บทที่ 157 หน้าที่ของข้าคือการช่วยชีวิตผู้คน
ในห้องอบอวลไปด้วยกลิ่นเลือด เฟิ่งชิงเฉินเหลือบมองดูอาการของผู้บาดเจ็บอย่างคร่าวๆ และพิจารณาว่ามันไม่ร้ายแรงอย่างที่คิด
“เร็วเข้า น้องสาวของข้า นาง…” เซี่ยซานกังวลเกี่ยวกับน้องสาวของเขา เขาได้ยินมาว่าคนที่ถูกหมาป่ากัด หลังจากได้รับการช่วยเหลือก็อาจกลายเป็นเหมือนหมาป่า
น้องสาวของเซี่ยซาน ถูกหมาป่ากัดที่คอ และยังมีรอยถูกกรงเล็บหมาป่าข่วนอีกเต็มไปหมด ตัวนางเต็มไปด้วยเลือด ดูน่าสยดสยองมาก
เฟิ่งชิงเฉินสวมถุงมือแพทย์ วางถาดอุปกรณ์ลงบนพื้น และพูดกับเซี่ยซาน “ไปเอาไวน์มาสักสองสามขวด และขอไวน์ที่เข้มข้นที่สุด”
เฟิ่งชิงเฉิน ไม่ได้นำไฮโดรเจนเปอร์ออกไซด์และน้ำเกลือมา นางมามือเปล่า เพราะหากนางนำยาขวดใหญ่ออกมาจะทำให้ทุกคนสงสัยอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้
เนื่องจากสถานการณ์ที่วุ่นวาย นางจึงใช้แต่ยาแก้อักเสบและสิ่งเล็กๆน้อยๆ เช่น ผ้าพันแผล มีด และแหนบ พูดได้เลยว่าสิ่งเล็กๆ น้อยๆ เหล่านี้ต่อให้มีไว้ใกล้ตัวก็ไม่ก่อให้เกิดความสงสัย
“ได้ ข้าจะรีบไป”เซี่ยซานวิ่งไป และในไม่ช้าก็กลับมา คนตงหลิงดื่มเก่ง ทำให้มีสุรากลั่นที่มีความเข้มข้นสูงซึ่งเพียงพอที่จะทำความสะอาดบาดแผล
เฟิ่งชิงเฉิน เปิดขวดไวน์และทำความสะอาดบาดแผลของน้องสาวเซี่ยซาน เมื่อไวน์สัมผัสกับบาดแผล น้องสาวของเซี่ยซานก็กรีดร้องด้วยความเจ็บปวด
“เจ็บ เจ็บ พี่ชาย พ่อแม่ช่วยข้าด้วย” น้องสาวของเซี่ยนซานกลิ้งไปมาด้วยความเจ็บปวด
“จับนางไว้” เฟิ่งชิงเฉินเข้าใจความเจ็บปวดจากบาดแผลที่สัมผัสกับไวน์ดี แต่ไม่ว่าจะเจ็บปวดแค่ไหน นางก็ต้องอดทน
“ตกลง” เซี่ยนซานเชื่อฟัง
ไม่นานก็ทำความสะอาดแผลเสร็จ แต่พบว่า…
มีฟันหมาป่าอยู่บนบาดแผลด้วย
ใบหน้าของ เฟิ่งชิงเฉินเปลี่ยนไปในทันที นางหยิบเข็มฉีดยาออกมาทันที และฉีดให้กับน้องสาวของเซี่ยซาน
“เฟิ่งชิงเฉิน เจ้าเป็นใครกันแน่?” เซี่ยซานมองดูการกระทำของเฟิ่งชิงเฉินด้วยความสงสัย
“หุบปาก” เฟิ่งชิงเฉินจ้องไปที่เซี่ยซาน ทำให้เซี่ยซานกลัวจนไม่กล้าถามอีก
หลังจากฉีดเสร็จ ก็ดึงฟันหมาป่าออก และทำความสะอาดแผลให้นาง ซึ่งต้องขูดเนื้อและเลือดรอบฟันหมาป่าให้สะอาด หลังจากนั้นก็เย็บบาดแผลทำให้เลือดนั้นหยุดไหล
เมื่อเห็นเฟิ่งชิงเฉินร้อยเข็ม ทุกคนต่างก็ประหลาดใจ แต่พวกเขาก็ไม่กล้าที่จะถาม
น้องสาวของเซี่ยซานยังมีบาดแผลอื่นๆบนร่างกายของนางอีก หลังจากที่เฟิ่งชิงเฉินใช้ไวน์ที่เข้มข้นสูงในการทำความสะอาดทีละคน นางก็ยังคงใช้ยาและเย็บแผลที่จำเป็นต้องเย็บต่อไป
