บทที่ 585 ไร้เหตุผลสิ้นดี
เมื่อเห็นสายตาเร่งเร้าของเยี่ยหวันหวั่น ซือเยี่ยหานลุกขึ้นขอตัวครู่หนึ่ง จากนั้นเดินไปเข้าห้องน้ำ
หลังจากคิดไปมาอยู่นาน ชายหนุ่มกดมือถือ โทรหากลุ่มวีแชทกสามคนในลุ่มหนึ่งที่ไม่เคยคุยด้วย
[ซือเยี่ยหาน: ทำยังไงถึงจะสร้างความประทับใจได้]
…
ในขณะเดียวกัน ที่บาร์แห่งหนึ่ง
เดิมทีหลินเชวียกำลังเล่นมือถือเบื่อๆ ปรากฏว่าไม่รู้เห็นอะไร ถึงพ่นวิสกี้ในปากไปยังเซี่ยเจ๋อจือที่อยู่ตรงข้าม “พรวด… สุดยอด!”
“เฮ้ย…หลินเอ้อร์ ทำไมสกปรกอย่างนี้?” เซี่ยเจ๋อจือปัดๆ ชุดราคาแพงของตัวเองด้วยสีหน้ารังเกียจ
หลินเชวียรีบตะโกนบอก “ไม่ใช่…นายรีบดูในกลุ่มดิ ดูในกลุ่ม!”
เซี่ยเจ๋อจือทำท่าทางเกียจคร้าน “กลุ่มอะไร”
หลินเชวียโวยวายอยู่นั่น “กลุ่มในวีแชท! กลุ่มสามคนที่มีพวกเรากับพี่เก้าในวีแชทไง! ศพที่จมน้ำมาเป็นหมื่นปีฟื้นคืนชีพแล้ว! หมอนี่มีแฟนแล้วลืมพวกเราไปถึงทุ่งหญ้าไซบีเรียแล้วไม่ใช่เหรอ โทรไปไม่รับส่งข้อความไปไม่ตอบหายหัวไปเลย ช่วงนี้แม้แต่บริษัทยังไม่ไป นี่มันติดผู้หญิงจนเสียการเสียงานชัดๆ…”
[ซือเยี่ยหาน: ทำยังไงถึงจะสร้างความประทับใจได้]
หลินเชวียนิ่งเงียบ
เซี่ยเจ๋อจือก็พูดไม่ออก
เวลานี้ ทั้งสองคนจ้องมองข้อความที่น่าอัศจรรย์ใจนั้น พลางเงียบไปชั่วขณะด้วยความแปลกใจ
หลินเชวียเงียบไปนาน “นายว่า พี่เก้าโดนแฮ็กมือถือหรือเปล่า”
เซี่ยเจ๋อจือเลิกคิ้ว “แฮกเกอร์ระดับไหนถึงแฮ็กมือถือเขาได้”
หลินเชวียทำหน้าผวา “หมายความว่า นี่คือตัวจริง?! ถ้าเป็นตัวจริง ด้วยนิสัยเขาที่เห็นความรักดีกว่าเพื่อนพ้อง ทำไมถึงได้มาสนใจพวกเราได้ เพราะงั้นไม่ใช่ว่าเลิกกันแล้วหรอกนะ ว่าฮ่าฮ่า…ในที่สุดพี่เก้าก็กลับมาอยู่กับพวกเราแก๊งคนโสดสามคนแล้วใช่ไหม”
แก๊งคนโสดสามคน…
เซี่ยเจ๋อจือชำเลืองมองเขา “อย่าเหมารวมฉันด้วย”
“ถึงผู้หญิงทั้งประเทศจะชอบนายแล้วยังไง นายก็เป็นแค่หนุ่มโสดคนหนึ่งอยู่ดี!” หลินเชวียเริ่มเข้าโหมดเหน็บแนม ดึงเซี่ยเจ๋อจือให้จมน้ำไปด้วยกัน จากนั้นรีบพิมพ์ตอบกลับไป
[หลินเชวีย: พี่เก้า ในที่สุดพี่ก็ปรากฏตัวแล้ว! สร้างความประทับใจอะไร สร้างความประทับใจให้ใครพี่เก้า? ช่วงนี้ความสัมพันธ์ไม่ค่อยดีเรอะ รีบบอกน้องมาเร็ว]
หลินเชวียเม้าท์มอยด้วยความตื่นเต้น
ไม่ถึงสามวินาที ฝั่งนั้นก็ตอบกลับมา…
[ซือเยี่ยหาน: พ่อแม่ของหวันหวั่น]
หลินเชวียอึ้งไปก่อน จากนั้นร้องคร่ำครวญด้วยความปวดใจ “เชี่ย! พี่เก้าถึงกับไปเจอพ่อแม่แล้ว คิดว่าเขาเลิกกันแล้วซะอีก กลายเป็นว่าพัฒนาไปถึงขั้นเจอพ่อแม่แล้ว? ด้วยอีคิวพี่เก้าพวกเรา เป็นไปได้ยังไง! ไร้เหตุผลสิ้นดี!”
