ตอนที่ 172 ฉันอยากกินนาย
ชุยหังนอนบนเตียงที่เกสต์เฮาส์คนเดียว รู้สึกไม่ค่อยชินจริงๆ
เขาอยู่คนเดียวในสถานที่ที่ไม่คุ้นเคย ฟังเสียงคนข้างนอกผ่านไปผ่านมาแล้วรู้สึกกังวลเล็กน้อย ไม่ใช่ว่ามีคนเข้ามาแล้วถามประวัติเขานะ
เขาไม่กล้าเล่นมือถือ เพราะไม่ได้เตรียมสายชาร์จมาด้วย ดังนั้นทำได้เพียงนอน ไม่ทำอะไรเลย
การรอคนคนหนึ่ง ความจริงแล้วไม่ง่ายเลยนะ
โดยเฉพาะไม่รู้ว่าต้องรอนานแค่ไหน รอโดยไม่มีเป้าหมาย รอโดยไม่คิดถึงเวลาที่ต้องรอ
อยากจะนอนสักครู่หนึ่ง แต่ก็ไม่กล้านอน เพราะไม่รู้ว่าหลูจื้อจะมาตอนไหน กลัวว่าตัวเองจะนอนนานไป ตอนที่หลูจื้อกลับมาตัวเองจะไม่ได้ยินเสียง
ดังนั้นเมื่อตัดสินใจแบบนี้แล้ว รู้สึกหงุดหงิดเหมือนมีมดปีนอยู่ในใจ แต่กลับต้องรอ
ตอนเช้าเขาก็ไม่ได้กินข้าว ตอนนี้หิวขึ้นมาเล็กน้อย
แต่เขาไม่กล้าเดินออกไปไหนเอง เพราะไม่รู้ว่าที่นี่มีอะไรให้กินบ้าง แล้วก็ไม่รู้ด้วยว่าตอนนี้อยู่ที่ไหน
ใกล้ถึงเที่ยงวันแล้ว ชุยหังทนไม่ไหวแล้วจึงส่งข้อความไปหาหลูจื้อก่อน ถามเขาเมื่อไหร่จะกลับ
เขากำลังหยิบมือถือขึ้นมา หลูจื้อก็โทรเขามาพอดี
“นายทำอะไรอยู่”
“ไม่ได้ทำอะไรทั้งนั้น อยู่ในเกสต์เฮาส์รอนาย” ชุยหังเอ่ยตอบ
“เชื่อฟังอะไรแบบนี้” หลูจื้อพูดขึ้น
ชุยหังเอ่ยตอบ “ไม่ใช่ว่าเชื่อฟังอยู่ตลอดเหรอ”
“จริงเหรอ ทำไมฉันจำไม่ได้เลย” หลูจื้อเอ่ยถาม
ชุยหังเอ่ยตอบ “ยังหนุ่มอย่างนี้ ความจำสั้นแล้ว คราวหลังจะทำยังไง ฉันก็เชื่อฟังอยู่ตลอดนะ”
“โอเค นายจะกินอะไร เดี๋ยวฉันจะพานายไป” หลูจื้อพูดขึ้น
ชุยหังคิดแล้วคิดอีก จึงตอบไป “นายกินอะไรฉันก็กินอันนั้นแหละ ที่จริงฉันหิวมากเลย”
หลูจื้อหัวเราะ แล้วพูดขึ้น “ไม่ได้หรอก อาหารที่ฉันจะกิน นายกินไม่ได้หรอก”
” ทำไมเหรอ นายกินที่โรงอาหารมาแล้วเหรอ” ชุยหังถามขึ้น
หลูจื้อเอ่ยตอบ “ไม่ใช่ ฉันอยากกินนาย”
ชุยหังรู้สึกว่าหน้าของเขานั้นร้อนขึ้นมา มาพูดกับเขาตอนนี้ไม่อายเหรอ
ก่อนหน้านี้ยังรู้สึกว่าหลูจื้อไร้เดียงสากับเรื่องแบบนั้น ไม่รู้ว่าทำไม แต่เขาไม่ได้หัวโบราณอย่างที่คิดไว้
“ทำไมไม่พูดล่ะ ไม่เห็นด้วยเหรอ” หลูจื้อถามขึ้น
ชุยหังไม่รู้ว่าจะตอบอย่างไร เห็นด้วยไม่เห็นด้วยเรื่องอะไร ตัวเองไม่เห็นด้วย ได้เหรอ ได้จริงๆ เหรอ
ตอนนี้ความไร้เดียงสาของผู้ชายตรงๆ ได้ปรากฏขึ้นแล้ว ยังมาถามความเห็นตัวเองอีก ถามทำบ้าอะไร
ที่แท้จะให้ตัวเองพูดกับเขาก่อน ฉันขัดจนขาวแล้ว มากินฉันเถอะ
‘ภาพแบบนี้น่ารังเกียจตายเลย ตัวเองไม่กล้าคิดเลย’
“ไม่ใช่…คือว่าไม่ค่อยชินที่นายพูดแบบนี้น่ะ” ชุยหังเอ่ยตอบ
“จริงเหรอ ถ้างั้นวันหลังฉันไม่พูดแล้ว…”
ชุยหังอยากจะเจาะหัวเขาดูจริงๆ ว่าโง่หรือว่าโง่กันแน่?
