บทที่ 583 เขาคือลูกเขยของพ่อแม่นะ
เยี่ยหวันหวั่นเหมือนหมาป่าที่หิวโหยกระโจนเข้าไปในฝูงแกะ ไม่ทันไรก็ซื้อของกินมากองใหญ่
ซือเยี่ยหานหิ้วของเต็มไม้เต็มมือไปหมด
เยี่ยหวันหวั่นหันไปมองหนุ่มรูปงามเหมือนภูเขาน้ำแข็งซึ่งกำลังถือของกินนับไม่ถ้วน ทันใดนั้นก็รู้สึกว่าผู้ชายที่อยู่ตรงหน้ามีประกายทองแวววาว หล่อเหลาจนลืมความหิวไปเลย
สมบูรณ์แบบเกินไปแล้วไหม!
“เป็นอะไร?” เห็นเยี่ยหวันหวั่นเอาแต่จ้องตัวเองไม่หยุด แล้วสายตายังร้อนแรงแผดเผาขนาดนี้ ซือเยี่ยหานจึงเอ่ยปาก
เยี่ยหวันหวั่นเขย่งปลายเท้าขึ้นมา หอมบนแก้มซือเยี่ยหานฟอดหนึ่ง “ไม่มีอะไร แค่คุณหล่อดี ขอมองคุณนานหน่อยไม่ได้เหรอ?”
แววตาซือเยี่ยหานลึกซึ้งขึ้นทันใด…
ทางเยี่ยหวันหวั่นที่กำลังจดจ่ออยู่กับทั้งอาหารและหนุ่มหล่อ ไม่ได้สังเกตเลยว่ามีสองคนเดินตามหลังตัวเองมา…
เวลานี้ เหลียงหวั่นจวินกับเยี่ยเส่าถิงเดินตามหลังเยี่ยหวันหวั่นด้วยสีหน้าเต็มไปด้วยความประหลาดใจ
เดิมทีสองสามีภรรยามาเดินเล่นหาอะไรกินที่นี่ ใครจะรู้ว่าจู่ๆ จะเจอคนที่คุ้นตาเข้า เหมือนหวันหวั่นลูกสาวของพวกเขามาก
เยี่ยเส่าถิงมีสีหน้าสงสัย “คุณมองผิดหรือเปล่า? เมื่อกี้คุณโทรไป หวันหวั่นยังบอกว่ายุ่งมากอยู่เลยนี่ แล้วอยู่ๆ จะโผล่มาเดินเล่นกินขนมที่นี่ได้ยังไง?”
“เป็นหวันหวั่นไม่ผิดแน่! ฉันจะจำคนผิดกระทั่งลูกสาวตัวเองได้ยังไง?” น้ำเสียงเหลียงหวั่นจวินมั่นอกมั่นใจ
เยี่ยเส่าถิงมองผู้ชายข้างกายลูกสาวตัวเองอีกครั้ง “แล้วผู้ชายข้างลูกคนนั้นมันยังไงกัน”
สองคนจับมือกัน ดูท่าทางสนิทสนม เห็นชัดๆ ว่าเป็นคู่รักกัน!
“แฟนของหวันหวั่นเป็นคนธรรมดาไม่ใช่เหรอ? หวันหวั่นยังบอกตั้งหลายครั้งว่าหน้าตาไม่หล่อ…ไม่ตรงกับที่พูดชัดๆ เลยนี่”
ทั้งตัวผู้ชายคนนี้มีตรงไหนที่ใช้สองคำว่า ‘ธรรมดา’ กับ ‘อัปลักษณ์’ ด้วยได้บ้าง
เมื่อโดนถามแบบนี้ เหลียงหวั่นจวินเริ่มไม่แน่ใจแล้ว “แปลกจัง… เกิดอะไรขึ้น แต่เห็นชัดอยู่ว่าผู้หญิงคนนั้นเป็นหวันหวั่นลูกสาวของเรานี่…”
แต่ทำไมหวันหวั่นถึงได้มาเดินเล่นกินขนมอยู่กับผู้ชายที่หน้าตาหล่อขนาดนี้ได้…
หรือว่าเธออายุเยอะแล้วจริงๆ เลยมองผิดไป…
สองสามีภรรยาเดินตามมาตลอดก็ยังไม่มั่นใจ สุดท้ายเยี่ยเส่าถิงมองไปทางภรรยาที่กระวนกระวายใจ พูดว่า “คุณลองตะโกนเรียกดูก็รู้แล้วไม่ใช่เหรอ”
เหลียงหวั่นจวินครุ่นคิด หลังจากค่อยๆ เดินเข้าไปใกล้มากขึ้น ก็ลองตะโกนเรียกดู “หวันหวั่น…?”