แน่นอนว่าเฟิ่งชิงเฉินเลือกไหมที่สามารถหลอมรวมได้และไม่จำเป็นต้องถอดเย็บออก หลังจากเย็บแผลแล้ว นางก็หยิบยาแก้การอักเสบออกมาและส่งให้ เซี่ยซาน: “เอารับไป”
เมื่อมองไปรอบๆ นางพบว่าหวังชี หวังจินหลิง และเวินยี่กำลังมองนางอยู่ เฟิ่งชิงเฉินจึงพูดไปว่า “พวกเจ้าจะไม่ช่วยมาข้าหรือ ไปทำความสะอาดบาดแผลของคนอื่นๆ ระวังตัวด้วย “อย่าแตะต้องบาดแผลเด็ดขาด ถ้ามีอะไรเหมือนฟันหมาป่าอยู่ในบาดแผล ให้เรียกข้า”
การทำความสะอาดแผลเป็นเรื่องสำคัญมาก หลังจากที่คนเหล่านี้ได้ทำความสะอาดในระยะแรกๆ พวกเขาก็อาการดีขึ้นมาก
“ตกลง” หวังจิ่นหลิงและหวังชี ตอบอย่างรวดเร็ว
หลังจากที่ได้เห็นสิ่งที่เฟิ่งชิงเฉินทำ พวกเขาพบว่ามันไม่ยากเกินไป
“ข้าจะไม่…” เวินยี่และคนอื่นๆ กลัวที่จะทำ
“ไม่มีใครเกิดมาแล้วทำเป็นหรอก” เฟิ่งชิงเฉินพูดอะไรบางอย่างและหยุดพูด ยกถาดขึ้นแล้วเดินไปหาผู้บาดเจ็บคนต่อไป
“น้องสาวข้า…” เซี่ยซานถามอย่างกังวล
“ไม่เป็นไร แพทย์จะมาแล้ว”
ด้วยที่นางมีเพียงคนเดียว นางจึงสามารถจัดการได้เพียงเพื่อให้แน่ใจว่าบาดแผลจะไม่ติดเชื้อ
เซี่ยซาน ต้องการจะพูดอย่างอื่นแต่หวังชีรั้งเขาไว้”ข้ารู้ว่าเจ้าเป็นห่วงน้องสาวของเจ้า แต่เจ้าเชื่อในตัวเฟิ่งชิงเฉินเถอะ นางเป็นคนพึ่งพาได้ นอกจากนี้ไม่ใช่แค่น้องสาวของเจ้าเท่านั้นที่ได้รับบาดเจ็บ ยังมีผู้คนอีกมากมายที่ได้รับบาดเจ็บเหมือนน้องสาวเจ้าเจ้าเฝ้าดูน้องสาวของเจ้าอยู่ที่นี่ ข้าจะไปช่วยผู้ที่ได้รับบาดเจ็บก่อน เจ้าสามารถเรียกพวกข้าได้หากมีอะไรเกิดขึ้น”
เซี่ยซาน ดูละอายใจและพยักหน้า
ความห่วงใยกำลังยุ่งเหยิง
หวังชีเข้าใจดีว่าหากน้องชายของเขาได้รับบาดเจ็บ เขาจะกังวลและตื่นตระหนกแบบนี้เหมือนกัน แต่ตราบใดที่เฟิ่งชิงเฉินอยู่ใกล้ๆ เขาก็รู้สึกสบายใจ…
หวังจิ่นหลิงต้องการช่วยเฟิ่งชิงเฉิน แต่เขามีอย่างอื่นที่ต้องทำ ดังนั้นเขาจึงรีบเดินออกไป
เฟิ่งชิงเฉิน รู้ว่าเขามาที่นี่เพื่อตรวจสอบการโจมตีของฝูงหมาป่า
มีคนไม่มากนักที่ถูกกัด ด้วยความช่วยเหลือของหวังชีและเวินยี่ ทำให้ช่วยเฟิ่งชิงเฉินได้เยอะเลย นางคุ้นเคยกับสถานการ์แบบนี้ ดังนั้นนางจึงไม่ตื่นตระหนกเลย
“เย็บแผลที่ควรเย็บก่อนพอ ถ้าบาดแผลเพียงเล็กน้อยยังไม่ต้องเสียเวลาไปเย็บ” เฟิ่งชิงเฉินกล่าวอย่างรีบๆ
เมื่อเห็นการเคลื่อนไหวที่เชี่ยวชาญยิ่งขึ้นของพวกนั้นมากขึ้น เฟิ่งชิงเฉินก็ใจชื้นขึ้นมาเล็กน้อย การมีคนช่วยทำสิ่งเล็กน้อยเหล่านี้ให้นั้นสามารถประหยัดเวลาได้มากเลยทีเดียว
