“เอ๋? เป็นครั้งแรกที่เห็นเธอไม่หน้าเลือด?” ฉีเยี่ยรู้จักนิสัยของเสี่ยวเชี่ยน เมื่อถึงเวลาที่เธอจะลงมือไม่มีทางอ่อนข้อแน่ ก่อนหน้านี้ตอนที่เธอบอกให้เขาซื้อหยกเจไดต์ ตัวเธอเองก็ซื้อมาไม่น้อย ตอนนี้ที่ร้านเขายังมีหยกเจไดต์จักรพรรดิที่ยังไม่ได้แกะสลักของเสี่ยวเชี่ยนอยู่ตั้งหลายชิ้น ได้ยินว่าเธออยากเก็บไว้ให้ลูกเพื่อเป็นหนึ่งในสมบัติประจำตระกูล
“ค่ะ ของบางอย่างซื้อไม่ได้ด้วยเงิน”
ความสุขมาอยู่ในมือเธอแล้ว แล้วยังจะสร้างความยุ่งยากที่ไม่จำเป็นทำไมอีก
“ก็ได้ งั้นน้าจะซื้อไว้เอง”
“เดี๋ยวค่ะ!” เสี่ยวเชี่ยนเรียกไว้
“อะไรเหรอ?”
“เหลือไม้เนื้อดีไว้ให้หนูพอทำเฟอร์นิเจอร์สำหรับห้องหนึ่งด้วยนะคะ เอาที่ดีที่สุด”
“บ้านเธอตกแต่งเสร็จแล้วไม่ใช่เหรอ?”
“เอาไว้เป็นสินสอดให้ลูกสาวค่ะ”
เสี่ยวเหวยของเธอเป็นเด็กที่โชคดีที่สุด ยังไม่ทันจะเกิดแม่ก็เตรียมทรัพย์สมบัติไว้ให้มากมาย ตั้งแต่อสังหาริมทรัพย์ไปจนถึงอัญมณี ของโบราณไปจนถึงไม้เนื้อดี ถึงของพวกนี้จะไม่ถึงกับทำให้เป็นมหาเศรษฐี แต่ก็สามารถทำให้อยู่อย่างไม่ลำบากไปตลอดชีวิต
“…ทำไมพวกเธอถึงได้มั่นใจมากว่าเป็นลูกสาว?” ฉีเยี่ยยังไม่ยอม!
“เพราะพวกเรารู้ค่ะ” เสี่ยวเชี่ยนวางสายอย่างอารมณ์ดี
เธอเปิดตู้เย็นแล้วก็พบว่าในนั้นมีอาหารกับเกี๊ยวบรรจุอยู่ในกล่องที่เข้าไมโครเวฟได้ เอ๋ เสี่ยวเฉียงล้างผลาญเงินขนาดนี้เลยเหรอ สั่งอาหารมากินที่บ้าน?
โวะ มีปลาต้มด้วย!
เสี่ยวเชี่ยนรู้สึกทนไม่ไหว ตอนเธออยู่บ้านแม่คิดถึงเขาจะตาย แต่ตานี่กลับทำอาหารกินอย่างสำราญที่บ้าน?
เพื่อแสดงความโกรธที่มีต่อเขา เสี่ยวเชี่ยนเอาอาหารพวกนั้นมาเข้าไมโครเวฟ อุ่นเสร็จก็กินเอง อีกทั้งยังเปิดเบียร์เย็นๆกินด้วย!
ใครใช้ให้เขาแอบกินของอร่อยลับหลังเธอ รับมือกับเรื่องแบบนี้ก็ต้องลงโทษเขาอย่างสาสม! กินให้หมด เขากลับมาจะปล่อยให้นั่งกินหมั่นโถวจิ้มน้ำซุป อืม เอาแบบนี้นี่แหละ
…
“เหล่าอวี๋ มาโดยไม่บอกน้องสะใภ้ก่อนมันจะดีเหรอ?”