ในกลุ่ม
[ซือเยี่ยหาน: @เซี่ยเจ๋อจือ]
ซือเยี่ยหานเลือกที่จะไม่สนใจหลินเชวีย แล้วยังแท็กชื่อเซี่ยเจ๋อจืออีกด้วย
หลินเชวียไม่พอใจทันที “ทำไมแท็กแต่นายคนเดียว! ลำเอียงเกินไปแล้ว!”
เซี่ยเจ๋อจือหัวเราะเบาๆ อัดเสียงตอบกลับไปว่า “เด็กน้อย…นายแน่ใจนะว่า…นายต้องการสร้างความประทับใจ?”
หลินเชวียรีบสมทบตอบอีกประโยค “ใช่แล้วพี่เก้า พี่หน้าตาหล่อขนาดนี้แล้วยังรวยอีก ยังต้องสร้างความประทับใจอะไร!”
สำหรับคำถามนี้ ซือเยี่ยหานที่กำลังพิงขอบระเบียงเลือกที่จะเงียบ
ก็เพราะว่าหล่อเกินไปรวยเกินไปถึงโดนรังเกียจ เขาจะพูดยังไงได้…
หลินเชวียพูด “ดังนั้นนะพี่เก้า เชื่อผม ด้วยเงื่อนไขอย่างพี่แล้ว ถึงจะอาศัยแค่หน้าตา ความประทับใจก็มาเต็มแล้ว! ถึงตอนที่เจอหน้ากันแต่งตัวให้หล่อได้มากเท่าไรก็จัดเต็มไปเลย!”
เซี่ยเจ๋อจือบอก “สู้ให้สินสอดพันล้านไปเลยไม่ดีกว่าเหรอ?”
ซือเยี่ยหานเงียบ
หลังผ่านไปเนิ่นนาน กลุ่มวีแชทแสดงแถบแจ้งข้อความหนึ่งขึ้นมา [ซือเยี่ยหาน เพื่อนของคุณออกจากกลุ่มนี้แล้ว]
“เฮ้ยๆ? ทำไมออกไปแล้วล่ะ ฉันว่าความเห็นของพวกเราดีมากออก…”
…………………………………………………..
บทที่ 586 เลี้ยงหนูได้แน่นอน
ผ่านไปนาน ในร้านอาหาร
ซือเยี่ยหานที่ล้มเหลวในการขอความช่วยเหลือกลับมาแล้ว
เยี่ยหวันหวั่นเหลือบมองเขาด้วยความสงสัย ทำไมแค่ไปห้องน้ำถึงนานขนาดนี้?
เวลานี้ หลังจากยืนยันกับเยี่ยหวันหวั่นถึงสามครั้งว่าซือเยี่ยหานคือแฟนหนุ่มที่เธอพูดถึงก่อนหน้านี้ เหลียงหวั่นจวินกับเยี่ยเส่าถิงเริ่มอารมณ์เย็นลงแล้ว
เยี่ยเส่าถิงพิจารณาหาคำพูด จากนั้นมองไปทางซือเยี่ยหาน เปิดปากพูดว่า “คุณซือ ขอถามคุณสักสองสามคำถามได้ไหม”
ซือเยี่ยหานตอบ “ได้ครับ”
เยี่ยหวันหวั่นพูดแทรกอย่างไม่ไว้ใจ “พ่อคะ แม่คะ พ่อแม่มีคำถามอะไร ถามหนูก็ได้ค่ะ”
“หวันหวั่น ลูกไม่ต้องพูด” สีหน้าเยี่ยเส่าถิงเคร่งเครียด
“อ้อ…” เยี่ยหวันหวั่นจึงทำได้แค่เงียบอย่างเชื่อฟัง แต่ใจกลับเต้นไม่หยุด
ดูจากรูปการณ์แล้ว พ่อแม่เธอต้องถามคำถามเรื่องพ่อแม่ เรื่องงานของซือเยี่ยหานแน่นอน คำถามพวกนี้ถ้าตอบอย่างมีทักษะ น่าจะไม่ผิดพลาดอะไร…ละมั้ง?
เป็นอย่างที่คิดไว้ เยี่ยเส่าถิงถามคำถาม “ไม่ทราบว่าพ่อแม่คุณซือทำงานอะไรเหรอ?”
ซือเยี่ยหานตอบ “พ่อผมเสียแล้วครับ”
เยี่ยเส่าถิงถาม “แบบนี้เอง…แล้วคุณแม่ล่ะ?”
