มหัศจรรย์ เป็นคุณชาย ชั่วข้ามคืน บทที่ 278
“โอ้มายก๊อด เจอรัลด์ ทำไมนายอยู่ที่นี่ล่ะ? เดี๋ยว อย่าบอกฉันนะว่านายคือคนที่ช่วยชีวิตฉันน่ะ? แต่เกิดอะไรขึ้นกับฉันกัน? ทำไมฉันจำอะไรไม่ได้เลย?” เจสลินถามด้วยความแปลกใจ
เจอรัลด์ตอบกลับโดยไม่รู้สึกละอายใจเลย “ใช่ ฉันช่วยเธอไว้ สำหรับที่ว่าเกิดอะไรขึ้นนั้น…เธอเดินเร็วมากเกินไปในวิทยาเขต และเธอก็สะดุดก้อนหิน จากนั้นหัวของเธอก็กระแทกกับก้อนหินก้อนอื่น ฉันคือคนที่ช่วยเหลือเธอและพาเธอมาส่งที่โรงพยาบาล!”
“อ่า! เป็นอย่างงั้นนี่เอง ค่อก! ค่อก!” เจสลินตอบกลับด้วยความผิดหวัง
เจอรัลด์รู้สึกเหมือนอยากจะหัวเราะเมื่อเขาถาม “ทำไมดูเหมือนราวกับว่าเธอผิดหวังอย่างมากที่รู้ว่าฉันคือคนที่ช่วยเธอไว้ล่ะ?”
ฮึ่ม! แน่นอนว่าเป็นเช่นนั้น!
เดิมทีฉันคิดว่าฉันถูกรถเฉี่ยว และมันเป็นรถหรู เจ้าของรถหรูคันนั้นยังเป็นชายหนุ่มที่หล่อมากอีกด้วย
สุดท้าย มันคงจะดีกว่านี้ถ้าเมื่อคืนนี้ฝนตก ผู้ชายรูปหล่อนั่งลงท่ามกลางสายฝนก่อนที่เขาจะกอดฉันเอาไว้และตบแก้มฉันเบา ๆ ในขณะที่เขาถามฉันอย่างกระวนกระวายใจ “คุณครับ คุณโอเคไหม?”
เมื่อเขาเห็นว่าเธออยู่ในอาการโคม่า ชายหนุ่มที่ร่ำรวยและรูปหล่อก็อุ้มเธอไว้ในอ้อมแขนของเขาขณะที่เขารีบพาเธอไปที่โรงพยาบาล
หลังจากนั้น เขาจะมาเยี่ยมเธอด้วยผลไม้ที่แสนจะอร่อย และเขาก็จะปอกแอปเปิ้ลให้เธอด้วยเหมือนกัน
จากนั้น เขาก็จะพาเธอไปเดินเล่นในสวนสาธารณะ
หลังจากที่เข้ากันได้มานานกว่าครึ่งเดือน พวกเขาทั้งคู่ก็จะตกหลุมรักกันทันที
เขาจะตกหลุมรักกับเธอ และเขาจะคุกเข่าและขอเธอแต่งงานในค่ำคืนที่เต็มไปด้วยดวงดาว
สำหรับการขอแต่งงาน เขาจะจุดดอกไม้ไฟบนท้องฟ้าและสะกดเป็นคำว่า ‘ผมรักคุณ’
“เจสลิน ผมรักคุณ! คุณจะแต่งงานกับผมไหม? ผมยินดีที่จะใช้ทุกอย่างที่ผมมีเพื่อแลกกับความสุขตลอดชีวิตของคุณ!”
“ค่ะ! ค่ะ!”
จากนั้น พวกเขาทั้งคู่จะเริ่มจูบกันในค่ำคืนที่แสนจะโรแมนติกนี้ ผ่านการจูบไปครึ่งทาง เจสลินลืมตาขึ้น
ให้ตายเถอะ! เจอรัลด์!
เช่นนั้น ทุกคนสามารถจินตนาการอารมณ์ของเจสลิน และสิ่งที่เธอกำลังรู้สึกอยู่ตอนนี้ได้
“เฮ้! เฮ้! ทำไมเธอจับมือของฉันล่ะ? ฉันกำลังถามเธอคำถามเธอนะ! เธอผิดหวังที่ฉันเป็นคนที่ช่วยเธอใช่ไหม?”
