ตอนที่ 207 เปิดโปง
หยางโปยืนอยู่ข้างๆ ก่อนหน้านี้แค่รู้ว่าน้าชายออกเงินค่ารักษาให้ก่อน เขายังคงคิดพิจารณาว่าพ่อแม่ของเขาคงมีเงินอยู่ในมือไม่ใช่น้อยเลย จะเป็นไปได้ยังไงที่จะตกอับถึงขั้นต้องให้น้าชายที่มาจากบ้านเกิดรีบมาจ่ายเงินให้?
ตอนนี้ในที่สุดเขาก็เข้าใจแล้วว่าเงินทั้งหมดถูกหยางหล่างเอาไป และเหลืออยู่เพียงสามหมื่นหยวน เวลานี้พ่อหยางพูดเปิดโปงหยางหล่าง มันทำให้เขารู้สึกยากที่จะยอมรับและไม่ต้องการพูดถึง เขายังจำได้อย่างชัดเจนว่าในตอนเช้าพ่อหยางบ่นกับเขาว่า ทำไมแกถึงมาช้าจัง!
หยางโปขมวดคิ้ว ผมจะจ่ายค่ารักษาพยาบาล ส่วนที่ต้องเติมคืนให้ลืมไปได้เลย”
พ่อหยางจ้องมองที่หยางโป “แต่นั่นคือเงินบำนาญของคู่เรา! แกจะไม่รับผิดชอบอะไรเลยเหรอ?”
หยางโปดึงเก้าอี้ออกมาแล้วนั่งลง เขามองดูหยางหล่างและมองไปที่พ่อหยางอีกครั้ง “แน่นอนว่ามันคือเงินบำนาญ ทำไมไม่พูดว่าใครเป็นคนจ่ายเงินบำนาญนี้? “
พ่อหยางตกตะลึงแต่เขาก็หน้าด้าน “แกจะไม่จ่ายมันเชียวเหรอ?”
หยางโปนั่งอยู่ข้างๆ “ผมไม่ได้บอกว่าผมจะไม่จ่ายเงินให้ เพียงแค่ช่วงนี้พึ่งจะขาดทุนไปมากมาย ผมคิดว่าแบบนี้ก็ดี ลองขายบ้านที่อวี้หลินเจียหย่วนหลังนั้นดูไหม ผมจะสมทบอีกหน่อย น่ารวมได้สักหนึ่งล้านหยวน”
ไม่ได้! หยางหล่างกระโดดออกมาทันที บ้านหลังนั้นเป็นของฉัน ทำไมฉันจะต้องขายมัน?
หยางโปมองไปที่พ่อ พ่อหยางกล่าวด้วยความโกรธ จะขายบ้านไม่ได้ หลังจากขายแล้ว แกจะให้พวกเราไปอยู่ที่ไหน?
“พ่อไม่ได้มีบ้านเก่าอยู่ที่ลี่ซุ่ยเหรอ?” หยางโปถาม เขาเบื่อหน่ายกับพ่อลูกคู่นี้จริงๆ จะให้พวกเขากลับไปอยู่ที่ลี่ซุ่ย สำหรับเขาแล้วจะทำให้เขามีเรื่องเงียบสงบลงสักหน่อย
บ้านเป็นของฉัน ฉันบอกว่าขายไม่ได้ก็ขายไม่ได้สิ! หยางหล่างยืนกราน
พ่อหยางหันหน้ามองออกไป “ลูกอกตัญญู ตอนนี้พ่อแม่ก็ไม่เต็มใจที่จะเลี้ยงแล้ว รู้อย่างนี้ควรบีบคอแกให้ตายๆ ไปซะตั้งนานแล้ว!”
หยางโปไม่ได้พูดอะไร แต่ไหนแต่ไรมาเขาไม่เคยคิดจะฉีกหน้าอีกฝ่าย แต่ว่าพฤติกรรมของพ่อหยางเยือกเย็นและความโลภของอีกฝ่ายทำให้หยางโปไม่ยอมทนอีกต่อไป
“ถ้าขายบ้านผมจะช่วยให้ครบล้านหยวน แต่ถ้าไม่ขาย ผมจะออกแค่ค่ารักษา อย่างอื่นผมก็ไม่สน” หยางโปกล่าวเน้นย้ำ
“เป็นไปไม่ได้!” พ่อหยางตะโกน ขณะพูดคุยใบหน้าของเขาก็แดงขึ้น
แม่หยางรีบเขามาแตะหลังของพ่อหยาง เอาล่ะ เอาล่ะ หยุดพูดได้แล้ว!