“ฮ่าๆ ล้อนายเล่น เอาล่ะ ฉันจะกลับไปแล้ว ดูว่ามีอะไรไปให้นายด้วย” หลูจื้อพูดขึ้น
ชุยหังเอ่ยตอบ “อือ โอเค”
เดิมทีเขาคิดว่าหลูจื้อน่าจะต้องใช้เวลาสักหน่อยกว่าจะมาถึง อาจต้องส่งใบลาถึงจะออกมาได้
ไม่คิดว่าแค่สิบนาทีเขาก็มาถึงแล้ว
ในมือเขาถือกล่องอาหารสองกล่อง เป็นข้าวหนึ่งกล่อง กับข้าวอีกหนึ่งกล่อง
“รีบกินเถอะ หิวไม่ใช่เหรอ” หลูจื้อพูดขึ้น
ชุยหังเอ่ยตอบ “ใช่ เมื่อเช้าก็ไม่ได้กิน เลยหิวแล้ว”
“ทำไมไม่โทรหาฉันล่ะ” หลูจื้อถามขึ้น
ชุยหังตอบไปตามความจริง “ก็ไม่รู้ว่านายทำอะไรอยู่ ตอนไหนไม่ยุ่ง กลัวว่านายไม่สะดวกรับสาย นายจะได้ไม่ต้องกังวลกับฉันที่นี่”
ตอนที่ 173 อาบน้ำ
หลูจื้อยิ้มแล้วพูดขึ้น “ถ้าหากว่าฉันทิ้งนายไว้ที่นี่ล่ะ”
ชุยหังเอ่ยตอบ “ถ้างั้นก็จะกลับไปเอง ยังไงฉันก็หยิบกระเป๋าสตางค์มา”
“โอเค รีบกินข้าวเถอะ หิวแล้วยังมาตอบคำถามนี้อีก” หลูจื้อบอก
ชุยหังเอ่ยถาม “อืม นายกินแล้วเหรอ”
“อืม กินเสร็จแล้ว ฉันไปอาบน้ำก่อน” หลูจื้อเอ่ยตอบ
พูดจบ หลูจื้อก็ไปอยู่ข้างหน้าชุยหัง แล้วเริ่มถอดเสื้อผ้า
ชุยหังยังไม่ทันมองหลูจื้อทั้งตัว ก็รู้สึกตื่นเต้นขึ้นมาแล้ว
หลูจื้อมองสายตาของชุยหังแล้วพูดขึ้น “ทำไมหรี่ตามองฉันแบบนั้นล่ะ”
ชุยหังเอ่ยตอบ “ฉันก็เป็นผู้ชาย ฉันมองแล้วผิดกฎหมายเหรอ”
“ไม่ผิดกฎหมาย แต่มันอันตราย” หลูจื้อเอ่ยตอบ
ชุยหังตอบกลับ “ฉันจะไปทำอันตรายอะไรได้”
“เดี๋ยวนายก็รู้ รีบกินเถอะ” หลูจื้อเอ่ยบอก
พูดจบ เขาก็ถอดเสื้อผ้าทิ้ง เหลือเพียงกางเกงบ๊อกเซอร์ตัวเดียว แล้วเดินเข้าห้องน้ำไป
สมองของชุยหังค่อนข้างตีกัน ตอนนั้นความคิดในใจสับสนอยู่ไม่น้อย ความคิดมากมายวิ่งกรูกันออกมา
‘ไม่ใช่ว่าตัวเองเตรียมตัวมาดีแล้วเหรอ จะทำอย่างไรหากตัวเองไม่สามารถผ่านอุปสรรคในใจไปได้’
เมื่อได้ยินเสียงน้ำไหลในห้องน้ำ ชุยหังก็ช่างมัน ไม่อยากคิดมากไป อยากทำอย่างไรก็ทอย่างนั้นเถอะ
ตอนนี้เติมกะเพราะให้เต็มก่อน
จากนั้นเขาเปิดกล่องข้าว มองดูเนื้อในกล่องก็เริ่มรู้สึกเจริญอาหารขึ้นมา
