ตอนที่ 238 ซย่าซย่า เธอไม่ได้กำลังมีความรักใช่ไหม?
ณ บ้านครอบครัวอัน
จานชามของป่าป๊าอันถูกจัดแจงบนโต๊ะรับประทานอาหาร เขาต้อนรับฉีเหยียนซีอย่างอบอุ่น
“ทำตัวตามสบายนะ เราเจอกันล่าสุดก็สักพักแล้ว เธอสูงขึ้นนะ พวกเด็กผู้ชายนี่โตเร็วจริงๆ” ป่าป๊าอันยิ้มอย่างเป็นมิตร ทำให้ฉีเหยียนซีไม่สบายใจเล็กน้อย
เขาโตมากับพ่อที่เข้มงวดกับเขามาก พ่อแม่ของเขาหย่ากันตอนที่เขาไม่เด็กมากนัก ตอนนี้ทั้งสองก็มีครอบครัวใหม่แล้ว จะพูดว่าฉีเหยียนซีรู้เรื่องความรักในครอบครัวน้อยมากก็ไม่ผิดนัก
นี่เป็นเหตุผลว่าทำไมเขาถึงอารมณ์รุนแรงตลอดเวลา
เขาก้มมองชามที่ป่าป๊าอันใส่อาหารให้เขาจนเต็ม ก่อนเบาเสียงลงและพึมพำ “ขอบคุณครับ…”
“ไม่ต้องพูดแล้ว! ถ้านายไม่กิน ฉันจะกินละนะ!” อันซย่าซย่าจ้องเนื้อในชามของเขาตาเป็นมัน
เซิ่งอี่เจ๋อเคาะหัวน้อยๆ ของเธอพร้อมมองเธอด้วยสายตาอบอุ่น ทำให้อันซย่าซย่าทำตัวดีขึ้นในพริบตา
อันอี้เป่ยสังเกตเห็นความผิดปกติระหว่างทั้งคู่ได้ทันที เขาจ้องน้องสาวตาเขม็ง “ซย่าซย่า เธอไม่ได้กำลังมีความรักใช่ไหม”
“เปล่า…ฉันเปล่า!” อันซย่าซย่าตอบเสียงอ่อย
“อ๋อ งั้นแสดงว่าช่วงนี้ทะเลาะกับแฟนเหรอ” อันปี้เป่ยหลอกล่อ
ซย่าซย่าผู้ใสซื่อตกหลุมพรางฉับพลัน เธอทำหน้าบึ้ง “ใช่ เขาทำตัวแย่กับฉัน แล้วเมื่อตอนบ่ายก็ด่าฉันด้วย…”
ฮึ…
ซย่าซย่ารีบยกมือขึ้นปิดปากตัวเอง!
นี่เธอเพิ่งยอมรับสารภาพเองเลยเหรอ!
อันอี้เป่ยมองเธอด้วยสายตา “ฉันกะแล้วเชียว”
เหอจยาอวี๋และฉือหยวนเฟิงมองหน้ากันด้วยความประหลาดใจ
ป่าป๊าอันกลับใจเย็นกว่ามาก เขายิ้มขณะเอ่ยชม “ผู้ชายที่ซย่าซย่าชอบเนี่ยต้องเป็นคนดีมากแน่ๆ เลย”
อันซย่าซย่าเอามือปิดแก้มด้วยความเขินอาย และเผลอมองเซิ่งอี่เจ๋อโดยไม่รู้ตัว
เซิ่งอี่เจ๋อนั่งข้างฉีเหยียนซีพอดี ทำให้อันอี้เป่ยเข้าใจผิดไปเล็กน้อย
“เอ้อ เป็นคนซ้ายหรือคนขวากันล่ะ” ตะเกียบของอันอี้เป่ยครูดกันขณะที่เขาถามด้วยน้ำเสียงอันน่ากลัว
เธอเห็นว่าพี่ชายของเธอกำลังจะเอื้อมไปหยิบมีด อันซย่าซย่าเลยยอมเปิดเผยแฟนหนุ่มของเธอ เธอชี้นิ้วเล็กๆ ของเธอไปที่เซิ่งอี่เจ๋ออย่างรู้สึกผิด
เซิ่งอี่เจ๋อกระแอม เขาไม่ได้ผงะแม้แต่น้อย เขามองเธอเป็นเชิงจำยอมและพูดด้วยเสียงราบเรียบ “ขอโทษนะ ฉันไม่น่าด่าเธอเลย”
เป๊าะ!
