เจ้าสาว ผู้แสนเลอค่า ผู้น่าสงสาร ของ ท่านเทรมอนต์ บทที่ 280 เพื่อนสนิทที่ร่ำรวยหรือผู้ชายที่ร่ำรวย
ในคฤหาสน์ตระกูลเวสต์ แจ็คสันกำลังรับประทานอาหารอยู่กับซัมเมอร์แม่ของเขา เมื่อโทรศัพท์ของเขาดังขึ้น เขาไม่รีบร้อนที่จะตรวจดู แต่ซัมเมอร์อดไม่ได้ที่จะเตือนเขา “ลูกชาย จะไม่ดูหน่อยเหรอ? ถ้าเกิดอะไรขึ้นที่บริษัทของลูกล่ะ?”
ในตอนนั้นเอง แจ็คสันหยิบโทรศัพท์ของเขาขึ้นมา และได้รับการแจ้งเตือนจากอีเมลเป็นจดหมายลาออกของทิฟฟานี่ ตรงหน้าคืออาหารที่น่าอร่อยบนโต๊ะ ความอยากอาหารของเขาหายไปจนหมดสิ้นในทันที เขาไม่ได้ตอบอีเมลกลับเช่นเดียวกัน เพียงแต่ทิ้งโทรศัพท์ของเขาไว้ข้าง ๆ
ซัมเมอร์สังเกตท่าทีที่เปลี่ยนไปของลูกชายของเธอ “มีปัญหาอะไรหรือเปล่า? ลูกยังเด็ก มีหลายอย่างเกี่ยวกับธุรกิจที่ลูกยังไม่รู้เกี่ยวกับมัน ถามแม่ได้นะ มันไม่ใช่เรื่องน่าอายที่ขอคำแนะนำ”
แจ็คสันนิ่งเงียบอยู่ชั่วครู่ ก่อนที่เขาจะพูดขึ้น “พนักงานของผมลาออกครับ แต่ผมไม่ต้องการให้พนักงานคนนี้ลาออก ผมต้องทำอย่างไรครับ?”
ซัมเมอร์ไตร่ตรองกับคำถามของแจ็คสันก่อนที่เธอจะตอบ “ก็หาเหตุผลของการลาออก ถ้าพนักงานคนนั้นไม่พอใจกับตำแหน่งหรือเงินเดือน ลูกสามารถเสนอว่าจะเพิ่มหรือบางสิ่งบางอย่าง คนที่ลูกไม่อยากเลิกจ้างต้องเป็นคนที่ค่อนข้างมีความสามารถใช่ไหม? ลูกควรพยายามอย่างเต็มที่ในการรักษาพวกเขาเอาไว้ถ้าเขาเป็นคนที่มีความสามารถจริง ๆ “
แจ็คสันตอบกลับอย่างตรงไปตรงมา “ครับ ผมจะไม่พูดว่าพนักงานคนนั้นมีหรือไม่มีความสามารถ เป็นพนักงานที่เพิ่งผ่านช่วงทดลองงานมาครับและไม่ได้ทำงานได้ดีมากนัก มักจะทำผิดพลาดอยู่เสมอ ๆ”
ซัมเมอร์รู้สึกแปลกใจ “แจ็คสัน นี่ไม่ใช่สไตล์ของลูก พนักงานคนนั้นเป็น… หญิงสาวหรือเปล่า?”
แจ็คสันพยักหน้ารับและรู้สึกแปลก ๆ “คุณแม่ มันไม่ใช่อย่างที่คุณคิด ผมแค่คิดว่าเธอมีศักยภาพมาก บริษัทของเรามีผลประกอบการที่ดี เธอเองก็ต้องการงานที่มั่นคง ดังนั้นผมมองไม่เห็นเหตุผลที่เธอจะต้องลาออกเลย อย่างไรก็ตาม มันเป็นเรื่องน่ารำคาญที่จะคิดเรื่องนี้ในตอนนี้ ผมจะไปจัดการกับมันในวันจันทร์”
ซัมเมอร์ยกมือขึ้นปิดปากของเธอด้วยมือเดียวและหัวเราะขึ้นเบา ๆ แต่เธอก็ไม่ได้พูดอะไรอีกต่อไป
…
ทิฟฟานี่รู้สึกกระวนกระวายใจเมื่อเธอไม่ได้รับการตอบกลับ เธอไม่ใช่คนที่มีความอดทนมากนัก ถ้าเธอไม่ได้รับการตัดสินใจภายในช่วงสุดสัปดาห์นี้ มันจะทำให้เธอเป็นกังวล เมื่อเธอกำลังจะโทรหาแจ็คสัน ลิเลียนก็ปรากฏตัวขึ้น ลิเลียนมาหาเธอ “แกจะลาออกเหรอ? แกเป็นบ้าหรือไง? แกจะเลี้ยงดูครอบครัวยังไงถ้าแกลาออก? ฉันไม่อนุญาต!”
