เมื่อเวลาบ่ายสามโมงครึ่งมาถึง ก็เป็นเวลาสำหรับคลาสเรียนพลศึกษา
พวกผู้หญิงส่วนใหญ่นั้น เลือกวอลเล่ย์บอล เทเบิลเทนนิส หรือแบดมินตัน แต่ ชูเยว่ กับ ไป่หลิง นั้นไม่เหมือนคนอื่น พวกเธอกลับเลือกฟุตบอล ซึ่งนั้นมันนำให้พวกเธอไปเจอกับ เสี่ยวหลัว
“จอมโอ้อวด ทำไมนายถึงมาอยู่ที่นี่”
เมื่อเธอได้พบกับเสี่ยวหลัวในสนามฟุตบอลขนาดเล็กที่มีการเรียนการสอน ชูเยว่ เบิกตาของเธอกว้างด้วยความประหลาดใจ
ชูเยว่เธอสวมชุดกีฬาสบายๆ เสื้อคลุมสีแดงแซมดำที่สกรีนรูปใบหน้าของหญิงสาวตัวการ์ตูนติดอยู่ที่หน้าอกของเธอ ใบหน้าของเธอสดใสราวกับดวงจันทร์โดยที่ไม่ต้องแต่งหน้า และรูปร่างของเธอก็ช่างอ่อนนุ่มและสง่างาม
เธอมีอมยิ้มแสนอร่อยอยู่ในปาก
ที่ยืนอยู่ข้างๆเธอก็คือ ไป่หลิง ดูเหมือนว่าเธอจะมีความชอบเป็นพิเศษสำหรับสีขาว เธอสวมเสื้อกีฬาสีขาว ชุดกีฬาสีขาวเมื่อถูกสวมใส่อยู่บนตัวของเธอมันขับให้ผิวสีขาวนวลของเธอดูดีเป็นพิเศษ และใบหน้าของเธอก็สวยงามมาก ความรู้สึกที่เธอมอบให้มันเป็นความสง่างามที่บริสุทธิ์อย่างแท้จริง
เมื่อหญิงสาวทั้งสองยืนอยู่บนสนามฟุตบอล มันสร้างทิวทัศน์ที่สวยงามและดึงดูดสายตาของคนรอบข้างได้โดยง่าย ผู้ชายจำนวนมากที่เดินผ่านมาพวกเขาต่างหยุดเดิน และมองเข้ามาในสนามฟุตบอล
เสี่ยวหลัวจ้องมองไปที่ชูเยว่“ชูเยว่เธอยังมาที่นี่ได้เลย แล้วมันแปลกตรงไหนที่ฉันจะอยู่ที่นี่ไม่ได้”
เพียงแค่ประโยคนี้เท่านั้น มันก็ทำให้ชูเยว่พูดโต้เถียงไม่ออกแล้ว
“เสี่ยวหลัว ราชินีชูต้องการเชิญคุณเข้าร่วมทีมเกมของเราอีกครั้ง ฉันหวังว่าคุณจะยกโทษให้เธอสำหรับในสิ่งที่เกิดขึ้นก่อนหน้านี้” ไป่หลิง กล่าวด้วยร้อยยิ้มที่หมดหนทาง
เสี่ยวหลัวยิ้มให้กับไป่หลิง“แม้ว่าฉันจะเข้าร่วมทีมของเธอ แต่ฉันก็ไม่สามารถให้ความร่วมมือกับ ฝู เจียเหว่ย และคนอื่นๆได้ และถ้าฉันเข้าร่วม มันก็จะลดความแข็งแกร่งโดยรวมของทีมของเธออย่างแน่นอน”
“นี่เป็นทางเลือกของนาย ไม่ใช่ว่าฉันไม่ได้เชิญนาย แล้วในอนาคตนายอย่ามาพูดว่าฉันบังคับให้นายจากไป” ชูเยว่ กล่าว
เสี่ยวหลัวยักไหล่อย่างไม่แยแส
“ฟิ้วว”
ในตอนนั้นเอง ลูกฟุตบอลก็พุ่งลอยเข้ามาหาพวกเขาด้วยความเร็วสูง ด้วยส่วนโค้งที่สวยงามเสียงของลูกบอลที่ตัดผ่านอากาศนั้นเฉียบคมมาก ด้วยความรุนแรงของลูกบอลที่พุ่งเข้ามาอย่างรวดเร็วมันสามารถบอกได้ว่าผู้เชี่ยวชาญเป็นผู้ที่เตะลูกบอลลูกนี้มาอย่างแน่นอน ลูกฟุตบอลเป่าลมฉีกผ่านอากาศในขณะที่พุ่งลอยตรงไปยังที่ใบหน้าของเสี่ยวหลัว ถ้าหัวของเสี่ยวหลัวโดนลูกบอลนี้เข้าไปเขาก็จะต้องรู้สึกเสียงดังวิ้งๆอยู่ในหัวแน่นอน ถ้าร่างกายของเขาอ่อนแอ เขาอาจหมุนเป็นวงกลมสองสามครั้ง ก่อนที่จะล้มลงกับพื้น
“กรี๊ดดด!”