“ไม่เป็นไร เมียฉันกลับวันนี้แน่นอน ฉันโทรไปแล้วไม่ติด ถ้าไม่อยู่ระหว่างทางก็คงรอพวกเราอยู่ที่บ้านแล้ว”
เสี่ยวเฉียงพูดด้วยความมั่นใจเต็มเปี่ยม ยังไม่ลืมชมเมียตัวเองต่อหน้าคนอื่น
“เมียฉันเป็นผู้หญิงที่ดูแลบ้านเก่งชอบเอาอกเอาใจฉัน นิสัยก็ดี เขาอยากให้ชวนพวกนายมากินข้าวที่บ้านนานแล้ว รับรองไม่มีปัญหา”
เมื่อวานตอนที่เขาโทรหาแม่ยายเสี่ยวเชี่ยนพาต้าหลงไปซื้อของพอดี แม่ยายได้ให้ข้อมูลสำคัญมาบอกว่าเสี่ยวเชี่ยนอาจจะกลับวันนี้
เพื่อนร่วมงานของเสี่ยวเฉียงรบเร้าอยากให้ชวนมากินข้าวที่บ้านนานแล้ว เสี่ยวเฉียงคิดว่าวันนี้เสี่ยวเชี่ยนกลับมาพอดี จึงได้ทำอาหารเตรียมไว้ล่วงหน้าแล้วแช่ตู้เย็นไว้
เขารู้ว่าเมียตัวเองทำอาหารไม่เป็น กลัวเธอจะลำบากใจ เมื่อคืนกว่าเขาจะกลับถึงบ้านก็ห้าทุ่ม ดีที่สั่งให้คนไปซื้อวัตถุดิบมาแขวนไว้ให้หน้าบ้านก่อน เขาทำถึงเที่ยงคืนกว่าจะทำเสร็จ
เขาเก็บอาหารใส่กล่องถนอมอาหาร กลับไปก็ไปอุ่นให้ร้อน เสี่ยวเชี่ยนกลับมาจะได้กินด้วยกัน เธอจะได้ไม่ต้องรู้สึกอายด้วย
แต่ทว่าคนลิขิตหรือจะสู้สวรรค์กำหนด
ตอนที่เสี่ยวเฉียงพาเพื่อนเข้าไปในบ้านก็เห็นเมียสุดที่รักที่ไม่ได้เจอกันหลายวันกำลังนั่งขัดสมาธิอยู่หน้าโต๊ะไม้ที่เพิ่งทำเสร็จ เธอนั่งดื่มเบียร์ กับข้าวเต็มโต๊ะ…
อุ๊บ!
เสี่ยวเชี่ยนเกือบพ่นเบียร์ออกมา เธอสำลัก
พอเห็นอวี๋หมิงหลางกับเพื่อนอีกสามคนที่อยู่ด้านหลังสมองเธอก็ว่างเปล่า
ผู้ชายหมั่นโถวจิ้มน้ำซุป…ทำไมพาเพื่อนมานั่งกินด้วยล่ะ?
สายตาเธอเหลือบมองปลาต้มกับอาหารที่ถูกเธอจัดการไปแล้วส่วนหนึ่งบนโต๊ะ…น่าอับอาย!
เสี่ยวเฉียงอึ้ง เพื่อนสามคนที่อยู่ข้างหลังก็อึ้ง
ผู้หญิงคนนั้นที่บอกว่านิสัยดี…กำลังดื่มเบียร์?
แถมยังกระดกจากขวดด้วย?
ทันใดนั้นเสี่ยวเชี่ยนก็รีบเอาขวดเบียร์ซ่อนใต้โต๊ะหวังจะกลบเกลื่อนเรื่องที่ตัวเองแอบกินแอบดื่ม เธอเอากระดาษทิชชู่เช็ดมุมปากอย่างสง่างาม จากนั้นจึงแสร้งทำเป็นพูดดี
“มากันแล้วเหรอ ยินดีต้อนรับนะคะ ฉันกำลังช่วยชิมว่าอาหารเค็มไปหรือเปล่า รีบไปล้างมือแล้วมากินกันเถอะ!”
สมกับเป็นคู่สามีภรรยาที่ไอคิวสูง เสี่ยวเชี่ยนรู้สึกตัวไวมาก เสี่ยวเฉียงเองก็ไม่ช้า เขารีบเดินเข้าไปลูบหัวเธอด้วยความรัก แท้ที่จริงแล้วไปยืนบังซากปลาที่เธอกินทิ้งไว้ “คุณก็ ทำไมไม่เทอาหารใส่จานล่ะ ใส่กล่องให้แขกกินแบบนี้ดูไม่น่ากินเลยนะ รีบไปเอาจานมาใส่เร็ว!”
จากนั้นก็ฉวยซากปลาของเสี่ยวเชี่ยนเดินออกไปพร้อมกัน!
“อ้อ ที่รักพูดถูก เหนื่อยไหมวันนี้? ให้ฉันนวดให้ไหม?” ตอนทุบจะเอาก้างปลาทิ่มหลังให้ทะลุเลย!
คนบ้า! เชิญแขกมากินข้าวที่บ้านไม่บอกกันสักคำ เธออายมากรู้ไหม!
แอบกินแถมยังดื่มเบียร์ อีกทั้งยังกระดกจากขวดด้วย เพื่อนเขาเห็นหมดแล้ว อ๊ากกก!