ตะเกียบไม้มะเกลือในมือของอันอี้เป่ยหักออกเป็นสองท่อน จากนั้นเขากระแทกมันลงกับโต๊ะ
“ไอ้เลว! กล้าดียังไงมาคบกับน้องสาวของฉันวะ!” เขาม้วนแขนเสื้อของตัวเองขึ้นอย่างเดือดดาล ทำให้อันซย่าซย่ากลัวจนตัวสั่น
“อี้เป่ย” ป่าป๊าอันปรามลูกชายของตน ก่อนกระแอมเล็กน้อย “สองคนกินเสร็จแล้วใช่ไหม จะกลับห้องก็ได้นะถ้าต้องการ แต่อย่าอยู่ดึกนักล่ะ ป๊าไม่ว่าอะไรหรอกถ้าลูกจะคบใครตอนนี้ แต่ต้องระวังไม่ให้ความสัมพันธ์กระทบกับการเรียนนะ”
อันซย่าซย่าพยักหน้าถี่ๆ ขณะที่เซิ่งอี่เจ๋อรู้สึกเขินนิดหน่อยแต่ก็ซึ้งในเวลาเดียวกัน
พ่อของเธอนั้นเป็นชายวัยกลางคนที่สุภาพและใจดีจริงๆ
ทั้งสองคนกลับห้องทีละคน ทิ้งให้อันอี้เป่ยกับฉีเหยียนซีนั่งอยู่ที่โต๊ะด้วยสีหน้าเคร่งเครียด
เพราะคนหนึ่งถูกแย่งน้องสาวไป ส่วนอีกคนหนึ่งก็แพ้ให้กับเซิ่งอี่เจ๋ออีกแล้ว!
“ไอ้เลวนั่น…”
“ไอ้เวร! สวะไร้ค่า!”
ทั้งสองมองหน้ากัน ดูเหมือนว่าต่างฝ่ายต่างชื่นชมกันและกันเป็นช่วงเวลาพักหนึ่ง
–
อันซย่าซย่ากระโดดลงบนเตียงเล็กๆ ของเธอ ก่อนจะม้วนตัวพร้อมผ้านวมในอ้อมแขน แก้มของเธอแดงระเรื่อ
เธอไม่ได้ขัดขืนความรู้สึกอย่างที่เธอเคยคิดว่าเธอจะทำ แล้วมันก็ไม่ได้น่ากลัวอย่างที่คิดด้วย นี่เองสินะ…ความรู้สึกของการตกหลุมรัก…
ดูเหมือนว่าทั้งสองจะเก็บงำความลับบางอย่าง ความลับอันแสนหวานและงดงาม
แต่ทว่าจินตนาการของเธอต้องพังทลายลงในไม่กี่อึดใจถัดมา เพราะข้อความของเซิ่งอี่เจ๋อที่ส่งมา…
[อย่าลืมจำบทกลอนล่ะ ฉันจะสุ่มทดสอบเธอพรุ่งนี้]
อันซย่าซย่าจมลงในกองผ้าบนเตียงของเธอ
ทำไมเธอถึงได้มีแฟนเข้มงวดขนาดนี้นะ
ตอนที่ 239 เธอคิดว่าฉันจะ…นอนกับเธอเหรอ
เธอพิมพ์ตอบข้อความนั้นด้วยนิ้วสั่นเทา [เราเป็นแฟนกันแล้วไม่ใช่เหรอ เราควรจะคบกันอย่างมีความสุขไม่ใช่เหรอ นายต้องรักฉันแล้วก็ทำตามที่ฉันบอกทุกอย่างไม่ใช่เหรอ ทำไม…ทำไมฉันต้องมาจำกลอนด้วย!]
บนชั้นสาม
เซิ่งอี่เจ๋อเพิ่งอาบน้ำเสร็จ เขาใช้ผ้าเช็ดตัวเช็ดผมให้แห้งพร้อมกับพิมพ์ตอบกลับไปด้วย
[โอ้ว~ ดูท่าจะคิดเรื่องฉันเยอะเลยนะเธอเนี่ย]
อันซย่าซย่าปิดหน้าด้วยความเขินกับสิ่งที่เธอได้อ่าน ก่อนส่งเสียงลอดออกมาเล็กน้อย จากนั้นเธอรวบรวมความกล้าพิมพ์ตอบกลับไป [เปล่า เปล่าซะหน่อย!]
ฮึ่ม! อย่างที่เซิ่งอี่เจ๋อพูดนั่นแหละ เธอเป็นแฟนเขาอย่างเป็นทางการแล้ว! แล้วเขาทำแบบนี้กับเธอได้ยังไง!
