ตอนที่ 236 ตั้งแต่นี้ไป เธอเป็นแฟนฉันแล้ว (8)
อันซย่าซย่าขมวดคิ้วสวยได้รูปพร้อมทำหน้ามุ่ย “เซิ่งอี่เจ๋อ นายมันจอมบงการจริงๆ! ฉันยังไม่ได้ตอบตกลงเลย!”
“เธอจะตอบตกลงหรือไม่ แล้วมันสำคัญด้วยเหรอ” เซิ่งอี่เจ๋อบีบแก้มเธอต่อ “เธอไม่ได้ชอบฉีเหยียนซี ใช่ไหม”
“ไม่ได้ชอบ…”
“ฉันไม่ได้ทำให้เธอรำคาญใช่ไหม”
“ฮืมม…” อันซย่าซย่ารู้สึกเหมือนเธอกำลังเดินเข้าไปติดกับยังไงไม่รู้
“ตอบฉันสิ!” เซิ่งอี่เจ๋อบีบแรงขึ้นเล็กน้อยจนอันซย่าซย่าสะอื้น “ไม่รำคาญ”
เซิ่งอี่เจ๋อพยักหน้าด้วยความพอใจ ในขณะที่อันซย่าซย่ามองเขาด้วยนัยน์ตาเอ่อรื้น “นายปล่อยหน้าฉันได้ไหม…”
“ไม่” เขาปฏิเสธอย่างไม่สงสาร “ดูเธอสิ สิ้นหวังไปซะทุกเรื่อง แถมยังบื้อหน่อยๆ ด้วย ใครๆ ก็หลอกเธอได้ ลูกเธอจะไม่บื้อกว่าเธออีกเหรอ”
อันซย่าซย่ารู้สึกไม่พอใจ เขาพยายามจะทำให้เธอเสียความมั่นใจหรือยังไง
เธอแย่ขนาดนั้นเชียวหรือ
“แล้วมันเกี่ยวอะไรกับที่ฉันเป็นแฟนนายด้วยล่ะ…” เธอถามอย่างเหนียมอายราวกับกระต่ายที่ใสซื่อ
“เกี่ยวสิ! คนประเภทเดียวกันก็มักจะอยู่ด้วยกัน ถ้าเธอเป็นแฟนฉัน เธอจะได้รับอิทธิพลจากฉัน แล้วเธอก็จะฉลาดขึ้นเอง” เขายิ้มราวกับหมาป่าเจ้าเล่ห์ “ฉันช่วยพัฒนายีนลูกๆ ของเธอได้ด้วยนะ!”
แก้มของอันซย่าซย่าแดงระเรื่อขึ้นมาทันควัน
เธอไม่เคยคิดว่าจะได้ยินคำนั้นจากเซิ่งอี่เจ๋อ!
เซิ่งอี่เจ๋อสังเกตเห็นได้ว่าเธอเขินแค่ไหน แววตาของเขาอ่อนโยนมากขึ้น เขากล่าวอย่างหนักแน่น “คราวนี้ฉันไม่ให้เธอได้เลือกอะไรทั้งนั้น”
แต่ก่อนนี้เขามั่นใจเสียเหลือเกินว่าเขาและอันซย่าซย่าจะเป็นแฟนกันเองเมื่อเวลาผ่านไป
แต่ช่างน่าเสียดาย เพราะยัยซื่อบื้อตัวน้อยคนนี้ซื่อบื้อเกินไป ทุกๆ ครั้งที่เขาก้าวไปข้างหน้าหนึ่งก้าว เธอก้าวถอยหลังไปสิบก้าวเสมอ
การได้เห็นเธออยู่กับผู้ชายคนอื่น ทำให้เขารู้สึกถึงร้อนรนอย่างที่ไม่เคยรู้สึกมาก่อน
เซิ่งอี่เจ๋อเลยตระหนักได้ว่าเขารอต่อไปอีกไม่ได้แล้ว
“นายกำลังขู่ฉันนะ! นายทำได้ยังไง!” อันซย่าซย่าไม่ยอมแพ้
เซิ่งอี่เจ๋อเลิกคิ้ว “เธอไม่เคยได้ยินเรื่องแต่งงานก่อน แล้วค่อยตกหลุมรักทีหลังเหรอ ถ้าคนอื่นทำได้ ทำไมเราไม่คบกันก่อน แล้วค่อยรักกันล่ะ”
อันซย่าซย่า “…”
เธอไม่รู้จะพูดอะไร ก็แหงล่ะนะ
“แต่ทำไมฉันต้องเป็นแฟนนายด้วยล่ะ…พี่ชายฉันบอกว่าจะหักขาฉันถ้าฉันเป็นแฟนนาย…” อันซย่าซย่าเริ่มลังเล
บางทีแล้ว ลึกๆ ลงไปสักแห่งในใจของเธอ เธออาจจะซ่อนความรักที่มีต่อเซิ่งอี่เจ๋อเอาไว้ก็ได้
