หลังจากที่ยวี๋น่าพูดจบ เธอก็ไม่ได้สนใจหลินหนานอีก เธอโบกเรียกแท็กซี่ออกจากสนามบินทันที
หลินหนานมองไปที่แผ่นหลังของยวี๋น่า ในตาแสดงถึงการสูญเสีย
ในรถ ยวี๋น่าค่อนข้างกังวล เมื่อเธอกลับถึงบ้าน เธอวิ่งทันทีที่เธอเข้าไปในทางเข้า เธอตะโกนว่า “แม่คะ เป็นยังไงบ้าง? ไปโรงพยาบาลไหมคะ?… ”
เธอพูดพร้อมกับวิ่งเข้าไปที่ห้องนั่งเล่น ปรากฏว่าเห็นพ่อแม่ของเธอนั่งอยู่บนโซฟา สีหน้าของทั้งสองคนดูจริงจังมาก และแม่ก็หันหน้าไปด้านข้างเมื่อเห็นยวี๋ว่ากลับมา
ยวี๋น่าตกตะลึงอยู่ครู่หนึ่งและใช้เวลานานในการจัดระเบียบความคิดของเธอ “พ่อ แม่…พวกคุณ?แม่ ไม่ป่วยเหรอคะ?”
คุณพ่อยวี๋เงยหน้าขึ้นแล้วถอนหายใจเฮือกใหญ่ “ถ้าฉันไม่บอกว่าแม่ของลูกป่วย?พ่อเกรงว่าลูกก็ยังคงอยู่ในเมือง A กับหนุ่มสกุลอู๋อะไรนั้น!”
ยวี๋น่าเบิกตากว้าง เธอเข้าใจทุกอย่างในทันใด และยืนอยู่ที่นั่นเป็นเวลานานไม่ขยับไปไหน
เป็นเวลานาน เธอจึงเริ่มขยับริมฝีปากและพูดตะกุกตะกัก “แม่…”
แม่ยวี๋ลืมตาขึ้นมองดูลูกสาวที่ยืนอยู่หน้าประตู ในช่วงเวลาที่พวกเขาไม่เห็นยวี๋น่า เธอน้ำหนักลดไปมากและเหม่อลอยกว่าตอนที่เธออยู่ที่บ้านมาก
ในฐานะแม่ ใครบ้างที่ไม่สงสารลูกสาวตัวเอง?
“น่าน่า” แม่ยวี๋กวักมือเรียก และขอให้ยวี๋น่านั่งข้างเธอ “เกิดเรื่องใหญ่ครั้งนี้ พวกเราไม่รู้เลย ว่าลูกกับซูฉิงเข้าไปช่วยผู้ประสบภัยในที่เกิดเหตุแผ่นดินไหว แล้วอีกอย่างถ้าเกิดอะไรขึ้นกับอู๋เทียนเหออีก พ่อกับแม่จะทำอย่างไร ลูกควรมีน้ำใจและเห็นอกเห็นใจพ่อกับแม่บ้างสิ”
“น่าน่า ลูกกับอู๋เทียนอีกแล้วใช่ไหม? ลูกรู้ไหม ว่าตอนเรารู้ว่าลูกไปพื้นที่ที่เกิดภัยพิบัติพวกเราร้อนใจขนาดไหน?”
ในทางตรงกันข้าม พ่อยวี๋ไม่ได้มีใบหน้าที่ดีนัก เขาถือว่ายวี๋น่าเป็นอัญมณีในมือของเขา ดังนั้นแน่นอนว่าตอนนี้เขาโกรธจัด
เขาดูแลลูกสาวของเขาเป็นอย่างดี เขาจะไม่ปล่อยให้เธอต้องทนทุกข์ทรมานกับชายที่ยากจนแน่!