ทิฟฟานี่พูดออกมาอย่างรัวเร็ว “แม่ก็แค่กลัวว่าหนูจะไม่ได้พึ่งพาแจ็คสันอีกต่อไปใช่ไหม? ตอนนี้หนูจะบอกแม่เอาไว้เลยนะ ไม่ต้องคิดมากกับเรื่องนี้ ด้วยสถานการณ์ของครอบครัวของพวกเรา หนูรู้สึกละอายใจที่จะต้องเข้าใกล้เขาด้วยซ้ำ ไม่ต้องกังวล หนูมีแผนของหนู หนูไม่ปล่อยให้แม่อดหรอก!”
ทัศนคติของลิเลียนก็ยังคงเป็นเหมือนเดิม “ไม่ก็คือไม่ พวกเวสต์ยอดเยี่ยมที่สุด ทำไมแกถึงอยากจะลาออก บริษัทที่แกกำลังจะย้ายไปดีกว่าบริษัทของเขาหรือไง? จ่ายให้เยอะกว่าเหรอ? หรือได้ค่าหัว? ถ้าไม่ ฉันจะไม่อนุญาตให้แกลาออก ถ้าแกลาออก ฉันจะไปที่ออฟฟิศของแกและไปหาแจ็คสันในวันจันทร์!”
ทิฟฟานี่รู้ว่าลิเลียนจริงจังกับคำพูดของเธอ และเธอก็รู้สึกปวดหัวขึ้นมาทันที “หยุดสร้างปัญหาให้หนูได้ไหม? บริษัทที่หนูจะไปคือบริษัทที่ก่อตั้งขึ้นมาโดยเอริกเพื่อนสนิทของเขา แอริก็ทำงานที่นี่เหมือนกัน หนูพยายามที่จะไม่ยุ่งเกี่ยวกับแจ็คสัน หนูอยากจะมีชีวิตที่เรียบง่ายเหมือนแอริเหมือนกัน แอริปฏิบัติกับหนูดีมากเช่นเดียวกับที่หนูทำดีกับเธอ แม่เข้าใจไหม?”
ลิเลียนหัวเราะอย่างดูถูกเหยียดหยาม “เพื่อนสนิทที่ร่ำรวยก็พึ่งพาไม่ได้เหมือนผู้ชายที่ร่ำรวย หาผู้ชายรวย ๆ ให้ตัวเอง และแกจะสามารถใช้ชีวิตที่เหลืออยู่ได้ด้วยเงินของเขา เพื่อนของแกจะดูแลแกในช่วงชีวิตที่เหลือไหม? แกต้องเข้าใจสถานการณ์ในตอนนี้ด้วย ดูเหมือนว่าแกจะไม่ได้รับความเฉลียดฉลาดมาจากฉันหรือพ่อของแกเลย บางทีพี่เลี้ยงของแกอาจจะไม่สังเกตเห็นตอนที่แกหัวกระแทกพื้น โง่อะไรอย่างนี้!” ลิเลียนไร้ซึ่งความเมตตาในคำพูดของเธอ
“เอาล่ะ เอาล่ะ ไปทำอะไรก็ตามที่แม่ต้องการ หยุดบงการหนู! หนูจะได้พักผ่อนในช่วงหยุดสุดสัปดาห์เสียที หนูต้องการพักผ่อน!” ทิฟฟานี่ตอบกลับเมื่อถูกรบกวนและปิดแล็ปท็อปของเธอ