ซือเยี่ยหานตอบ “ตอนนี้ไม่ทราบที่อยู่แน่ชัด”
เยี่ยเส่าถิงตกใจ “อะไรนะ?”
เหลียงหวั่นจวินก็ถามต่อ “ไม่ทราบที่อยู่แน่ชัดหมายความว่ายังไง?”
เยี่ยวหวันหวั่นที่อยู่ข้างๆ พูดไม่ออก…
ฉันให้คุณพูดความจริงจะได้ได้รับความเมตตา แต่ไม่ได้ให้คุณซื่อตรงขนาดนี้เสียหน่อย…
ซือเยี่ยหานตอบตามความจริง “ตั้งแต่ผมจำความได้ก็ออกจากบ้านมาแล้วครับ”
เยี่ยเส่าถิงกับเหลียงหวั่นจวินสบตากัน จากนั้นเหลียงหวั่นจวินถามต่อ “แล้วตอนนี้คุณทำงานอะไร”
ซือเยี่ยหานตอบ “อยู่บ้านเฉยๆ ไม่ได้ทำงานครับ”
เยี่ยหวันหวั่นฝังศีรษะลงไปบนโต๊ะ…
ความรักครั้งนี้ไปต่อไม่ได้แล้ว…
พ่อเสียแล้ว แม่หายตัวไป ตัวเองยังตกงานอีก พ่อแม่คนไหนจะกล้าปล่อยลูกสาวให้อยู่กับผู้ชายแบบนี้?
เป็นอย่างที่คิด พ่อแม่เธอหน้าตึงแล้ว
เยี่ยเส่าถิงยังอดทนสงบใจไว้ ถามต่อว่า “แล้วคุณกับหวันหวั่นรู้จักกันได้ยังไง?”
ฉุดมาเลย…
คำถามนี้ถ้าซือเยี่ยหานตอบออกมาก็พังกันหมด!
เยี่ยหวันหวั่นรีบชิงพูดก่อนซือเยี่ยหาน “พ่อคะ แม่คะ หนูพูดเองดีกว่า! แฟนหนูเขาพูดไม่เก่ง! ความสัมพันธ์ของพ่อแม่แฟนหนูไม่ดีเลยหย่ากันตั้งแต่เขายังเด็กมาก หลายปีมานี้แม่เขาอยู่ต่างประเทศตลอด แทบไม่ได้ติดต่อกับญาติในประเทศเลย ดังนั้นเขาเลยไม่ค่อยรู้สถานการณ์ของแม่เขาตอนนี้ แต่ก็รู้จากเพื่อนว่ายังอยู่สบายดี ส่วนพ่อเขาเกิดอุบัติเหตุทางรถยนต์เสียชีวิตไปแล้ว…”
เยี่ยหวันหวั่นเปลี่ยนคำพูดที่จะทำให้เกิดความขัดแย้งของซือเยี่ยหานให้กลายเป็นเรื่องธรรมดาในไม่กี่คำพูด
ได้ยินคำพูดของลูกสาว สีหน้าของเยี่ยเส่าถิงและเหลียงหวั่นจวินค่อยดีขึ้นมาหน่อย
ถึงแม้พวกเขาจะไม่พอใจกับสถานการณ์ทางบ้านของอีกฝ่าย แต่ตอนนี้ครอบครัวพวกเขาก็ไม่ได้ดีไปกว่ากัน ดังนั้นจึงไม่สามารถเรียกร้องอะไรได้มาก อีกทั้งเรื่องแบบนี้ก็ไม่ใช่เรื่องที่เขาซึ่งเป็นผู้น้อยจะตัดสินใจคนเดียวได้
เยี่ยหวันหวั่นพูดจาไพเราะน่าฟัง ยังคงพูดต่อโดยตาไม่กะพริบ “ตอนนี้เขาพักอยู่บ้านไม่ทำงาน เป็นเพราะก่อนหน้านี้เขายุ่งมากไม่มีเวลามาอยู่กับหนู ก็เลยตั้งใจพักงานเพื่อมาอยู่เป็นเพื่อนหนู หน้าที่การงานของเขาไม่แย่เลยค่ะ ทำงานอยู่ในซือกรุ๊ป…”
พอได้ยินคำพูดนี้ของเยี่ยหวันหวั่น สีหน้าเยี่ยเส่าถิงดีขึ้นมาไม่น้อยเลย “ซือกรุ๊ปนี่ไม่เลวเลย…”
เยี่ยหวันหวั่นรีบพูด “ใช่ไหมล่ะคะ! การงานเขามั่นคงมาก แล้วแทบไม่มีท่าทีว่าจะหาคนมาทำงานแทนด้วย เลี้ยงหนูได้แน่นอนค่ะ!”
ฮ่าๆ… ใครจะมาแทนที่เขาได้ล่ะ…
……………………………………………………………..