ตอนที่ 1376 อู๋เหยา (2)
จวินอู๋เหยามองจวินอู๋เสียโดยไม่พูดอะไรสักคำ ดวงตาของเขาเบิกกว้างเล็กน้อย เหมือนเขายังไม่หายจากอาการตกใจ
จวินอู๋เสียเลิกคิ้วเล็กน้อยพลางมองดูสีหน้าที่หาดูได้ยากของจวินอู๋เหยา แล้วพบว่ามันน่าขำมาก นางขยับตัวไปข้างหน้าและเขย่งปลายเท้าขึ้นจูบเร็วๆที่มุมปากของเขา
“มัวยืนงงอะไรอยู่?” น้ำเสียงของนางแฝงแววหัวเราะเล็กน้อย
ด้วยเหตุนี้ จวินอู๋เหยาไม่เพียงช็อคไม่หาย แต่กลับแข็งทื่อมากกว่าเดิม
เย่ฉากับเย่เหม่ยทนดูต่อไปไม่ไหวแล้ว พวกเขาต่างเอามือปิดหน้า ขณะที่เย่กูจ้องค้างอย่างตกตะลึง สีหน้าเหลือเชื่ออย่างที่สุด
[นายท่านเจว๋……นายท่านเจว๋……ถูกยัยเด็กนั่น……เอาเปรียบ!!!]
“ไม่เต็มใจเหรอ?” จวินอู๋เสียถามอย่างล้อเลียนเมื่อเห็นว่าจวินอู๋เหยายังคงยืนแข็งทื่อไม่เลิก
ในที่สุดจวินอู๋เหยาก็ได้สติกลับมา เขาเอื้อมมือไปโอบรอบเอวของจวินอู๋เสียและดึงนางเข้ามาในอ้อมกอดของเขา
“เมื่อกี้เจ้าเรียกข้าว่าอะไรนะ? พูดอีกครั้งซิ” เขาทำสายตาร้อนแรงราวกับมีลูกไฟลุกโชนอยู่ในดวงตาของเขา
“อู๋เหยาน่ะหรือ? ทำไม? ไม่ชอบหรือ?” ดวงตาจวินอู๋เสียเป็นประกายเจ้าเล่ห์ ปกติเห็นจวินอู๋เหยานิ่งสงบมั่นคงเหมือนเขาไท่ซานพร้อมกับรอยยิ้มร้าย การที่ได้เห็นเขาเป็นแบบนี้บ้างทำให้นางรู้สึกว่ามันน่าสนใจทีเดียว
ได้เห็นอารมณ์ของเขาขึ้นๆลงๆเพราะนาง ทำให้จวินอู๋เสียรู้สึกถึงความสำเร็จที่น่าพอใจ ควบคู่ไปกับความหวานเล็กน้อยในหัวใจด้วย
[เอาล่ะ นางต้องยอมรับ ดูเหมือนนางจะติดนิสัยไม่ดีมาซะแล้ว]
จวินอู๋เหยาสูดหายใจเข้าลึกๆ ขณะที่จวินอู๋เสียยังไม่ทันได้ตั้งตัว เขาก็ก้มหน้าลงมาจูบที่ปากเล็กๆของนางซึ่งกำลังยกยิ้มที่มุมปากเล็กน้อย
จูบที่ลึกซึ้งและดื่มด่ำได้สูบเอาอากาศออกจากปอดของพวกเขา จวินอู๋เหยาต่อสู้กับอารมณ์ที่พลุ่งพล่านอย่างหนักก่อนที่สถานการณ์จะเลยเถิดควบคุมไม่ได้
เขารู้ว่าจวินอู๋เสียสำคัญมากแค่ไหนในใจเขา และเข้าใจว่านางแตกต่างจากคนอื่นๆอย่างสิ้นเชิง แต่เขาคิดไม่ถึงว่าแค่คำเรียกขานก็ทำให้หัวใจของเขาพองโตด้วยความรู้สึกเต็มตื้นได้ถึงขนาดนี้
เขานี่ช่างเอาใจง่ายซะจริงๆ
ความรู้สึกของเขาที่มีต่อจวินอู๋เสีย เป็นสิ่งที่จวินอู๋เหยาเองก็ไม่เข้าใจว่ามันพัฒนาจนมาเป็นแบบทุกวันนี้ได้อย่างไร
ในตอนแรก เขาถูกปิดผนึกมานานเกินไป และถูกตัดขาดคนทั้งโลกโดยสิ้นเชิง ไม่สามารถจำได้เลยว่าครั้งสุดท้ายที่เขาได้พบคนอื่นนั้นมันนานแค่ไหนแล้ว จนกระทั่งเด็กน้อยคนนี้ปรากฏตัวขึ้น จวินอู๋เสียในตอนนั้นอยู่ในสภาพที่เลวร้ายที่สุดที่เขาเคยเห็น
นางสกปรกไปหมดทั้งตัว แม้แต่ใบหน้าเล็กๆก็เปื้อนจนไม่สามารถมองเห็นหน้าของนางได้อย่างชัดเจน เห็นได้ชัดว่านางกำลังใกล้จะตาย แต่ก็ยังใจเย็นพอที่จะเจรจากับเขา คนที่ไม่รู้ว่าเป็นใคร ได้อย่างสงบ
จวินอู๋เหยาจำไม่ได้แล้วว่าคนสุดท้ายที่กล้าพูดกับเขาตายไปนานแค่ไหนแล้ว
อาจเป็นเพราะถูกขังมานานเกินไป แต่เขาก็ยอมรับและทำตามข้อตกลง ส่งเด็กน้อยกลับไปที่วังหลินอ๋องอย่างปลอดภัย
จวินอู๋เหยาในตอนนั้นไม่ได้มีความรู้สึกอื่นใดกับจวินอู๋เสีย ความสัมพันธ์ระหว่างทั้งสองเป็นแบบแลกเปลี่ยนที่ต่างฝ่ายต่างใช้ประโยชน์ซึ่งกันและกัน ในเวลานั้นจวินอู๋เหยาต้องการตัวตนและที่พักพิงชั่วคราว เขาจึงเข้าไปอยู่ในวังหลินอ๋องในฐานะจวินอู๋เหยา
แต่เขาไม่เคยคิดเลยว่า การตัดสินใจแบบไม่ใส่ใจเพียงครั้งเดียวของเขาในตอนนั้น จะเปลี่ยนทุกอย่างในอนาคตของเขา
ตอนแรกเขาแค่แกล้งเด็กน้อยที่เย็นชาเกินไป เหมือนกับว่าเขาได้เจอของเล่นชิ้นใหม่ และเขายังช่วยนางเหมือนที่คนเอาใจสัตว์เลี้ยง ไม่รู้ว่าตั้งแต่เมื่อไรที่การล้อเล่นของเขาเปลี่ยนไปโดยที่ไม่รู้ตัว กลายเป็นความรู้สึกแบบที่เขาไม่เคยสัมผัสมาก่อน