“คือ… น่าน่า ลูกต้องรู้ว่าเราเลี้ยงดูลูกมาอย่างดี ไม่ได้เพื่อให้ลูกต้องมาลำบากกับอู๋เทียนเหอ ตอนนี้เขาไม่มีอะไรเลย และเขาไม่สามารถรับประกันชีวิตของลูกได้เลย อีกหน่อยลูกก็จะเข้าใจเอง ว่าแค่คนสองคนรักกันมันไม่ได้แปลว่าจะพากันไปจนถึงสุดท้ายของชีวิต”
แม่ยวี๋จับมือยวี๋น่าและพูดอย่างจริงจัง
ยวี๋น่าคิดไม่ถึงว่าพ่อแม่ของเธอจะเป็นแบบนี้ ดวงตาของเธอกังวลมากจนตาแดง แต่เธอไม่อยากที่จะร้องไห้ออกมา เธอเพียงอธิบายอย่างกังวลว่า “พ่อคะ แม่คะ ทำไมถึงทำแบบนี้… อันที่จริง ตอนนี้หนูกับอู๋เทียนเหอเลิกกันแล้ว…”
“เลิกกันแล้ว？”
ระหว่างพ่อกับแม่
พวกเขามองหน้ากัน แต่เห็นได้ชัดว่าทั้งคู่เห็นความไม่เชื่อในสายตาของกันและกัน
ลูกสาวของพวกเขา เพื่ออู๋เทียนเหอแล้วที่ไหนก็ไปได้ทั้งนั้นแม้แต่ที่ที่เกิดแผ่นดินไหว ตอนนี้บอกว่าเลิกกันแล้วแค่ประโยคเดียว จะเชื่อได้หรือไม่?
“ไม่จริง” พ่อยวี๋ส่ายหัว “น่าน่า ลูกไม่เคยเป็นแบบนี้มาก่อนเลย พ่อกับแม่โทรเรียกให้ลูกกลับมาครั้งนี้ ก็เพื่อให้ลูกอยู่บ้านสักพักและห้ามไปไหนอีก”
“ไม่ได้นะคะ！”
ยวี๋น่าตกใจมากเมื่อได้ยินเรื่องนี้ และลุกขึ้นยืนทันที ท่าทีของเธอก็รุนแรงอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน
อย่างน้อยก็รุนแรงกว่าตอนที่เธอเคยอยู่กับพ่อแม่
“นี่แก——”
ขณะที่ยวี๋กำลังโกรธ ก็มีเสียงเคาะประตูด้านนอก
พ่อและลูกสาวกำลังเผชิญหน้ากัน แม่ยวี๋มองด้วยสายตาอย่างเป็นกังวลและเดินไปเปิดประตู พบว่าคนที่ยืนอยู่ข้างนอกคือหลินหนาน
เมื่อหลินหนานเห็นแม่ยวี๋ เขาพยักหน้าอย่างสุภาพและพูดว่า “สวัสดีครับคุณป้า ผมมาหาพี่น่า… เธออยู่บ้านหรือเปล่าครับ?”
ยวี๋น่าได้ยินเสียงที่คุ้นเคย เธอหันไปโดยไม่รู้ตัวและเห็นหลินหนานกำลังเดินเข้ามา
เธอขมวดคิ้ว ขณะที่กำลังจะพูด ชายคนนั้นก็เดินเข้ามาหาเธอแล้ววางมือบนไหล่ของยวี๋น่า แต่ไม่นานก็ปล่อยออก เผยรอยยิ้มที่สุภาพและอ่อนน้อมถ่อมตน พยักหน้าแล้วพูดกับพ่อของเธอ “สวัสดีครับคุณลุง. .”
ทั้งพ่อแม่และแม่รู้ว่าหลินหนานเป็นดาราดัง ตอนนี้มาที่บ้านและมีท่าทีที่คุ้นเคยกับลูกสาวของพวกเขา ก็รู้สึกประหลาดใจและสงสัยเล็กน้อย
พ่อยวี๋หยุดชั่วครู่หนึ่ง แล้วเขาก็พูดอย่างสงสัย “ฉันรู้จักคุณ คุณชื่อหลินหนาน คุณกับน่าน่า… รู้จักกัน?”