เป็นเพราะอารมณ์ความรู้สึกของเธอ เธอจึงวิ่งหนีมันตลอดมา แต่ทว่าตอนนี้เซิ่งอี่เจ๋อต้อนเธอจนมุม ทำให้เธอไม่สามารถวิ่งหนีไปไหนได้อีก
“เพราะฉันหมายความอย่างนั้นจริงๆ” เซิ่งอี่เจ๋อตอบด้วยน้ำเสียงจริงจัง “เวลาที่ฉันบอกว่าฉันชอบเธอ ฉันหมายความอย่างนั้นจริงๆ ตลอด”
อันซย่าซย่าแก้มแดงและหัวใจเต้นระรัว เธอมองใบหน้าสุดหล่อเหลาของเขา เธอช่วยตัวเองไม่ให้หลงไปกับคำพูดจริงจังของเขาไม่ได้
“ฉันจะปกป้องเธอ ถึงแม้พี่ชายเธอจะมาเล่นงานเธอก็ตาม” เซิ่งอี่เจ๋อพูดต่ออย่างเจ้าเล่ห์
อันซย่าซย่าจิ้มปลายนิ้วชี้ของเธอเข้าด้วยกันเร็วๆ ” จริงเหรอ…”
“จริงสิ” เซิ่งอี่เจ๋อยิ้ม “ถ้าเธอเป็นแฟนฉันแล้ว เธอจะได้กินอาหารอร่อยๆ แล้วก็ได้เจออะไรสนุกๆ เยอะเลยล่ะ เธอจะพาฉันไปที่ไหนด้วยก็ได้ เธอจะได้ดูดีในสายตาเพื่อนๆ แล้วฉันยังเป็นเกมเมอร์ที่เก่งมาก ฉันพาเธอผ่านได้ทุกด่านเลย”
อันซย่าซย่าลังเลอยู่ภายในใจ เธอพบว่าเซิ่งอี่เจ๋อพูดถูกต้องไม่มีผิด
เขาช่างดี ดีมากจริงๆ มีเหตุผลอะไรให้เธอปฏิเสธเขาล่ะ
เธอพยักหน้า แม้จะยังรู้สึกสับสน จากนั้นเธอยกนิ้วขึ้นมา “เกี่ยวก้อยสัญญา!”
ในที่สุดเซิ่งอี่เจ๋อก็ได้คำตอบที่เขาต้องการ เขายิ้มด้วยความพอใจ
เธอเป็นยัยซื่อบื้อตัวน้อยจริงๆ
ยัยซื่อบื้อตัวน้อยที่ถึงเขาจะด่ายังไง…แต่ก็รักมากมายเหลือเกิน
ตอนที่ 237 อยากถอนตัวงั้นเหรอ สายไปแล้วล่ะ!
“โอเค เกี่ยวก้อยสัญญา” แม้แต่ในดวงตาของเซิ่งอี่เจ๋อยังปรากฏรอยยิ้มอันแสนอ่อนโยน เขาเกี่ยวนิ้วของเขาเข้ากับนิ้วเรียวสวยของอันซย่าซย่า
อันซย่าซย่าหยิบโทรศัพท์ของเธอออกมาพลางประสานนิ้วของพวกเขาเข้าด้วยกัน และเริ่มบันทึกวิดีโอ เธอพูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง “เซิ่งอี่เจ๋อ สัญญาใหม่อีกรอบซิ ฉันจะถ่ายไว้เป็นหลักฐาน!”
รอยยิ้มพลันหายไปจากใบหน้าเซิ่งอี่เจ๋อทันที
นี่เธอเห็นเขาเป็นคนไม่รักษาคำพูดเหรอ หลักฐานงั้นเหรอ
ยัยบื้อเอ๊ย!
เขาใช้ข้อนิ้วมือเขกหัวอันซย่าซย่าและดุเธอ “เธอจะบอกว่าเธอไม่เชื่อฉันเหรอ”
อันซย่าซย่าโอดโอย เอามือจับหัวตัวเอง “ฮือออ…ก็แค่ ‘เผื่อไว้’ น่ะ เรายังเกี่ยวก้อยสัญญากันไม่เสร็จเลย นายก็ทำแบบนี้กับฉันแล้วเหรอ! ฉันไม่เอาแล้ว!”
เธอกำลังจะชักมือกลับ แต่ทว่าเซิ่งอี่เจ๋อเดาใจเธอออก เขาเลยเกี่ยวนิ้วก้อยเธอไว้แน่นพร้อมยิ้มเย้ยและเขย่า “สัญญาเสร็จสมบูรณ์แล้ว อยากถอนตัวงั้นเหรอ สายไปแล้วล่ะ!”
อันซย่าซย่ารู้สึกไม่พอใจที่เธอเหมือนได้เข้ามาติดกับแล้ว
อ๊ากกก!
