ตอนที่ 174 ครั้งแรก
ชุยหังรู้สึกว่าในสมองของเขามีเลือดคลั่งเล็กน้อย เขาไม่รู้ว่าจะไปยืนอยู่ตรงหน้าหลูจื้อได้อย่างไร
สิ่งที่เขารู้สึกประหม่าที่สุดคือ ตอนที่เขากำลังเดินไปตรงหน้าหลูจื้อ ผ้าขนหนูนั้นหล่นไปแล้ว
เขารู้สึกหนาวกายท่อนบน แต่รู้เพียงว่าเขาจะมีความสุขร่วมกัน
เขากำลังจะก้มลงเก็บผ้าขนหนูขึ้นมา แต่หลูจื้อกลับเอื้อมมือมาห้ามเขา จากนั้นก็ลุกขึ้นจากเตียงแล้วเหวี่ยงชุยหังลงบนเตียงทันที
เขากดแขนทั้งสองของชุยหัง แล้วมองที่เขาแล้วพูดขึ้น “เรื่องที่ฉันให้นายศึกษามาช่วงนี้ นายได้ศึกษามาหรือยัง”
ชุยหังส่ายหัวไปมาอย่างประหม่า แล้วตอบไป “ยัง…ในหอพักมีอยู่ 6 คน ฉันไม่สะดวก”
“ไม่เป็นไร ฉันศึกษามาแล้ว ใช้เวลาในการอ่านหนังสือ แล้วก็ศึกษามานิดหน่อย นายไม่ได้ศึกษาอะไรมาเลย งั้นแค่ให้ความร่วมมือกับฉันก็พอ” หลูจื้อพูดพร้อมกับยิ้มเยาะ
ชุยหังไม่ได้ตอบสนอง อะไร สมองของเขานั้นตายไปแล้ว
“ทำไม ไม่มีความสุขเหรอ” หลูจื้อเอ่ยถาม
ชุยหังเอ่ยตอบ “ไม่ใช่…”
ไม่รอให้เขาพูดจบ มือของหลูจื้อก็เปลี่ยนมาวางบนหน้าอกของเขา
จากนั้นหลูจื้อก็ก้มหัวลงมา ในตอนนั้นการรับรู้ครั้งสุดท้ายชุยหังได้ถูกทำลายไปแล้ว
เมื่อหลูจื้อดำเนินกิจกรรมต่อ ชุยหังนั้นเหมือนกับก๋วยเตี๋ยว ไม่รู้ว่าต้องทำอะไรบ้าง
หลูจื้อทำได้เพียงดึงให้ชุยหังขยับทีละน้อย จากนั้นตัวเองก็ดำเนินกิจกรรมต่อไป
ครั้งนี้เป็นครั้งแรกของชุยหัง และน่าจะเป็นครั้งแรกของหลูจื้อเหมือนกัน
ตอนที่หลูจื้อโยนผ้าขนหนูทิ้งไป ชุยหังแทบจะปิดตาด้วยความประหม่า
“มองมาที่ฉัน” หลูจื้อพูดด้วยน้ำเสียงต่ำ
ชุยหังทำได้เพียงลืมตา แล้วมองไปที่หลูจื้อ
“ต้องการฉันไหม” หลูจื้อเอ่ยถาม
ชุยหังพยักหน้า แต่ไม่ได้พูดอะไร
“ต้องการหรือเปล่า พูดออกมา” หลูจื้อดูร้ายกาจเล็กน้อย
ชุยหังทำได้เพียงฝืนใจ แล้วเอ่ยตอบ “ต้องการ…”
จากนั้นก็ตอบรับพายุฝนโหมกระหน่ำของหลูจื้อ
ชุยหังรู้ว่าทหารมีกำลังกายแข็งแกร่ง แต่ไม่คิดว่ากำลังกายของหลูจื้อจะแข็งแกร่งถึงเพียงนี้
เขาพยายามควบคุมตัวเอง บอกับตัวเองว่าห้องที่นี่เก็บเสียงไม่ค่อยดี
แต่เมื่อถูกหลูจื้อจับพลิกตัว เขาก็อดไม่ได้
เห็นได้ว่าเป็นครั้งแรกของหลูจื้อ ถึงแม้ว่าเขาจะศึกษามาบ้าง แต่ส่วนใหญ่ก็เคลื่อนไหวไปตามสัญชาตญาณ