[จริงเหรอ]
[จริง!] วันนี้อันซย่ารู้สึกกล้าไม่เบา
[เปิดประตู]
[ว่าไงนะ]
[ฉันบอกให้เปิดประตูไง]
ในขณะที่เธอกำลังรู้สึกงงอย่างที่สุด เสียงเคาะประตูก็ดังขึ้นเป็นจังหวะ
อันซย่าซย่ารู้สึกคล้ายกับมีน้ำตาร่วงอาบแก้ม เธอกัดเล็บ ลังเลว่าจะเปิดประตูดีหรือไม่
[ถ้าฉันไม่เปิด ฉันจะโดนอะไรไหม] เธอถามด้วยความกลัว
เซิ่งอี่เจ๋อตอบสั้นๆ ได้ใจความ [เดาสิ]
อันซย่าซย่ารู้สึกเข่าอ่อน เธอรีบกระโดดออกจากเตียงเพื่อไปเปิดประตูให้เขา
ฮึก…เซิ่งอี่เจ๋อคือคนที่เธอไม่กล้าทำให้โกรธจริงๆ
เซิ่งอี่เจ๋อรีบเดินเข้ามาในห้องทันทีที่ประตูเปิดออกและปิดไล่หลัง
ผมของเขายังไม่แห้งดี ส่งผลให้มีน้ำหยดลงบนหน้าอกได้รูปของเขา
มีคำกล่าวยอดฮิตในอินเทอร์เน็ตกล่าวไว้ว่า หล่อจนแทบอยากถอดกางเกง!
ถึงแม้เขาจะทำให้เธอตกตะลึง เธอก็ไม่อยากท่องจำบทกลอนอยู่ดี เธอกระทืบเท้าพร้อมเงยหน้า “เซิ่งอี่เจ๋อ! ขืนนายยังทำแบบนี้อีกล่ะก็ ฉันจะ… ฉันจะ… เลิกกับนาย!”
เมื่อได้ยินดังนั้น รอยยิ้มในดวงตาเซิ่งอี่เจ๋อพลันถูกแทนที่ด้วยความขุ่นข้อง
เขาอุตส่าห์ล่อยัยซื่อบื้อตัวน้อยนี้ให้เข้ามาในกำมือได้สำเร็จแล้วเชียว ทำไมเธอถึงพูดเรื่อง “เลิก” ได้อย่างกับมันไม่ใช่เรื่องใหญ่
เขาถอนหายใจ ก่อนจับคางของอันซย่าซย่าพร้อมบีบเบาๆ “อันซย่าซย่า ฉันไม่อยากได้ยินคำว่า ‘เลิก’ จากปากเธออีก จำได้ไหม ฉันไม่ใช่คนใจดีขนาดนั้น”
อันซย่าซย่าน้ำตาคลอเบ้า “นายไม่ได้ใจดี…นายให้ฉันเป็นแฟนนาย นายหวังให้ฉันทำยังไงล่ะ”
ด้วยความคิดที่ฟุ้งซ่าน เธอเอามือปิดหน้าอกด้วยความกลัว “บอกไว้เลยนะ! ฉันอาจจะเป็นแฟนคลับไร้สมอง แต่ฉันไม่มีทางนอนกับไอดอลแค่เพราะว่าฉันชอบหรอก! ฝันไปเถอะ!”
เซิ่งอี่เจ๋อหน้าตาตึงเครียด เขาตั้งใจฟัง “เธอคิดว่าฉันจะ…นอนกับเธอเหรอ”
ฮึ…
อันซย่าซย่าหน้าแตกดังเพล้ง
ฟังเขาพูดเข้าสิ…เขาจะบอกว่าเธอไม่มีเสน่ห์งั้นเหรอ
“ถ้าไม่ใช่ แล้วมีอะไร…” อันซย่าซย่าถามกลับอย่างเคอะเขิน
เซิ่งอี่เจ๋อเงียบไปชั่วขณะ ก่อนจะยิ้มให้ “ก็มีส่วนลึกๆ ที่คิดอยากจะทำอะไรกับเธออยู่หรอกนะ…แต่ว่าที่ฉันสนใจตอนนี้คือเธอกำลังคิดอะไรอยู่กันแน่!”
เขาเคาะหัวอันซย่าย่าด้วยนิ้ว ก่อนจะสั่งด้วยน้ำเสียงจริงจัง “ไปจำกลอนซะ”
“นาย…ฉัน…” อันซย่าซย่ารู้สึกมีน้ำโหมากเสียจนเธอเหวี่ยงกำปั้นไปที่ใบหน้าของเซิ่งอี่เจ๋อ
ผัวะ!
แล้วเธอก็ต่อยจนได้
เซิ่งอี่เจ๋อถึงกับพูดไม่ออก
อันซย่าซย่า “…”
แฟนหนุ่มเจ้าเล่ห์กัดฟันกรอด เขาดันอันซย่าซย่าแนบประตู ก่อนประกบริมฝีปากของเขากับเธอ
อันซย่าซย่าร้องเล็กน้อย พยายามดิ้น แต่ทว่าเขายกมือของเธอขึ้นเหนือศีรษะและจับมันไว้แน่น เขาบดขยี้ริมฝีปากหนักขึ้น
เธอรู้สึกว่ามันยาวนานเหลือเกินกว่าที่เขาจะยอมปล่อยเธอ เขาแสยะยิ้ม “ต่อยฉันอีกไหมล่ะ จะได้จูบกันอีกไง”