เมื่อหมอมาถึง เฟิ่งชิงเฉินก็สามารถจัดการบาดแผลของทุกคนได้อย่างเหมาะสม หมอแทบจะไม่มีอะไรทำเมื่อเขามาถึง
เมื่อเห็นวิธีรับมือของเฟิ่งชิงเฉิน แพทย์ก็มองดูด้วยความชื่นชม เขาจะไปหาเฟิ่งชิงเฉินและบูชาเธอในฐานะครู แต่น่าเสียดายที่เขากลับไม่พบใครเลย
ด้วยความประหลาดใจและความชื่นชมของทุกคน เฟิ่งชิงเฉินถอนหายใจด้วยความโล่งอก และเมื่อนางลุกขึ้น ไม่รู้ว่าเป็นเพราะนางนั่งยองๆนานเกินไป หรือเพราะเขาเหนื่อยล้ามากๆและอาการที่รู้สึกเวียนหัวเล็กน้อยทำให้เขาเกือบจะล้มลงกับเพื่อน โชคดีที่ตาของหวังฉีนั้นไวจึงสามารถรับร่างเธอไว้ได้
“เฟิ่งชิงเฉิน เจ้าเป็นอะไรไหม” หลังจากนั้นไม่นานใบหน้าของเฟิ่งชิงเฉินก็ซีด
เฟิ่งชิงเฉินยืนนิ่ง ถอยหลังหนึ่งก้าว และเว้นระยะห่างระหว่างคนทั้งสอง: “ไม่เป็นไร ข้านั่งยองๆนานเกินไป ข้าน่าจะล้านิดหน่อย”
เมื่อนางก้มลงและกำลังจะหยิบถาดบนพื้น แต่หวังชีนำนางไปก้าวหนึ่งและหยิบไปก่อน “สิ่งเหล่านี้?”
หวังชีรู้ดีว่านางมีความรู้มากมาย แต่เขาไม่เคยเห็นสิ่งเหล่านี้มาก่อน
“เอาไปทิ้งให้ข้าที่” วันนี้ช่างวุ่นวายเสียจริง โยนมันลงในถุงยาอัจฉริยะ และอย่าให้ใครสามารถหามันเจอได้
ยิ่งกว่านั้น ยาแก้อักเสบและเข็มบาดทะยักถูกใช้จนหมด จึงไม่เหลือหลักฐานหลงเหลืออยู๋
“ไม่มีปัญหา ปล่อยให้เป็นหน้าที่ของข้า” หวังชีเข้าใจถึงความจริงจังของเรื่องนี้ เขาเอาผ้าคลุมรถพ่วง แล้วหันหลังเดินจากไป
ผู้ชายคนนี้ช่างเอาใจใส่จริงๆ
เฟิ่งชิงเฉินยิ้ม และหันกลับไปมองเวินยี่ที่กำลังตักน้ำอยู่ และเขาก็กำลังมองดูเฟิ่งชิงเฉิน เขาดูเขินอายและพูดด้วยเสียงต่ำว่า “เจ้าอยากล้างมือไหม.”
อะไรนะ……
เมื่อไหร่เจ้าจะมา ไม่งั้นข้าจะเอาน้ำให้คนอื่นละ?
เฟิ่งชิงเฉิน มองไปอย่างสงสัย
นางมักถูกผู้หญิงคนนี้ทำร้าย ใช้งาน แต่กลับทำตัวสุภาพกับนาง?
เมื่อเห็นว่าเฟิ่งชิงเฉิน ไม่ตอบสนองเป็นเวลานานเวินยี่ก็พูดด้วยเสียงเบื่อ “ไม่อยากล้างก็ช่าง ข้าจะได้เทน้ำทิ้ง”
“ขอบคุณมาก แต่มือของข้าสกปรกมากยิ่งนัก ข้าต้องล้างมันด้วยไวน์ก่อน เจ้าก็เหมือนกัน เจ้าเพิ่งช่วยทำความสะอาดแผลผู้บาดเจ็บเมื่อสักครู่ เพื่อความปลอดภัยไปล้างด้วยไวน์ก่อนแล้วล้างด้วยน้ำร้อน”
เฟิ่งชิงเฉินไม่ได้สนใจสาวน้อยคนนี้ และอีกฝ่ายก็เหมือนมาดีด้วย แน่นอนว่าเธอรู้สึกปลอดภัยขึ้น
ดูแล้วนางก็น่าจะดีกว่าองค์หญิงอันผิงหรืออย่างน้อยก็ไม่เลวร้ายเท่าองค์หญิงอันผิง