ตอนที่ 1365 สมบัติจ๋า เรามาแล้ว! (3)
ของพวกนี้ไม่ใช่จุดประสงค์หลักในการเดินทางของพวกจวินอู๋เสีย
เมื่อเทียบกับเงินทองของมีค่าจำนวนนับไม่ถ้วนพวกนั้น ภาพแกะสลักหินบนกำแพงดึงดูดความสนใจของพวกจวินอู๋เสียได้มากกว่าเล็กน้อย
หลังจากได้เห็นภาพแกะสลักหินมากขึ้น จวินอู๋เสียก็ได้รู้เรื่องของจักรพรรดิแห่งความมืดมากขึ้นด้วย ติดอยู่แค่ว่าจักรพรรดิแห่งความมืดจะสวมหน้ากากอยู่บนภาพบนผนังทุกภาพ ทำให้เป็นไปไม่ได้ที่จะมีใครได้เห็นใบหน้าที่แท้จริงของจักรพรรดิแห่งความมืด แต่ในภาพจิตรกรรมฝาผนังทั้งหมดนั้น ก็แสดงให้เห็นถึงความยิ่งใหญ่ในอดีตของจักรพรรดิแห่งความมืดได้เป็นอย่างดี
จวินอู๋เสียกวาดมองภาพบนผนังทั้งหมด ก่อนจะมองไปที่ใบหน้าของจวินอู๋เหยา
บนใบหน้าที่หล่อเหลาไร้กาลเวลานั้น มีรอยยิ้มแบบเดียวกับที่นางคุ้นเคย
ขนตาของจวินอู๋เสียกระพือเล็กน้อย นางลดสายตาลงทันที แต่ก็ไม่ได้พูดอะไร
“เดินต่อไปแบบนี้ไม่ได้เรื่องแน่ สุสานจักรพรรดิแห่งความมืดใหญ่เกินไปแล้ว ข้าว่าถ้าเรายังเดินไปเรื่อยๆแบบไร้จุดหมายเช่นนี้ กว่าจะหาเจอก็คงชาติหน้าโน่นล่ะมั้ง?” เฉียวฉู่ดึงตัวเองออกจากสมบัติมหาศาลที่ล่อตาล่อใจได้แล้ว จึงได้สติขึ้นมาเล็กน้อย
สุสานจักรพรรดิแห่งความมืดใหญ่เกินไป พวกเขามาที่นี่ก็เพื่อหาของวิเศษที่ถูกฝังไว้ในสุสานพร้อมกับจักรพรรดิแห่งความมืด เพื่อจะใช้มันเพิ่มพลังของพวกเขา แต่สิ่งที่พวกเขาเห็นมีเพียงเงินทองและอัญมณีเท่านั้น ของที่พวกเขาจะเอาไปใช้ได้มีอยู่แค่ไม่กี่อย่าง
ในที่สุดพวกเขาก็มาถึงจุดหมายในการเดินทางแล้ว แต่กลับทำได้เพียงวนไปรอบๆเหมือนแมลงวันไร้หัว ทำให้พวกเขารู้สึกผิดหวังอย่างมาก
“เจ้าทึ่มเฉียวพูดถูก เดินหาไปเรื่อยๆแบบสุ่มสี่สุ่มห้าอย่างนี้ มีแต่จะเสียเวลาเปล่า สุสานจักรพรรดิแห่งความมืดสลับซับซ้อนและใหญ่กว่าที่เราคิดมาก คนที่ไม่รู้ทางไม่มีวันหาทางไปได้แน่” ฮัวเหยาพยักหน้าอย่างเห็นด้วย แผนที่ที่พวกเขามีอยู่นั้นไร้ประโยชน์อย่างสิ้นเชิงเมื่อพวกเขาเข้ามาในนี้
ปลายทางสุดท้ายที่ระบุไว้บนแผนที่เป็นแค่ที่ตั้งของสุสานจักรพรรดิแห่งความมืด ไม่ได้มีอะไรเกี่ยวกับภายในสุสานจักรพรรดิแห่งความมืดเลย
อาจเป็นไปได้ว่าพ่อแม่ของพวกเขาแค่หาสุสานจักรพรรดิแห่งความมืดเจอ แต่ไม่ได้เข้าไปข้างใน หรือไม่ก็พวกเขาไม่มีเวลามากพอที่จะบันทึกเกี่ยวกับด้านในสุสาน
เมื่อพวกจวินอู๋เสียเจอสุสานจักรพรรดิแห่งความมืด คำถามหนึ่งก็ได้ติดอยู่ในใจของพวกเขา
สุสานจักรพรรดิแห่งความมืดล้อมรอบด้วยบาเรียกั้นเขตแดนตลอดเวลา ถ้าจวินอู๋เสียไม่ได้ค้นพบบาเรียนั้นโดยบังเอิญ และจวินอู๋เหยาไม่ได้ทำลายบาเรียนั้นล่ะก็ ต่อให้พวกเขายืนอยู่ตรงหน้าสุสานจักรพรรดิแห่งความมืด พวกเขาก็คงไม่สามารถพบเบาะแสใดๆได้เลย
แต่การที่พ่อแม่ของพวกเขาสามารถระบุตำแหน่งของสุสานจักรพรรดิแห่งความมืดได้อย่างชัดเจน คือสิ่งที่พวกเขายังคงสงสัยมาโดยตลอด
ในตอนนั้นพ่อแม่ของพวกเขาหาสุสานจักรพรรดิแห่งความมืดเจอได้ยังไง?
พวกเขานึกหาเหตุผลที่เป็นไปได้ไม่ออกเลย
“ข้ากำลังคิดว่า ทำไมเราไม่ถามเจ้าหนูตัวเล็กนี่ดูล่ะ?” เฉียวฉู่เดินมาตรงหน้าเย่กู มองดู “เจ้าหนูตัวเล็ก” ที่มีหน้ากากปิดหน้าครึ่งหนึ่ง
เย่กูหรี่ตา เสียงกัดฟันทำให้เย่ฉากับเย่เหม่ยที่จับเขาอยู่รู้สึกเสียวสันหลังวาบ
“เจ้าหนู ช่วยพาเราดูรอบๆที่นี่หน่อยได้ไหม?” เฉียวฉู่ไม่รู้ตัวเลยว่าอันตรายกำลังใกล้เข้ามา ยังคงพูดจารนหาที่ตาย
เย่ฉากับเย่เหม่ยจุดเทียนอธิษฐานภาวนาให้เฉียวฉู่อยู่ในใจ โชคดีที่มีจวินอู๋เหยาอยู่ด้วย ถ้าจวินอู๋เหยาไม่อยู่ล่ะก็……
พวกเขาแทบจินตนาการภาพเฉียวฉู่เลือดสาดกระจายไปไกลถึงสามฟุตได้เลย
เย่กูหรี่ตามองเฉียวฉู่ ยิ้มแต่ดูไม่เหมือนยิ้ม พลางพูดว่า “ได้”
[แม่งเอ๊ย รอนายท่านเจว๋อนุญาตก่อนเถอะ พ่อจะบิดหัวไอ้เศษสวะนี่ให้หมุนเป็นเกลียวเลย!!]