ตอนที่ 1366 สมบัติจ๋า เรามาแล้ว! (4)
เฉียวฉู่คิดอย่างไม่ใส่ใจว่า เย่กูตอบตกลงเพราะ “ไม่มีทางเลือก” เฉียวฉู่จึงยิ้มกว้างออกมาอย่างสดใส
เย่กูกัดกรามแน่น มือสองข้างทั้งซ้ายและขวา แอบคว้าจี้หยกที่เอวของเย่ฉาและเย่เหม่ย แล้วบดขยี้หยกทั้งสองชิ้นจนกลายเป็นผงอย่างเงียบๆ
เย่ฉาและเย่เหม่ยกลืนน้ำลาย ทำได้เพียงแกล้งทำเป็นว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น
เมื่อเย่กูเป็นผู้นำทาง พวกเขาก็ไม่ต้องเดินไปแบบสุ่มสี่สุ่มห้าเหมือนแมลงวันไร้หัวในสุสานจักรพรรดิแห่งความมืด
แต่จวินอู๋เสียเดินออกไปได้ไม่เท่าไร นางก็หยุดอย่างกระทันหัน
“หืม?” จวินอู๋เหยาหันมามองจวินอู๋เสียด้วยแววตาสงสัย
จวินอู๋เสียหันกลับมามองกลุ่มเพื่อนของนาง นางกวาดสายตามองพวกเขาแล้วก็ตัวแข็งทื่อทันที!
“เสี่ยวเจว๋อยู่ไหน?” จวินอู๋เสียมองไปรอบๆ แต่ก็ไม่เห็นวี่แววของเสี่ยวเจว๋ในกลุ่มเพื่อนๆเลย ตอนที่พวกจวินอู๋เหยาปรากฏตัวบนหลังคาสุสานจักรพรรดิแห่งความมืด นางเห็นเด็กน้อยอยู่ที่ด้านหลังของกลุ่มเพื่อนๆอย่างชัดเจน แต่ตอนนี้ แค่ครู่เดียวเท่านั้น เขาก็หายไปไหนไม่รู้แล้ว
พอจวินอู๋เสียถามขึ้นมา พวกเฉียวฉู่ถึงได้สังเกตเห็นว่าเสี่ยวเจว๋หายตัวไปแล้ว!
“ข้า……ข้าชักสังหรณ์ไม่ดีแล้ว……” เฉียวฉู่กลืนน้ำลายเสียงดัง
“เอ่อ ข้าเห็นห้องที่เราผ่านมาเมื่อกี้ มีพวกเครื่องหยกอยู่เยอะแยะเลย……” เฉียวฉู่ยกมือขึ้นชี้อย่างลังเล ประตูหลายบานที่พวกเขาเดินผ่านล้วนถูกจวินอู๋เหยาเปิดออกทั้งหมด ตอนแรกพวกเขาก็ตื่นเต้นสนใจ แต่พอเห็นมากๆเข้า พวกเขาก็เริ่มหมดความสนใจ เพียงแค่เหลือบตามองสมบัติแบบผ่านๆเท่านั้น
เครื่องหยก!
เฉียวฉู่พูดยังไม่ทันขาดคำ จวินอู๋เสียก็หันหลังเดินกลับไปตามทางที่พวกเขามาทันที
จวินอู๋เหยาอดยิ้มออกมาไม่ได้ขณะที่เดินตามนางไป
ในห้องโถงขนาดใหญ่ที่เปิดประตูเอาไว้ นอกจากพวกทองแท่งแวววาวแล้ว ก็มีอัญมณีล้ำค่ามากมายกระจายอยู่ทั่วเหมือนดวงดาวที่ปกคลุมไปทั่วทั้งพื้น นอกจากสมบัติที่ส่องแสงระยิบระยับพวกนั้นแล้ว ก็มีเครื่องหยกจำนวนหนึ่งถูกโยนเอาไว้ท่ามกลางกองสมบัติพวกนั้นด้วย
และร่างเล็กๆร่างหนึ่งกำลังนั่งกอดแจกันหยกอยู่บนกองสมบัติ ปากก็เคี้ยว “กร้วม กร้วม” อย่างมีความสุข
จวินอู๋เสียมองไปที่ร่างเล็กๆที่กำลังกินอย่างมีความสุขแบบพูดอะไรไม่ออก ในใจรู้สึกจนปัญญาอย่างมาก
เสี่ยวเจว๋ดูเหมือนจะสังเกตเห็นว่ามีคนมา เขาจึงเงยหน้าขึ้นมอง ปากยังคงเคี้ยวก้อนหยกที่เพิ่งกัดออกไป ดวงตาสีแดงสดกลมโตของเขากระพริบปริบๆอย่างไร้เดียงสาเมื่อเห็นจวินอู๋เสียยืนอยู่ตรงนั้น
จากนั้นเขาก็หยิบแหวนนิ้วหัวแม่มือหยกที่อยู่ข้างๆขึ้นมาและยื่นส่งให้จวินอู๋เสียพร้อมกับพูดว่า “พี่ชาย จิน!”
จวินอู๋เสียมุมปากกระตุก นางกินได้ที่ไหนเล่า
ไม่ต้องพูดเลยว่าฟันนางจะกัดหยกเข้ารึเปล่า ท้องของนางไม่สามารถย่อย “อาหาร” ชนิดนี้ได้อยู่แล้ว
เห็นได้ชัดว่าเครื่องหยกพวกนี้ดึงดูดความสนใจของเสี่ยวเจว๋ได้มากเมื่อเทียบกับคุณภาพหยกข้างนอก หยกที่มีคุณสมบัติเหมาะสมที่จะใส่ไว้ในสุสานจักรพรรดิแห่งความมืดย่อมถูกคัดมาอย่างดีจากคนของราชอาณาจักรแห่งความมืด ดังนั้นพลังวิญญาณในเครื่องหยกพวกนั้นจึงมีคุณภาพดีกว่ามาก สำหรับเสี่ยวเจว๋แล้ว เขารู้สึกเหมือนเป็นหนูที่ปีนเข้าไปในถังข้าวได้ ไม่มีอะไรจะสุขมากไปกว่านี้แล้ว
แม้ว่าเหตุผลที่จวินอู๋เสียพาเสี่ยวเจว๋เดินทางมาที่นี่ด้วย ก็เพื่อหาของที่สามารถเติมพลังให้หยกกล่อมวิญญาณได้ แต่……นางไม่ได้จะให้เขานั่งกินอยู่ที่นี่ตอนนี้!
พวกเขายังไม่รู้สภาพที่แท้จริงทั้งหมดของสุสานจักรพรรดิแห่งความมืดเลย นางไม่อาจวางใจปล่อยให้เสี่ยวเจว๋อยู่ที่นี่คนเดียวได้