ยังมีพวกผู้หญิงที่เลือกไม่เหมือนคนอื่นหลายคนอยู่ในสนามฟุตบอลขนาดเล็กที่เข้าร่วมคลาสเรียนนี้อย่างชูเยว่ เมื่อเห็นฉากนี้พวกเธอต่างก็กรีดร้องออกมาโดยไม่รู้ตัว
ชูเยว่ และ ไป่หลิง ที่ยืนอยู่ข้างๆเขาก็ตกใจและร้องตะโกนออกมาว่า “ระวัง!”
เสี่ยวหลัวเอนหลังเพียงเล็กน้อยเพื่อหลีกเลี่ยงลูกบอลที่พุ่งเข้ามา ลูกบอลหมุนด้วยความเร็วสูงพุ่งผ่านสายตาของเขาไป และแรงลมที่เกิดจากลูกบอลมันก็ทำให้ผมที่ปรกอยู่ที่หน้าผากของเขาปลิวไสวไปตามแรงลม
“ใครเตะลูกบอลมา?”
ชูเยว่ร้องออกมาทันทีเพื่อหาคนทำ เธอตะโกนไปยังทิศทางที่ลูกฟุตบอลบินมา“พวกนายเกือบจะเตะโดนคนแล้ว พวกนายเตะบอลมาได้ยังไง!”
แม้เธอจะรู้สึกสับสนอย่างมากขณะที่เธอตะโกนคำเหล่านี้ออกไป ทำไมเธอถึงต้องเรียกร้องความยุติธรรมสำหรับ จอมโอ้อวด คนนี้ด้วย? หรือเป็นเพราะว่าเธอเข้าใจผิดว่าเขาเป็นโรคจิตที่ต้องการจะทำร้ายเธอเมื่อสองสามวันก่อนและตอนนี้เธอต้องการที่จะชดเชยให้กับเขา
ทันทีที่เสียงของเธอจบลง นักศึกษาที่เล่นกีฬารอบๆกว่าสิบคน ต่างมีรอยยิ้มที่แสนยั่วยุ ปรากฏอยู่บนใบหน้าของพวกเขา
“ดูเหมือนว่าจะเป็นพวกชมรมซานต้า อีกแล้ว!”