เจอรัลด์อดไม่ได้ที่จะยิ้มอย่างขมขื่นเมื่อเขาเห็นท่าทางโง่ ๆ บนใบหน้าของเจสลิน
“อ่า! ฉัน…ฉันไม่! เอาเถอะ เจอรัลด์ จริง ๆ แล้วนายค่อนข้างสูง และนายก็ไม่ได้ดูแย่ขนาดนั้น ความจริงแล้ว ตราบใดที่นายใส่เสื่อผ้าดี ๆ และแต่งตัวให้เหมาะสม นายก็จะดูหล่อมากเช่นกัน ตอนนี้ หลังจากการถูกลอตเตอรี่ นายยังร่ำรวยและมีเส้นสายบ้างแล้วเหมือนกัน ดังนั้น นายก็ถือได้ว่าเป็นผู้ชายที่สูง รวย และหล่อเหลาคนหนึ่งนะ!”
“แต่อย่างไรก็ตาม นายก็ยังคงห่างไกลจากคนเหล่านั้นที่ร่ำรวย มีอำนาจ และหล่อเหลาจริง ๆ แหละ ฉันไม่รู้ว่าทำไมมันถึงเป็นแบบนี้ บางทีมันอาจเป็นเพราะนิสัยของนายมั้ง!” เจสลินเริ่มบ่น “ฮึ่ม! ฉันคิดว่าเป็นผู้ชายที่สูง รำ่รวย และรูปหล่อคือคนที่ช่วยฉันไว้ แต่ฉันคิดว่านายก็ไม่ได้แย่มากเกินไปเช่นกันแหละ!”
เจสลินรู้ว่าเจอรัลด์นั้นก็ค่อนข้างร่ำรวยเช่นกัน แม้ว่าจะมีความเป็นไปได้อย่างสูงที่เขาจะเป็นผู้ชายแมงดาที่เป็นคนรักของคนอื่น แต่ก็ยังดีตราบใดที่เขาเขามีเงิน เธอสาพยายามอย่างเต็มที่เพื่อให้ได้เงินของเขามา!
เจอรัลด์บอกได้เลยว่าความทรงจำปัจจุบันของเจสลินนั้นอยู่ในช่วงเวลาที่อลิซเข้าใจผิดเจตนาของเขาที่ภาควิชาของเธอในครั้งก่อนนั้น
“เจอรัลด์ นายช่วยปอกแอปเปิ้ลให้ฉันได้ไหม?” เจสลินกุมแก้มของเธอไว้ในมือ และถามขณะที่เธอเอียงหัวเพื่อมองไปที่เจอรัลด์ ยิ้มให้อย่างอ่อนช้อย
“แต่ฉันไม่ได้ซื้อแอปเปิ้ลมา เธอกินกล้วยแทนได้ไหม?”
เจอรัลด์เองก็รู้สึกผิดต่อเจสลินเช่นกัน อย่าลืมว่า เขาคือคนที่บังเอิญได้พบกับเธอ และเขาก็ยังเป็นสาเหตุที่อยู่เบื้องหลังความจำเสื่อมของเธอด้วย ใคร ๆ ก็คงจะรู้สึกอึดอัดในสถานการณ์แบบนี้
เจอรัลด์เริ่มปอกเปลือกกล้วยให้เธอ
“โอ้ ฉันไม่อยากกิน! เฮอะ! ฉันจะไม่กินมัน เอามันไปเก็บซะ!”
“เจอรัลด์ นายช่วยไปซื้อแอปเปิ้ลให้ฉันได้ไหม? ฉันอยากกินแอปเปิ้ลที่หั่นมาแล้ว!” เจนลินถามขณะที่จับมือของเจอรัลด์ไว้
เจอรัลด์รีบหดมือของเขากลับก่อนจะพูดขึ้น “โอเค โอเค ถ้างั้น ฉันจะไปซื้อแอปเปิ้ลให้เธอ รอสักครู่ละกัน”
หลังจากนั้น เจอรัลด์ห็หลบหนีไปด้วยความรีบร้อน
เจอรัลด์เพิ่งจะเข้ามาในลิฟต์เมื่อประตูลิฟต์ด้านข้างของเขาเปิดออก
หญิงสาวประมาณสี่ถึงห้าคนก้าวออกมาจากลิฟต์พร้อมกับกระเช้าผลไม้ในมือของพวกเธอ
“อลิซ เจสลินอธิบายทุกอย่างให้เธอชัดเจนหรือเปล่า? นี่คือตึกวีไอพีนะ!”
“ใช่ อย่างกังวลไปเลย เฮลี่ ฉันได้ชี้แจงทุกอย่างแล้ว มาเถอะ! ไปดูเธอกัน”