ชุยหังเจ็บตั้งแต่ตอนเริ่ม จนสุดท้ายตอนหลังๆ รู้สึกเพียงความชาไปแล้ว
เขาอยากขอความเห็นใจ แต่ในใจยังคงดื้อรั้นเล็กน้อย ครั้งนี้เป็นครั้งแรกของพวกเขา เขาจะไม่ยอมแพ้
สุดท้ายตอนที่หลูจื้อนอนหอบอยู่บนตัวของชุยหัง ชุยหังรู้สึกผ่อนคลายขึ้นมาก
หลูจื้อกอดชุยหังแล้วพูดว่า “ความบริสุทธิ์ของฉันให้นายทำลายไปแล้ว นายดูสิ ครั้งหน้าถ้านายกล้าไม่รับผิดชอบ คอยดูว่าฉันจะทำให้นายลุกจากเตียงไม่ได้เลย 3 วัน
ชุยหังคิด ต้องรับผิดชอบเหรอ ควรเป็นนายต้องรับผิดชอบไม่ใช่เหรอ
เนื่องจากอาการเหนื่อยล้าและอาการชาจากการปวดแสบปวดร้อนบางส่วน เขาจึงไม่ได้พูดอะไรออกมา
“ไปกันเถอะ ฉันจะอุ้มนายไปอาบน้ำ” หลูจื้อพูดขึ้น
คาดไม่ถึงว่าเขายังมีแรงอยู่ ตอนนี้ชุยหังไม่มีแรงเหลืออยู่แล้ว
หลูจื้อลงจากเตียงก่อน จากนั้นก็อุ้มชุยหังขึ้นมา
แต่อุ้มชุยหังขึ้นมาเพียงครู่เดียว สีหน้าของชุยหังก็เปลี่ยนไป
เขาเห็นผ้าปูที่นอนที่อยู่ข้างล่างตัวของชุยหังเปื้อนเลือดสีแดงสด
แต่ชุยหังยังคงไม่รู้
“ทำไมนายเลือดออกเยอะแบบนี้ล่ะ”
ตอนที่ 175 ลูกหลาน
เมื่อชุยหังได้ยิน เขาก็ตะลึง
‘เลือดออก? ฉันไม่ใช่ผู้หญิงนะ เลือดออกได้ยังไง’
อย่างไรก็ตามเมื่อเขาหันกลับไปมองก็เห็นคราบเลือดเหล่านั้น
“ยังกล้าจะถามอีก นายเป็นคนทำนั่นแหละ” ชุยหังเอ่ยตอบ
หลูจื้อเอ่ยถาม “ถ้างั้นวันหลังฉันต้องรับผิดชอบนายใช่ไหม”
ชุยหังเอ่ยตอบ “ไม่งั้นนายคิดว่าไงล่ะ”
“เจ็บไหม” หลูจื้อเอ่ยถาม
ชุยหังตอบด้วยความน้อยใจ “ที่นายถามมา นายอายุเท่าไหร่ นายไม่รู้เองเหรอ”
“เหอะเหอะ นายพอใจไหม” หลูจื้อถามไปราวกับคนโง่
ชุยหังมองไปที่เขา กำลังพูดอะไรบางอย่าง แต่มีอาการเจ็บแปลบเหมือนมีเข็มปักอยู่ด้านหลัง
“ฟู่ววว…” เขาส่งเสียงร้องเบาๆ
“เป็นอะไร” หลูจื้อรีบเอ่ยถาม
ชุยหังรู้สึกอายเล็กน้อยและพูดว่า “ข้างหลังเหมือนว่าจะแตก…”
“ไม่ใช่หรอกมั้ง” หลูจื้อไม่อยากจะเชื่อ “มันไม่ได้เขียนไว้ในหนังสือนี่”
“นายโง่จริงๆ ๆ หรือว่าแกล้งโง่…อะไรก็ดูแต่ในหนังสือ จะเขียนให้นายอ่านหมดได้ยังไง แล้วคนเขียนหนังสือคนนั้นคงคิดไม่ถึงว่านายจะดุขนาดนี้…” ชุยหังหมดคำจะพูดแล้ว
หลูจื้อยิ้มแล้วพูดขึ้น “โอเค ครั้งหน้าให้นายชินก็พอแล้ว ก็ฉันไม่มีประสบการณ์นี่”
“ที่แท้นายก็แค่อยากมีประสบการณ์” ชุยหังพึมพำ