ไป่หลิงกระซิบบอก คนเหล่านี้สวมชุดกีฬา ที่บริเวณหน้าอกของเสื้อผ้าถูกพิมพ์คำว่า ‘ชมรมซานต้า’ เอาไว้อยู่
กลุ่มนี้นำโดยชายที่มีความแข็งแกร่งคล้ายกับ จ้าว ชิงเหอ ร่างกายของเขาแข็งแรงและเขาก็มีขนหนาเตอะอยู่ที่หน้าแข้งของเขา เขามีใบหน้าที่สะอาดสะอ้าน แต่รอยยิ้มของเขานั้นช่างน่ากลัวมาก
“โทษที พวกฉันมองไม่เห็น”
แม้ว่าเขาจะขอโทษ แต่น้ำเสียงและการแสดงออกของเขาก็เต็มไปด้วยความท้าทาย มันไม่มีความรู้สึกจริงใจเลยแม้แต่น้อยอยู่ในคำขอโทษของเขา
เสี่ยวหลัวยิ้มอย่างเย็นชา ไม่ต้องสงสัยเลยว่าลูกบอลนี้มีเป้าหมายมาที่เขา คนเหล่านี้ต้องการที่จะมีปัญหากับเขาทุกที ดูเหมือนว่าขนาดของชมรมซานต้าของ ซ่ง เจียหนาน นั้นจะใหญ่อยู่พอสมควร
“โอ้ นั้นมันไม่ใช่เสี่ยวหลัว ที่เตะนักศึกษากีฬาออกจากโรงอาหาร เมื่อวันก่อนไม่ใช่เหรอ?” ผู้ชายคนหนึ่งแกล้งทำเป็นประหลาดใจการแสดงออกของเขานั้นเกินจริงมาก
ทันทีที่ได้ยินคำพูดนี้ พวกนักษึกษาคนอื่นๆก็เริ่มที่จะสนใจเขาเช่นกัน เสี่ยวหลัวที่ดุร้ายคนนั้นเขาเป็นคนดังในฟอรัมมหาลัย มีใครในบ้างในหัวเย่ ตอนนี้ที่มีชื่อเสียงมากกว่าเขา?
“สมรรถภาพร่างกายของเขาก็ดูธรรมดามากๆ เขาจะมีพลังมหาศาลแบบนั้นจริงๆงั้นเหรอ?”
“ต้องเป็นไอคนโง่เง่า ในมหาลัยของเราแน่ๆ ที่พูดเกินจริงถึงเหตุการณ์ในวันนั้น พวกมันยกย่องเขาจนราวกับว่าเขาเป็นเทพเจ้า”
“ฉันไม่เชื่อหรอก ว่าเขาจะสามารถเตะชายคนหนึ่งและส่งเขาบินออกไปสี่ถึงห้าเมตรได้!”
นักศึกษากีฬาแปดหรือเก้าคนหักนิ้วมือของพวกเขาดังกร๊อปแกร๊ป แล้วมองสำรวจเสี่ยวหลัว
“พวกนายต้องการที่จะทดสอบงั้นเหรอ? งั้นพวกนายก็กลายเป็นไอหมูอ้วน แล้วรอฉันเข้าไปเตะได้เลย” เสี่ยวหลู่พูดเบาๆ ขณะที่ตบไปบนเสื้อผ้าบนร่างกายของเขาเพื่อปัดสิ่งสกปรกออก
“ไอลูกหมา! แกพูดว่าอะไรนะ?”
