“ใช่ ฉันเชื่อหนู แต่มันไม่ปลอดภัยที่จะเก็บความลับนี้ไว้”
“คุณหมายความว่ายังไง” เส้นหมี่ถามหลังจากกลั้นน้ำตาอยู่นาน
คุณท่านยิ้ม “หมายความว่าพ่อคิดว่ามันปลอดภัยกว่าสำหรับหนูที่จะอยู่เคียงข้างฉัน เส้นหมี่ ชีวิตของแสนรักไม่สามารถรับความเสี่ยงได้อีก วันนี้หนูตื่นตัวถึงได้หลีกเลี่ยงวิกฤตได้ แต่ในอนาคตจะเป็นยังไง เส้นหมี่ พวกเราไม่มีใครกล้าเสี่ยงหรอก”
ในที่สุดคุณท่านก็พูดความตั้งใจของเขาออกมา
เส้นหมี่ตะลึง!
เขาหมายถึงอะไร หลานชายของเขารับความเสี่ยงไม่ได้ ดังนั้นลูกสาวของเพื่อนสนิทของเขาจึงถูกจองจำหรอ
นานแค่ไหน
เป็นปี สิบปี หรือตลอดชีวิต
เส้นหมี่รู้สึกผิดหวังมากขึ้น
หลังจากสัมผัสได้ถึงความแปลกในใจที่ไม่เคยเป็นมาก่อน เธอก็มองดูคุณท่านที่บอกว่าจะปฏิบัติต่อเธอเหมือนลูกในตอนนั้น และในที่สุดน้ำตาที่กลั้นไว้ก็ไหลออกมา
“ที่จริงไม่จำเป็นต้องลำบากอะไรมาก ฆ่าหนูเลยก็ได้ ปลอดภัยกว่า!”
“เธอกำลังพูดเรื่องไร้สาระอะไร ฉันจะฆ่าเธอได้ยังไง เธอเป็นเด็กที่ฉันเลี้ยงมาจนโต และยังเป็นแม่ของเหลนทั้งสองคนของฉัน ฉันจะทำอย่างนั้นได้ยังไง”
คุณท่านโกรธจัด!
แต่หลังจากที่เส้นหมี่ได้ยินก็ไม่มีปฏิกิริยาใดๆตอบสนอง
ไม่ฆ่าเธอ
แล้วมันต่างกันตรงไหนระหว่างการขังเธอไว้ตลอดชีวิตกับการฆ่าเธอ
บางทีการทำอย่างนี้อาจทำให้เขารู้สึกสบายใจขึ้นหรือเปล่า
เส้นหมี่กระตุกมุมปาก และหยุดพูด
คุณท่านรู้สึกอึดอัดเล็กน้อยเมื่อเห็นว่าเธอเงียบ
“โอเค พรุ่งนี้ฉันจะให้คนมารับเธอ วันนี้ใช้เวลากับลูกๆให้เต็มที่ ไม่ต้องห่วง ฉันจะไม่ดูแลทิ้งๆขว้างๆ อยู่กับฉัน กินใช้อะไรก็ทำเหมือนเดิมได้เลย”
“…”
ผ่านไปนาน เส้นหมี่ก็ได้ยินตัวเองถามว่า “ทำเหมือนที่ทำกับลูกสะใภ้ของคุณคนก่อนหรือเปล่า”
ใบหน้าของคุณท่านก็ดูไม่เป็นธรรมชาติมากขึ้น
“ในเมื่อเธอไม่อยากอยู่กับแสนรักอยู่แล้ว ฉะนั้นก็จะไม่ใช่ลูกสะใภ้ แต่เป็นลูกสาว ฉันจะดูแลเธอเหมือนลูกสาว”
“หรอคะ”
“ฉันตกลงงานแต่งระหว่างแป้งร่ำกับแสนรักแล้ว ต่อไปเธอจะเป็นลูกสะใภ้ของตระกูลหิรัญชา แต่ไม่ต้องกังวล สถานะของเธอในตระกูลหิรัญชาจะสูงกว่าเธอเสมอ!”
