เปปเปอร์กำลังมองจดหมายเหล่านั้นอย่างเหม่อลอย ประตูห้องนอนถูกเคาะ จากนั้นก็มีคนผลักประตู
“ฉันเห็นห้องนอนคุณไฟสว่างอยู่ คิดว่าคุณคงกำลังยุ่ง” ส้มเปรี้ยวที่เข้ามาสวมชุดนอนสีน้ำเงินเข้ม สายคาดรอบเอวหลวม เผยให้เห็นกระดูกไหปลาร้าขาวเนียน ร่างกายก็ฉีดน้ำหอมเช่นกัน ดูแล้วน่าหลงใหลมาก
เธอวางชาผลไม้บนโต๊ะ จงใจเข้าใกล้ผู้ชายมาก “ฉันทำชาผลไม้มา คุณดื่มแล้วจะทำงานกระปรี้กระเปร่าหน่อย”
“ฉันทำเสร็จแล้ว” เปปเปอร์พูด ดึงลิ้นชักเปิดออก โชว์จดหมายด้านในให้เธอดู “ตอนที่ฉันจะเอาหมึก เห็นจดหมายในอดีต ไม่คิดว่าเราจะคุยจดหมายกันเยอะขนาดนี้”
เมื่อเห็นจดหมายเหล่านั้น ส้มเปรี้ยวก็ตื่นตระหนกครู่หนึ่ง แต่ก็สงบสติอารมณ์ได้อย่างรวดเร็ว “จดหมายหกเจ็ดปีก่อน ทำไมคุณยังเก็บไว้อยู่ล่ะ?”
“มันมีค่าน่าจดจำมาก” เปปเปอร์เอานิ้วลูบจดหมายเหล่านั้น รอยยิ้มปรากฏในดวงตา
เพราะคุณคือผู้หญิงคนแรกที่ทำให้ฉันใจเต้น
ส้มเปรี้ยวโน้มตัวเข้าไปคว้าผู้ชายเอาไว้ ฉวยโอกาสเอาร่างแนบชิดร่างของเขา “เปปเปอร์ ในเมื่อฉันอยู่เคียงข้างคุณแล้ว จดหมายพวกนี้ก็ไม่จำเป็นแล้ว พรุ่งนี้ให้คนรับใช้เอาไปจัดการดีไหม?”
เห็นผู้ชายไม่พูด เธอก็แสร้งพูดด้วยความน้อยใจ “คุณเก็บจดหมายพวกนี้เอาไว้ เท่ากับระลึกถึงความหลังอยู่ตลอด หรือว่าฉันที่เป็นคนเป็นๆ เทียบไม่ได้กับจดหมายพวกนี้เหรอ? คุณยังอยากสื่อสารทางจดหมายกับฉันอีก ไม่อยากอยู่กับฉัน?”
เห็นท่าทางน้อยใจของเธอ เปปเปอร์ก็รู้สึกปวดใจมาก
ส้มเปรี้ยวพูดไม่ผิด เธออยู่เคียงข้างเขา สำหรับจดหมายเหล่านี้ เก็บไปก็ไม่สำคัญแล้ว
เปปเปอร์ลูบผมเธอ “โอเค พรุ่งนี้ให้คนรับใช้เอาไปจัดการ”
“อืม!” ใบหน้าส้มเปรี้ยวเผยรอยยิ้มบางๆ ดมกลิ่นหอมๆ บนร่างผู้ชาย ใจเต้นอย่างเลี่ยงไม่ได้
เธอเข้าใกล้ด้วยความใจกล้าอย่างยิ่ง จูบลูกกระเดือกของผู้ชาย
ร่างเปปเปอร์แข็งทื่อไปไม่กี่วินาที เมื่อส้มเปรี้ยวจูบถึงกรามเขา ก็ไม่ได้กอดเธอไว้ในอ้อมแขน แต่ผลักออกไปเงียบๆ
ส้มเปรี้ยวดึงสายเสื้อคลุมอาบน้ำออก เผยให้เห็นผิวขาวหิมะมากมาย
เผชิญหน้ากับความดึงดูดของเธอ สีหน้าผู้ชายไม่เปลี่ยนแปลง ไม่มองเพิ่มสักวินาทีเดียว แต่สวมเสื้อคลุมอาบน้ำให้เธอเรียบร้อย
“เปปเปอร์ เราอยู่ด้วยกันแล้วนะ” ถูกเขาปฏิเสธแบบนี้ ถึงแม้ส้มเปรี้ยวจะใจกล้าแค่ไหน ตอนนี้ก็กระอักกระอ่วนมาก “ทำอะไรก็ได้ทั้งนั้น หรือว่าคุณรังเกียจฉัน?”
