เจ้าสาว ผู้แสนเลอค่า ผู้น่าสงสาร ของ ท่านเทรมอนต์ บทที่ 279 ทำงานร่วมกัน
ส่วนใหญ่แล้วมาร์คจะสวมสูท นับประสาอะไรกับเสื้อผ้าอื่น ๆ ของเขา เพียงแค่ชุดของเขาคนเดียวก็นับไม่ถ้วนแล้ว
หลังจากที่ออกจากห้องเก็บเสื้อผ้าและส่งข้อความหาเอริก แอเรียนได้ยินเสียงฝีเท้าของมาร์คเดินเข้ามา รู้สึกได้ถึงน้ำหนักในการก้าวเดินที่นุ่นนวลและเชื่องช้า หลังจากที่ได้ยินมานานหลายปีมันก็เป็นความคุ้นชินสำหรับเธอไปเสียแล้ว
เมื่อมาร์คเข้ามาในห้อง เขาเห็นว่าแอเรียนมองมาที่เขาจากที่บนเตียง เขาซ่อนความอ่อนเพลียบนใบหน้าของเขาและถามขึ้น “ยังตื่นอยู่อีกหรือ? ผมกำลังจะไปอาบน้ำและไปที่ห้องทำงานต่อเพื่อทำงานบางอย่าง พักผ่อนไปก่อนเลย”
แอเรียนพยักหน้าและนอนลง ทว่ายังไม่สามารถหลับลงได้ ด้วยตาของเธอจ้องไปที่ประตูห้องน้ำ เมื่อเวลาผ่านไปเสียงน้ำที่ไหลก็หยุดลงและมาร์คก็สวมชุดคลุมอาบน้ำเดินออกมา
“ทำไม่เธอยังไม่หลับอีก?”
แอเรียนมองไป “หมู่นี้ทำไมคุณยุ่งจังเลยคะ? คุณยุ่งกว่าปกติด้วยซ้ำ นี่มันวันศุกร์นะคะ และคุณยังทำงานถึงจะดึกแล้วก็ตาม คุณจะทำงานในช่วงวันหยุดสุดสัปดาห์ด้วยไหมคะ?”
มาร์คจ้องมองเธอด้วยความขบขัน “เธอกำลังบ่นว่าผมไม่มีเวลาอยู่กับเธอด้วยหรือเปล่า? ดูเหมือนว่าก่อนหน้านี้เธอจะดูสบายใจเมื่อผมไม่อยู่ใกล้ ๆ ในช่วงที่ผ่านมา ฉันคิดว่าเธอคงดีใจถ้าผมไม่อยู่บ้าน”
แอเรียนไม่รู้ว่าเขารู้เรื่องนี้ ทว่าดูเหมือนว่าเขาจะรู้เรื่องนี้มาโดยตลอด! ด้วยความรู้สึกผิดที่เกิดขึ้นมาบ้างทำให้เธอไม่กล้ามองหน้ามาร์ค “ไม่ค่ะ… ฉันแค่อยากรู้ว่าคุณอยู่ที่ไหน จะเกิดอะไรขึ้นถ้าคุณผิดสัญญาระหว่างเราและแอบพบกับแอรี่คะ? ฉันไม่อยากให้เธอได้สิ่งที่เธอต้องการ ก็แค่นั้นเอง”
มาร์คหน้าบึ้งขึ้นมาเล็กน้อย “เธอแค่ต้องการแก้แค้นแอรี่เท่านั้นหรือ? ไม่ใช่ว่าเธอหึงหวงหรือรู้สึกอย่างอื่นใช่ไหม?”
เมื่อแอเรียนได้ยินคำว่า ‘หึง’ เธอก็โพล่งออกมาโดยที่ไม่รู้ตัว “แน่นอนสิคะ! ทำไมฉันจะต้องหึงด้วยล่ะคะ?”
ไร้ซึ่งคำพูดใด ๆ มาร์คหันหลังและออกไปยังห้องทำงาน เขาไม่ได้กลับมาอีกเลยตลอดทั้งคืน เมื่อรุ่งเช้าเขาถึงออกมาจากห้องทำงาน และออกมาอีกครั้งหลังอาหารเช้า
เมื่อแอเรียนตื่นขึ้นมา เธอตระหนักได้ว่าเธออยู่ตามลำพังอีกครั้ง เธอค่อนข้างสับสนเล็กน้อยว่าทำไมจู่ ๆ เธอถึงเป็นแบบนั้น เมื่อก่อนนี้เธอกลัวการที่เขาอยู่ที่บ้าน เมื่อเขาไม่อยู่ใกล้ ๆ เธอก็จะอารมณ์ดี เธอรู้สึกผ่อนคลายทั้งร่างกายและจิตใจ อย่างไรก็ตามเมื่อเขาไม่อยู่ที่บ้าน เธอกลับรู้สึกว่าคฤหาสน์เทรมอนต์เงียบจนเกินไป ราวกับว่ากำลังขาดอะไรไปสักอย่างหนึ่ง และดูเหมือนกับว่าเธอ… จะสูญเสียความสงบไปด้วยเช่นกัน
ในระหว่างที่รับประทานอาหารกลางวัน เอริกตอบข้อความของแอเรียนกลับมา “ตราบเท่าที่แจ็คสันโอเคกับมัน ผมจะรับเธอ มันคงจะดีกับคุณและเพื่อนสนิทของคุณที่ได้ทำงานร่วมกัน”
เมื่อได้รับการตอบกลับจากเอริก แอเรียนจึงโทรหาทิฟฟานี่ “ทิฟฟ์ เอริกบอกว่าตราบใดที่แจ็คสันปล่อยให้เธอมา เขาจะจ้างเธอ ไปยื่นจดหมายลาออกของเธอก่อน เธอไม่ใช่คนสำคัญอะไรในบริษัท พวกเขาคงจะให้เธอลาออก ฉันไม่คิดว่าพวกเขาจะรู้สึกว่าบริษัทของเอริกมาแย่งพนักงานของพวกเขาไปเหมือนกัน
ทิฟฟานี่วางสายอย่างมีความสุข เตรียมส่งจดหมายลาออกของเธอไปให้แจ็คสันทางอีเมล เธอไม่สามารถทนรอให้ถึงวันจันทร์ อีเมลก็เช่นกัน ตราบใดที่แจ็คสันอนุญาต เธอสามารถไปสมัครงานที่บริษัทของเอริกได้ทันทีในวันจันทร์ เมื่อเธอคิดว่าเธอจะได้ทำงานกับแอเรียน เธอก็อารมณ์ดีขึ้น