไหวแล้ว ไม่ว่าฉันจะกินอะไรเข้าไป ฉันก็ท้องสียอยู่ตลอด ฉันไม่ได้ดื่มแล้วนะ ฉันพูดจริงๆ”
มีกลิ่นไม่พึงประสงค์ลอยออกจากปาก ในขณะที่เขากำลังพูด
“ผมจ่ายยาให้ได้” หวังเย้าพยายามพูดดีดีกับเขา เพราะถือว่าเป็นเพื่อนบ้านกัน “คำแนะนำของผมก็ยังเหมือนเดิม คุณต้องห้ามดื่มหรือสูบบุหรี่ ถ้าทำไม่ได้ก็อย่ามาหาผมอีก”
“ได้ๆ ฉันเข้าใจแล้ว” หลังจากจ่ายค่ายาแล้ว คนไข้ก็กลับไป
คนไข้คนที่สามเป็นชายวัยสามสิบต้นๆ ใบหน้าของเขาเป็นสีเหลืองซีด และการเดินดูไม่มั่นคงนัก
“สวัสดีครับหมอ ผมก็ปวดท้องเหมือนกันครับ” เขาพูด
“แลบลิ้นให้ผมดูหน่อยครับ” หวังเย้าพูด
คนไข้แลบลิ้นออกมา
“อืมมม คุณป่วยจากพิษร้อนและความชื่นในร่างกายสูง” หวังเย้าพูด
ในช่วงฤดูร้อน ผู้คนมักเจ็บป่วยจากความร้อน แต่หน้าร้อนก็เป็นช่วงเวลาที่ดีที่สุดในการกำจัดพิษร้อนด้วยเช่นเดียวกัน
“คุณจำเป็นต้องได้รับการดูแล” หวังเย้าพูด
“เดี๋ยวนะหมอ ผมแค่ปวดท้องเท่านั้น” คนไข้พูด “หมอให้ยาหยุดท้องเสียได้ไหม? ทำไมจะต้องดูแลอะไรด้วย?”
“ในเมื่อคุณรู้อาการของตัวเองดีอยู่แล้ว คุณยังต้องการอะไรอีก?” หวังเย้าถาม
“ผมไม่ได้…” คนไข้พูดไม่ออก “ฟังนะหมอ ผมไม่ได้หมายความแบบนั้น แล้วผมต้องทำยังไงบ้าง?”
“คุณจำเป็นต้องได้รับการขับพิษร้อนออกจากร่างกาย และพยายามขับความชื้นออกไป” หวังเย้าพูด “ผมจะจ่ายยาให้คุณสองอย่าง ให้กินทีละตัว”
“แล้วต้องใช้เวลารักษานานแค่ไหน?” คนไข้ถาม
“สิบวัน” หวังเย้าตอบ
“ก็ได้” คนไข้พูด