หลินหนานเหลือบมองยวี๋น่า รอยยิ้มปรากฏขึ้นโดยไม่รู้ตัวเขาพยักหน้าและต่อมาเขาก็จับมือยวี๋น่า “คุณลุงและคุณป้าครับ อันที่จริงผมกับพี่น่าน่าเราคบกันมานานแล้ว เธอเพิ่งจะ
เธอตอบรับว่าจะเป็นแฟนผม ไม่นานมานี้เธอบอกว่าคุณป้าป่วยและต้องกลับมา เดิมทีผมอยากจะกลับมากับเธอ แต่เธอไม่ยอม ผมก็เลยแอบตามมาเงียบๆ ”
เมื่อพูดถึงเรื่องนี้ หลินหนานยิ้มอย่างเขินอาย
ยวี๋น่ายังไม่หายดี เมื่อเธอสังเกตเห็นว่าหลินหนานจับมือ เธอก็ดึงกลับโดยไม่รู้ตัว และเมื่อเธอได้ยินคำพูดของอีกฝ่ายเธอก็แปลกใจมากขึ้น
เพียงแต่ว่าพ่อแม่ของเธออยู่ข้างหน้าเธอ ดังนั้นเธอจึงไม่สามารถปฏิเสธได้ ดังนั้นเธอจึงทำได้เพียงลดคิ้วของเธอ มองที่หลินหนานด้วยความโกรธและสงสัยเล็กน้อย กำมือแน่นอีกครั้ง
แม่ยวี๋มองหลินหนานด้วยความพึงพอใจ เธอเห็นชายหนุ่มคนนี้ในทีวีบ่อยๆ เขาหล่อและเป็นดารา เขาแสดงได้ดีมากบนเวที ถ้าเขาเป็นแฟนกับน่าน่า หลังจากนี้คงมีหน้ามีตาในสายตาของเพื่อนบ้าน!
พ่อยวี๋ยังคงสงสัยอยู่เล็กน้อย เขากวาดสายตาไปมาระหว่างทั้งสองคน และในที่สุดก็หยุดที่ยวี๋น่า
“น่าน่า ทำไมเราไม่เคยได้ยินลูกพูดถึงความสัมพันธ์ระหว่างลูกกับเขาเลย ไม่ใช่ว่ากุเรื่องขึ้นมา เพื่อโกหกพวกเรานะ?”
ยวี๋น่าไม่ต้องการเกี่ยวข้องกับหลินหนาน ไม่ต้องพูดถึงว่าเธอปฏิเสธหลินหนานอย่างชัดเจน
ขณะที่เธอกำลังจะปฏิเสธ หลินหนานก็เอนตัวเข้าไปข้างหูของเธอและพูดด้วยเสียงต่ำว่า “พี่น่า ผมทำแบบนี้ก็เพื่อพี่ ผมแกล้งเป็นแฟนของพี่ คุณลุงกับคุณป้าก็จะไม่มายุ่งแล้วว่าพี่จะไปที่ไหน พี่คงไม่อยากไม่ได้กลับไปที่เมือง Aใช่ไหม ?”
คำพูดของเขาสัมผัสไปถึงหัวใจของยวี๋น่าอย่างไม่ต้องสงสัย
ยวี๋น่าหันศีรษะและมองไปที่หลินหนานด้วยความประหลาดใจ หลังจากที่ได้พบกับชายคนนี้แล้ว เธอก็ไม่มีทางเลือกอื่นเลยนอกจากต้องยอมแพ้ เมื่อเผชิญกับคำถามของพ่อของเธอ เธอพยักหน้าอย่างตรงไปตรงมา
“ใช่ค่ะ เราเพิ่งคบกันได้ไม่นาน หนูคิดว่าเรื่องนี้มันใหญ่เกินไป… เลยไม่ได้บอกพ่อกับแม่ อีกอย่างหลินหนานก็เป็นศิลปินด้วย พ่อแม่จะไม่โทษฉันใช่ไหม? ”
หลังจากที่เธอพูดเช่นนี้ เธอก็ถอนหายใจอย่างเงียบๆ ในใจ และบีบที่มุมเสื้อผ้าของเธอโดยไม่รู้ตัว
เธอไม่อยากถูกขังอยู่ในบ้าน และไม่อยากไม่ได้พบหน้ากับอู๋เทียนเหอ เธอคิดถึงเขามากจริงๆ
เมื่อเขาเห็นลูกสาวของเขายอมรับ ในที่สุดพ่อยวี๋ก็คลายความสงสัยออกไปครู่หนึ่ง พยักหน้าและรู้สึกโล่งใจ
“เธอสองคนคบกัน พ่อก็โล่งใจ แต่น่าน่า เรื่องใหญ่ขนาดนี้ ลูกก็ควรบอกเราสักหน่อย อย่าให้พวกเราเป็นกังวลกับลูกเลย”
แม่ยวี๋ก็เอาจิตใจกลับเข้าไปในท้องของเธอ ตอนนี้เธอเป็นแม่ยายของหลินหนาน จะมองยังไงก็พอใจอย่างยิ่ง