เจ้าสาว ผู้แสนเลอค่า ผู้น่าสงสาร ของ ท่านเทรมอนต์ บทที่ 272 ลิลลี่ทำตัวแปลกไป
ไม่มีใครเข้าใจสิ่งที่เธอพูด ภรรยาของลูกชายคนโตทนไม่ได้กับวิธีการที่น่ารังเกียจของน้องสะใภ้และพูดอย่างเหยียดหยามว่า “อย่าลากเรื่องที่ไม่น่ารู้ของคุณมาเกี่ยวกับเรื่องนี้ แบบนั้นเกรงว่าเราจะจบลงด้วยการถังแตกเพราะความโง่เขลา”
ภรรยาของลูกชายคนที่สองจ้องมองเธอ “คุณกำลังพูดอะไร? เรื่องที่ไม่น่ารู้คืออะไร? ฉันกำลังแนะนำให้เราโน้มน้าวให้ภรรยาของมาร์คหักหลังเอริก ตอนนั้นเอริกจะต้องตัดสัมพันธ์กับมาร์คแน่นอน หากเอริกมีปัญหากับภรรยาของมาร์ค มาร์คจะต้องมีปัญหากับเขาเช่นกัน ในเวลานั้นเราสามารถใช้ประโยชน์จากเรื่องนี้และพยายามล่อให้มาร์คมาอยู่ข้างเรา ฉันแน่ใจว่ามาร์คจะต้องไม่ติดที่จะร่วมงานกับเราเพื่อแก้แค้นเอริก!”
ดวงตาของลูกชายคนโตโตขึ้น “คุณพ่อ ผมคิดว่านั่นเป็นความคิดที่ไม่เลว ลิลลี่ยังคงอยู่ใน ไกลด์ ผมจะคุยกับเธอ เราจะเริ่มแผนอย่างนี้ ภรรยาของมาร์คอาจไม่ทรยศต่อเอริก แต่ลิลลี่สามารถทำแทนเธอได้ คุณพ่อคิดอย่างไร?”
คุณนาธาเนียลพยักหน้าอย่างหนักหลังจากที่คิดไตร่ตรอง “นั่นเป็นวิธีเดียวในตอนนี้ ฉันจะให้แกเป็นคนจัดการเรื่องนี้ ฉันจะกังวลน้อยลงถ้าแกเป็นผู้รับผิดชอบ”
ลูกชายคนรองรู้สึกรำคาญ “ทำไมเขาถึงได้รับอนุญาตให้ทำตามแผนของเรา? คุณพ่อลำเอียง!”
คุณนาธาเนียลจ้องมองไปที่เขา “นายทำอะไรไม่เป็นสักอย่างนอกจากจะกินเก่ง ไอ้โง่!”
…
ณ บริษัท ไกลด์ ซีไซน์
ตอนนี้เป็นเวลาอาหารกลางวัน แต่แอเรียนไม่มีอารมณ์ที่จะกิน เธอวางหัวลงบนโต๊ะและงีบหลับ เมื่อเพื่อนร่วมงานของเธอออกไปทานอาหารกลางวันกันหมดนั้นเป็นความสงบสุขที่สุด เธอเริ่มคลอยหลับไป เมื่อจู่ ๆ เธอก็ได้ยินเสียงคลิกที่มาจากรองเท้าส้นสูงคู่หนึ่ง เธอขมวดคิ้วขณะเงยหน้าขึ้นเพื่อมองหาต้นเสียง มันคือลิลลี่
ลิลลี่เป็นคนที่ใส่ใจเรื่องเวลาเสมอ เธอจะออกไปอย่างรวดเร็วเพื่อรับประทานอาหารกลางวันและกลับทันที ดูเหมือนว่าเธอไม่เคยออกจากที่ทำงานเพื่อทานอาหารกลางวันและกินแต่ในโรงอาหารเท่านั้น อย่างไรก็ตามวันนี้เธอเป็นคนสุดท้ายที่จะไป ยิ่งไปกว่านั้นเธอดูไม่สบายใจในขณะที่เธอถือกระเป๋าของเธอ นั้นแสดงให้เห็นว่าเธอกำลังออกไปข้างนอกอย่างชัดเจน
“คุณปิแอร์ ฉันเห็นว่าคุณนำกระเป๋าถือติดตัวไปด้วย คุณกำลังออกไปทานอาหารกลางวันหรือ? ฉันได้ยินมาว่าอาหารในโรงอาหารวันนี้อร่อยนะ คุณมักจะประหยัดมาก ฉันแทบไม่เคยเห็นคุณออกไปทานอาหารกลางวันข้างนอกเลย” แอเรียนกล่าวอย่างไม่เป็นทางการ
“เอ่อ… ฉัน… ญาติของฉันมาพักร้อนที่นี่สองสามวัน เราวางแผนที่จะทานอาหารกลางวันแถว ๆ นี้ คุณละ ไม่กินอะไรหน่อยเหรอ?” ลิลลี่ถามอย่างเหม่อลอย
“ฉันรู้สึกไม่ค่อยอยากอาหารเท่าไหร่ ฉันเลยจะไม่ทานมื้อเที่ยง ตามสบายเลย เดี๋ยวฉันจะงีบสักหน่อย” แอเรียนตอบก่อนที่เธอจะวางหัวลงบนโต๊ะอีกครั้ง
หลังจากรับประทานอาหารกลางวันคนอื่น ๆ ก็ทยอยกันกลับไปที่สำนักงาน ในขณะนี้แอเรียนก็ตื่นขึ้นเช่นกัน เธอเหลือบไปที่โต๊ะทำงานของลิลลี่โดยสัญชาตญาณ โดยปกติแล้วลิลลี่จะต้องกลับมาเป็นชาติแล้ว เวลาทำงานจะเริ่มในอีกห้านาที แต่เธอกลับไร้วี่แวว ไม่ใช่ว่าเธอตั้งใจติดตามการเคลื่อนไหวของลิลลี่นะ แต่เธอก็รู้สึกระแวดระวังนับตั้งแต่ที่เอริกบอกว่าลิลลี่ถูกส่งมาโดยครอบครัวนาธาเนียล แม้ว่าเอริกจะบอกว่าลิลลี่กำลังทำงานให้กับเขา แต่แอเรียนก็ยังไม่อาจหยุดจับตาดูเธอได้
ครั้งนี้ลิลลี่มาสายสิบห้านาที เรื่องนี้จะไม่แปลกหากว่าเป็นผู้อื่นกระทำ อย่างไรก็ตาม สำหรับลิลลี่ที่ขยันขันแข็งและมีสติสัมปชัญญะมันเป็นเรื่องที่แปลกมาก
ปกติแล้วแอเรียนไม่ได้ใส่ใจเรื่องนี้ ลิลลี่เป็นหัวหน้า ไม่ว่าจะใครหรือแม้แต่เอริกเองก็ไม่ต่อว่าเธอเวลาเธอมาสาย
เมื่อแอเรียนกลับมาถึงบ้านจากการทำงานล่วงเวลาที่สำนักงานตอนกลางคืนก็เป็นเวลาหลังสี่ทุ่ม มาร์คยังไม่กลับบ้านและ คฤหาสน์ เทรมอนต์ ก็รู้สึกไร้ชีวิตชีวา ไฟดูไม่สว่างพอและเธอรู้สึกว่างเปล่าอย่างประหลาด