เสี่ยวเฉียงเองก็อาย ก็โทรหาแล้วใครใช้ให้ปิดเครื่อง?
“เอาเป็นว่า ยินดีต้อนรับทุกคนนะคะ! เดี๋ยวฉันไปเอาแตงกว่ามาใส่ก่อน” เสี่ยวเชี่ยนรีบยกอาหารเข้าไปในครัว ไม่มีเวลาสนใจว่าสีหน้าเป็นยังไงตอนนี้ มันคงจะแดงเหมือนลูกมะเขือไปแล้ว
“พวกนายไปล้างมือแล้วมาจัดโต๊ะนะ มาบ้านนี้ไม่ต้องเกรงใจ! ฉันไปช่วยเขาหั่นแตงกวาก่อน!” เสี่ยวเฉียงกลัวเสี่ยวเชี่ยนหั่นแตงกวาโดนมือตัวเองจึงรีบตามเข้าไป
พอสองสามีภรรยาเข้าห้องครัวไปแล้ว สามคนนั้นจึงขำออกมา
“ฮ่าๆ สองคนนี้น่าสนใจดีนะ”
“นั่นสิ หั่นแตงกวายังต้องเข้าไปสองคน ฮ่าๆ!”
พอได้ยินเสียงหัวเราะด้านนอกเสี่ยวเชี่ยนก็วางกล่องอาหารลง หยิบมีดหั่นผักขึ้นมา เสี่ยวเฉียงรีบชูสองมือขึ้นเหนือหัวเพื่อแสดงออกว่ายอมแล้ว
“ผมโทรหาคุณแล้วแต่คุณปิดเครื่องอ้ะ!”
“ฉันปิดเครื่องนายไม่รู้จักหาคนมาส่งข่าวเหรอ?!”
“…”
เสี่ยวเฉียงได้เห็นสัจธรรมอยู่อย่าง อย่าคุยด้วยเหตุผลกับผู้หญิงเป็นอันขาด เพราะเธอถูกเสมอ!
เขาเองก็ไม่นึกว่าเมียที่ปกติไม่ตะกละตะกลามจะสวาปามขนาดนี้! ปกติเธอไม่เป็นแบบนี้!
แต่เสี่ยวเฉียงไม่เถียง ถ้าเขากล้าอ้าปากเถียงเดี๋ยวเรื่องไม่จบแน่
“บ้าบอ! ยังไม่รีบมาหั่นแตงกวาอีก! จริงๆเลย จานวางไว้ไหน?”
อารมณ์เคืองๆของเสี่ยวเชี่ยนทำให้อวี๋หมิงหลางโล่งอก ฮู่ว ดูท่าจะไม่ใช่เรื่องใหญ่ เมียเขาไม่โกรธแล้ว!
“ชั้นแรกของตู้ชาม เมียจ๋า ทำไมคุณขี้เกียจขนาดนี้ กินอาหารไม่เทใส่จานก่อน ประหยัดน้ำยาล้างจานเหรอ? ผมว่าถ้าผมกลับมาช้ากว่านี้คุณคงเหลือแค่กล่องใส่อาหารกับน้ำซุปให้ผม”
“ฉันเหมือนคนแบบนั้นเหรอ?” เสี่ยวเชี่ยนถือมีดหั่นผักพลางยิ้มให้เขา
“ไม่ใช่แน่นอนจ้า!” เสี่ยวเฉียงพูดในใจ ห้ามยั่วโมโหผู้หญิงที่ถือมีดเด็ดขาด!
โชคดีที่เมื่อวานเขาทำอาหารไว้ปริมาณมาก ถึงเสี่ยวเชี่ยนจะแอบวางแผนให้เขาได้กินแต่น้ำซุป แต่ท้องเธอก็จุได้จำกัด อาหารยังพอกิน หั่นแตงกวาเสร็จก็เตรียมกับแกล้มอีกนิดหน่อย เพื่อนร่วมงานที่แสนดีของอวี๋หมิงหลางแสร้งทำเป็นลืมเรื่องที่เห็นตอนเข้ามาในบ้านทั้งหมด แสร้งทำเป็นว่านี่ไม่ใช่อาหารเหลือจากเสี่ยวเชี่ยนกิน มื้อนี้จึงกินกันอย่างสนุกสนาน
ออกมาข้างนอกไม่มีใครพูดเรื่องงาน คุยสัพเพเหระเรื่อยเปื่อยกัน เสี่ยวเชี่ยนนั่งยิ้มอยู่ข้างๆอวี๋หมิงหลาง แสร้งทำตัวเป็นภรรยาที่เรียบร้อย
อืม ผู้หญิงที่กระดกเบียร์จากขวดเมื่อกี้ไม่ใช่เธอ นั่นมันภาพลวงตา