พวกเขาอยู่ด้วยกันแล้ว ทำเรื่องสนิทสนมแค่ไหนก็ได้ แต่การกระตุ้นที่เปปเปอร์มีต่อเธอ ความปรารถนาสักนิดเดียวก็ไม่มี
เปปเปอร์ก็รู้สึกหงุดหงิดมากเช่นกัน
แต่เห็นส้มเปรี้ยวหางตาแดงก่ำ เขาก็ทำได้แค่ปลอบด้วยเสียงอ่อนโยน “คุณเพิ่งหายดี ร่างกายยังต้องบำรุง เรื่องนี้ค่อยว่ากันในอนาคต”
“อืมก็ได้” ส้มเปรี้ยวพยักหน้า พิงในอ้อมกอดผู้ชาย ในใจก็กังวลมาก
……
หลังจากเซ็นสัญญากับโรงงานทิพย์ฟ้า มายมิ้นท์ทำอะไรก็สำเร็จลุล่วงไปด้วยดี
เธอกำลังยุ่งในห้องทำงาน เลขาเคาะประตูเข้ามาส่งเอกสารฉบับหนึ่ง “ประธานมายมิ้นท์ นี่ส่งมาจากคุณทามทอย”
“เขาจะมีของอะไรส่งให้ฉันได้นะ” มายมิ้นท์พึมพำ รับซองแฟ้มมาแล้วเปิดออก
พลิกเอกสารดูสักหน่อย มายมิ้นท์พบว่ามันคือข้อมูลของบริษัทบริษัทดีย์คูเปอร์ เขียนได้อย่างละเอียดมาก ราวกับทำข้อมูลฉบับนี้มาเพื่อซื้อบริษัทดีย์คูเปอร์
มายมิ้นท์รีบโทรหาลาเต้ บอกเรื่องราวกับเขา
ลาเต้พูดขึ้น “ซื้อบริษัทดีย์คูเปอร์เป็นแผนโครงการที่ไม่เลวจริงๆ แต่ช่วงนี้บริษัทฉันกระแสเงินทุนไหลออกประเทศเยอะมาก มีให้คุณไม่มาก”
“เก้าสิบล้านน่าจะพอไหม?” มายมิ้นท์ถาม
เธออ่านข้อมูล ราคาซื้อโดยประมาณอยู่ระหว่างเก้าสิบล้านถึงร้อยสี่สิบล้าน
“เชี่ย คุณเอาเงินมากขนาดนี้มาจากไหน?”
“ราเม็งให้มา”
ลาเต้เปล่งเสียงเฮ้อ พูดด้วยความอิจฉาเหลือเกิน “ไม่คิดว่ารายได้นายแบบจะเยอะขนาดนี้ ต่อไปถ้าฉันล้มละลาย ไปเป็นนายแบบหาเงินดีกว่า”
มายมิ้นท์พูดอย่างไม่สบอารมณ์ “ช่างเถอะ ถ้าคุณไปเป็นนายแบบ แสนหนึ่งก็คงหาไม่ได้”
“ได้เลย ยังไงในใจคุณทุกคนก็หล่อกว่าฉันหมดแหละ” ลาเต้ทำเสียงเชอะ “ฉันสงสัยมาก ในเมื่อทามทอยให้คนทำข้อมูลการซื้อกิจการ ทำไมเขาไม่ซื้อบริษัทดีย์คูเปอร์เอง? เอาข้อมูลให้คุณทำไม?”
ลาเต้เสริมอีกประโยค “เขาดีกับคุณขนาดนี้ หรือว่าชอบคุณเหรอ?”
“……”
มายมิ้นท์ขี้เกียจฟังเขาพูดซี้ซั้วแล้ว ก็วางสายโทรศัพท์อย่างว่องไว
หลังจากนั้นไม่นาน ลาเต้ก็ส่งวีแชทมา: มิ้นท์ วันนี้ฉันฉลองวันเกิด ก่อนหน้านี้คุณบอกว่าหลังแต่งงานยุ่งมาก ไม่มีเวลาฉลองให้ฉัน ตอนนี้หย่าแล้ว ยังไม่มีเวลาอีกไหม?
ไม่กี่วันนี้มายมิ้นท์ยุ่งกับการปัญหาต่างๆ นอกจากทำงาน ก็ไม่มีเวลาสนใจเรื่องอื่น
ถ้าลาเต้ไม่พูด เธอก็คงไม่รู้จริงๆ ว่าวันเกิดเขามาถึงแล้ว
มายมิ้นท์ยิ้ม ตอบข้อความเขากลับ: จำไว้นะ พรุ่งนี้จองที่นั่งที่มูนสตาร์คลับเพื่อฉลองให้คุณ เดี๋ยวฉันไปซื้อของขวัญ เลือกที่แพงที่สุด!