ข้างหน้า เยี่ยหวันหวั่นกำลังคิดว่าจะกินอะไรต่อดี ทันใดนั้นก็ได้ยินเสียงที่คุ้นเคยมากดังขึ้นมาจากข้างหลัง จึงตอบสนองด้วยการหันหลังกลับไป…
จากนั้นก็เห็น…
พ่อแม่ตัวเองยืนคู่กันอยู่ด้านหลังตัวเอง
วินาทีต่อมา เต้าหู้เหม็นในมือเยี่ยหวันหวั่นหล่นลงไปที่พื้นดัง ‘ตุบ’ เธออึ้งไปหมด
“หวันหวั่น ใช่ลูกจริงๆ ด้วย… ทำไมลูกถึง…” เหลียงหวั่นจวินมองลูกสาว แล้วมองชายหนุ่มรูปร่างสูงเพรียว มีออร่ารุนแรง ใบหน้าหล่อเหลาไม่ธรรมดา ดูมีเสน่ห์เกินกว่าคนปกติทั่วไป สีหน้าเธอเต็มไปด้วยความตะลึง
เยี่ยเส่าถิงก็ทำหน้าประหลาดใจเช่นกัน “หวันหวั่น คนนี้คือ?”
เยี่ยหวันหวั่นพูดไม่ออก
ในใจเธอมีคลื่นยักษ์ถาโถมเข้ามา
ให้ตาย! ทำไมเธอถึงซวยขนาดนี้!
เธอยังไม่ทันได้คุยกับซือเยี่ยหานเรื่องไปเจอพ่อแม่เลย ปรากฏว่าพอมาเดินเล่นก็ดันมาเจอพ่อแม่เธอซะได้ ทำไมถึงได้พอเหมาะพอเจาะขนาดนี้?
เวร! นี่เธอจะจัดการยังไงดี…
ปฏิกิริยาแรกของเธอคือรีบปล่อยมือออก ปรากฏว่านิ้วมือกลับพลันโดนซือเยี่ยหานบีบแน่นขึ้นอีก
เยี่ยหวันหวั่นยืนกลืนไม่เข้าคายไม่ออกอยู่ตรงนั้น อยากจะร้องไห้แล้ว
พ่อ แม่ ขอร้องล่ะอย่าใช้สีหน้าเหมือนลูกสาวตัวเองออกนอกลู่นอกทางไปอยู่กับแมงดามองมาที่หนูได้ไหม?
ความจริงเขาคือว่าที่ลูกเขยที่ทั้งธรรมดาและอัปลักษณ์ของพ่อแม่นะ…
………………………………………………………………
บทที่ 584 ทำลายล้างประเทศชาติและประชาชน
หลังจากผ่านไปเนิ่นนาน ทั้งสี่คนมานั่งลงที่ร้านอาหารข้างทางแห่งหนึ่ง
เยี่ยหวันหวั่นก้มหน้าก้มหน้าดูดน้ำผลไม้ อยากจะเอาตัวเองมุดเข้าไปด้วยซ้ำ
ซือเยี่ยหานที่นั่งอยู่ข้างเธอ สีหน้าไม่มีความรู้สึกใดๆ นั่งหลังตรงอยู่ตรงนั้น
ส่วนพ่อแม่ที่อยู่ฝั่งตรงข้ามมองประเมินมาทางซือเยี่ยหานไม่หยุด สีหน้าเปี่ยมด้วยอารมณ์ความรู้สึกหลากหลาย…
สี่คนนี้อยู่ด้วยกันยิ่งมองก็ยิ่งประหลาด ดึงดูดสายตาของคนในร้านอาหารไม่น้อย
แน่นอน ส่วนมากจะเป็นหญิงสาวที่กระซิบกระซาบมองไปทางซือเยี่ยหาน…
หลังจากความเงียบอันน่าอึดอัดผ่านไป ในที่สุดเหลียงหวั่นจวินก็ทนไม่ไหวเป็นฝ่ายเริ่มพูดก่อน “หวันหวั่น นี่มันเกิดอะไรขึ้น ผู้ชายคนนี้เป็นใคร ทำไมลูกถึงได้อยู่กับเขา?”
