เจ้าสาว ผู้แสนเลอค่า ผู้น่าสงสาร ของ ท่านเทรมอนต์ บทที่ 282 ยอมให้
ทิฟฟานี่ไตร่ตรองข้อเสนอของแจ็คสัน ถ้าลิเลียนรู้ว่าแจ็คสันยื่นข้อเสนอแบบนี้ให้กับเธอ เธอจะต้องไม่อนุญาตให้เธอลาออก นี่เป็นเครื่องกระตุ้นที่น่าสนใจจริง ๆ อย่างไรก็ตาม เมื่อเธอคิดได้ว่ามันจะเป็นความอึดอัดใจเพราะพวกเขายังคงเจอกันที่ออฟฟิศ ถ้าเธอยังอยู่และข่าวลือที่เคยแพร่ออกไปในโลกออนไลน์ครั้งหนึ่งทำให้เธอรู้สึกเหมือนซ่อนปัญหาเอาไว้ เธอรู้สึกว่านี่ไม่ใช่ปัญหาที่สามารถแก้ไขได้ด้วยเงิน
“ขอบคุณ แต่ฉันขอปฏิเสธ” ทิฟฟานี่ตัดสินใจแม้ว่าเธอจะปวดหัวใจ เธอแทบจะได้ยินเสียงหัวใจของเธอที่ร้องไห้เพราะเธอ สุดท้ายแล้วเธอต้องการเงินที่ได้มาอย่างสุจริต
แจ็คสันเงียบลง เขารู้ว่านี่ไม่ใช่ตัวตนของเขา เขายื้อพนักงานใหม่ที่ต้องการลาออกด้วยการจ่ายเงินเดือนเพิ่มเป็นสองเท่า นี่มันเป็นเรื่องที่คาดไม่ถึง เขายังตกใจที่ข้อเสนอของเขาถูกปฏิเสธ เขาไม่ต้องการใช้อำนาจกับเรื่องนี้ แต่เขาอดที่จะรู้สึกหงุดหงิดขึ้นมาอย่างช่วยไม่ได้ที่ถูกปฏิเสธ แต่ไม่นานในที่สุดเขาก็พูดขึ้น “ตามที่คุณต้องการ ขอรับเงินเดือนของคุณได้ที่แผนกบัญชีทั่วไป”
ทิฟฟานี่ถอนหายใจอย่างโล่งอกแล้วหยิบจดหมายที่เขาเซ็นและไปที่แผนกดังกล่าวโดยปราศจากความลังเลใด ๆ เมื่อเธอยื่นคำร้องเรียบร้อยแล้ว เธอก็ได้พบกับลิเลียนก่อนที่เธอจะก้าวออกจากประตู
เมื่อลิเลียนเห็นเงินค่าจ้างในมือของทิฟฟานี่ เธอถึงได้รู้ว่าลูกสาวของเธอได้ทำการลาออกเรียบร้อยแล้ว “ทิฟฟานี่ เลน! ฉันไปถามมาทั่วแล้ว เอริกเปิดบริษัทเล็ก ๆ หลังจากเกิดความขัดแย้งขึ้นกับครอบครัวของเขา แกเทียบบริษัทเล็ก ๆ นั่นกับสำนักงานใหญ่ของเวสต์ได้อย่างไร? แกโง่เหรอ? ฉันไม่สนใจ ไปหาแจ็คสันตอนนี้และบอกเขาว่าแกจะไม่ลาออก!”
ทิฟฟานี่กัดฟันแน่นก่อนจะพูดขึ้นอย่างเด็ดขาด “หนูลาออกแล้ว แม่มาช้าไป หนูไม่มีทางกลับไป”
ลิเลียนกัดฟัน “ถ้าอย่างนั้นฉันจะไปหาแจ็คสันด้วยตัวเองและบอกเขาว่าแกไม่มีสติ แกเคยสุขสบายในอดีตและไม่รู้อะไรเลยเกี่ยวกับการอยู่ในสังคม เขาจะต้องยอมให้แกกลับไปทำงาน!”
ทิฟฟานี่รู้สึกโกรธจนเหมือนจะระเบิดออกมา “หยุดทำตัวเป็นพวกวัตถุนิยมสักที! หนูไม่ใช่เด็กอีกต่อไปแล้ว หนูสามารถตัดสินใจได้ด้วยตัวเอง เลิกมาเอะอะที่นี่ หนูทนไม่ได้ที่ตัวเองต้องอาย อย่ามาโกรธหนูถ้าแม่ยังไร้เหตุผลแบบนี้!”
