ตอนที่ 1375 อู๋เหยา (1)
เมื่อเห็นพื้นที่เต็มไปด้วยของวิเศษกระจัดกระจายไปทั่ว เย่ฉากับเย่เหม่ยก็อดรู้สึกปวดใจไม่ได้ พวกเขาจำได้ว่าของวิเศษบางอย่างเป็นของชั้นเลิศ แต่พวกมันกลับ……โดนนายท่านเจว๋โยนทิ้งเนื่องจากไม่ดีพอ
[นายท่านเจว๋ช่วยทำแบบคนปกติหน่อยได้ไหมขอรับ?]
[ถ้าทำตามมาตรฐานของนายท่าน ชาติไหนถึงจะหาของวิเศษที่เหมาะสมเจอล่ะขอรับ?]
[ท่านไม่สังเกตหรือว่าคุณหนูไม่อยากยืนรอท่านแล้วนะขอรับ?]
สายตาของทั้งสองคนย้ายไปมองที่ชั้นวางโครงกระดูกอีกชั้นที่จวินอู๋เสียเดินผ่านไปโดยไม่ได้ตั้งใจ
ตอนแรกจวินอู๋เสียก็ยังยืนอยู่ข้างๆจวินอู๋เหยา รอให้เขาเลือกของวิเศษให้นาง แต่ในไม่ช้านางก็ตระหนักว่า……นางไม่ควรยืนรออยู่ตรงนั้นจะดีกว่า เพราะมันต้องใช้เวลานานแน่ๆ
นางตัดสินใจที่จะเดินดูรอบๆห้องโถงด้วยตัวเอง จวินอู๋เหยาเคยพูดว่าสมบัติวิเศษที่มีคุณสมบัติเหมือนกับจิตวิญญาณของคนคนหนึ่ง จะให้ความรู้สึกที่ประสานเข้ากันได้เมื่อสัมผัสมัน แม้ว่านางจะไม่สามารถระบุการใช้ของวิเศษนั้นได้ แต่อย่างน้อยนางก็สามารถทดสอบปฏิกิริยาจากของวิเศษต่างๆได้
จวินอู๋เสียมีความเชี่ยวชาญในการใช้พลังวิญญาณอย่างมาก นางแค่ต้องเรียกพลังขึ้นมานิดหน่อย แล้วสัมผัสของวิเศษพวกนั้น นางก็จะรู้สึกได้ถึงปฏิกิริยาจากพวกมัน
อย่างเช่นของวิเศษธาตุไฟ เมื่อนางสัมผัสมัน ฝ่ามือของนางจะรู้สึกแสบร้อน ขณะที่สายฟ้าจะทำให้เจ็บแปลบเล็กน้อย และธาตุน้ำทำให้นางรู้สึกเย็นยะเยือก……
จวินอู๋เสียอยู่ว่างๆไม่มีอะไรทำ นางจึงเดินดูไปรอบๆ เสี่ยวเจว๋คว้าเครื่องประดับหยกจำนวนหนึ่งมาเคี้ยวอย่างมีความสุข พร้อมกับทำตัวเป็นหางเล็กๆติดสอยห้อยตามจวินอู๋เสีย ดวงตาสีแดงเข้มของเขาจ้องมองของวิเศษบนชั้นจนตาแทบจะถลนออกมาแล้ว
ถ้าบอกว่าในหินหยกมีพลังวิญญาณอยู่จำนวนหนึ่งที่ล่อหยกกล่อมวิญญาณได้ งั้นของวิเศษทั้งหมดที่บรรจุพลังมหาศาลพวกนี้ก็ไม่ต่างจากอาหารชั้นเลิศสำหรับเสี่ยวเจว๋ และเขาก็กำลังยืนอยู่ท่ามกลางพวกมัน แม้ว่าเขาจะเคี้ยวหินหยกไปด้วย แต่น้ำลายของเขาก็ยังไหลออกจากมุมปากอย่างช่วยไม่ได้ หลังจากที่จวินอู๋เสียได้เตือนเขาก่อนหน้านี้ เขาก็ไม่กล้าเดินไปรอบๆและ “จิน” ตามอำเภอใจอีก ด้วยกลัวว่าจะทำให้จวินอู๋เสียไม่พอใจ ดังนั้นเพื่อลดความตะกละของตัวเอง เขาจึงเดินตามหลังจวินอู๋เสียอย่างใกล้ชิด ใช้ภาพด้านหลังของนางเป็นเครื่องเตือนใจตัวเอง
สิ่งนี้เกิดขึ้นโดยสัญชาตญาณ แต่ทำให้จวินอู๋เสียรู้สึกขำอย่างช่วยไม่ได้
นางก็ไม่ได้จะว่าหรอกถ้าเสี่ยวเจว๋จะคว้าของวิเศษมากิน แต่นางก็ไม่มีทางรู้ว่ามันจะเกิดผลกระทบกับเสี่ยวเจว๋ยังไงบ้าง
มันจะดีหรือไม่ดีสำหรับเขา นางไม่สามารถตัดสินได้จริงๆ
แต่เมื่อเห็นสายตาที่น่าสงสารของเด็กน้อย ใจของจวินอู๋เสียก็อ่อนยวบ
“มานี่” จวินอู๋เสียยื่นมือข้างหนึ่งไปตรงหน้าเสี่ยวเจว๋
เสี่ยวเจว๋กระพริบตามองมือของจวินอู๋เสียที่ยื่นมาตรงหน้าเขาอยู่ครู่หนึ่ง แล้วก็เอื้อมมือไปจับอย่างอายๆ
จวินอู๋เสียพาเสี่ยวเจว๋มาตรงหน้าจวินอู๋เหยาที่ยืนอยู่ท่ามกลางของวิเศษที่เขาโยนทิ้งไว้เกลื่อนกลาด
“อู๋เหยา”
“หืม?” จวินอู๋เหยาตอบโดยไม่ได้คิด หัวของเขายังจมอยู่ท่ามกลางของวิเศษทั้งหลาย ขณะที่ค้นหาของที่ “เหมาะ” กับจวินอู๋เสีย แล้วจู่ๆเขาก็ได้ยินจวินอู๋เสียเรียกเขา แต่วินาทีต่อมานั้นเอง สีหน้าของเขาก็กลายเป็นประหลาดใจทันที
[นางเรียกเขาว่าอู๋เหยาเหรอ?]
[ไม่ใช่พี่ใหญ่แล้วเหรอ?]
การเปลี่ยนแปลงเล็กน้อยนั้นทำให้จวินอู๋เหยารู้สึกเหมือนมีลูกแมวกำลังใช้อุ้งเท้าเล็กๆข่วนเบาๆที่หัวใจของเขา ทำให้เกิดความรู้สึกจั๊กจี้ที่น่าเบิกบานใจ เขาเงยหน้าขึ้นมองดวงตาสดใสของจวินอู๋เสีย แววตาของเขาเต็มไปด้วยความประหลาดใจ
“ของวิเศษของข้าพักไว้ก่อนชั่วคราวก็ได้ ท่านช่วยเสี่ยวเจว๋ดูหน่อยได้ไหมว่ามีของที่เหมาะกับเขารึเปล่า?” จวินอู๋เสียมองจวินอู๋เหยา และเห็นสีหน้าแปลกๆบนใบหน้าของเขา