น้าชายก็เข้ามาเช่นกัน “ค่อยๆ พูดค่อยๆ จากัน อย่าโกรธกันเลย พ่อของแกมีอาการหัวใจวายและกระทบกระเทือนทางจิตใจมากเกินไปไม่ได้”
พูดแล้ว น้าชายก็มองไปที่หยางโป “เสี่ยวโป น้าก็เข้าใจว่าแกลำบากใจ แกดูสิพี่ชายของแกเป็นแบบนี้ ต่อไปแกก็ต้องเลี้ยงดูพ่อ แกจะไม่รับผิดชอบเลยเหรอ? แกมีความสามารถมากและทำเงินได้มาก ดังนั้นแกต้องแบกรับมากขึ้น!”
หยางโปมองที่น้าชายแล้วส่ายหน้า “ผมยังคงยืนยันให้ขายบ้าน ผมจะให้เงินช่วยเหลือพวกคุณให้กลับไปใช้ชีวิตที่ลี่ซุ่ย! “
นั่นคือบ้านของฉัน! หยางหล่างถูกเพิกเฉยและเขาก็กล่าวเน้นย้ำอีกครั้ง
หลานเยว่ยืนอยู่ข้างๆ และมองด้วยรอยยิ้มโดยไม่พูดอะไรสักคำ แม้พูดมาถึงเรื่องบ้านเธอก็ไม่ตอบสนองอะไรเลย
ทันใดนั้นมือถือของหยางหล่างก็ดังขึ้น เขาตกใจเมื่อเห็นหมายเลขที่โทรมาและเดินออกจากห้องผู้ป่วยอย่างรวดเร็ว
หยางหล่างออกมาจากห้องผู้ป่วยแล้วรับโทรศัพท์ ฮัลโหล สวัสดีครับ
“อะไรนะ? พวกคุณอยากเห็นบ้านตอนนี้เลยเหรอ? แต่ว่าตอนนี้ผมไม่ได้อยู่ที่จินหลิงนะครับ?”
โอนเงินมาเรียบร้อยแล้ว แน่นอนเรื่องนี้ผมรู้ แต่ผมไม่ได้อยู่ที่นั่นนะ!
“เฮ้ … ไม่ต้องกังวลผมไม่ใช่คนขี้โกง ผมว่าเอาแบบนี้นะ อีกสองวันผมจะกลับไปที่จินหลิง แล้วผมจะพาคุณไปดูบ้าน เป็นยังไง?
“ได้!ได้!ได้! คุณวางใจได้เลย ผมจะโทรไปหาคุณแน่นอน!”
ในที่สุดหยางหล่างก็วางหูโทรศัพท์และรับมือเรื่องขายบ้านไปแล้ว เพราะคนนั้นคุ้นเคยกับอสังหาริมทรัพย์
ของอวี้หลินเจียหยวนจึงไม่ได้ไปดูบ้าน ตอนนี้กำลังเร่งรีบ เกรงว่าตอนนี้เขาสงสัยว่าเขาถูกหลอกลวง
เมื่อคิดอย่างนี้ หยางหล่างยิ้มแล้วก็ส่ายหัว ทำให้เขามั่นใจตนเองขึ้นมาหน่อย แล้วกลับไปสู้ให้หยางโปออกเงินให้มากอีกหน่อย จากนั้นเขาก็ค่อยโน้มน้าวให้พ่อแม่ไปลี่ซุ่ย บ้านไม่มีแล้วยังทำอะไรในจินหลิงได้? นอกจากนี้หลานเย่วยังสัญญาว่าจะกลับไปกับเขา!
หยางหล่างหันจะกลับเข้าไป ก็ตกตะลึง “แม่ ออกมาทำไม!”
แม่หยางมองดูหยางหล่างอย่างลึกซึ้งครั้งหนึ่ง แล้วหันเดินกลับไปห้องผู้ป่วย
” เสี่ยวโป พวกเราสัญญาว่าจะขายบ้านหลังนี้และจะกลับไปอยู่ที่ลี่ซุ่ย!” แม่กลับเข้ามาที่ห้องผู้ป่วยแล้วกล่าว
หยางโปสับสนเล็กน้อย เพราะเขาเดาว่าการโน้มน้าวดังกล่าวเป็นเรื่องยาก แต่ที่ไหนได้แม่หยางกลับเอ่ยตกลงขึ้นมา
พ่อหยางก็ประหลาดใจเช่นกัน “คุณคิดจะทำอะไร? อยากกลับไปก็กลับไปเอง ผมอยากอยู่ที่นี่! ผมแก่แล้ว เดินมากไม่ได้ การรักษาพยาบาลของที่นี้ก็ดีกว่า ผมจะอยู่ที่นี่ ไปหาหมอก็สะดวก!”