ผิดกับความเอาแต่ใจตามปกติของเธอและการเซ้าซี้ ดวงตาของลิเลียนกลับเป็นสีแดง “แกคิดว่าฉันอยากจะควบคุมแกอย่างนั้นเหรอ? นี่คือสิ่งที่ดีสำหรับแกเอง! ไม่ใช่ว่าฉันอยากให้แกทำงานกับแจ็คสัน แต่เอริกดูแลตัวเองไม่ได้ด้วยซ้ำ เขาออกมาจากพวกนาธาเนียลเพื่อเริ่มต้นด้วยตัวของเขาเอง มันไม่ง่ายเลยนะ ทำไมแกถึงก้าวเข้าไปในความวุ่นวาย? แกขาดประสบการณ์ มันดีกว่าที่อยู่ในบริษัทใหญ่แบบนี้ ไม่มีคนโง่ที่จะทิ้งบริษัทใหญ่เพื่อบริษัทเล็ก แกยังไม่รู้ด้วยซ้ำว่าแกจะเอาตัวรอดได้ไหม!”
ทิฟฟานี่ยอมแพ้จากการที่จู่ ๆ แม่ของเธอก็เปลี่ยนไป “แม่… อย่าตระโกนได้ไหม? หนูรู้ว่าหนูกำลังทำอะไร ช่วยอยู่ให้ห่างจากปัญหาของหนู หนูจะทำงานหนักและหาเงิน ตราบเท่าที่แม่ไม่ใช้จ่ายฟุ่มเฟือย มันจะพอสำหรับเราทั้งคู่”
ลิเลียนไม่สนใจคำพูดของทิฟฟานี่ เธอเข้ามาในบริษัททั้ง ๆ ที่ ทิฟฟานี่พยายามจะห้ามเธอ เป็นธรรมดาที่มันจะดึงดูดความสนใจจากผู้คน
เมื่อพวกเขามาถึงหน้าออฟฟิศของแจ็คสัน ลิเลียนเคาะประตูอย่างสุภาพ ราวกับว่าคุณเลนคนเก่าได้กลับมาแล้ว เธอดูเหมือนผู้หญิงวัยกลางคนที่เป็นพวกวัตถุนิยมและเอาแต่ใจอย่างไรเหตุผลอีกต่อไป
เมื่อพวกเขาเข้าไปในออฟฟิศ แจ็คสันนิ่งอึ้ง “คุณคือ…”
ใบหน้าของลิเลียนฝืนยิ้มออกไป “ทิฟฟ์จะไม่ลาออก เธอยังเด็กเกินไปที่จะรู้เรื่องต่าง ๆ ฉันคิดว่าบริษัทของคุณค่อนข้างดี เธอขาดประสบการณ์และทำผิดอยู่ตลอด ฉันตัดสินใจให้เธอแล้ว แค่แสร้งทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น ตกลงไหม?”
แจ็คสันมองไปที่ทิฟฟานี่ “อ่า… เธอพูดด้วยตัวของเธอเองนะครับ ผมเคยเกลี้ยกล่อมเธอก่อนหน้านี้และแม้แต่ยื่นข้อเสนอที่จะจ่ายเงินให้เธอเพิ่มเป็นสองเท่า อย่างไรก็ตามเพราะเธอยืนยันที่จะลาออก ผมจึงทำอะไรไม่ได้”
ลิเลียนมองด้วยความตกใจ “เราไม่ลาออก ทิฟฟานี่ เลน พูดออกไป!”
ทิฟฟานี่รู้สึกราวกับว่าชีวิตของเธอตกอยู่ในความควบคุมของลิเลียน นี่คือแม่ของเธอ คนที่เธอไม่สามารถทอดทิ้งได้ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้น เธอรู้สึกเหมือนว่าเธอหายใจไม่ออกจากความกดดัน “ตราบใดที่แม่ยังยืนยันที่จะขัดขวางหนู ไม่เล่นไพ่นกกระจอก ไม่ซื้อสินค้าแพง ๆ หนูจะฟังแม่ ไม่อย่างนั้นหนูจะออกจากที่นี่ตอนนี้ หนูไม่สามารถดูแลค่าใช้จ่ายของแม่ได้ แม้ว่าหนูจะมีรายได้หนึ่งหมื่นห้าพันดอลล่าร์ต่อเดือนก็ตาม! หนูเหนื่อยแล้ว!”
เมื่อเห็นว่าทิฟฟานี่ยอมอ่อนข้อ ลิเลียนจึงรีบพูดขึ้น “ฉันตกลง ฉันจะทำมัน!”