เพราะว่าหิวมาก เขาจึงไม่ได้สนใจเคี้ยวอาหารอย่างละเอียด เพราะมีบางอย่างในใจ เขาคิดว่าต้องกินข้าวให้เสร็จก่อนที่หลูจื้อจะออกมา ดังนั้นเขาจึงรีบกวาดทุกอย่างอย่างรวดเร็ว
ไม่นานก็กินเสร็จ เขาเอาของไปเก็บ หลูจื้อก็ออกมาพอดี
“กินเสร็จแล้วเหรอ” จากนั้นเขาก็เช็ดตัว บนหัวยังมีหยดน้ำเกาะอยู่ กล้ามเนื้อบนตัวเขาได้สัดส่วนมาก ชุยหังที่มองดูนั้นรู้สึกเวียนหัวขึ้นมาเล็กน้อย
“มองอะไร” หลูจื้อเอ่ยถาม
ชุยหังรีบเอ่ยตอบ “เปล่า ก็มองไปเรื่อย”
“กินข้าวเสร็จแล้ว ก็ไปอาบน้ำเถอะ ของตรงนี้ฉันเก็บเอง”
ชุยหังตอบอย่างงงๆ “อืม รู้แล้ว”
เมื่อพูดจบเขาก็เดินไปห้องน้ำเลย
“เดี๋ยวก่อน” หลูจื้อพูดขึ้น
ชุยหังเอ่ยถาม “อะไรเหรอ”
“นายลืมถอดเสื้อผ้าหรือเปล่า” หลูจื้อเตือน
ชุยหังจึงคิดได้ได้ว่าแค่เสื้อผ้าตัวเองก็ยังไม่ได้ถอดด้วยซ้ำ ตอนนี้รู้สึกประหม่าจริงๆ
เขาถอดเสื้อผ้าออกช้าๆ เหลือเพียงกางเกงขาสั้นตัวเดียว
“โดราเอม่อน? เด็กจริงๆ” หลูจื้อจ้องไปที่ตัวการ์ตูนบนกางเกงขาสั้นของชุยหังแล้วพูดขึ้น
ชุยหังรู้สึกอายเล็กน้อย จึงรีบตรงเข้าห้องน้ำ
เมื่อน้ำร้อนโดนตัวของเขา ชุยหังพยายามทำให้ตัวเองรู้สึกตื่นตัวมากที่สุด เมื่อนึกถึงเรื่องที่อาจจะเกิดขึ้น รู้สึกอายขึ้นมาเล็กน้อย
ความรู้สึกนี้เหมือนกับนางสนมสมัยก่อนที่เพิ่งเข้าวังไม่นาน แล้วถูกจักรพรรดิเปิดป้ายแล้วพาเตียงไป?
ความกังวลใจ และความอยากรู้นั้นเกิดขึ้นสลับกันไปอย่างต่อเนื่องในหัวใจที่เต้นเป็นจังหวะ
แทบไม่ได้ยินเสียงอะไรด้านนอกเลย ชุยหังไม่รู้ว่าหลูจื้อจะอยู่กับเขาได้นานแค่ไหน เขารู้สึกเหมือนว่าอาบยังไงก็อาบไม่เสร็จ ยังมีที่ที่รู้สึกไม่พอใจ
ในที่สุดเขาก็คิดได้ว่า ช่างมันเถอะ เอาแบบนี้แหล่ะ ไม่อย่างนั้นคงได้อยู่ใต้ก๊อกน้ำในห้องน้ำทั้งวันแน่
เขาเอาผ้าขนหนูพันรอบเอว แล้วเช็ดผมเดินออกไป
หลูจื้อกำลังนอนเอนไขว่ขากันดูทีวีอยู่บนเตียง
เมื่อเห็นชุยหังออกมา หลูจื้อยิ้มแล้วเอ่ยบอก “เข้ามาสิ”