นักศึกษากีฬาเหล่านี้ทำหน้าถมึงทึงทันทีพวกเขาถูกำปั้น พวกเขาอยากจะพุ่งเข้าไปฉีกเสี่ยวหลัวให้แยกออกจากกันเลยจริงๆ
ที่จริงแล้วเมื่อตอนที่พวกเขาเห็นเสี่ยวหลัวเดินเข้ามาที่สนามกีฬา ในใจของพวกเขาก็เต็มไปด้วยความโกรธเพราะเสี่ยวหลัวนั้นตบหน้าของนักศึกษากีฬาอย่างรุนแรง ซึ่งเรื่องนี้มันไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อน
ในอดีตที่ผ่านมานักศึกษากีฬาในหัวเย่ ต่างก็เดินกร่างเหมือนกับพวกเขาเป็นเจ้าของมหาลัย จมูกของพวกเขาเชิดพุ่งสู่ท้องฟ้า ราวกับว่าพวกเขาเป็นผู้มีอำนาจและพวกเขารู้สึกภูมิใจในตนเองมาก พวกเขาภูมิใจในการเป็นนักศึกษากีฬา แต่ตอนนี้ไม่เพียงแต่เสี่ยวหลัวจะเอาชนะ ถัง หยู่เจ๋อ ได้เท่านั้น แต่เขาก็ยังส่ง จ้าว ชิงเหอ บินออกไปด้วยลูกเตะเพียงหนึ่งครั้งในโรงอาหาร และในเหตุการณ์พวกนั้นมันก็ส่งผลถึงนักศึกษากีฬาทั้งหมด ตอนนี้ไม่ว่าพวกเขาจะไปที่ไหนในมหาลัย พวกเขาก็รู้สึกได้ว่ามีใครบางคนกำลังพูดนินทา ถึงพวกเขาอยู่อย่างสนุกสนาน
“พวกนายสร้างปัญหาให้คนอื่น และโดนสั่งสอนเป็นการตอบแทน พวกนายจะไปโทษใครได้”
ชูเยว่แย้งเมื่อเธอพบว่ามันไม่ยุติธรรมจริงๆ แม้ว่าเธอจะเกลียดเสี่ยวหลัว แต่เขาก็ยังเป็นนักศึกษาในเอกเดียวกัน เมื่อเห็นเขาถูกปิดล้อมโดยนักศึกษากีฬาเหล่านี้เธอไม่สามารถทนได้
“เสี่ยวหลัวไปกันเถอะ ไม่ต้องไปสนใจคนเหล่านี้หรอก” ไป่หลิง พูดกับเสี่ยวหลัว
“เสี่ยวหลัว แกรู้แต่วิธีหลบอยู่ข้างหลังผู้หญิงหรือไง? ปล่อยให้ผู้หญิงสองคนยื่นมือออกมาช่วยแก; ถ้าฉันเป็นแกฉันคงจะ …”
“ต้า เผิงเฟย!”
ในเวลานั้นก็มีเสียงดังขึ้นขัดจังหวะคำพูดของชายผู้นั้น
ผู้ฝึกสอนกีฬาฟุตบอลมาถึงแล้ว: “พวกนายกำลังทำอะไรอยู่ที่นั่น ทำไมพวกนายถึงไม่เรียกให้ทุกคนมารวมตัวกัน?”
เนื่องจาก ต้า เผิงเฟย เก่งในเรื่องฟุตบอลมากเขาจึงได้รับการแต่งตั้งจากอาจารย์พละ ให้มาช่วยสอนในคลาสเรียน
“ได้ครับ.”
ต้า เผิงเฟย ยิ้มอย่างเย็นชาไปที่ เสี่ยวหลัว จากนั้นเขาก็โบกมือแล้วเรียกคนอื่นๆ ให้มาที่ใจกลางสนามฟุตบอล
“สมาชิกของชมรมศิลปะการต่อสู้ซานต้านั้น พวกเขาล้วนแล้วแต่เป็นนักศึกษาของเอกสังคม พวกนั้นจะต้องหาโอกาสมารุมแกล้งนายแน่”ชูเยว่ ถอนหายใจและมองไปที่ เสี่ยวหลัว อย่างเห็นใจ
“ถ้าสถานการณ์มันบีบบังคับ ฉันก็ไม่กลัวพวกเขาอยู่ดี”
เสี่ยวหลัวพูดออกมาอย่างใจเย็นจากนั้นเขาก็ขมวดคิ้ว“เฮ้ เธอหยุดเรียกฉันว่าจอมโอ้อวดได้ไหม? เธอไม่รู้สึกเบื่อหรือไง เมื่อเรียกชื่อที่น่าเกลียดนี้ออกมาจากปากของเธอ?”
ชูเยว่หยิบอมยิ้มออกมาจากปากและเย้ยหยัน “ฉันไม่หยุด เพราะนายมันจอมแส้แสรง โอ้อวด และอวดดี ฉันจะเรียกแบบนี้แล้วมันจะทำไม”
“ตามใจเธอเถอะ”
เสี่ยวหลัวเหลือบตามอง จากนั้นเขาก็หันหลังแล้วเดินจากไป