กู้ชูหน่วนสตรีอัปลักษณ์ บทที่ 483
เสี่ยวลู่มองตาตั้ง
มือที่ถือถ้วยน้ำชาของเยี่ยจิ่งหานก็เขย่าทีหนึ่ง
พวกเขาเคยเห็นยาวิเศษมากมายแต่ไม่เคยเห็นยาวิเศษที่มีอัตราส่วนมากเช่นนี้มาก่อน
แม้ว่าจะเป็นหุบเขาตันหุยกู่ก็ยากที่จะนำออกมาได้มากมายเช่นนี้ในคราวเดียว
และเพียงแค่ได้กลิ่นเข้มข้นของพลังวิญญาณ พวกเขาก็รู้สึกสบายไปทั่วร่างกายโดยที่รู้สึกได้ถึงการค่อยๆทะลุทะลวงอย่างแผ่วเบา
เป็นยาชนิดใดกันแน่ถึงสามารถปล่อยพลังวิญญาณที่อันเข้มข้นเช่นนี้ออกมาได้
เสี่ยวลู่หยิบขึ้นมาขวดหนึ่งจากนั้นเปิดจุกและเลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อย “ยาล้างไขกระดูก? แม้ว่าจะเป็นเพียงระดับหนึ่งขั้นกลางแต่ดีที่ว่าปริมาณมากซึ่งก็ไม่เลว”
กู้ชูหน่วนเท้าคางพร้อมด้วยรอยยิ้มที่หางตา
“ขายได้หรือไม่?” กู้ชูหน่วนเกรงใจที่จะกล่าวว่ายาล้างไขกระดูกเหล่านี้นางใช้เศษวัสดุยาเหลือใช้กลั่นออกมา
เดิมทีนางต้องการที่จะทิ้งไปเลยโดยตรง คิดๆแล้วก็ช่างเถอะ ถือเป็นการฝึกฝีมือและก็ยึดมั่นในหลักการไม่เปลืองวัสดุเลยแม้แต่น้อย
“ได้อยู่แล้ว แต่การประมูลของเราจะหักยี่สิบในหนึ่งร้อยส่วน เรื่องนี้แม่นางกู้รู้กระมัง”
“เมื่อก่อนไม่รู้แต่ตอนนี้รู้แล้ว ท่านพี่เสี่ยวลู่ ข้าปฏิบัติต่อท่านเสมือนดังเป็นพี่สาวแท้ๆ ท่านดูสิว่าเรามีวาสนาต่อกันเช่นนี้ท่านก็ให้ส่วนลดหน่อยสิ”
“สิบในร้อยส่วน เราหักสิบในร้อยส่วน”
“สิบในร้อยส่วนมากเกินไปแล้ว ลดอีกหน่อย”
“ลดอีกก็กระดูกหักแล้ว”
“กระดูกหักก็ต่อก็ได้แล้ว ท่านดูสิ ที่กองเต็มโต๊ะนี้เเป็นยาวิเศษชั้นดีทั้งสิ้นและทุกขวดก็เต็มด้วย ท่านก็คงจะน้อยนักที่จะเห็นลูกค้าที่ดีเช่นข้านี้”
เสี่ยวลู่อดหัวเราะไม่ได้จากนั้นหยิบยาแถวที่สองขึ้นมาแล้วเปิดฝาจุกออก กลิ่นหอมของยากระจายออกมาซึ่งเข้มข้นกว่ายาล้างไขกระดูกมากมายนัก
”
“ยาเสริมลมปราณ ยาระดับหนึ่งยานี้ไม่เลว สามารถขายได้ราคาดีและปริมาณก็มากด้วย”
“นั่นแน่นอนอยู่แล้ว นี่ข้าก็ถือว่านำของดีๆมากมายมาให้ท่านนะ”
เสี่ยวลู่เปิดชนิดที่สามออกอีก พลังงานลวิญญาณเข้มข้นที่มากกว่าพุ่งเข้ามาในจมูก นางรู้สึกประหลาดใจอีกครั้ง “ยาเทียมฟ้า นี่เป็นยาระดับที่สองเชียวนะ”
เยี่ยจิ่งหานขมวดคิ้ว
ที่เรียงอยู่บนโต๊ะเป็นแถวเป็นขวดยาทั้งสิ้น ขวดยายังแบ่งเป็นหลายชนิดอีกด้วย ยาแต่ละชนิดอย่างน้อยก็มีหนึ่งแถว ซึ่งหมายถึงว่าขวดยาแต่ละสีเป็นยาที่แตกต่างกันทั้งสิ้น?
