เจ้าสาว ผู้แสนเลอค่า ผู้น่าสงสาร ของ ท่านเทรมอนต์ บทที่ 283 ไม่สามารถช่วยได้
รอยยิ้มที่แทบจะมองไม่เห็นปรากฏอยู่บนริมฝีปากของแจ็คสัน
“แน่นอนครับ ผมจะทำเหมือนกับว่าเธอไม่ได้พูดอะไรเกี่ยวกับเรื่องลาออก ผมจะรักษาคำพูดของผมและเพิ่มเงินเดือนให้เธอเป็นสองเท่า อย่างไรก็ตาม โปรดเก็บเรื่องนี้เอาไว้เป็นความลับเพราะมันไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อน”
ทิฟฟานี่วางเงินสดที่เธอเพิ่งได้รับจากแผนกบัญชีทั่วไปลงบนโต๊ะทำงานของแจ็คสัน “นี่คือค่าจ้างที่ฉันได้รับไปก่อนหน้านี้”
แจ็คสันส่ายหัว “รับมันไป ในเดือนนี้คุณยังต้องรับเงินเดือนของคุณ นี่จะถือว่าเป็นเงินโบนัสประจำปีของคุณ เราจะหักมันออกเมื่อถึงเวลานั้น หยุดงานวันนี้และกลับมาทำงานในวันพรุ่งนี้ ตอนนี้ไปปรับสภาพจิตใจของคุณก่อน”
…
ช่วงเที่ยง แอเรียนโทรมาหาทิฟฟานี่ “ทำไมเธอถึงไม่มาที่นี่? เธอยังลาออกไม่ได้เหรอ?”
ทิฟฟานี่ถอนหายใจออกมา “ชีวิตทั้งชีวิตของฉันยุ่งวุ่นวายเพราะแม่ของฉัน ฉันไม่สามารถไปทำงานกับเธอได้แล้ว ฉันขอโทษนะแอริ…”
แอเรียนรู้ว่าอะไรเกิดขึ้นโดยที่ไม่ต้องให้ทิฟฟานี่เล่ารายละเอียด “ไม่เป็นไร บริษัทของแจ็คสันก็ไม่ได้แย่ไปซะหมดหรอก เธอจะมีโอกาสมากมายที่นั่น ฉันแค่โทรมาถาม ฉันต้องวางสายแล้วถ้าไม่มีปัญหาอะไร” แอเรียนไม่ได้พูดอะไรมาก มันไม่ใช่เรื่องที่เธอจะเข้าไปวุ่นวาย
เมื่อวางสายแล้ว แอเรียนก็กลับไปทำงาน บริษัทสตาร์ทอัพ กำลังวุ่นวาย เอริกมีสัญญามากมายที่จะต้องลงชื่อภายในวันนี้ สองสามฉบับมาจากมาร์คและมันถูกส่งต่อให้กับเธอโดยปราศจากความลังเลใด ๆ
เมื่อเธอกลับไปถึงบ้านของเธอ มันก็เป็นเวลาห้าทุ่มแล้ว แอเรียนแทบจะไม่สามารถยกขาของเธอได้เนื่องจากความเหนื่อยล้า ห้องนอนสว่างไสวเช่นนั้นเธอจึงรู้ว่ามาร์คอยู่ที่บ้าน
แอเรียนกลับมาที่ห้องนอนหลังจากที่อาบน้ำจากในห้องน้ำของชั้นล่างแล้ว มาร์คยังคงตื่นอยู่ เขานอนอยู่บนเตียงโดยที่ยกแขนของเขาไขว้เอาไว้ที่ด้านหลังศีรษะราวกับว่าเขากำลังคิดอะไรบ้างอย่างอยู่ ด้วยแขนที่เปลือยเปล่าของเขา เห็นได้ชัดว่าเขาไม่ได้สวมเสื้อ
แอเรียนยังคงไม่ชินกับการที่ต้องเห็นเขาที่แทบจะไม่สวมเสื้อผ้า เธอเดินไปที่ด้านข้างของเตียงและนอนลงห่างจากผู้ชายคนนั้น
“ทำไมเธอถึงอยู่ไกลแบบนั้น? เธอคิดว่าฉันจะกินเธออย่างนั้นเหรอ?” แม้ว่าการแสดงออกของเขาจะดูจริงจัง ทว่าน้ำเสียงของเขากลับฟังดูล้อเล่น
“ไม่มีอะไร… คะ… คุณช่วยสวมอะไรเวลาคุณนอนได้ไหม?” แอเรียนเสนออย่างสุภาพ
“ไม่ ฉันเคยนอนแบบไม่ใส่อะไร เธอแค่ไม่รู้เรื่องนั้น หมู่นี้ฉันรู้สึกเหนื่อย ๆ มันคงจะดีกว่าถ้าได้นอนแบบนี้” เขาพูดอย่างเคร่งขรึม ดูเหมือนกับว่าเขาจะไม่ได้ล้อเล่นอีกต่อไป
แอเรียนตื่นกลัว เธอเดาว่าไม่ได้สวมแค่เสื้อเท่านั้น เธอคิดไม่ถึงว่าเขาจะไม่สวมอะไรด้วย เธอไม่รู้จริง ๆ ว่าเขามีนิสัยแบบนี้ เธอรู้สึกว่าอุณหภูมิภายในห้องสูงขึ้น เธอพูดขึ้นอย่างรวดเร็ว “ฉันเหนื่อย ฝันดีนะ…”
มาร์คขยับเข้ามาและดึงเธอเข้ามาสู่อ้อมกอดของเขาอย่างง่ายดาย “ฉันต้องการเธอ…”
เมื่อได้ยินเสียงแหบพร่าของเขาพูดอย่างตรงไปตรงมา แอเรียนรู้สึกเหมือนกับว่ามีกระแสไฟฟ้าไหลผ่านเธอ มันเข้าไปในศีรษะของเธอและเธอรู้สึกว่าตัวเองกลับมาอ่อนแออีกครั้ง “ไม่… ฉันไม่มีอารมณ์ เมื่อเร็ว ๆ นี้ มันค่อนข้างฉุกละหุก คุณคงเหนื่อยเหมือนกัน รีบเข้านอนนะคะ”