ราวกับว่าจะปลอบเส้นหมี่ ในที่สุดคุณท่านก็ให้คำรับรองกับเธอ
ได้รับสิทธิพิเศษจริงๆ
เมื่อคุณท่านออกไป เส้นหมี่ก็มองไปที่แผ่นหลังของเขา หัวใจและเลือดของเธอเหมือนจะถูกโยนเข้าไปในห้องใต้ดินน้ำแข็ง เธอจำอดีตได้ ตอนนี้เหลือเพียงความหนาวเหน็บเท่านั้น
ที่แท้ การไม่ใช่ลูกในไส้ จะทำดีแค่ไหนก็ไม่ซาบซึ้งแก่ใจหรอก
——
แสนรัก มาที่โรงพยาบาลอีกครั้งหลังจากเลิกงาน
แต่หลังจากที่มาครั้งนี้ เขาพบว่าการตอบสนองของเธอยิ่งช้าลงไปอีก เมื่อเขาเข้ามา ก็เห็นเธอขยับเก้าอี้นั่งริมหน้าต่างรับลมหนาว เขาตะโกนเรียกหลายครั้ง แต่เธอก็ไม่ได้ยิน
มันกลับแย่ลงไปอีก
ร่างกายของแสนรักห่อหุ้มด้วยความกดดันทันที
เขารีบเดินเข้าไป หลังจากที่เขาโยนสมุดโน้ตทิ้งไปแล้ว “เส้นหมี่ คุณหูหนวกหรือเป็นอะไร”
“หือ”
เส้นหมี่ ผู้ซึ่งได้รับลมหนาวมาเป็นเวลานาน ในที่สุดก็เงยหน้าขึ้น
ใบหน้าเล็กๆของเธอซีดขาว ไม่ต้องจับก็รู้ว่ามันเย็นแค่ไหน เขาสามารถบอกได้จากริมฝีปากสีฟ้าของเธอ เธอจะแช่ตัวเองให้แข็งเป็นไอติมเลยหรือไง
ผู้หญิงคนนี้สมองมีปัญหาอีกแล้ว
ใบหน้าของแสนรักซีดมาก แต่ไม่ว่ายังไงเขาก็ก้มตัว และอุ้มเธอขึ้นจากเก้าอี้
“กรี๊ด—” เส้นหมี่กรีดร้องด้วยความตกใจ
ผู้ชายคนนี้…เขาจะทำอะไร
ขณะที่โลกหมุนไป หัวใจของเธอก็เต้นเร็วขึ้น เลือดทั่วร่างกายของเธอไหลพุ่งไปที่ศีรษะในทันที ทำให้หัวของเธอ “ฉวัดเฉวียน” ไปมา
“คุณ…คุณจะทำอะไร”
“ทำอะไร สมองคุณมีปัญหาหรอ นั่งในที่เลวร้ายแบบนั้น คุณกลัวจะอยู่โรงพยาบาลไม่พอหรอ”
แสนรักไม่เคยอารมณ์ดีเลย เมื่อได้ยินผู้หญิงเหมือนหมูคนนี้กล้าถามเขาว่าเขากำลังทำอะไรอยู่ แถมยังส่งเสียงโวยวาย
เส้นหมี่ “…”
จนกระทั่งเขาวางเธอนอนบนเตียงคนไข้แล้วคลุมด้วยผ้าห่ม เธอจึงนอนลงพร้อมกับสมองที่หยุดโคลงเคลง และค่อยๆสงบลง
เขาเป็นห่วงเธอเหรอ
กลัวว่าเธอจะเป็นหวัด
ทันใดนั้นเส้นหมี่ก็นึกถึงแก้วน้ำที่เขาบังคับป้อนเธอในตอนเช้า
มันเป็นเพียงแก้วน้ำธรรมดา แต่เธอคิดว่าเขาจะวางยาพิษเธอ กักขังเธอ ฆ่าปิดปากเธอ เธอจึงปฏิเสธที่จะดื่มมัน
สุดท้ายก็แค่น้ำเปล่าธรรมดา
แต่ในตอนบ่ายเธอเห็นคุณท่านมาหาเธอ เธอกลับดีใจ ไม่สงสัยเขา แต่สุดท้ายกลับเป็นเขาที่บอกเธอว่า จะขังเธอ กักบริเวณเธอ
ช่างน่าขัน!
เส้นหมี่ค่อยๆหลับตาลง
“วันนี้คุณกินยาหรือยัง”
“กินแล้ว”
“กินข้าวแล้วหรอ”
“กินแล้ว”
“แล้วฉีดยาล่ะ”
“ฉีดแล้ว”
ถามปุ๊บตอบปั๊บ ไม่มีอุปสรรค ตามทันทั้งหมด
ทำให้แสนรักที่กำลังเทน้ำให้ตัวเองรู้สึกประหลาดใจจึงหันกลับมามองผู้หญิงที่นอนอยู่บนเตียง รักษาท่าทางเดิมไม่ขยับ
นี่ป่วยเหรอ
เขาเข้ามาดึงเก้าอี้ขึ้นนั่งข้างเธอ
“ความเร็วในการฟื้นตัวของคุณทำให้ผมประทับใจมาก”
“อะไร”
เส้นหมี่ไม่เข้าใจสิ่งที่เธอพูด แต่เธอก็ลืมตาขึ้นและหันหน้ามองไปที่เขา
แต่กลับเห็นชายหนุ่มนั่งไขว่ห้างด้วยขายาว สันจมูกคมสัน ใบหน้าหล่อเหลา มือหนึ่งเปิดอ่านคู่มือทานยาของเธอ อีกมือพิงเก้าอี้สบายๆ ภายใต้แสงสีขาวเย็นเยียบจางๆในห้องผู้ป่วย เขาดูสบายๆ แต่มีความสง่างามจนละสายตาไม่ได้