นางไปเอายามากมายเช่นนี้มาจากที่ใด
“ท่านพี่เสี่ยวลู่ ให้ส่วนลดอีกหน่อยนะ”
เสี่ยวลู่ยิ้มพร้อมด้วยใบหน้าอันตกตะลึง “ของดีมากมายเช่นนี้เราก็ยินดีที่จะให้ส่วนลดอีก แม่นางกู้เราจะให้ส่วนลดห้าในร้อยส่วนแก่ท่านซึ่งราคานี้ไม่เคยมีที่หอประมูลเฟิงเซียง”
กู้ชูหน่วนดึงแขนเสื้อของเสี่ยวลู่และกล่าวอย่างออดอ้อนว่า “โอ๊ย ท่านพี่เสี่ยวลู่ ท่านก็ดูยาสมุนไพรอื่นๆด้วยอย่าได้รีบตัดสินใจรวดเร็วเช่นนี้”
เสี่ยวลู่สงสัย
สามารถผลิตยาสมุนไพรระดับสองได้นั้นก็ขัดต่อสวรรค์แล้ว เป็นไปได้หรือว่านางยังมียาระดับสามด้วย?
จุกขวดถูกเปิดออก เสี่ยวลู่ตกใจจนกล่าวสิ่งใดไม่ออกแล้ว
ระดับสาม เป็นระดับสามจริงๆ……อีกทั้งยังเป็นขั้นกลางด้วย
นางเปิดอีกอันหนึ่งออกด้วยเนื้อตัวที่สั่นเทา ปรากฏว่าเป็นชั้นสูงระดับสาม
แม้ว่าจะเป็นยาระดับสามเช่นกันแต่ขั่นสูงและขั้นกลางก็มีความแตกต่างกันยิ่งนัก
เสี่ยวลู่ยังคงเปิดต่อ และแล้ว……
ระดับสี่……
สวรรค์……
นานกี่ปีแล้วที่ไม่ได้เห็นยาระดับสี่แล้ว?
ในโลกใบนี้ก็มีปรมาจารย์กลั่นยาไม่กี่ท่านที่สามารถกลั่นยาระดับสี่ออกมาได้?
อย่าว่าแต่เสี่ยวลู่ตกใจเกินกว่าจะกล่าวสิ่งใด
ถ้วยในมือของเยี่ยจิ่งหานก็เกือบจะลื่นไถลไป
นางกลับพกยาชั้นดีมากมายเช่นนี้ติดตัวเอาไว้ นางรู้หรือไม่ว่าหากข่าวแพร่ออกไปผู้คนจากทั่วทั้งใต้หล้าก็จะแย่งชิงยาจากนาง ถึงเวลานั้นแม้แต่ชีวิตน้อยๆของนางก็จะไม่มีแล้ว
ยาทั้งหลายเหล่านี้ผู้ใด้เป็นผู้ที่ให้นาง?
หรือว่าเมื่อสองสามวันก่อนนางหมกมุ่นอยู่กับยาสมุนไพรก็เพื่อกลั่นของเหล่านี้?