เยี่ยหวันหวั่นพิจารณาหาข้ออ้าง “แม่… หนู…”
“หวันหวั่น แม่รู้ว่าก่อนหน้านี้ลูกลำบากไม่น้อยเลย แต่ก็มีบางเรื่องที่พวกเราไม่ควรทำ ลูกเปลี่ยนไปจนเหมือนคนพวกนั้นที่ทำร้ายลูกไม่ได้!” เห็นได้ชัดว่าเหลียงหวั่นจวินเข้าใจผิดคิดว่าเยี่ยหวันหวั่นสะเทือนอารมณ์มาจนตั้งใจต่อต้านสังคม เลยทำเรื่องหักหลังแฟนหนุ่มตัวเอง
ก่อนหน้านี้ตอนที่คุยโทรศัพท์กัน ลูกยังบอกว่าความสัมพันธ์กับแฟนหนุ่มดีมากอยู่เลย ไม่มีปัญหาอะไร แต่แวบเดียวก็มาอยู่กับผู้ชายคนอื่นแล้ว เหลียงหวั่นจวินย่อมเข้าใจผิดเป็นธรรมดา
สีหน้าเยี่ยเส่าถิงก็เคร่งเครียดขึ้นมาเช่นกัน มองไปทางซือเยี่ยหาน แล้วพูดเสียงขรึม “นายรู้ใช่ไหมว่าเขามีแฟนแล้ว?”
ซือเยี่ยหานตอบ “รู้ครับ”
พอเยี่ยเส่าถิงได้ยินก็โมโหทันที “นายรู้แล้วยังคบกับเธออีก?”
สีหน้าเหลียงหวั่นจวินก็เหลือเชื่อเช่นกัน “นี่พวกเธอ….หวันหวั่น…แฟนลูกดีกับลูกขนาดนี้…ทำไมถึงทำแบบนี้ได้…”
เยี่ยหวันหวั่นทนฟังต่อไปไม่ไหวแล้ว “เดี๋ยวๆๆๆ ก่อน… พ่อแม่ ใจเย็นๆ กันก่อนค่ะ! เรื่องไม่ได้เป็นอย่างที่พ่อกับแม่คิดเลย! หนูไม่ได้ออกนอกลู่นอกทางนะ!”
ช่วยไม่ได้ เยี่ยหวันหวั่นกัดฟันก่อน จากนั้นคล้องแขนซือเยี่ยหานที่อยู่ข้างๆ ไว้ “เพราะว่า…เขาก็คือแฟนของหนูนั่นแหละค่ะ!”
ความเย็นเยือกที่อยู่ล้อมรอบซือเยี่ยหานหายไปในพริบตาเพราะหญิงสาวโอบครั้งนี้ นัยน์ตามีความประหลาดใจแวบผ่าน
เยี่ยเส่าถิงและเหลียงหวั่นจวินได้ยินแล้ว ต่างก็มองหน้ากันโดยพลัน
ใบหน้าเหลียงหวั่นจวินเต็มไปด้วยความไม่อยากจะเชื่อ “ลูกว่าอะไรนะ? ก่อนหน้านี้รูปร่างหน้าตาของแฟนลูกที่บอกให้ฟังไม่ใช่แบบนี้นี่”
“ตอนนี้ที่หนูพูดเป็นความจริงค่ะ ก่อนหน้านี้หนูโกหกพ่อแม่ หนูบอกว่าแฟนหนูธรรมดา หน้าตาก็ไม่หล่อ เพราะว่ากลัว…กลัวว่าพอพ่อแม่ได้เห็นรูปร่างหน้าตาเขาแล้วจะไม่ไว้ใจ…แล้วไม่ยอมให้พวกเราคบกัน…” เรื่องมาถึงขั้นนี้แล้ว เยี่ยหวันหวั่นทำได้แค่ยอมรับความจริง
เหลียงหวั่นจวินและเยี่ยเส่าถิงได้ยินก็อึ้งไปอีกครั้ง อย่างไรก็คิดไม่ถึงว่าเรื่องจะกลายเป็นแบบนี้
สำหรับคำอธิบายของลูกสาว เดิมทีทั้งสองคนยังมีข้อสงสัยอยู่ แต่หลังจากพวกเขาเงยหน้าขึ้นมองใบหน้าของชายหนุ่มอีกครั้ง ทันใดนั้นก็รู้สึกว่าคำพูดของลูกสาว…น่าเชื่อถือมากทีเดียว…
เพราะผู้ชายคนนี้ดูไปแล้ว…ไม่น่าให้ไว้วางใจเสียเท่าไรจริงๆ….
รูปโฉมหน้าตาแบบนี้น่าดึงดูดความสนใจ ดูจากบุคลิกแล้ว สถานะก็ไม่น่าจะธรรมดาด้วยเช่นกัน
แค่ระยะเวลาสั้นๆ เมื่อครู่ หญิงสาวมากมายในร้านอาหารต่างจ้องมองมาที่เขา
เยี่ยหวันหวั่นอธิบายให้พ่อแม่ฟังพลางส่งสายตาให้ซือเยี่ยหานไม่หยุด เพราะคุณเลย ทำไมต้องเกิดมาหล่อถึงขั้นทำลายล้างประเทศชาติและประชาชนแล้วยังรวยขนาดนี้อีก รีบคิดหาวิธีสร้างความประทับใจเร็วๆ เลย!
……………………………………………………………