“ใช่ ไม่ใช่เพราะมีนายเหรอ ฉันก็ค่อยๆ มีประสบการณ์แล้ว” หลูจื้อเอ่ยบอก
ชุยหังเอ่ยขึ้น “สงสัยว่าตอนกลับจะเดินไม่สะดวก”
“ไม่เป็นไร คนอื่นมองไม่ออกหรอก อาจจะคิดว่านายเป็นริดสีดวงที่ก้นก็ได้” หลูจื้อเอ่ยตอบ
“เอาล่ะ รีบไปอาบน้ำเถอะ แล้วผ้าปูเตียงจะทำยังไงล่ะ” ชุยหังเอ่ยถาม
หลูจื้อเอ่ยตอบ “ไม่เป็นไร แค่บอกว่านายเลือดกำเดาไหล…”
ชุยหังเส้นดำขึ้นหน้า เลือดกำเดาไหล…โชคดีที่เขาคิดออก
ขณะที่ทำความสะอาดในห้องน้ำ ชุยหังไม่ยอมให้หลูจื้อสัมผัสตรงนั้นอีก
ไม่รู้ว่าต้องล้างนานแค่ไหน เพราะมันไหลออกมามากมาย
“นี่ลูกหลานของฉันนะ แบบนี้ก็ถูกนายล้างทิ้งไปหมดสิ” หลูจื้อพูดขึ้น
ชุยหังมองไปที่เขา อยากจะกัดเขาจริงๆ
“นายยังกล้าพูดอีก ไม่ล้างทิ้งแล้วจะเก็บไว้ทำอะไร แล้วฉันก็มีลูกไม่ได้อีก อุปกรณ์ไม่ถูกต้อง…” ชุยหังเอ่ยตอบ
หลูจื้อเอ่ยบอก “ไม่แน่นะ ถ้าหากว่านายก็มีพรสวรรค์…”
“เรื่องนี้นายไม่ต้องคิดเลย นายทำงานหามรุ่งหามค่ำ ไม่มีวันจะเกิดขึ้นแบบนั้นแน่” ชุยหังเอ่ยบอก
“หามรุ่งหามค่ำ? เหมือนว่าจะไม่พอแล้ว เอาล่ะ นายอาบน้ำก่อน แล้วพักผ่อนสักหน่อย แล้วค่อยต่ออีกรอบสอง?” หลูจื้อเอ่ยตอบ
ชุยหังเอ่ยตอบ “นายเพิ่งจะกลิ้งไปมาตั้งนาน ไม่เหนื่อยอีก? วันนี้ตอนบ่ายนายไม่ยุ่งเหรอ”
“ยุ่งนะ แต่ว่าตอนนี้บีบออกมาได้” หลูจื้อเอ่ยตอบ
ชุยหังพูดไม่ออก เขารีบล้างเสร็จก็รีบเดินออกไป
ตอนเดินรู้สึกเจ็บขึ้นมาเล็กน้อย
จากนั้นไม่นานหลูจื้อก็เดินตามออกมา จากนั้นก็นอนลงข้างๆ ชุยหัง แต่มือกลับไม่เชื่อฟังไต่ไปทั่ว
“ยังเจ็บอยู่ไหม” หลูจื้อเอ่ยถาม
“นายลองซิ ยังจะมาถามฉันอีก” ชุยหังเอ่ยตอบ
“ถ้างั้นนายอย่าคิดเลย นายอยู่ได้แค่ข้างล่างแหล่ะ” หลูจื้อเอ่ยบอก
ชุยหังเอ่ยตอบ “ฉันก็ไม่คิดจะอยู่ข้างบน เหนื่อยจริงๆ”
“ใช่ไหม ฉันมีวิธีให้นายอยู่ข้างบน”
ชุยหังเข้าใจว่าเขาพูดถึงอะไร จึงรีบพูด “ไม่ต้องเลย ฉันยังปวดเมื่อยขาอยู่ ไม่อยากนั่งแล้ว…”
“ถ้างั้นไม่มีวิธีแล้ว ให้โอกาสนายอยู่ข้างบนแล้ว นายก็ไม่รักษาโอกาส นายชอบนอนคว่ำหรือนอนราบ?” หลูเอ่ยถาม
ชุยหังคิดไปคิดมา แล้วเอ่ยตอบ “ฉันอยากตาย…”
“ได้ นายพูดเองนะ อย่ามาเสียใจทีหลังแล้วกัน” หลูจื้อเอ่ยบอก แล้วดึงผ้าขนหนูที่คลุมบนตัวชุยหังออกไปอีกครั้ง