ตอนที่ 1377 อู๋เหยา (3)
เวลาเห็นนางขมวดคิ้ว เขาก็จะปวดใจ เวลาเห็นนางดื้อรั้น เขาก็จะรู้สึกหมดหนทาง
นั่นเป็นครั้งแรกที่จวินอู๋เหยาได้รู้ว่าความรู้สึกของเขาได้รับผลกระทบจากคนอื่น และความรู้สึกพวกนี้เป็นสิ่งที่เขาไม่เคยมีมาก่อน ทำให้เขาไม่รู้ว่าจะต้องทำยังไงดี
ดังนั้น เขาจึงเลือกที่จะหลีกเลี่ยงการมีปฏิสัมพันธ์กับจวินอู๋เสียชั่วคราว แต่เขาก็เป็นห่วงความปลอดภัยของนาง จึงทิ้งเย่ฉาเอาไว้ให้อยู่ข้างกายนาง คอยปกป้องนาง
จนกระทั่งที่หุบเขาเมฆา ตอนที่เย่ฉาระเบิดตัวเอง และจวินอู๋เสียพบกับอันตราย
พอเขาสัมผัสได้ เขาก็อยากจะวิ่งเข้ามาอยู่ข้างกายนางในทันทีที่ทำได้จนแทบทนไม่ไหว
ความรู้สึกสับสนเหล่านั้นเป็นเหมือนสัตว์ร้ายที่ไม่ได้รับการควบคุม มันพลุ่งพล่านเกินกว่าที่เขาจะควบคุมได้
จนกระทั่งเขาได้เห็นนางและโอบกอดนางเอาไว้ในอ้อมแขน เขาถึงได้รู้สึกพอใจอย่างที่ไม่เคยรู้สึกมาก่อน
นับจากนั้นเป็นต้นมา จวินอู๋เหยาก็เลิกห้ามตัวเอง และยอมรับความรู้สึกที่เขามีต่อนาง ไม่ว่ามันจะคืออะไรก็ตาม
เขาเต็มใจอย่างยิ่งที่จะปกป้องเด็กน้อยของเขา
ไม่ว่าหนทางข้างหน้าจะเป็นอย่างไร เขาก็ไม่อยากหนีอีกต่อไปแล้ว
จวินอู๋เหยาอาจจะยังไม่รู้ว่าความรู้สึกแบบนั้นเรียกว่าอะไร แต่มีอย่างหนึ่งที่ชัดเจนสำหรับเขามาก นั่นคือ เขาอยากอยู่กับเด็กน้อยของเขา ไม่ว่าจะที่ไหนหรือเมื่อไร เขาอยากทำทุกอย่างที่ทำได้เพื่อมอบสิ่งที่ดีที่สุดให้กับนาง ใช้ทุกสิ่งที่เขามีเพื่อปกป้องนาง
เขาไม่สามารถบรรยายออกมาได้ว่าความรู้สึกเหล่านั้นคืออะไร แต่เขารู้ อักษรสามตัวที่อ่านว่า จวินอู๋เสีย กลายเป็นสิ่งที่สำคัญที่สุดในชีวิตของเขา ประทับอยู่ในตัวเขาตลอดชั่วนิรันดร์
ความคิดทั้งหมดหมุนวนอยู่ในใจเขาด้วยความเร็วแสง ในที่สุดจวินอู๋เหยาก็ถอนริมฝีปากออก แต่ในความเป็นจริงแล้ว ถ้าทำได้เขาอยากจะให้ช่วงเวลานั้นดำเนินต่อไปเรื่อยๆไม่มีวันสิ้นสุด
“ข้าชอบให้เจ้าเรียกอย่างนั้น”
อู๋เหยา ชื่อของเขา ไม่ว่าในอดีตเขาจะเป็นใคร นับจากนี้เป็นต้นไป เขาคือจวินอู๋เหยา จวินอู๋เหยาที่เป็นของนางแต่เพียงผู้เดียว
เขายอมทิ้งโลกทั้งใบเพื่อเป็นคนเดียวในใจนาง