ไม่น่าเป็นไปได้ มิใช่ผู้ใดก็สามารถกลั่นได้ ส่วนนางไม่มีแม้แต่อาจารย์แค่อาศัยสูตรโบราณในม้วนหนังแกะโบราณเพียงเท่านั้น
เยี่ยจิ่งหานมองไปยังกู้ชูหน่วนด้วยสายตาที่สับสนวุ่นวาย
เสี่ยวลู่กล่าวด้วยความประหลาดใจ “แม่นางกู้ ท่านมีปรมาจารย์กลั่นยาอยู่เบื้องหลังใช่หรือไม่ ไม่รู้ว่าจะสามารถแนะนำปรมาจารย์กลั่นยาผู้นั้นให้หอประมูลเฟิงเซียงของเราได้หรือไม่”
“แล้วท่านคิดว่าจะตอบแทนข้าอย่างไร” กู้ชูหน่วนขยี้ยาบนโต๊ะไปมา
เสี่ยวลู่ทำหน้าน้อยใจทว่าใบหน้าของนางกลับเต็มไปด้วยรอยยิ้ม “ดูท่านสิ ท่านมียาวิเศษมากมายเช่นนี้แล้วยังสนใจค่าตอบแทนนี้อีก สามส่วนในร้อยส่วนนะ หอประมูลเฟิงเซียงของเราจะเอากำไรแค่สามในหนึ่งร้อยส่วนเท่านั้น”
“ท่านพี่เสี่ยวลู่ ท่านช่างไร้จรรยาบรรณยิ่งนักกำไรเล็กน้อยแต่ขายได้จำนวนมากท่านรู้หรือไม่ สามส่วนในร้อยส่วนก็ได้กำไรมากมาย ในเมืองหลวงเรายังมีหอประมูลอีกหอหนึ่งชื่ออะไรนะ หอประมูลโบตั๋น ชื่อค่อนข้างเชยแต่รู้สึกว่าก็มีชื่อเสียงนัก ท่านเชื่อหรือไม่ว่าหากนำยาเหล่านี้ไปยังหอประมูลโบตั๋นพวกเขาคงไม่เอากำไรมากเช่นนี้ เช่นไรนี่ก็เป็นของดีทั้งสิ้น”
เสี่ยวลู่กัดฟัน “สองในร้อยส่วนน้อยกว่านี้ไม่ได้แล้ว”
“สองในร้อยส่วนก็ยังแพงเกินไป ท่านพี่เสี่ยวลู่ ข้าคิดว่าท่านไม่ได้ถือว่าข้าเป็นน้องสาวของท่านเลย ท่านดูสิว่าข้ายากจนเพียงใดท่านทนหากำไรจากเงินเหล่านั้นของข้าได้อย่างไร”
กู้ชูหน่วนกระพริบตาอันรู้สึกถึงความไม่ยุติธรรมน้อยๆนั้นโดยราวกับกำลังจะร้องไห้ มือข้างหนึ่งดึงเสื้อของเยี่ยจิ่งหานให้เขาช่วยต่อรองราคา
เยี่ยจิ่งหานดึงเสื้อผ้าของตนกลับ
สองในร้อยส่วนยังไม่พอใจ ยังต่อรองราคาอันใดอีก?