เซิ่งอี่เจ๋ออารมณ์ดีอย่างเห็นได้ชัด หลังจากที่ได้แกล้งหยอกเธอ เขาเอนหลังพิงที่นั่งและดึงอันซย่าซย่ามาไว้ในอ้อมแขน ถึงแม้เธอจะไม่ยินยอมก็ตาม เขาเรียกการกระทำเช่นนี้ว่า “การใกล้ชิดเพื่อกระชับสัมพันธ์”
อันซย่าซย่างอตัวในอ้อมแขนของเขา และสูดดมกลิ่นหอมสดชื่น ทั้งหมดนี้เหมือนไม่ใช่เรื่องจริง
คนดังที่เธอเคยติดตามฉะด่าอยู่ทุกวันกลายมาเป็นแฟนของเธอแล้ว…
มันช่าง…เหลือเชื่อ
ความคิดของเธอต้องหยุดชะงักเพราะเสียงโทรศัพท์ ฉีเหยียนซีจอมตื๊อโทรเข้ามาอีกแล้ว อันซย่าซย่าลังเลเล็กน้อย เธอเงยหน้ามองเซิ่งอี่เจ๋อ “เซิ่งอี่เจ๋อ ฉันรับสายได้ไหม”
เซิ่งอี่เจ๋อกำลังอารมณ์ดีอยู่ เขาเลยอนุญาต “เอาเลย”
เปิดก่อนก็ย่อมได้เปรียบ และตอนนี้เธอเป็นแฟนของเขาแล้ว! ไอ้งั่งฉีเหยียนซีต้องร้องห่มร้องไห้จนหลับไปแน่ๆ!
บทสนทนาดำเนินเรื่อยไป และเสียงเนือยๆ ของฉีเหยียนซีลอดออกมาจากปลายสาย “ซย่าซย่า ทายซิตอนนี้ฉันอยู่ที่ไหน”
“ฉันไม่อยากทายอะ…”
ฉีเหยียนซีพูดเสียงอ่อย “ตามน้ำหน่อยน่า โอเค้”
“อืม ก็ได้ นายอยู่ไหน”
“ฉันเอาของขวัญมาให้เธอที่บ้าน ฉันอยากขอบคุณที่เธอช่วยฉันวันนี้น่ะ แล้วคุณลุงอันชวนฉันทานมื้อเย็น เฮ้อ ฉันจะปฏิเสธที่เขาชวนได้ยังไงกัน~ บอกเซิ่งอี่เจ๋อว่าอย่าอิจฉาล่ะ~” ฉีเหยียนซีหัวเราะสะใจ
เขาอยากจะยั่วโมโหเซิ่งอี่เจ๋อ การทำให้เซิ่งอี่เจ๋อโมโหได้ ทำให้เขามีความสุขมาก
แต่ทว่าตอนนี้ อันซย่าซย่าเป็นคนเดียวที่มีผลกับอารมณ์ของเซิ่งอี่เจ๋อมากที่สุด
เซิ่งอี่เจ๋อแย่งโทรศัพท์ไปจากมืออันซย่าซย่าพร้อมแสยะยิ้ม มันทำให้เธอรู้สึกกระอักกระอ่วน เพราะรอยยิ้มของเขาทำให้เธอนึกถึงจิ้งจอก “ฉีเหยียนซี”
“หืม…” ฉีเหยียนซีแปลกใจอย่างเห็นได้ชัด เขาไม่คิดว่าจะได้ยินเสียงเซิ่งอี่เจ๋อจากปลายสาย
“นายรู้ไหมว่าทำไมนายถึงได้แพ้ฉันอยู่เรื่อย” เซิ่งอี่เจ๋อเล่นผมของอันซย่าซย่าขณะพูด “นายเคยได้ยินคำว่า ‘ชนะด้วยความฉลาด’ ไหม”
“บ้าเอ๊ย นายพูดเรื่องนี้ทำไม!” ฉีเหยียนซีเดือด
“ฉันไม่อิจฉานาย และฉันรู้ดีว่าอันซย่าซย่าแกล้งเป็นแฟนนาย เพราะว่า…เธอเป็นแฟนตัวจริงของฉันแล้ว นายมีปัญหาไหม อ๋อ มีเหรอ ไม่ใช่เรื่องของฉัน เอาละ บาย”
เขาวางสาย รอยยิ้มยังคงอยู่
อันซย่าซย่าตกใจกับบทสนทนาที่ได้ยิน เธอแทบจะนึกภาพออกเลยว่าฉีเหยียนซีจะสติแตกขนาดไหน
พูดได้แทงใจดำเหลือเกิน!
เหตุการณ์อีกด้านหนึ่ง ฉีเหยียนซีซึ่งยืนอยู่ตรงระเบียงบ้านของครอบครัวอัน ตะโกนแผดเสียงอย่างเกรี้ยวกราด “เซิ่งอี่เจ๋อออ ไอ้*** เอ๊ย!”
เขายังไม่ทันได้มีโอกาสขัดขวางเซิ่งอี่เจ๋อเลย มันก็ได้เธอไปครองแล้วอย่างนั้นเหรอ!
ไอ้สารเลวหน้าไม่อาย!