หยางหล่างละทิ้งกลยุทธ์การผัดวันประกันพรุ่งและกล่าวโน้มน้าว “พ่อกลับไปเถอะ ผมคุยกับหลานเยว่แล้วว่าเราจะแต่งงานกัน เมื่อเรากลับไปลี่ซุ่ย! ถึงเวลานั้นจะให้หลานอ้วนๆ คนหนึ่ง พ่อก็จะมีความสุขมากเลยนะ!”
พ่อไม่เข้าใจความหมายของหยางหล่างและเขาก็แปลกใจ “พวกแกคุยกันเรื่องนี้แล้วเหรอ? พวกแกไม่ต้องการอยู่บ้านในตัวเมืองแล้วเหรอ ก็รู้ๆอยู่ พวกแกทั้งคู่อาศัยอยู่ในตัวเมืองมันจะสะดวกกว่า!”
พูดแล้ว พ่อหยางเองก็คัดค้าน ไม่ได้ ไม่ได้ พวกแกยังต้องอาศัยอยู่ในเขตเมือง ที่นี้มีการศึกษาที่ดีและทุกอย่างก็สะดวกสบาย!
“พ่อ ไม่เป็นไรหรอก!” หยางหล่างเอ่ยปากกล่าว
พ่อหยางยังคงยืนกรานส่ายหน้า ไม่ได้!
หยางโปนั่งอยู่ข้างๆ มองดูการเปลี่ยนแปลงอย่างฉับพลันของหยางหล่างหลังจากรับสายโทรศัพท์ เขาเห็นด้วยตาของเขาเองว่าแม่หยางเพิ่งเดินออกจากประตู และไม่แม้แต่จะคุยกับหยางหล่างจนกระทั่งกลับมาก็เปลี่ยนความคิดไปเลย แต่ใหนแต่ไรมาแม่หยางไม่เคยยืนกรานแบบนี้
หยางโปคิดอยู่ในใจคาดเดาว่าจะต้องมีอะไรผิดปกติ แต่เขาไม่สามารถคาดเดาได้ในขณะนี้
หยางโปเอ่ยปากกล่าว เรื่องนี้ก็ยังไม่ต้องรีบตัดสินใจ ครั้งนี้พ่อป่วยอยู่และสุขภาพยังไม่ดี ผมคิดว่าให้อยู่โรงพยาบาลสักพักแล้วค่อยคุยกัน!
พ่อหยางพยักหน้า “แบบนี้ดีที่สุด!”
หยางหล่างกังวลใจ ไม่ได้ ไม่ได้ อยู่ที่โรงพยาบาลจะสบายกว่าอยู่ที่บ้านได้ยังไง? กลับไปอยู่ลี่ซุ่ย ที่นั่นมีเพื่อนบ้านแถวนั้นมากมาย ถ้าออกไปข้างนอกก็ยังไปเล่นไพ่ ไปพูดคุยกันได้ อารมณ์ของพ่อจะดีขึ้นมาก ดังนั้นกลับไปอยู่ใช้ชีวิตที่นั้นเถอะ!
แม่นั่งอยู่ข้างเตียง ไม่ได้เอ่ยคำใด
หยางหล่างกล่าวต่อ: พ่อ พ่อคิดว่ามันจะไม่ดีไปกว่านี้เหรอ?”
พ่อหยางขยับเล็กน้อย แต่ยังคงส่ายหน้า
ทันใดนั้นพ่อก็จำบางอย่างได้ เขาเงยหน้าขึ้นมองหยางหล่าง “จริงสิ แกได้เอาโฉนดบ้านกับบัตรATMไปหรือเปล่า? รีบเอามาให้ฉัน อย่าบอกนะว่าแกเอาบ้านไปขายแล้ว!”
หยางหล่างถึงกับตกตะลึง บนใบหน้ามีรอยยิ้มเก้อเขินอย่างทันทีทันใด เขาหันไปมองที่แม่หยาง พบว่าแม่หยางก้มหน้าไม่พูด หันมามองที่หยางโปก็เห็นรอยยิ้มบนใบหน้าของเขา พ่อก็ทำหน้าจริงจัง
“นั่นมัน…นั่นมัน…”
“อย่ามัวอ้ำอึ้งรีบพูดออกมา!” พ่อหยางพูดกระตุ้น