แก้มทั้งสองข้างของจวินอู๋เสียเป็นสีชมพูระเรื่อ แต่นางไม่ได้แสดงอาการเขินอายใดๆ ขณะที่มองจวินอู๋เหยาด้วยรอยยิ้มบนใบหน้า
เมื่อก่อนนางไม่รู้ว่าจะหัวเราะอย่างไร แต่ตอนนี้นางเริ่มคุ้นเคยกับการยิ้มให้เขาแล้ว
พวกเขาสองคนเข้าใจกันโดยไม่จำเป็นต้องพูด บางคำไม่จำเป็นต้องพูดออกมา ก็เข้าใจกันและกันแล้ว
คำกระซิบหวานหูหรือคำมั่นสัญญาถึงความรักชั่วนิรันดร์ ยังคงเทียบไม่ได้กับสายสัมพันธ์อันลึกซึ้งระหว่างหัวใจสองดวง
เมื่อความรู้สึกลึกซึ้งถึงขนาดนี้ คำพูดคำเดียวก็เป็นคำที่ไพเราะที่สุดแล้ว
“ถ้าท่านชอบ ก็ช่วยหาของให้เสี่ยวเจว๋หน่อยซิ” จวินอู๋เสียเลิกคิ้วขึ้น เอาเปรียบนางไปแล้ว ยังไม่ตอบแทนในส่วนของเขากลับมาอีกหรือ?
จวินอู๋เหยาหัวเราะเบาๆ สีหน้าของจวินอู๋เสียมีการแสดงมากขึ้นเรื่อยๆเมื่อเทียบกับท่าทางเย็นชาของนางในตอนที่พวกเขาพบกันครั้งแรก ตอนนี้ดูน่าสนใจขึ้นมาก และสิ่งที่เขาดีใจที่สุดก็คือ เขาได้เห็นการเปลี่ยนแปลงที่เกิดขึ้นภายในตัวนางด้วยตาของตัวเอง
[โชคดี……]
[ที่ไม่ได้พลาดไป]
“ข้าน้อยรับคำสั่งคุณหนูขอรับ” จวินอู๋เหยาแกล้งล้อเลียนจวินอู๋เสีย เขาทำหน้าเคร่งขรึมราวกับกำลังรับคำสั่งอย่างเชื่อฟัง
เย่กูแทบกระอักเลือดออกมาจากภาพที่เห็น เขาตะลึงค้างไปทั้งตัวแล้ว
เย่ฉากับเย่เหม่ยตบบ่าเย่กูด้วยความเห็นใจ
[เดี๋ยวเขาก็ชินเองแหละ]
หลังจากได้รับ “กำลังใจ” จากจวินอู๋เสีย จวินอู๋เหยาก็หยุดหาของวิเศษที่เหมาะสมสำหรับจวินอู๋เสีย และหันไปมองเสี่ยวเจว๋ที่ยืนหัวหดอยู่ข้างๆ
เสี่ยวเจว๋กลัวจวินอู๋เหยาโดยธรรมชาติอยู่แล้ว เขาไม่กล้าขยับตัวมากเกินไปเมื่อเห็นจวินอู๋เหยาอยู่ตรงหน้า ภาพของเด็กน้อยที่ยืนหวาดกลัวทำให้คนที่เห็นรู้สึกอยากโอบกอดเขาไว้ในอ้อมแขนเพื่อปลอบโยนเขา
น่าเสียดายที่อ้อมกอดของจวินอู๋เหยามีไว้ให้จวินอู๋เสียเพียงคนเดียวเท่านั้น
“หยกกล่อมวิญญาณเป็นของวิเศษที่ใช้ฟื้นฟูจิตวิญญาณ แต่ที่นี่มีของที่ดีกว่านั้น เจ้าหนู วันนี้ข้าอารมณ์ดี เพราะงั้นข้าจะเลือกของดีให้เจ้า” จวินอู๋เหยาหัวเราะ น้ำเสียงของเขาราวกับกำลังบอกทุกคนว่า วันนี้เขาอารมณ์ดีมากจริงๆ!