ในช่วงเวลานี้ลาเต้ช่วยเธอไม่น้อย เธอต้องการขอบคุณเขาให้เต็มที่จริงๆ
ลาเต้: เชอะ! ดูเหมือนฉันต้องขอบคุณเปปเปอร์ ถ้าคุณสองคนไม่หย่ากัน คุณก็คงไม่มีเวลาฉลองวันเกิดกับฉัน
มายมิ้นท์อ่านแล้วหมดคำจะพูด
นอกจากทำงานในส่วนที่เหลือเสร็จแล้ว มายมิ้นท์ก็ออกจากบริษัท เตรียมไปซื้อนาฬิกาข้อมือเป็นของขวัญวันเกิดให้ลาเต้
พนักงานที่บริการเธอทำงานวันนี้พอดี เข้ามาต้อนรับด้วยความกระตือรือร้น
“คุณนายมายมิ้นท์ ไม่เจอกันนานเลยนะคะ”
มายมิ้นท์ยิ้ม แล้วพูดอย่างใจกว้าง “ฉันหย่ากับประธานเปปเปอร์แล้วค่ะ ต่อไปคุณเรียกฉันว่าคุณมายมิ้นท์ดีกว่า”
“ขอโทษค่ะคุณมายมิ้นท์ ช่วงก่อนหน้านี้ฉันไปศึกษาเพิ่มเติมที่ต่างประเทศ เพิ่งกลับมาไม่กี่วันก่อน ไม่ได้ดูข่าวบันเทิง” พนักงานรีบขอโทษ
“ไม่เป็นไรค่ะ วันเกิดเพื่อนฉัน ฉันอยากให้นาฬิกาเขาสักเรือน คุณแนะนำหน่อย”
พนักงานเห็นมายมิ้นท์ไม่โกรธ ก็แอบโล่งใจ เลือกนาฬิกาไม่กี่เรือนออกมาอย่างรวดเร็ว ทำการแนะนำให้มายมิ้นท์
นาฬิกาไม่กี่เรือนนั้นเป็นชุดเดียวกัน มันดีมาก
ทั้งๆ ที่เลือกของขวัญวันเกิดให้ลาเต้ มายมิ้นท์มองนาฬิกาข้อมือไม่กี่เรือนนั้น กลับคิดว่าถ้าสวมอยู่บนข้อมือเปปเปอร์มันต้องสวยมากแน่ๆ
แต่แต่งงานมาตั้งหลายปี เธอซื้อนาฬิกาข้อมือให้เปปเปอร์หลายเรือน จนกลายเป็นลูกค้าVVIPของร้านนาฬิกาแห่งนี้ ของที่เธอมอบให้ เปปเปอร์ไม่เคยสวมมันเลย
มายมิ้นท์จ้องมองนาฬิกาข้อมือผ้าสักหลาดด้วยความเหม่อลอย กำลังจะหยิบนาฬิกาขึ้นมา ข้างหูก็มีเสียงคุ้นเคยมากดังผ่านมา
“นาฬิกาข้อมือเรือนนี้ไม่เลว รบกวนคุณแนะนำให้ฉันหน่อย”
มายมิ้นท์หันศีรษะไป เห็นส้มเปรี้ยวยืนข้างตน ข้างกายมีเพื่อนสาว พวกเธอเหมือนเพิ่งชอปปิ้งกันเสร็จ ในมือถือถุงชอปปิ้งหลายใบ
เดิมทีแล้วส้มเปรี้ยวมีรอยยิ้มบางๆ หลังจากเห็นว่าลูกค้าที่ดูนาฬิกาอยู่คือมายมิ้นท์ รอยยิ้มก็แข็งทื่อทีละนิด
มายมิ้นท์ทักทายด้วยความสุภาพ “คุณส้มเปรี้ยว บังเอิญจังค่ะ”
“บังเอิญมากเลย” ส้มเปรี้ยวกำถุงชอปปิ้งในมือแน่น ยิ้มขณะถามขึ้น “มาที่นี่ซื้อนาฬิกาให้แฟนเหรอคะ?”
มายมิ้นท์ตอบอืม ไม่สนใจเธออีก
เธอกำลังจะให้พนักงานห่อนาฬิกา ส้มเปรี้ยวข้างๆ กลับเร็วกว่าเธอหนึ่งก้าว ชี้ไปที่นาฬิกาเรือนนั้นแล้วพูดออกไปด้วยเสียงอ่อนโยน
“ฉันเอานาฬิกาเรือนนี้ค่ะ ช่วยห่อให้ฉันด้วยนะคะ”
พูดจบ ก็หันศีรษะไปยิ้มบางๆ ให้กับมายมิ้นท์ “ฉันคิดว่านาฬิกาเรือนนี้เปปเปอร์สวมมันแล้วต้องสวยมาก คุณมายมิ้นท์คงไม่บังเอิญอยากซื้อนาฬิกาเรือนนี้เหมือนกันหรอกใช่ไหมคะ?”