เขาต่อรองไม่ลง
เขารู้สึกไม่ยุติธรรมแทนต่อหอประมูลเฟิงเซียง
“ช่างเถอะ ใครบอกให้ข้ามีวาสนากับท่าน หนึ่งในร้อยส่วนเถอะนะ ภายหน้าท่านมีของดีอันใดอย่าลืมสนใจนึกถึงพวกเรา ครั้งนี้เราเอาแค่หนึ่งในร้อยส่วนแม้ว่าต่อไปภายหน้าก็ไม่สามารถมีอีก”
ที่สำคัญที่สุดคือหอประมูลเฟิงเซียงก็ยังต้องการสิ่งของดีๆมารักษาชื่อเสียงอันดีงามของหอประมูลอันดับหนึ่งทั้งใต้หล้า
เสี่ยวลู่กับเยี่ยจิ่งหานคิดว่าครั้งนี้กู้ชูหน่วนไม่น่าจะกล่าวสิ่งใดอีก เช่นไรก็ได้กำไรเพียงหนึ่งส่วนในหนึ่งร้อยส่วนเท่านั้นซึ่งไม่เคยปรากฏมาก่อนจริงๆ
แต่ที่พวกเขาคาดไม่ถึงก็คือกู้ชูหน่วนนั้นยังคงต่อรองราคาอยู่อีก
“ท่านพี่เสี่ยวลู่ท่านก็ยังบอกว่าพวกเรามีวาสนาต่อกัน ในเมื่อพวกเรามีวาสนาต่อกันเช่นนี้แล้วท่านจะทนหากำไรจากข้าได้หรือ ข้านับท่านเป็นดังพี่สาวแท้ๆและปฏิบัติเสมือนพี่สาวที่แสนดีเช่นนั้น”
เสี่ยวลู่เกือบจะสำลักน้ำชาถ้วยหนึ่งออกมา
นางตกตะลึง “ท่านคงไม่ได้คิดที่จะกล่าวว่าแม้เพียงแค่หนึ่งส่วนในร้อยส่วนท่านก็จะไม่ปล่อยให้พวกเราได้กำไรหรอกนะ”
“ท่านพี่เสี่ยวลู่กล่าวได้เข้าทาง น้องสาวผู้โง่เง่ากำลังมีความตั้งใจนี้”
ขณะที่เสี่ยวลู่กำลังกล่าวกู้ชูหน่วนก็แย่งกล่าวขึ้นก่อน “ท่านดูสิ เบื้องหลังของข้ามีปรมาจารย์กลั่นยาอยู่ ยาที่นางกลั่นนั้นช่างดีนักและปริมาณก็มากมายด้วย ในภายภาคหน้ายาที่นางกลั่นออกมาก็สามารถมอบให้หอประมูลเฟิงเซียงของพวกท่าน ครั้งนี้ท่านให้ความสะดวกไม่เอากำไรของพวกเรา ครั้งต่อไปท่านก็สามารถทำเงินได้มากมายแล้ว”
“……”
ครั้งนี้ก็ไม่ให้พวกเขาได้กำไร ครั้งต่อไปจะมีทางให้พวกเขาได้กำไรหรือ?
“ราวกับแม่ไก่วางไข่เช่นนั้น มีแม่ไก่ก็สามารถวางไข่ได้ไม่ขาดมือเป็นธรรมดาอยู่แล้ว”
“……”
“พี่สาวที่แสนดี ท่านก็ให้ความสะดวกสักครั้งเถอะ หลังจากผ่านครั้งนี้ไปรับประกันว่าหอประมูลเฟิงเซียงของพวกท่านจะทำเงินได้มากมายในภายหน้า”
“……”
กู้ชูหน่วนกระพริบตาปริบๆให้เยี่ยจิ่งหาน
เยี่ยจิ่งหานหันศีรษะออกไป
โตมาขนาดนี้ไม่เคยขายหน้าต่อหน้าคนนอกเช่นนี้มาก่อนเลย
ก็เปิดอกทำการค้ากันทั้งนั้นแต่ไม่ให้ผลประโยชน์ใดๆแก่ผู้อื่นเลย มีแต่นางที่สามารถกล่าวออกมาได้
ยืนอยู่กับนางแล้วเขารู้สึกอายยิ่งนัก
กู้ชูหน่วนพูดจาเยอะแยะมากมายและทุกประโยคก็มีเหตุมีผล คำพูดทั้งหมดก็คิดแทนหอประมูลเฟิงเซียงซึ่งเสี่ยวลู่ถูกทำให้ลำบากโดยไร้ซึ่งหนทาง
ก็ทำได้เพียงแค่ตกลง “ก็ได้ คราวนี้ไม่เอากำไรจากเจ้า เจ้าจำไว้ว่าจะต้องแนะนำอาจารย์กลั่นยาให้พวกเรา”
“นั่นมันแน่นอนอยู่แล้ว ขอบคุณท่านพี่เสี่ยวลู่”