เจ้าสาว ผู้แสนเลอค่า ผู้น่าสงสาร ของ ท่านเทรมอนต์ บทที่ 277 อาหารเพิ่มขึ้น
เอริกทำท่าทาง ‘โอเค’ ขณะที่เขาพูดขึ้น “ขอให้มีช่วงสุดสัปดาห์ที่ดีและรายงานตัวที่บริษัทของผมในวันจันทร์ ค่าจ้างของคุณยังเหมือนเดิมไม่ต้องเป็นห่วง ผมไม่เอาเปรียบคุณแน่นอน ผมจะส่งที่อยู่ให้คุณทีหลัง”
วันนี้ไม่จำเป็นต้องทำงานล่วงเวลาดังนั้นแอเรียนจึงรู้สึกผ่อนคลายเป็นพิเศษ เธอกลับไปที่คฤหาสน์เทรมอนต์หลังจากที่เสร็จจากงาน อากาศวันนี้อุ่นขึ้นจึงทำให้เธอรู้สึกร้อน เธอเปลี่ยนเป็นชุดนอนที่ทำจากผ้าที่บางขึ้นหลังจากอาบน้ำ จากนั้นเธอก็ไปที่ห้องครัวเพื่อช่วยแมรี่
หัวใจของแมรี่เจ็บปวดเมื่อเห็นเช่นนั้นเพราะเป็นเรื่องยากที่แอเรียนจะกลับบ้านเร็ว “คุณไม่ต้องมาช่วยฉัน ไปพักผ่อน คุณเหนื่อยกับงานมามากพอแล้ว”
“หนูไม่เหนื่อยค่ะ” แอเรียนตอบพร้อมกับรอยยิ้ม “ให้หนูช่วยคุณเถอะนะคะ วันนี้หนูมีพลังเยอะปกติแล้วหนูขี้เกียจขยับจะตาย”
แมรี่สังเกตเห็นว่าแอเรียนเลือกผักได้ดีทีเดียว เธอมองขณะที่ส่ายหัวไปด้วย “วันนี้นายท่านเทรมอนต์จะไม่กลับมารับประทานอาหารเย็นเหมือนกัน ช่วงนี้เขายุ่งมาก ช่างโชคร้ายอะไรอย่างนี้ที่เขาไม่ได้ทานผักที่คุณเลือกด้วยตัวเอง”
แอเรียนหน้าแดง “แมรี่… อย่าแกล้งหนู หนูจะออกไปเที่ยวกับทิฟฟ์หลังอาหารเย็น และไปซื้อเสื้อผ้าสำหรับหน้าร้อนขณะที่พวกเราอยู่ที่นั่น ช่วงนี้อากาศค่อย ๆ อุ่นขึ้นแล้วและหนูไม่ค่อยมีเสื้อผ้าที่เหมาะสมนัก”
หลังจากอาหารเย็น แอเรียนเรียกรถแท็กซี่ เมื่อเธอไปถึงที่บ้านของทิฟฟานี่ ทิฟฟานี่กำลังผัดผักอยู่เมื่อเธอเรียก ในเวลาเดียวกันนั้นเองลิเลียนก็จู้จี้จุกจิกอยู่ข้าง ๆ ทิฟฟานี่ไม่หยุด
ทันใดนั้น แอเรียนก็รู้สึกว่าเธอมาผิดเวลา ทิฟฟานี่คงจะยุ่งและเหนื่อย เธอจะเพิ่มภาระมากขึ้นให้กับทิฟฟานี่ แม้ว่าเธอจะบอกทิฟฟานี่ให้ไปพบเธอหลังจากที่รับประทานอาหารเย็นเสร็จแล้ว ทิฟฟานี่ก็ออกจากบ้านมาเจอเธอทันทีที่เธอทำอาหารเสร็จแล้วเพื่อหลีกเลี่ยงลิเลียนที่น่ารำคาญ
“ทำไมจู่ ๆ เธอก็ตัดสินใจมาหา? ขอบคุณพระเจ้าที่เธออยู่ที่นี่ ไม่อย่างนั้นหูของฉันคงงอกขึ้นมาอีกเพราะแม่ของฉันบ่น” ทิฟฟานี่พูดขณะที่บ่นเรื่องลิเลียน
“ยัยโง่ หูมันเกิดขึ้นมาตั้งนานแล้ว มันไม่ได้เกิดขึ้นมาได้ในวันสองวันอย่างน่าอัศจรรย์หลังจากที่โดนบ่นหรอกนะ” แอเรียนพูดแหย่
“เธอคิดว่าฉันเป็นผู้หญิงป่าเถื่อนเหรอ? ฉันเคยไปเรียนที่ต่างประเทศนะ เผื่อเธอไม่รู้” ทิฟฟานี่หน้ามุ่ย
แอเรียนพาเธอไปที่ร้านอาหารใกล้ ๆ และส่งอาหารจานโปรดของเธอ ก่อนที่อาหารจะมาเสิร์ฟ ลิเลียนก็ปรากฏตัวขึ้น “กินอาหารดี ๆ ลับหลังฉันเหรอ?”
“คุณเลน… ฉันเพิ่งจะมีเวลาว่างวันนี้และอยากพาทิฟฟ์ออกมาเที่ยวสนุกกัน ทานอาหารด้วยกันไหมคะ? คุณอยากจะไปกับเราด้วยไหม?” แอเรียนเสนอด้วยความรู้สึกอึดอัดใจ
ราวกับปกติลิเลียนตอบรับอย่างมีความสุข เธอนั่งลงโดยปราศจากความเคอะเขินและขอเมนูจากพนักงานเสิร์ฟคนหนึ่ง และสั่งอาหารเพิ่มขึ้นอีกสองสามอย่าง
ทิฟฟานี่ไม่สามารถระงับอารมณ์ของเธอได้อีกต่อไป “หนูสั่งอาหารไปบ้างแล้ว แม่กินมันหมดไหมที่สั่งอาหารไปเยอะแบบนั้น? แม่ไม่ได้กินอาหารเย็นที่หนูเหนื่อยทำให้ด้วยซ้ำ แม่มาทำอะไรที่นี่?”